wo2forum.nl

Lieve mensen,

Ik voel me momenteel zo klote, dat ik echt wat advies nodig heb. Ik ga het probleem zo goed mogelijk proberen uit te leggen, ik hoop dat jullie de tijd kunnen/willen nemen het goed door te nemen...

Ik leerde haar nu ruim 10 maanden geleden kennen. Zij uit Rotterdam op bezoek bij haar beste vriendin, die sinds kort in Amersfoort, mijn woonplaats, woonde. Het klikte meteen, we kletsten honderduit over alle onderwerpen, waren meteen heel open. We voelden allebei kriebels en waren echt onder de indruk van elkaar. Bij de volgende ontmoeting - bij haar thuis - werd dit duidelijk. Maar, onzeker als ze was (altijd al geweest) wilde ze dat ik er heel goed over na ging denken, ze was te vaak gekwetst. We hadden een datum afgesproken waarop ik mijn bedenkingen zou vertellen. Ik heb lang nagedacht maar kwam keer op keer tot de conclusie dat ik het met haar écht wilde proberen, zo goed was de eerste indruk. Die afgesproken datum vertelde ik het haar, ze was op van de zenuwen, en het drong de volgende dag pas tot haar door. Dat was het begin van een heftige relatie.

10 maanden lang hebben we alles voor elkaar opgegeven. We waren écht gek op elkaar en houden van deden we al vrij snel. Ze kon me niet loslaten, zo gek was ze op me.

In die tien maanden bleek wel hoe onzeker ze over zichzelf was. Iedere dag vroeg ze mij of ik nog wel van haar hield, of ik niet anders was gaan voelen, of ik nog wel gek op haar was, omdat ze zo bang was dat ik iemand anders leuk zou gaan vinden. Soms vond ik dat best moeilijk, dat ik het haar iedere dag moest vertellen, maar ik heb het iedere dag gedaan en we zijn super gelukkig geweest.

Zoals iedere relatie was ook deze niet perfect, er waren hele kleine dingetjes die we niet altijd even leuk vonden. Bij haar was het mijn nachtbraken (vaak laat slapen) en het feit dat ik vaak en lang achter de computer zat om me bezig te houden met mijn grote hobby: de 2e Wereldoorlog (3 verschillende forums). Tussendoor gaf ik haar vaak een knuffel, een lief woordje, een kus.
Nu besef ik me dat ik zo vaak en lang achter de PC zat als reactie op een van de dingen die ik minder leuk vond, of heel moeilijk vond: het feit dat we iedere dag bij elkaar waren, bijna nooit een dag zonder elkaar waren. Meestal vond ik dat heel fijn, soms miste ik tijd voor mezelf. Om dat toch een beetje te compenseren zat ik dus vaak achter de PC terwijl zij TV keek o.i.d.
Maar wat ik wilde voorkomen kwam juist hierdoor toch een beetje de hoek om kijken: de sleur.
Gelukkig hebben we het hier vaak over gehad, en we kwamen keer op keer tot de conclusie dat dit tijd nodig had, dat het niet binnen een week anders zou zijn, maar vooral dat we het absoluut voor elkaar overhadden. Dat we met alle liefde die paar kleine dingetjes gingen overwinnen, juist omdat we wisten dat we een toekomst hadden.

Vlak (1 á 2 weken) voordat we op vakantie gingen, nu precies 3 weken geleden, begon ze te voelen dat er toch iets dwars zat. Het bleek dat ze toch meer tijd voor zichzelf nodig had. Vanaf week 1 had ik al tegen haar gezegd dat ze meer tijd voor zichzelf moest nemen, al was het maar 1 dag in de week, maar dat wilde ze niet. Voor de vakantie begon ze te beseffen dat ze het toch wél nodig had, Ook hier hebben we vaak en lang over gepraat. We wisten dat onze nieuwe studies in September weer zouden beginnen en dat we dan automatisch wat minder vaak samen zouden zijn. We voelden ons allebei heel fijn bij deze gedachte en we besloten gewoon door te gaan: omdat we zo zielsveel, met heel onze lichaam en ziel, met alles wat we hadden, van elkaar hielden. We wilden een toekomst, we wilden samen blijven. Allebei, dat was meer dan duidelijk.

Op vakantie (we gingen met zijn vieren: zij, ik, mijn beste vriend en mijn beste vriendin, die ook al lang een relatie hebben). We ontmoetten een paar belgen: 2 jongens van 23 en een meisje. De jongens waren neven, het meisje was het zusje van 1 van de 2.
Het werd een gezellige boel: we hebben heel wat avonden met ze doorgebracht met veel wijn, sigaretten en gezelligheid.
Maar: voor haar waren het wel zo'n beetje de enige nieuwe mensen die ze had leren kennen sinds we bij elkaar waren. Het neefje van de broer&zus was een knappe jongen, heel aardig ook. Ze vond het wel een leuke jongen, en daar schrok ze heel erg van. Ze besefte het zich wat later pas, maar ze snapte maar niet hoe ze iemand 'leuk' kon vinden terwijl ze zo zielsveel van mij hield. Ik vertelde haar dat dat heel normaal was; we waren immers niet de enigen op de aardbol. Het duurde even, maar ze snapte dat dit kon zijn. Maar geschrokken was ze wel.

Toen we terugkwamen in Nederland bleek weer eens dat het neefje helemaal gek was op mijn vriendin; hij stuurde hele lieve sms-jes, ik mis je, je hebt mijn hart sneller doen kloppen, je kent het wel. Ze voelde zich vreemd: ze wilde hem ook heel graag nog een keer zien, ze vond het fijn zijn sms-jes te krijgen, maar ze was niét verliefd op hem. Daar schrok ze weer heel erg van. Ik merkte dat en ik heb hier ook een beetje over moeten doorvragen; het onderwerp neefje ontweek ze liever. Weer stelde ik haar gerust: ook dat kon iedereen overkomen. Ze moest het vooral niet tegenhouden, dat maakt alleen maar ongelukkig. Dacht ik.

Toen hij terug was in België wilde hij meteen afspreken. Ze hadden maandag 1 augustus afgesproken. Ze was, eigenlijk net als altijd, heel erg bang dat ik verkeerde dingen zou denken, dat ik dat als een vrijbrief zou zien om ook met meiden af te spreken. Ik heb haar in een reeks hele emotionele gesprekken er van moeten overtuigen dat ik haar vertrouwde en dat ze mij ook kon vertrouwen. Zij met vochtige ogen, elkaar diep in de ogen kijkend, vertelden we elkaar dat we zo zielsveel van elkaar hielden, we wilden een toekomst, we wilden voor elkaar gaan. We waren zo gek op elkaar, dat was duidelijk. Ze schreef nog in mijn telefoon:

"Ik hou van jou en wees niet bang, k blijf alleen van jou houden. Ik ga je wel een beetje missen vanavond en morgen maar ja, k vertrouw je en jij kan mij ook vertrouwen, dat beloof ik je. Ik wil mijn leven met jou delen. Dikke kus en knuffel van jou meissie."

Toen ik die zondagavond terugtoog naar Amersfoort, stond zijn nog voor het raam, met een traan, mij uit te zwaaien. Ze stuurde me de volgende ochtend, voor het neefje zou komen, nog een sms-je:

"Hi moppie, k ga zo slapen..probeer nog even wakker te blijven want ik wil je nog ff bellen. hou super veel van jou en wil je never nooit meer kwijt. Dikke kus.."

Daarna zou mijn hele leven op zijn kop komen te staan...

Ik maakte me eigenlijk geen zorgen. Ze stuurde me 'savonds opeens een sms-je met de mededeling dat ze toch liever een nachtje in rotterdam bleef, om even rustig na te denken over wat dingen. Niet veel later kreeg ik een sms met de vraag of ik het erg vond dat hij bleef slapen; zijn auto was kapot (dat was 'ie in frnakrijk ook heel vaak). Ik stuurde terug dat ik dat niet erg vond, ik vertrouwde haar immers. Ze zou dus dinsdag pas komen. Des te fijner het weerzien.
Dinsdagmiddag belde ze even voor ze vertrok. Ze klonk een beetje sip en voelde al een buitje hangen. Ik vroeg: heb je nou wel een beetje tot rust kunnen komen om na te denken, die belg is immers blijven slapen. Nee, dat was ze eigenlijk niet. Ik stelde haar voor om nog lekker een nachtje daar te blijven: Rust had ze even nodig.

Woensdag kwam ze dan eindelijk. Het weerzien was heel anders, heel stil. Er zat haar duidelijk iets dwars. Eenmaal thuis vroeg ik wat er was. Ze wist het niet. Na een beetje doorvragen bleek dat ze had besloten het even uit te maken, weinig contact te hebben: Ze wilde rust om echt even goed na te denken want ze was in de war. Waardoor wist ze niet, alleen dat het zo was.
Ik schrok me natuurlijk kapot; was het dan toch de Belg? Nee, dat was volgens haar absoluut niet de oorzaak. Hij heeft het hooguit allemaal wat sneller doen lopen zei ze. Voor ze weer wegging maakte ze me nog huilend duidelijk dat ze nog zo veel van me hield, voor ons ging vechten, dat ze een in de war was. Ik was van slag en wist weinig terug te zeggen, ik moest haar wel laten gaan.

Dagenlang heb ik in onzekerheid gezeten: Woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag en maandag. Maandag zag ik mijn ouders weer, ze waren terug van vakantie dus ik ging bij ze langs. Ik vertelde de hele geschiedenis en ze schrokken zich een hoedje; het ging zo goed, dat zagen zij ook. Ze gaven me het advies toch alle moed bijeen te rapen en haar duidelijk te maken dat ik niet als een zak meel op haar ging zitten wachten, dat was te pijnlijk. Ik heb met haar afgesproken (ze logeerde in amersfoort omdat ze hier een bijbaantje heeft) in een cafétje, bij mij thuis zou te emotioneel beladen zijn. Met al mijn goede moed wachtte ik op haar, en daar kwam ze.

Ik vroeg, heel eerlijk, als eerste of ze al een beetje rust had gekregen, of ze al had na kunnen denken. En toen floepte ze het er zomaar uit: Ik wil geen relatie meer met je.

Au.

Ik schrok me werkelijk helemaal kapot. 8 dagen ervoor zat ik nog in Rotterdam, hebben we elkaar nog verzekerd dat we allebei een toekomst met elkaar wilden, dat we zoveel van elkaar hielden. Precies een week ervoor, de ochtend vóór de belg, stuurde ze me nog een sms dat ze me zo miste, dat ze me nooit meer kwijt wilde. En nu, opeens, uit het niets, dit...
Ik dacht dat ik doodging daar. Ik vermande me, voor zover mogelijk, en begon te vragen: Waarom? Hoe was ze daarbij gekomen?
"Ik weet niet waarom, maar ik wil nu geen relatie met je. Ik weet echt niet waarom, maar dat voel ik."
Heeft het écht niet met de belg te maken? vroeg ik.
Bijna boos, verontwaardigd, verzekerde ze me dat hij er niets mee te maken had. Ze reageerde heel geprikkeld. Ik was zo van slag, dat ik haar heb meegenomen naar mijn kamer (aan de overkant) om toch rustig te kunnen praten.
Ze vertelde me, dat het haar pijn deed, dat het haar frustreerde dat de mensen die het verhaal kenden (onze beste vrienden, ouders, enz.) allemaal toch ergens het idee hadden dat het met méér met de belg te maken had dan ze zelf doorhad. Want, zo zei ze voor de zoveelste maal, die heeft er niets mee te maken...

Dat was, voorlopig in ieder geval, het einde van 10 maanden geluk en 100% eerlijke, diepe liefde.

Hoe vaker ik er met mensen over praat, hoe meer ik er over nadenk, ik kan niet anders dan een bepaalde conclusie trekken uit een aantal feiten:

- Alles wat met de belg te maken had, dus sms-jes, mailtjes, heb ik min of meer uit haar moeten trekken. Ze heeft bepaalde sms/mailtjes 'verborgen' gehouden, ze zei dat ze ze vergeten was als ik er naar vroeg. Zo is hij zaterdag 6 en zondag 7 augustus wéér in Rotterdam geweest terwijl ze haar rust nodig had, en ik heb het uit haar moeten trekken omdat ik het aanvoelde. Ze ontweek het zoveel mogelijk.
- Op vakantie wilde ze vaak terug naar de boot (de belgen hadden een boot). Wij alle 4 wel, maar zij toch net wat fanatieker. Dat is ons, de andere 3, opgevallen.
- Ze voelt zich heel erg aangevallen, trekt het zich heel erg aan, dat mensen zich afvragen of het tóch niet met de belg te maken heeft. Als het werkelijk niets met hem te maken heeft, reageer je niet zo. Daar is iedereen het over eens. Dan zou het je eerder koud laten.
- Ze is heel onzeker van zichzelf; de Belg overlaadt haar met lieve sms-jes, complimentjes, en werpt zich op als praatpaal. Hij stuurde vóór die eerste maandag dat hij het accepteerde dat het alleen vriendschappelijk kon; en toch heeft hij geprobeerd haar te zoenen (niet gelukt overigens). Als je werkelijk vrienden wil zijn, respect hebt, iemand wil helpen in zo'n situatie, dan probeer je diegene niet te zoenen. Niet als je je niet als einddoel de verovering hebt gesteld.

Iedereen die dit hoort, samen, zegt dat het moeilijk anders kan dan dat de Belg er veel meer te maken heeft dan ze zelf wil toegeven. Ze gelooft er nu ook echt in dat het niet zo is. Dan houdt ze zichzelf toch voor de gek? Of zie ik dat verkeerd?

Ik heb haar nu in een mailtje duidelijk gemaakt dat ik voorlopig alleen schriftelijk contact wil, dit om mij te helpen weer verder te gaan op de eenzame weg, zeg maar. Verder staat er in dat ik het allemaal niet snap, dat in 8 dagen alles op zijn kop is gezet, dat ik niet anders kan dan het accepteren en doorgaan met mijn leven. Vandaar ook het schriftelijke: Dat was een advies van mijn nichtje die precies zoiets heeft meegemaakt. Door te zeggen dat ze alleen schriftelijk contact wilde is haar ex zich na een tijdje rot geschrokken en het heeft ze nu weer bij elkaar gebracht.

Wat een lang verhaal, en degenen die het tot hier echt hebben gelezen: heel erg bedankt. Ik hoop dat je een beetje inzicht hebt gekregen in het probleem, ik voel me echt heel erg hopeloos, alleen, kil, nutteloos en in de steek gelaten.

Vanaf het moment dat de belg op bezoek kwam is het allemaal 180 graden gedraaid. Opeens begon ze te twijfelen, opeens wist ze niet meer of ze verder wilde. Ze vond dat ze me niet had gemist die woensdag (1e keer uit) t/m afgelopen maandag, zoals het volgens haar zou horen. Daaruit trok ze de conclusie dat ze geen relatie meer met me wilde. Waarom, dat wist ze niet...

Hopelijk begrijpen jullie nu de diepe, doffe pijn die ik nu voel. Ik heb me werkelijk nog nooit zo verloren, zo in de steek gelaten, en zo gedesillusioneerd gevoeld.


Graag hoor ik wat jullie van dit verhaal vinden: Wat zou het toch kunnen zijn? Wat moet ik nou doen? Schrijf alles op...

Hallo Koch,

vervelend wat je hebt meegemaakt.

Het is echter niet het einde van de wereld. Je bent nog jong, hebt een leven voor je.

Dat je heel erg verliefd was op dit meisje lees ik door het hele verhaal heen. Liefde maakt ook blind. In een beginsituatie van vooral een heftige verliefdheid ben je geneigd te denken dat je iemand kunt veranderen. Die punten die je niet leuk vindt van iemand kijk je langsheen en dat trekt wel bij (denk je) Hoevaak heb ik niet jonge verliefde mensen horen vertellen dat, bijvoorbeeld de alcoholverslaving van hun geliefde nu nog wel een probleem is maar daar gaan ze aan werken en hun liefde gaat dat overwinnen.
Dat lijkt dan ook wel even te lukken. Maar al te vaak blijkt later toch dat de liefde voor de drank toch groter was.

Datgene wat in het begin van een relatie een klein probleem is, blijkt later vaak HET grote probleem van de relatie te zijn.
Je schreef dat je had ervaren in het begin van jullie relatie dat jouw hobbies toch enigszins een struikelblok waren, dat je dat goedmaakte met wat lieve woorden en een knuffel.
Als er voor jullie een toekomst is reken er dan op dat je hobby verleden tijd zal zijn. Je vriendin is onzeker en zal jouw aandacht nodig hebben om zich prettig te voelen. Nu er nog sprake is van grote verliefdheid is dat niet zo erg. Op het moment dat jullie relatie voor jullie beiden "gewoon" is geworden wordt het een struikelblok. Je vriendin zal zich beklagen dat je te weinig aandacht voor haar hebt en jij zult je beklagen dat je te weinig tijd hebt voor je passie.

Je zit op dit moment in een soort rouwproces en dat is logisch. Besef goed dat op het moment dat je in een emotionele fase zit het niet verstandig is om keuzes te maken.
Na een verlies maak je een aantal fases door; een emotionele fase, een boze fase, soms ook ontkennende fases, maar ook komen rationale fases voor. In die laatstgenoemde is het tijd voor beslissingen en niet eerder. Een beslissing die genomen is in emotioneel moment is vaak een onverstandige beslissing. Niet voor niks kennen we de uitdrukking: "er een nachtje over slapen" Oftewel laat een en ander goed bezinken voordat je iets definitiefs beslist.

Als je nu toch besluit om de draad met je vriendin weer op te pakken moet je er rekening mee houden dat deze situaties zich kunnen gaan herhalen en dat de gevolgen steeds zwaarder zullen uitpakken, niet alleen voor jezelf maar ook voor haar. De wonden zullen steeds dieper geslagen worden.

Bovenstaande is misschien niet helemaal wat je hoopte aan reaktie. Toch hoop ik dat je er wat aan hebt. Ik ben geen psycholoog of zoiets maar heb wel door mijn werk veel in relaties zien gebeuren. Ongetwijfeld zullen er anderen zijn die je misschien veel beter advies kunnen geven.

Mijn advies is: Lik je wonden, geef je zelf ook tijd voor een stuk rouwverwerking want dat is best belangrijk, maar denk niet dat dit het einde van de wereld is.

Als ik je vriendin moet omschrijven zou ik kiezen voor: "erg onzeker".
Het gevaar met onzekere mensen is dat ze erg gaan hangen aan mensen die iets zekerder zijn of die erg veel genegenheid tonen en hoge eisen gaan stellen.

Een vriendin van me zit nu ongeveer in hetzelfde schuitje als jouw vriendin. Ze woont al ontzettend lang samen, maar twijfelt nu heel erg over haar relatie. Ook na een vakantie. Ze is een tijdje bij haar ouders gaan wonen en nu weer bij hem terug. Toch wil ze het definitief gaan verbreken. Alleen wacht ze op het goede moment (dat natuurlijk nooit komt). Bij haar is het in een stroomversnelling geraakt toen ze iemand anders ontmoette. In eerste instantie was ze niet verliefd op hem, dat kwam pas later. Ze heeft nu wel ontdekt wat ze voelde voor haar eerste vriend (waar ze vanaf haar 15e samen mee is) toch niet 'alles' was. Moeilijk uit te leggen, maar zij had nooit anders meegemaakt en dacht dat wij zij voelde voor hem, het maximale was dat er bestond. Nu heeft ze ontdekt dat je veel en veel verliefder kunt zijn op iemand. Zij heeft het nu nog niet uitgemaakt, jouw vriendin al wel.

Ik denk dat zij best gelijk kan hebben dat de Belg niet de oorzaak is van het verbreken van jullie relatie. Hij kan haar wel aan het denken gezet hebben. Had ze hem niet ontmoet, dan had het misschien langer geduurd. Als jullie nu al irritataties hebben ten opzichte van elkaar (met jouw pc gebruik en tijd voor jezelf), gaan die irritaties vast nog grotere vormen aan nemen. Vooral als zij zo afhankelijk blijft van jou.
Je voelt je nu natuurlijk rot, maar stel dat ze terug komt bij je, het is dan nog steeds zo dat zij zo aan je hangt en dat jij volgens haar te veel achter de computer zit. Dat gaat ook niet werken.

Sterkte!

Ik kan me voorstellen dat je je vrij k*t voelt...

Stertke iig !

Jurrie

Sterkte!

Heb ook een Italiaanse vriendin, mis haar ook f*cking erg...

101st Michiel schreef:Sterkte!
Heb ook een Italiaanse vriendin, mis haar ook f*cking erg...

Yep, know the feeling ..... de mijne is Roemeens.
Even ver weg als ze lief is.
(Eigelijk is ze liever )

Sow dat is wel even flink klote voor je zeg
Veel sterkte ermee he hopelijk vindt je snel iemand anders waarmee je je weer wat beter voelt

Koch ,

Zoals gvdbor al zei : je bent nog jong en er zullen heus wel tal van andere leuke meisjes op jou zitten te wachten.
Hiermee bedoel ik niet dat je meteen een andere vriendin moet zoeken want dat lukt toch niet. Neem tijd voor jezelf .. zet alles op een rijtje.
Ikzelf heb dat nog nooit meegemaakt ik ben amper 17 jaar.
Je weet wel hoe dat gaat als je nog op school zit dan is het et ene "liefje" na het andere. Daar is nog geen liefde mee gemoeit.
Destemeer begrijp ik je situatie en kan alleen maar zeggen

Hang Though

Jan

Ja inderdaad vervelend voor je!!!! Maar dit is inderdaad niet het einde van de wereld, over een tijdje voel je je beter. Maar nu is het normaal dat je je klote voelt. STERKTE in ieder geval!!!

Het is het zelfde als het missen van de bus, mis je er een dan neem je de volgende , kop op , meer vrouwen dan kerktorens .

Eigenlijk maakt het je ook sterker.

Sorry om dit te horen jongen maar de moed niet opgeven.
Ik denk dat de eerste posts het redelijk goed zeggen.
Geef het gewoon wat tijd en wacht af en tijd heb je voor jezelf ook nodig.

greets
Doc

heej,

ik snap wel hoe je je voelt.
ik heb vorig jaar ook zoiets meegemaakt, zulke dingen zijn echt verscheurend.
ik heb gewoon gewacht totdat ik weer een andere spetter zag waar ik men aandacht aan ging vestigen.
en dat helpt, ik was mijn ex niet vergeten toen maar je leert er mee omgaan.
en ik heb altijd in men achterhoofd gehouden dat er nog meer vissen in de zee zijn.

in iedergeval veel sterkte,

sobel.

Marc 82 Recon schreef:Sorry om dit te horen jongen maar de moed niet opgeven.
Ik denk dat de eerste posts het redelijk goed zeggen.
Geef het gewoon wat tijd en wacht af en tijd heb je voor jezelf ook nodig.

greets
Doc

Hier heb ik eigenlijk weinig aan toe te voegen, behalve dat dit soort dingen kennelijk bij het leven horen: "seen it, been there.. ". Dit betekend dat de relatie echt over is, een relatie onderhouden met een onzeker persoon is erg moeilijk, daar het "eisenpakket" van zo'n persoon nogal zwaar is. Ik heb zoiets dergelijks ook meegemaakt, ik kon gewoonweg niet voldoen aan de idealen die het meisje toen voor ogen had. Dan houdt het écht op.... ik heb makkelijk praten, maar wat Mooyman zegt klopt: geen hand vol maar een land vol. Pick up the pieces en gewoon doorgaan met leven, het slijt wel.... Sterkte ermee!

Na deze weer een frisse.