(Kort)Verhalen schrijven...
Nu vraag ik mij af of er hier op het forum ook mensen zitten die graag verhalen of gedichten schrijven...
Al dan niet over de Tweede Wereldoorlog natuurlijk
Als je iets tofs hebt geschreven en je wilt het laten weten aan de rest van de wereld ( voornamelijk dit forum dan
) post je schrijfsels hier dan maar neer.. 
Ik bijt de spits wel even af met een verhaal dat zich afspeelt in de Eerste Wereldoorlog... (Op het WO1-forum kon je dit verhaal al eerder terugvinden..)
Frontsoldaat
Modder.
Regen.
Gekletter van laarzen.
In het slijk.
Overal krioelt het.
Ongedierte.
Ratten.
De geur van dood.
Verrotting.
Stank.
Gevallen kameraden.
Half verteerd.
Gezonken in de natte aarde.
Mist zweeft over het niemandsland.
Enkele doffe knallen.
Lichtflitsen in de verte.
Geschreeuw.
Nieuwsgierig glurend.
Over de zandzakjes heen.
Kleren doorweekt.
Helm schuin op het hoofd.
Ik zie ze.
De vijand.
Kruipend en lopend.
Aan de overkant.
Bajonet wordt opgezet.
Munitie wordt nagekeken.
Geweer wordt geladen.
Mijn spieren gespannen.
Voeten zinken weg in de modder.
Mannen.
Kameraden.
Onderkoeld en moe.
Staan in rijen.
Even gespannen als mij.
Bajonetten klaar.
Klaar voor de oversteek.
Honderden ogen turen over het vergane land.
Vervuld met pijn.
Met haat.
Met verdriet.
Iedereen houdt zijn adem in.
En dan is het moment er.
Het begin van het einde.
Het fluitsignaal.
Iedereen recht.
Iedereen uit de loopgraven.
Brullend.
Schreeuwend.
Rennend.
Recht voorruit.
Naar de overkant.
Metalen monden vuren.
Mannen vallen.
Vrienden sterven.
Adrenaline giert.
Ik schreeuw.
Ik ploeter door het landschap.
Kogels vliegen.
Ledematen stuiteren.
Ik schreeuw.
Slijk kleurt rood.
Ik blijf lopen.
Bajonet voorruit.
Ik ga het halen.
De mist trekt op.
De vuurmonden zwijgen.
Ik schrik.
Ik zie de gezichten.
Het wit van hun ogen.
Ik stop.
Alles is stil.
Geen kameraden naast mij.
Allen verdwenen.
Ik sta aan de grens van het niemandsland.
Ik sta aan de overkant.
Alleen.
De vijand vlak voor mij.
Oude mannen.
Jongens.
Ooit liefdevolle gezichten.
Vervuld met liefde.
Nu vergaan.
Opgeslokt door het geweld.
Door ontbering.
Vervuild met modder.
Met bloed.
Ik zie hun ogen en ik huil.
Mijn geweer valt.
Zinkt weg in de grond.
Ik huil.
Temidden van mijn gevallen maten.
Mijn vrienden.
Mijn makkers.
Allen dood.
Gedood door deze onzin.
Deze nutteloze strijd.
Deze Grote Oorlog.
Niemand wint.
Iedereen verliest.
Een doffe knal.
Ik val.
Een traan in de grote bloedzee.
Ik zink.
Ik sterf.
Vaarwel.
(Joris A. , Oktober 2007)
erste verhaal het mooist tweede ver wel apart maar toch ook heel mooi.
