"Einer wird der Bluthund sein müssen.“
30 okt 1893 - 3 feb 1945
Präsident des Volksgerichtshofes, NSKK-Brigadeführer Dr. jur. Roland Freisler
Freisler was al in zijn jeugd een geboren debater, eindigde altijd als eerste van zijn klas en ging rechten studeren aan de universiteit van Kiel. Maar de eerste wereldoorlog barste los en Freisler werd naar het Russische front gestuurd om tegen de troepen van de Tsaar te vechten.
Daar wordt Freisler gevangen genomen en in een kamp in Rusland geplaatst, hij was een voorbeeldige gevangenen, sprak binnen een korte tijd Russisch en werd daarom Commissar van het kamp gemaakt. Na de oorlog keert Freisler terug naar Duitsland waar hij zijn studie afmaakt en zijn doctoraal behaald.
Freisler vestigt zich in Berlijn en begint een advocaten praktijk, op 24 mrt 1928 huwt Freisler Marion Russegger, samen krijgen ze twee kinderen, Harald en Ronald.
Toen Hitler aan de macht kwam liet hij het rechtssysteem veranderen. Hij liet de "Nationaal Socialistische Volksrechtbank"- het Volksgerichtshof (VGH) instellen.
Het VGH behandelde alleen maar zaken van verraad tegen Hitler, Duitsland en de NSDAP.
Freisler, die een groot aanhanger van Hitler en een trouw lid van de NSDAP was, was VGH president van 1942 tot aan zijn dood in 1945.
Onder het bewind van Freisler veroordeelde het VGH duizenden Duitsers voor politieke acties en uitspraken die men verraad vond. De definitie van verraad was erg onduidelijk en flexibel. In principe stond een aanklacht van verraad gelijk aan de dood.
De verdediging was niet mogelijk, mede doordat Freisler continu bezig was met het beledigen en vernederen van de beklaagde. De veroordelingen tot de dood werden meestal al na twee uur na de uitspraak uitgevoerd.
De uitbarstingen van Freisler waren legendarisch, ze zijn na de oorlog opgetekend in ooggetuige verslagen en sterker nog op videobeelden, sommige van die beelden waren vandaag te zien op Discovery. Wegens zijn uitbarstingen kreeg hij al snel de bijnaam "Razende Roland". Veel Nazi's vonden hem, vooral tegen het einde van de oorlog aan een schande voor de NSDAP.
Freislers bekendste veroordelingen zijn die van de leden van "Die Weisse Rose"
http://www.dhm.de/lemo/html/nazi/widerstand/weisserose/
Ook de belgische verzetsgroep "De zwarte hand",
http://users.pandora.be/amarcord/selys/zwarte01.html
En de samenzweerders bij de 20 Juli aanslag op Hitler,
http://de.wikipedia.org/wiki/Kreisauer_Kreis
Freislers favoriete executie methode waren de guillotine, de strop en de militairen die mee deden aan de Von Stauffenberg aanslag vernederde hij door hun niet de kogel te gunnen maar te laten ophangen door de strop, pianosnaren en vleeshaken.
Mensen die niet de doodstraf kregen werden vaak veroordeeld tot Nacht- und Nebel Elaß, ze gingen op in Nacht en Nevel. Wat niets anders betekende dan dat de familie te horen kreeg dat het slachtoffer dood was terwijl de arme ziel in een gevangenis zat waar hij dwangarbeid moest plegen tot hij bezweek.
Roland Freisler was op 3 feb 1945 bezig met een van de laatste rechtzaken tegen leden van de 20 Juli aanslag, onder de rechtzaak ging het luchtalarm af en de zaal werd ontruimt. Freisler vergat enkele belangrijke documenten en verliet zijn schuilkelder om die te gaan halen. Een bom trof de rechtzaal waarbij een pilaar boven op Freisler viel, hij stierf terwijl hij zijn documenten vast hield.
„Bei dem Terrorangriff vom 3. Februar auf die Reichshauptstadt ist der Präsident des Volksgerichtshofes, NSKK-Brigadeführer Dr. jur. Roland Freisler, gefallen. Dr. Freisler, der im 52. Lebensjahr stand, war Mitglied der NSDAP seit dem Jahre 1925 und Träger des Goldenen Ehrenzeichens der Partei. Er gehörte dem Deutschen Reichstag an und war Preußischer Staatsrat. Weitesten Kreisen des deutschen Volkes war Dr. Freisler als ein unermüdlicher Vorkämpfer für ein nationalsozilistisches deutsches Recht bekannt. [...]
Mit Roland Freisler verliert die deutsche Rechtspflege einen ihrer hervorragendsten Vorkämpfer ..."
Hitler gunde Freisler door zijn gedrag in de rechtszaal geen staatsbegrafenis, Freisler werd begraven in het familiegraf van zijn vrouw.
Na de oorlog hebben zijn vrouw en kind hebben zijn naam laten verwijderen van hun familiegraf, ze willen niets met zijn naam en nagedachtenis te maken hebben.
