door hendrik » 28 feb 2007, 19:16
Allereerst wil ik stellen, dat ik het hier ook niet mee eens ben om de reden, waaróm Anne Frank Amerikaans ereburger zou moeten worden. Als een soort "Wir haben es nicht gewußt"? Wel moet ik de Amerikanen gelijk geven, waar ze zeggen, dat in Nederland procentueel de meeste Joden van Europa gedeporteerd zijn. En dat ligt niet aan de nette burgerlijke stand van Nederland maar aan de (vaak) achteloze gehoorzaamheid van de Nederlandse ambtenaren in de oorlog. Daar moet wel meteen bij vermeld worden, dat Nederland tevens één van de weinige landen was, die rechtstreeks onder SS-bewind vielen (Seyss Inquart en Rauter) en niet onder dat van de Wehrmacht. Dus de represailles, die Nederlanders te wachten stond op het niet opvolgen van Duitse maatregelen was ook des te groter. Achteraf is het altijd gemakkelijk praten, want wij weten nú wat er met gedeporteerde Joden en zigeuners gebeurde. De Nederlandse politie-, marechaussee-, gemeente- en spoorwegambtenaren wisten dit destijds niet. Ze hadden wel kunnen weten, dat de gedeporteerden het in Duitsland en Polen in ieder geval niet beter zouden krijgen dan in Nederland. Pas in vanaf de April-mei staking in 1943 begonnen ambtenaren zich tegen de deportaties te verzetten, maar toen waren de meeste joden al weg.
Feit is wel, dat het Nederlandse asielbeleid in de jaren '30 zeer te wensen over liet. In Nederland was álles bekend over de Kristallnacht toen vluchtende Joden óf de toegang tot ons land werd geweigerd, óf ze werden in Westerbork ondergebracht. Dit alles, omdat Nederland koste wat het kost neutraal wilde blijven, tegen beter weten in.
Allereerst wil ik stellen, dat ik het hier ook niet mee eens ben om de reden, waaróm Anne Frank Amerikaans ereburger zou moeten worden. Als een soort "Wir haben es nicht gewußt"? Wel moet ik de Amerikanen gelijk geven, waar ze zeggen, dat in Nederland procentueel de meeste Joden van Europa gedeporteerd zijn. En dat ligt niet aan de nette burgerlijke stand van Nederland maar aan de (vaak) achteloze gehoorzaamheid van de Nederlandse ambtenaren in de oorlog. Daar moet wel meteen bij vermeld worden, dat Nederland tevens één van de weinige landen was, die rechtstreeks onder SS-bewind vielen (Seyss Inquart en Rauter) en niet onder dat van de Wehrmacht. Dus de represailles, die Nederlanders te wachten stond op het niet opvolgen van Duitse maatregelen was ook des te groter. Achteraf is het altijd gemakkelijk praten, want wij weten nú wat er met gedeporteerde Joden en zigeuners gebeurde. De Nederlandse politie-, marechaussee-, gemeente- en spoorwegambtenaren wisten dit destijds niet. Ze hadden wel kunnen weten, dat de gedeporteerden het in Duitsland en Polen in ieder geval niet beter zouden krijgen dan in Nederland. Pas in vanaf de April-mei staking in 1943 begonnen ambtenaren zich tegen de deportaties te verzetten, maar toen waren de meeste joden al weg.
Feit is wel, dat het Nederlandse asielbeleid in de jaren '30 zeer te wensen over liet. In Nederland was álles bekend over de Kristallnacht toen vluchtende Joden óf de toegang tot ons land werd geweigerd, óf ze werden in Westerbork ondergebracht. Dit alles, omdat Nederland koste wat het kost neutraal wilde blijven, tegen beter weten in.