door Gast » 13 mei 2009, 21:34
Ik kan er natuurlijk alleen over oordelen als ik er zelf bij ben geweest. In dat geval ging het gewoon om een bijeenkomst van de paar overgebleven veteranen van de 2. Kompanie die nog willen en die fysiek en geestelijk nog kunnen. Een handvol. Er zijn er nog wel meer maar de leeftijd speelde hun parten en inmiddels is ook besloten dat het Truppenkameradschaft van de 2./AA LAH niet meer bij elkaar komt.
Ja, hoe gaat zo'n Treffen. Ze kwamen sinds de jaren vijftig samen in hetzelfde hotel in het midden van Duitsland en dan spraken ze over vroeger maar vooral over nu: wie zijn er gestorven, wie zijn er ziek, wie heeft zijn vrouw verloren, wie was te zwak om te komen, wie verhuist er naar een verzorgingstehuis, wie hebben er ruzie, de laatste nieuwtjes en roddels. Dat soort zaken. En ondertussen gaan ze dagelijks een beetje toeren in de omgeving, bezoeken een brouwerij, dat soort dingen. Er is een koude lunch in het hotel en een maaltijd in de avond, en vanaf de namiddag gaat er bier door. En na een paar dagen gaan ze weer naar huis. Bijeenkomsten waar ze lui als Agte weren. Die kwam nog wel naar het jaarlijkse grote treffen van de veteranen van de Leibstandarte en de HJ (samen het I. SS-Panzerkorps) maar ook daar weren ze hem al een vijftal jaren.
Wij waren met z'n tweeën de enige "jonkies", de enige buitenstaanders en nog buitenlanders ook. Maar gelukkig horen zij dan van de veteranen die je al kent dat het goed zit en op hun uitnodiging aanwezig bent. Doorvragen doe je op zo'n bijeenkomst niet, het gaat puur om netwerken, contacten leggen. Het is vooral gezellig. Veel verhalen gehoord, veel contacten aangeknoopt met mannen die mij in de maanden daarna graag en in detail via correspondentie en aan de telefoon verder hielpen met mijn onderzoek, maar ook schuine blikken van mannen die het maar verdacht vonden en ons af hielden. En daar tussenin veteranen die wel een keer wat willen vertellen of opschrijven maar geen zin hebben in een uitgebreid contact. En gelukkig kennen ze allemaal wel veteranen die niet naar het Treffen kwamen maar waarvan zij vinden dat je die nodig moet aanschrijven omdat die vast meer weten over wat je vraagt. En dan is het natuurlijk een perfecte binnenkomer dat je in zo'n brief aan een jou onbekende veteraan kan schrijven dat je zijn adres van die en die kameraad van hem hebt die je onlangs op het Treffen hebt gesproken, dat schepte vertrouwen, breekt het ijs. Feitelijk was het bezoeken van één zo'n bijeenkomst ook voldoende.
Daarnaast zijn we erg vaak met een kleiner groepje op pad geweest maar dat was dan specifiek omdat zij zin hadden met ons af te spreken in de Ardennen, meestal rond de tijd dat het offensief weer zijn "verjaardag" vierde. Gezellige middagen in een plaatselijk restaurantje waarin veel meer gedetailleerde informatie voorbij kwam dan op een grote bijeenkomst. Soms ook met een rondrit door de omgeving om wat locaties te bezoeken uit 1944. Afgesloten met een prettige maaltijd en dan weer huiswaarts. Vaak kregen wij dan nog wat opdrachten mee: of ik het één en ander kon uitzoeken voor ze aan de hand van mijn archiefmateriaal. Wat dan weer stof was voor nieuwe brieven en nieuwe telefoontjes.
Ik kan er natuurlijk alleen over oordelen als ik er zelf bij ben geweest. In dat geval ging het gewoon om een bijeenkomst van de paar overgebleven veteranen van de 2. Kompanie die nog willen en die fysiek en geestelijk nog kunnen. Een handvol. Er zijn er nog wel meer maar de leeftijd speelde hun parten en inmiddels is ook besloten dat het Truppenkameradschaft van de 2./AA LAH niet meer bij elkaar komt.
Ja, hoe gaat zo'n Treffen. Ze kwamen sinds de jaren vijftig samen in hetzelfde hotel in het midden van Duitsland en dan spraken ze over vroeger maar vooral over nu: wie zijn er gestorven, wie zijn er ziek, wie heeft zijn vrouw verloren, wie was te zwak om te komen, wie verhuist er naar een verzorgingstehuis, wie hebben er ruzie, de laatste nieuwtjes en roddels. Dat soort zaken. En ondertussen gaan ze dagelijks een beetje toeren in de omgeving, bezoeken een brouwerij, dat soort dingen. Er is een koude lunch in het hotel en een maaltijd in de avond, en vanaf de namiddag gaat er bier door. En na een paar dagen gaan ze weer naar huis. Bijeenkomsten waar ze lui als Agte weren. Die kwam nog wel naar het jaarlijkse grote treffen van de veteranen van de Leibstandarte en de HJ (samen het I. SS-Panzerkorps) maar ook daar weren ze hem al een vijftal jaren.
Wij waren met z'n tweeën de enige "jonkies", de enige buitenstaanders en nog buitenlanders ook. Maar gelukkig horen zij dan van de veteranen die je al kent dat het goed zit en op hun uitnodiging aanwezig bent. Doorvragen doe je op zo'n bijeenkomst niet, het gaat puur om netwerken, contacten leggen. Het is vooral gezellig. Veel verhalen gehoord, veel contacten aangeknoopt met mannen die mij in de maanden daarna graag en in detail via correspondentie en aan de telefoon verder hielpen met mijn onderzoek, maar ook schuine blikken van mannen die het maar verdacht vonden en ons af hielden. En daar tussenin veteranen die wel een keer wat willen vertellen of opschrijven maar geen zin hebben in een uitgebreid contact. En gelukkig kennen ze allemaal wel veteranen die niet naar het Treffen kwamen maar waarvan zij vinden dat je die nodig moet aanschrijven omdat die vast meer weten over wat je vraagt. En dan is het natuurlijk een perfecte binnenkomer dat je in zo'n brief aan een jou onbekende veteraan kan schrijven dat je zijn adres van die en die kameraad van hem hebt die je onlangs op het Treffen hebt gesproken, dat schepte vertrouwen, breekt het ijs. Feitelijk was het bezoeken van één zo'n bijeenkomst ook voldoende.
Daarnaast zijn we erg vaak met een kleiner groepje op pad geweest maar dat was dan specifiek omdat zij zin hadden met ons af te spreken in de Ardennen, meestal rond de tijd dat het offensief weer zijn "verjaardag" vierde. Gezellige middagen in een plaatselijk restaurantje waarin veel meer gedetailleerde informatie voorbij kwam dan op een grote bijeenkomst. Soms ook met een rondrit door de omgeving om wat locaties te bezoeken uit 1944. Afgesloten met een prettige maaltijd en dan weer huiswaarts. Vaak kregen wij dan nog wat opdrachten mee: of ik het één en ander kon uitzoeken voor ze aan de hand van mijn archiefmateriaal. Wat dan weer stof was voor nieuwe brieven en nieuwe telefoontjes.