De mensheid...

[PPL]

Ik schaam me bijna om het te zeggen, maar ik denk dat het pure angst is.
Natuurlijk is zelfbehoud/zelfbescherming een hele sterke menselijke drijfveer, maar dat mag niet ten koste van alles gaan.

Kijk maar wat er deze week gebeurde in Venlo !
Niemand grijpt in, grotendeels uit angst om zelf ook afgerost te worden.
Eerlijk gezegd zou ik zelf niet eens weten hoe ik zou reageren.

Ik wil het niet goed praten, maar er zit wel zeker angst bij mij dat ik de volgende ben.
Moet ik ingrijpen met het risico dat je twee begrafenissen in één week hebt ?

Deze gedachte beangstigd mij eigenlijk, nu ik hem zo intik (...)

[Proos]

<knip>
Kijk maar wat er deze week gebeurde in Venlo !
Niemand grijpt in, grotendeels uit angst om zelf ook afgerost te worden.
Eerlijk gezegd zou ik zelf niet eens weten hoe ik zou reageren.
<knip>

Precies!

In een uitzending van "Barend & Van Dorp" (RTL4) lieten ze een fragmentje zien van een getuige die vertelde wat hij had gezien, daar in Venlo. De reactie aan de tafel, in de verwarmde studio en vanuit de luie stoel, was: "... hij stond erbij en keek ernaar".

En superflauwe opmerking, van iemand die zich niet in een ander kan verplaatsen. En volgens mij zou ie snel weg rennen als hij zelf in die situatie zou verkeren. Nee, ik ben niet zo erg onder de indruk van mensen die het zogenaamd wel weten. Doe het daadwerkelijk maar eens, en dan praten we verder.

Hoe zou jij of ik reageren!? Dat kún je volgens mij niet zeggen, dat hangt er maar net vanaf. Dat is iets wat je in een seconde beslists. Volgens mij is het niet iets rationeels, anders zou je het wel laten. Ik hoop dat ik de moed heb om iets te doen, maar ja, net wat je zegt... heb je het er voor over om daar eventueel voor te sterven?

Wie wil nog sterven voor zijn vaderland of een ander?
Het is wel een behoorlijk offer!

[Arjen]

Het is niet iets ongrijpbaars; het is wat we noemen leiding geven.
Want wanneer je op grote schaal leiding geeft dan is het heel wat anders om een commando tot vuren te geven dan van dichtbij, wanneer je de mensen in de ogen kunt kijken.
In ieder geval heb ik zo het vermoeden dat WW2 ons als mensheid heeft gedwongen te realiseren dat we niet meer als zorgeloze kinderen kunnen leven als ras zijnde.
WW2 heeft ons zo de pubertijd in geschoten volgens mij en net zoals in je eigen pubertijd, schoppen we tegen alles dat anders is in al onze moralistische idealistische blindheid.
Pas wanneer we als ras beseffen dat de tijd om je kop in het zand te steken nu echt definitief voorbij is zal er verbetering in komen.
Of is dat een rare gedachte?

[dvaupell]

Laten we onverschilligheid niet verwarren met angst.

Als je getuige bent van een geweldsmisdrijf kun je je er natuurlijk mee bemoeien - Als je in staat bent om de dader uit te schakelen, zou ik zeggen: Doe dat maar !.

Je kunt, naar mijn mening, beter oom agent o.i.d. inschakelen. Die kan ervoor zorgen dat de dader ook echt bij justitie terecht komt en .. je krijgt zelf dat mes niet tussen je ribben.

Ik ben in het verleden slachtoffer geworden van zakkenrollerij en heb de dader persoonlijk op het politiebureau afgeleverd. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat de dader een vrouw was met een klein postuur.
Als het een grote kerel was geweest had ik mij nog wel een keer bedacht !

Aan dode helden heb je niet veel...

[Arjen]

alle helden zijn dood!
Maar serieus; meestal wanneer je ergens tussen beide komt zal de agressor het op een lopen zetten, behalve wanneer het om een emotionele kwestie gaat.
Of zijn dat alleen mijn ervaringen als ex-uitsmijter?

[Proos]

Nou, die dader in Venlo is door blijven schoppen terwijl het slachtoffer al neerlag. Met alle geweld schoppen en met veel aggressie. Dat ie daarna nog is gaan shoppen bij die winkel geeft volgens mij aan hij het zelf gewoon de normaalste zaak van de wereld vindt.

Volgens mij rent die niet weg als je erop af gaat!

[dvaupell]

We hebben hier te maken met een zo driftig karakter, zo explosief.

Je kunt in zo'n geval alleen maar interveniëren als je met meer mensen bent en als collectief kunt optreden.
De kans dat je één persoon vindt die samen met jou wil ingrijpen is nihil.

Je kunt dus weinig doen zonder je eigen leven in de waagschaal te stellen.
Het is verschrikkelijk, maar niemand gaat graag dood (of wil pijn leiden) voor een ander.

[Arjen]

De kans dat je één persoon vindt die samen met jou wil ingrijpen is nihil.

Je kunt dus weinig doen zonder je eigen leven in de waagschaal te stellen.
Het is verschrikkelijk, maar niemand gaat graag dood (of wil pijn leiden) voor een ander.

En angst zal de angst in stand houden.
Want jouw angst is hun angst is zijn angst.

dus steek je kop uit je kraag en voel en leef en heb lief.

[Proos]

<knip>dus steek je kop uit je kraag en voel en leef en heb lief.

Tja, maar als dan 't puntje bij 't paaltje komt overwint je levensdrang denk ik zo. Er zijn slechts weinig dapperen onder ons. Maar of 't echt dapper is, misschien is impulsief een beter woord

[Arjen]

En angst zal de angst in stand houden.
Want jouw angst is hun angst is zijn angst.

[dvaupell]

Het zijn mooie woorden, Benmaf.

Ben je al eens in de situatie geweest waarin jij 'je kop uit je kraag kon steken en ingrijpen' ? Ik kan me natuurlijk vergissen, maar je mooie woorden klinken in mijn oren nogal theoretisch (en poetisch)

Is jouw advies nu om in een situatie waarin je getuige bent van een klop-partij om in te grijpen door middel van het uit elkaar halen van de vechtenden, om hen verbaal te overtuigen van het feit dat ze niet moeten vechten of om hen door mooie woorden te laten inzien dat ze eigenlijk van elkaar - als medemensen - moeten houden ?

[Arjen]

Ik ben jarenlang onbetaald uitsmijter geweest, heb traangas over me heen gekregen, ben bedreigd met messen, loden pijpen, bakstenen en pistolen omdat ik niet bang ben om te zeggen dat iedereen tof is.
En ik heb slechts 1 maal pijn geleden hierom...omdat de mensen die toen ruzie kwamen maken alleen door de deur kwamen lopen en gelijk met geweld begonnen..overigens een rascistische actie van een groepje marokkaanse joneren in gouda...en ja ik ben ook bang, ik ben alleen niet bang om dat te erkennen.
En weet je wat mij het meest pijn heeft gedaan?
Dat ik temidden van vrienden die ik beschermde nog alleen stond tegenover alle geweld.
En dat is de reden dat ik gestopt ben, wederom angst..angst om teveel te geven voor die mensen die zo duidelijk niets om mij geven.
Begrijp je ?
En dat is volgens mij waar het allemaal om draait.

[dvaupell]

Ja - Dat zijn geen leuke ervaringen. Al kun je je afvragen of je vrienden niet genoeg om je gaven of dat ze gewoon te bang waren.

Uitsmijter - Dat lijkt me helemaal niet zo'n fijn beroep.
Als de klanten gezellig zijn, heb je geen werk en als ze vervelend zijn moet je ze de tent uitgooien.
Bovendien moet je altijd werken als alle anderen vrij zijn...

Ik snap de frustratie.

[Arjen]

Niet genoeg om iemand gevenb en te bang zijn is hetzelfde da's nou juist het hele punt.

[dvaupell]

Hmm. Ik snap wel wat je bedoelt...

Was het VERSTANDIG geweest als je vrienden waren gaan meeknokken ?
Ik bedoel, zou de zaak dan niet nog verder zijn geëscaleerd ?

Deze ervaring heeft je doen besluiten de hoop voor de mensheid in het algemeen op te geven ?