Volgens mij worden er een aantal dingen een beetje door elkaar gehaald op dit moment. Ik schaar me gedeeltelijk achter iedereen geloof ik maar ik wil wat scheidingen van concepten aan geven. En ja...jullie weten vast al wel waar mijn ideeën op neer gaan komen.
De dingen die ik wil gaan bespreken zijn: Staatsvormen en de idealismen, Leiders en hun streven naar dit ideaal beeld en de mens.
1: Staatsvormen en de idealismen.
Door mijn ogen zitten staten ongeveer zo in elkaar: de wens bestaat om eerlijkheid en gelijkheid te creëren voor het volk. Leiding van bovenaf lijkt de manier omdat je dan misbruik van anderen kunt straffen.
Er zijn verschillende manieren voor bedacht; zoals democratie, communisme en bijv. plato's ideale, harmonische staat. Nu ja...een aantal.
Ik geloof dat de discussie gaat om democratie vs communisme dus ik zal me hiertoe beperken.
Democratie is een mooi iets; er wordt geredeneert vanuit een staat waarin iedereen in een kleine mate mee kan bepalen hoe er geregeerd wordt. Erg mooi; alleen een uiting hiervan is kapitalisme. Een erg verderfelijk iets. Het onderdrukt hele volksstammen en heeft eigenlijk scheit aan het welzijn van precies die mensen die voor haar kiezen. Heel raar eigenlijk dat het nog bestaat wat mij betreft.`
Communisme is ook een mooi iets; er wordt geredeneert vanuit een centraal gezag die als een vader bepaalt wat het beste is voor haar bevolking. Iedereen moet gelijk zijn. Heel mooi; alleen een uiting van dit systeem is dat mensen die macht zoeken dit vrij gemakkelijk kunnen krijgen in een centraal bestuur en dit ook vrij gemakkelijk kunnen misbruiken. Hongersnoden kunnen het gevolg zijn van wanbeleid op hoog niveau bijvoorbeeld.
2: Leiders en hun streven naar een ideaal.
We kunnen uiteraard allemaal slechte leiders opnoemen van willekeurig welk systeem. Ook kunnen we denk ik allemaal wel aangevan waar het ongeveer mis is gegaan. Door mijn ogen komt het allemaal ongeveer hierop neer (in welk systeem dan ook). Alleen mensen met een echte drijfveer kunnen zo ver komen om leiding te mogen gaven aan een grote groep mensen. Je moet er veel voor opofferen en veel liefde in je leven laten liggen om dit te bereiken. Meestal moet ook de ziel verkocht worden en moet er ook veel gelogen worden om dit te kunnen halen. Het feit dat dit de manier is om "aan de macht" te kunnen komen zegt eigenlij al genoeg. De fijne mensen geven namelijk al eerder op en zitten fijn bij hun vrouw thuis. En houden van hun familie en vrienden. Het zijn voornamelijk mensen die werken vanuit een echt ideaal en dit proberen te verwezenlijken die te misselijk makende dingen voor woorden in het leven roepen. Stalin bijvoorbeeld heeft miljoenen laten sterven. Mao insgelijks. Hitler net zo. Dit zijn allen mensen met de hoogste idealistische zienswijzen. Bush is feitelijk net zo. Alleen zijn er (gelukkig) minder slachtoffers gevallen. Uit idealisme begint deze man meerdere oorlogen namelijk. Niets zal dit idealisme meer in de weg staan dan oorlog natuurlijk. Zo zijn er ook "leiders" die tegen wil en deank in een rol gegooid worden en veel mooiere dingen scheppen omdat ze er niet naar streven. Neem Jezus als voorbeeld. Deze man is beschimpt, geslagen en gemartelt en nog keert hij de andere wang toe en zoekt de liefde. Hij heeft niet gevochten en was daarom slechts liefde. Een mooi mens. Het is dan ook niet voor niets dan mensen door hem zichzelf zagen en zagen wat ze deden. Ze beschuldigden hem van wat zij zelf deden en veroordeelden hem ter dood. Vandaar de uitspraak : hij stierf voor onze zonden. (Ik ben niet gelovig trouwens).
Het is in mijn ogen niet het ideaal beeld maar het streven ernaar die het zo misselijk maken. Zowel communisme als democratie trouwens.
3: De mens.
Het grappige aan dit totaal is dat ik geen mensen ken die van nature macht zoeken of oorlog willen voeren. We zoeken allemaal die liefde en harmonie. Waarom onstaat dit dan toch? Iedereen is een idealist van nature denk ik. En we zoeken allemaal die fijne manier van leven. Dat is het mooie van de mens. We kunnen in zoveel liefde bestaan. Alleen in een streven dit te bereiken volgen we mensen die ene stapje verder durven gaan dan we zelf willen. Hier gaat het uiteraard mis; want hoe kun je een ideaal scheppen als je je er zelf al niet aan houdt?
Dit is iets wat Jezus wel begreep en de rest niet.
Conclusie:
Het is dus feitelijk de leiding op zich waar het misgaat. Want van ale voorbeelden die ik ken is het juist diegene die steeds zei als iemand hem koning noemde: jouw woorde; niet de mijne. En het is juist degene die geen leiding zocht maar slechts hulp wilde bieden en verlossing die meer van dat ideale beeld heeft laten zien en waar heeft kunnen maken dan de rest.