jurgen schreef:Zoals wel bekend is had hitler het niet zo op de Joden en daar zaten er nu eenmaal erg veel van in Polen. Ik geloof dat meer dan 10% van de Poolse bevolking Joden waren. En op het eind van de oorlog was 18,51% van de voormalige Poolse bevolking dood, lijkt me nu niet meteen een vruchtbare bodem voor een verbond.
Deze twee argumenten zijn niet valide. Het Poolse regime was zelf bijna net zo antisemitisch als Hitler-Duitsland. Dat was dus vooral een fundering voor een eventueel bondgenootschap. En die kleine 20% Poolse doden waren een
gevolg van de oorlog, niet een factor voor een verbond. Hier draai je oorzaak en gevolg om.
Gast schreef:Danzig en West-Pruisen waren als zeehaven en toegang naar die zeehaven economisch te belangrijk voor Polen om zomaar op te geven.
Nope. Polen bezat een eigen haven iets ten noorden van Danzig: Gdynia. Ik houd er niet van om Hitler te verdedigen, maar de annexatie van Danzig en de extra-territoriale spoorlijn brachten de Poolse toegang tot de zee op geen enkele manier in gevaar. En alweer - de Vrije Stad Danzig behoorde in 1939 niet tot Polen, dus Hitler eiste geen grondgebied van zijn oostelijke buur.
Ik wil best nuanceren, maar volgens mij is 54% toch echt een absolute meerderheid. De sterke man in Polen was na de dood van Pilsudski overigens Kolonel Beck, niet Rydz-Śmigły.
Er waren genoeg gemeenschappelijke belangen voor een langdurig verbond tussen Polen en Duitsland, gericht tegen Rusland. Mijn punt is heel eenvoudig: tijdens de Poolse crisis is er door alle betrokkenen behalve de Sovjet-Unie stevig geblunderd. In het kort:
Chamberlain en Daladier kozen ten oosten van Duitsland de zwakste bondgenoot, Polen, ipv de Sovjet-Unie en/of Tsjechoslowakije. Het dreef ze tot een oorlogsverklaring die ze niet wilden.
Hitler dreef de potentiële bondgenoot Polen in de armen van de Geallieerden. De prijs die hij moest betalen was de Russische bezetting van Oost-Polen - precies die 100, 150 km die de Weermacht in 1941 tekort kwam.
Polen meende in staat te zijn met een 19e eeuws leger, vertrouwend op Engeland en Frankrijk, zich zowel tegen Nazi-Duitsland als tegen de Sovjet-Unie te kunnen verzetten.
Grote winnaar: Stalin en de Sovjet-Unie. Dat land was in november 1938 nog een internationale paria en een half jaar later plotseling de spil waar alle Europese politiek om draaide. En
niemand, noch Hitler, noch Daladier, noch Chamberlain, noch Beck die dat had gewild.
Wat de ruil Suriname/New York betreft: ten eerste waren die twee kolonies juist veroverd door respectievelijk de Nederlanders en de Engelsen. Het was dus geen echte ruil, maar een formalisering van de status quo. Ten tweede heeft Nederland in de 100 jaar na de ruil meer winst gemaakt op Suriname met zijn plantages dan de Engelsen op New York. Je mag de omliggende gebieden niet meerekenen, want die waren voor de ruil ook al Engels. En kort na die honderd jaar maakten de Engelsen helemaal geen geld meer op New York, want de Amerikaanse Vrijheidsoorlog brak los. Hoezo slechte ruil?
[quote="jurgen"]Zoals wel bekend is had hitler het niet zo op de Joden en daar zaten er nu eenmaal erg veel van in Polen. Ik geloof dat meer dan 10% van de Poolse bevolking Joden waren. En op het eind van de oorlog was 18,51% van de voormalige Poolse bevolking dood, lijkt me nu niet meteen een vruchtbare bodem voor een verbond.[/quote]
Deze twee argumenten zijn niet valide. Het Poolse regime was zelf bijna net zo antisemitisch als Hitler-Duitsland. Dat was dus vooral een fundering voor een eventueel bondgenootschap. En die kleine 20% Poolse doden waren een [i]gevolg[/i] van de oorlog, niet een factor voor een verbond. Hier draai je oorzaak en gevolg om.
[quote="Gast"]Danzig en West-Pruisen waren als zeehaven en toegang naar die zeehaven economisch te belangrijk voor Polen om zomaar op te geven.[/quote]
Nope. Polen bezat een eigen haven iets ten noorden van Danzig: Gdynia. Ik houd er niet van om Hitler te verdedigen, maar de annexatie van Danzig en de extra-territoriale spoorlijn brachten de Poolse toegang tot de zee op geen enkele manier in gevaar. En alweer - de Vrije Stad Danzig behoorde in 1939 niet tot Polen, dus Hitler eiste geen grondgebied van zijn oostelijke buur.
Ik wil best nuanceren, maar volgens mij is 54% toch echt een absolute meerderheid. De sterke man in Polen was na de dood van Pilsudski overigens Kolonel Beck, niet Rydz-Śmigły.
Er waren genoeg gemeenschappelijke belangen voor een langdurig verbond tussen Polen en Duitsland, gericht tegen Rusland. Mijn punt is heel eenvoudig: tijdens de Poolse crisis is er door alle betrokkenen behalve de Sovjet-Unie stevig geblunderd. In het kort:
Chamberlain en Daladier kozen ten oosten van Duitsland de zwakste bondgenoot, Polen, ipv de Sovjet-Unie en/of Tsjechoslowakije. Het dreef ze tot een oorlogsverklaring die ze niet wilden.
Hitler dreef de potentiële bondgenoot Polen in de armen van de Geallieerden. De prijs die hij moest betalen was de Russische bezetting van Oost-Polen - precies die 100, 150 km die de Weermacht in 1941 tekort kwam.
Polen meende in staat te zijn met een 19e eeuws leger, vertrouwend op Engeland en Frankrijk, zich zowel tegen Nazi-Duitsland als tegen de Sovjet-Unie te kunnen verzetten.
Grote winnaar: Stalin en de Sovjet-Unie. Dat land was in november 1938 nog een internationale paria en een half jaar later plotseling de spil waar alle Europese politiek om draaide. En [i]niemand[/i], noch Hitler, noch Daladier, noch Chamberlain, noch Beck die dat had gewild.
Wat de ruil Suriname/New York betreft: ten eerste waren die twee kolonies juist veroverd door respectievelijk de Nederlanders en de Engelsen. Het was dus geen echte ruil, maar een formalisering van de status quo. Ten tweede heeft Nederland in de 100 jaar na de ruil meer winst gemaakt op Suriname met zijn plantages dan de Engelsen op New York. Je mag de omliggende gebieden niet meerekenen, want die waren voor de ruil ook al Engels. En kort na die honderd jaar maakten de Engelsen helemaal geen geld meer op New York, want de Amerikaanse Vrijheidsoorlog brak los. Hoezo slechte ruil?