De Duitsers hadden net zulke grote, misschien wel grotere problemen met het verlies aan goede piloten. Daar zat het hem niet in. Het zat hem ook niet in het verlies aan toestellen. Het kritieke punt zat in onbruikbaar gemaakte vliegvelden:
1)
http://www.iwm.org.uk/upload/package/27 ... erview.htm
2)
http://www.historylearningsite.co.uk/ba ... tistic.htm
3)
http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/2WWraf.htm
Uit de eerste en ook wel de derde link blijkt duidelijk dat de pijn alleen zat bij groep 11 (Zuid). Daaruit volgt logischerwijze dat in de rest van Engeland nog wel voldoende vliegtuigen en piloten aanwezig waren. Maar denk eens even na. Wat zou Dowding gedaan hebben als Groep 11 inderdaad het onderspit had gedolven? Sorry voor Wales, Schotland en Noord-Engeland, maar de verdediging van de kerngebieden zou belangrijker zijn geweest. Die beslissing heeft Dowding echter nooit hoeven nemen.
Wie de verliesstaat uit de tweede link vergelijkt met het totaal aantal vliegtuigen dat RAF Fighter Command eind juli 1940 tot zijn beschikking had kan eveneens de juiste conclusie trekken.
Zie voor een gedetailleerde beschrijving vooral ook het boek van Len Deighton.
Zonder iets af te doen aan de prestaties van de bewonderenswaardige piloten van RAF Fighter Command moet ik toch duidelijk stellen dat de Luchtslag om Engeland, net als de evacuatie uit Duinkerken, onderwerp van mythevorming (de zogenaamde dreiging van een invasie) is geweest. Ik blijf bij de eenvoudige vaststelling dat de Engelsen in beide gevallen hun relatieve succes aan hun eigen bekwaamheid hebben te danken en niet aan een soort van wonder. Dat komt uit de propagandakoker van Churchill. Juist daarom is er nooit gevaar geweest voor een rampzalige nederlaag. Dat klinkt niet dramatisch en spectaculair, maar wel logisch.
Laat ik ter illustratie nog maar eens een lastige vraag stellen. Stel de Luftwaffe was er begin september 1940 in geslaagd om Groep 11 te verslaan door de vliegvelden onbruikbaar te maken. De Luftwaffe had de volledige beheersing over Zuid-Engeland gekregen. Wat dan? Hoe hadden de Duitsers daar voordeel uit moeten trekken? Een invasie was nog steeds kansloos - zie boven. De Duitse bommenwerpers zouden vrij spel hebben gehad, akkoord. Maar ook daarmee zou een Duitse overwinning in de vorm van een Engels vredesaanbod niet dichterbij zijn gekomen. De Engelsen hadden de bombardementen uit gezeten, net zoals ze de latere nachtbombardementen hebben uitgezeten.
Merk op dat meer dan de luchtbeheersing boven Zuid-Engeland voor de Duitsers hoe dan ook onmogelijk was, omdat het bereik van de Duitse jagers onvoldoende was met hun vliegvelden in Nederland, België en Frankrijk.
Kortom, Duitsland was in 1940 domweg niet in staat om Engeland middels een rechtstreekse aanval te verslaan. Als Hitler echt een overwinning op Engeland had gewild had hij Räders en Halders advies moeten volgen: blokkade van de Britse eilanden en prioriteit geven aan de verovering van het Suezkanaal. Daarvoor hoefde de Luftwaffe Zuid-Engeland niet te beheersen.
De Duitsers hadden net zulke grote, misschien wel grotere problemen met het verlies aan goede piloten. Daar zat het hem niet in. Het zat hem ook niet in het verlies aan toestellen. Het kritieke punt zat in onbruikbaar gemaakte vliegvelden:
1) http://www.iwm.org.uk/upload/package/27/battleofbritain/overview.htm
2) http://www.historylearningsite.co.uk/battle_of_britain_statistic.htm
3) http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/2WWraf.htm
Uit de eerste en ook wel de derde link blijkt duidelijk dat de pijn alleen zat bij groep 11 (Zuid). Daaruit volgt logischerwijze dat in de rest van Engeland nog wel voldoende vliegtuigen en piloten aanwezig waren. Maar denk eens even na. Wat zou Dowding gedaan hebben als Groep 11 inderdaad het onderspit had gedolven? Sorry voor Wales, Schotland en Noord-Engeland, maar de verdediging van de kerngebieden zou belangrijker zijn geweest. Die beslissing heeft Dowding echter nooit hoeven nemen.
Wie de verliesstaat uit de tweede link vergelijkt met het totaal aantal vliegtuigen dat RAF Fighter Command eind juli 1940 tot zijn beschikking had kan eveneens de juiste conclusie trekken.
Zie voor een gedetailleerde beschrijving vooral ook het boek van Len Deighton.
Zonder iets af te doen aan de prestaties van de bewonderenswaardige piloten van RAF Fighter Command moet ik toch duidelijk stellen dat de Luchtslag om Engeland, net als de evacuatie uit Duinkerken, onderwerp van mythevorming (de zogenaamde dreiging van een invasie) is geweest. Ik blijf bij de eenvoudige vaststelling dat de Engelsen in beide gevallen hun relatieve succes aan hun eigen bekwaamheid hebben te danken en niet aan een soort van wonder. Dat komt uit de propagandakoker van Churchill. Juist daarom is er nooit gevaar geweest voor een rampzalige nederlaag. Dat klinkt niet dramatisch en spectaculair, maar wel logisch.
Laat ik ter illustratie nog maar eens een lastige vraag stellen. Stel de Luftwaffe was er begin september 1940 in geslaagd om Groep 11 te verslaan door de vliegvelden onbruikbaar te maken. De Luftwaffe had de volledige beheersing over Zuid-Engeland gekregen. Wat dan? Hoe hadden de Duitsers daar voordeel uit moeten trekken? Een invasie was nog steeds kansloos - zie boven. De Duitse bommenwerpers zouden vrij spel hebben gehad, akkoord. Maar ook daarmee zou een Duitse overwinning in de vorm van een Engels vredesaanbod niet dichterbij zijn gekomen. De Engelsen hadden de bombardementen uit gezeten, net zoals ze de latere nachtbombardementen hebben uitgezeten.
Merk op dat meer dan de luchtbeheersing boven Zuid-Engeland voor de Duitsers hoe dan ook onmogelijk was, omdat het bereik van de Duitse jagers onvoldoende was met hun vliegvelden in Nederland, België en Frankrijk.
Kortom, Duitsland was in 1940 domweg niet in staat om Engeland middels een rechtstreekse aanval te verslaan. Als Hitler echt een overwinning op Engeland had gewild had hij Räders en Halders advies moeten volgen: blokkade van de Britse eilanden en prioriteit geven aan de verovering van het Suezkanaal. Daarvoor hoefde de Luftwaffe Zuid-Engeland niet te beheersen.