asjemenou schreef:
Je beredenering kan ik wel begrijpen maar het wordt anders als je het verhaal direct van de betroffen persoon te horen krijgt.
Zoals ik al zei, is zijn keuze begrijpelijk. Maar daarmee wordt het nog niet de juiste.
asjemenou schreef:Vanaf dat moment had hij maar één keuze. Leven of doodgaan.
Hij kon dus kiezen uit 2 zaken, leven of dood.
asjemenou schreef:Volgens zijn zeggen ontwaakt op zo'n moment het oerinstinct in je. Op dat moment keek hij de dood recht in de ogen. Je wilt overleven, hoe dan ook.
Hij wilde overleven hoe dan ook, dat geld niet voor iedereen.
asjemenou schreef:
De "Iwans", zoals hij de Russen dan noemt daarvan zegt hij dat je beter niet in levenden lijve in de handen kon vallen. Wat er dan met je gebeurde daarvan kent hij voorbeelden genoeg. Op deze manier werd er dus ook weer anti sympathie gekweekt ten opzichte van de Russen. En ook aan het Oostfront gold weer voor hem, overleven hoe dan ook. Daar was je volgens zijn zeggen elke dag mee bezig. Dat hij aan de foute kant heeft gevochten, wil niet zeggen dat hij ook voor de Duitse zaak was. Zeer zeker niet. Er van tussenuit gaan was er ook al helemaal niet bij. Waar moest je heen? Je was omringd door miljoenen Russen die je alleen maar naar het leven stonden.
Het overleven dat je hier beschrijft is een gevolg van de eerder gemaakte keuze en geldt voor elke soldaat aan elk front. De keuze om voor de Duitsers te vechten is gemaakt toen zijn vrienden waren doodgeschoten. Hij heeft deze keuze alleen voor behoud van eigen leven gemaakt, zijn vrienden zijn er niet mee terug gekomen.
asjemenou schreef:
De haat tegen de Duitsers, en een ieder die voor hen was, was direct na de oorlog groot. Alles en iedereen werd over één kam gescheerd. Was je voor de Duitsers geweest dan was je fout. Nu zestig jaar na de oorlog is men daar toch iets milder over gaan denken. Het verhaal van mijn kennis is er één uit velen. Zoals ik de man persoonlijk ken, ben ik er zeker van dat hij geen overtuigde Nazi was of door zijn gedwongen toetreden tot de SS er één geworden is.
Het is niet gek dat iedereen tegen de Duitsers was vlak na de oorlog en zeker ook niet gek dat eenieder die de oorlog mee had gemaakt daar haat tegen voelde. Dat neemt niet weg dat tijdens de oorlog ieder voor zich moest kiezen hoe men daarmee omging en of men met de agressor meedeed of niet in welke vorm dan ook. Het passief het leven van je gezin voortzetten, het daadwerkelijk in verzet gaan of echt meeheulen met de vijand (in welke gradatie dan ook) is voor de verantwoordelijkheid van elk persoon.
asjemenou schreef:
Hij heeft mij dikwijls de vraag gesteld; Wat zou jij doen als je vrienden voor je ogen worden neergeschoten en daarna de geweren op jou worden gericht? Ik kan hem daarop geen antwoord geven want ik heb gelukkig nooit voor zo'n situatie gestaan.
Er zijn genoeg verhalen bekend van mensen die wel gekozen hebben om niet mee te werken ten koste van eigen leven of in ieder geval met het risico dat te verliezen. En zeker in Frankrijk is er een enorme lijst van mensen die in actief verzet hebben gezeten.
asjemenou schreef:
Mijn kennis had die keuze tussen goed en fout niet. Hij kon slechts kiezen tussen leven en dood. Wat zou jij hebben gedaan?
Als het gaat om de keuze van leven en dood. Ik wil graag leven, maar zeker niet ten koste van alles en zeker niet als dat betekend mee te werken met een partij die ik als agressor beschouw.
Gr.,
Too Tall