Verschillende reden spelen een rol.Vanuit Britse zicht:
De Britten begonnen eind 1940 met onderzoek. Begin 1941 hadden ze de eerste ontwerp. Een set van verschillende metaal platen die de belangrijkste organen zou beschermen.
Op de huid dregen zou te veel zweten betekenen.Dus bij het eerste ontwerp had men schuimrubber aan de binnenkant geplaatst. (niet hetzelfde als het lichtere moderne schuimplastic spons materiaal)
Echter rubber was beperkt beschikbaar. Men ging dus dik vilt gebruiken verpakt in canvas. 5000 stuks werden geproduceerd en uitgetest. Test waren over het algemeen waren positief. Bij lange marsen werd de kleding eronder zeer nat van het zweet en werd voor de dragen nogal oncomfortabel.
1942 werd het ontwerp aangenomen in het Britse leger. Hoewel bewegen enigzins belemmerd werd als het ging om kruipen en dekking zoeken, vond men het iets van minder belang.
Eind 42 bleek dat de (grotere) hoeveelheid, speciaal behandeld, metaal, de productie van helmen in de problemen zou helpen. Men besloot het maken van helmen had voorrang.
men schatte dat zo'n 2,5 miljoen sets nodig zou hebben. Na alles nog eens bekenen te hebben zou dat 500.000 stuks worden ook voor eenheden als (marine , luchtmacht, speciale eenheden) einde 1943 werden de bestellingen geplaatst. Echter 200.000 werden er geproduceerd. Daarvan werden er 79.000 uitgegeven. De RAF nam er 64.000 over! De rest 15.000 werd gevene aan 21st Army group. Een gedeelte werd geven aan de Canadezen, Poolse parachutsten brigade, Britse 1st airborne division.
Uit verhalen van veteranen is dat body armour niet vertrouwd werd en is sommige gevallen gedumpd door de soldaten.Een Poolse para officier die de landing bij Driel mee maakte ontdekte nadat hij zijn parachute uitrusting had afgedaan dat er een kogel in een van de platen was blijven steken. Dit tot zijn verbazing want hij geloofde niet dat ze een kogel zouden kunnen stoppen. Hij beval zijn mannen meteen hun vest niet weg te gooien.
Een Canadese soldaat van de genie, uitgerust met metaaldetector, die in Normandië lande dumpte zijn vest kort na de landing. Hij kreeg het vest om hem te beschermen tegen ontploffende mijnen.
Een aantal Britse para's van de verkenningseenheid 1st airborne namen een van de aan hen uitgereikte vesten naar een schietbaan en beschoten deze met een stengun. Ze ontdekten dat op bepaalde afstand deze een kogel kon stoppen.
Verschillende eenheden van de 1st airborne kregen een aantal uitgereikt om deze naar eigen inzicht uit te delen.
Een aantal mannen gaven hun vest aan iemand anders omdat ze bang waren dat een kogel/scherf aan de binnenzijde van de vest zou terug kaatsen en zo juist ergere verwondingen zou veroorzaken.
Dat bij de Britten en Canadezen er zo weinig werden gebruikt lag dus aan beperkte productie mogelijkheid, weinig interesse bij de legeronderdelen/ manschappen. dat ze nauwlijk op foto's terug te vinden zijn is omdat degene die gedragen werden volgens de voorschriften ook onder kleding / uitrusting werden gedragen.
MRC (Medical research counsel) body armour": vroeg model (zonder canvas bekleding) voor de foto op de kleding gedragen.