Het was een prachtige dag, interessante mensen, een lekkere lunch, en een zeer indrukwekkende plechtigheid. Dit alles onder een stralende zon,
De geschiedenis van de spoorbrug te Buggenum in een notendop:
Eind november, begin december 1944 speelde zich rond de spoorbrug over de Maas te Buggenum een bloedig tafereel af. Deze spoorbrug vormde een belangrijke verkeersader voor de Duitse troepen ten westen van de Maas. Daar de verkeersbrug bij Roermond helemaal was vernield verliep alle transport (voorraden, munitie, aanvoer van troepen) via de spoorbrug. Er was door geallieerde bommenwerpers al vele malen geprobeerd om de brug te vernielen. Maar tevergeefs. Door het Duitse afweergeschut en het slechte weer werd deze maar licht beschadigd. Rond de brug was door “Fallschirmjager” al een stelling rond de toegang tot de brug gegraven, in het talud. Dit om een aanval over land te voorkomen.
De vernielde spoorbrug in Buggenum nadat de
laatste Duitsers van de westoever verdreven waren.
Voor de stelling op het talud lagen honderden mijnen. Op 16 november 1944 werd de spoorbrug door een “Sprengcommando” tot ontploffing gebracht en enkele uren later werd Buggenum bevrijd door troepen van het 1/5e Welch Bataljon. Men wilde echte via de vernielde overspanningen van de brug zo snel mogelijk patrouilles naar de overzijde sturen. Op 22 november namen de Britten stellingen in Buggenum. De Maasuiterwaarden rond het talud waren geheel ondergelopen, zodat men enkel over het talud de brug kon benaderen. De problemen zouden nu pas echt beginnen.
Op 29 november 1944 ondernam men een eerste poging met een gevechtsgroep van 12 man. De opdracht was om de stelling te veroveren en een weg door het mijnenveld te markeren, zodat
pioniers later het talud konden zuiveren van mijnen. Vlak voor ze de brug bereikten, stapte een van de soldaten op een mijn en was op slag dood. Door de enorme klap, werd er van Duitse zijde meteen gereageerd met een spervuur van Duitse granaten en mitrailleurs. Hierbij kwam een tweede soldaat, Basil Greaves, om het leven. Deze Basil Greaves ligt nog altijd begraven op het kerkhof te Buggenum. Onder dekking van een rookgordijn keerde de groep met een zwaargewonde in hun midden, uiteindelijk terug.
Soldaten van de 53e Welsh divisie hebben zich in de Maasuiterwaarden ingegraven
Op 30 november 1944 besloot men, ondanks de tragische afloop van de eerste keer, een tweede poging te wagen. Maar ook deze eindigde in een verwarrend en bloedig treffen in een van de loopgraven. Nadat er aan Britse zijde weer enkele doden en gewonden te betreuren waren, besloot men om voorlopig geen pogingen meer te ondernemen. De brug werd echter wel nauwlettend in de gaten gehouden.
Op 9 december 1944 deed Luitenant Spencer met 5 soldaten een derde poging. Deze keer met succes. Nadat de groep onderweg werd opgesplitst, bereikten Luitenant Spencer en een Sergeant uiteindelijk de inmiddels verlaten stelling. Later meldde hij zich direct als vrijwilliger om met een groep Pioniers terug te gaan naar het talud en een vrije doorgang door het mijnenveld te maken, om zo de gewonden te kunnen evacueren. Er werden maar liefst 50 mijnen gevonden. Voor zijn moedige optreden ontving Luitenant Spencer het Britse Military Cross als onderscheiding.
Tekst op de Plaquette
IN MEMORY OF THE SOLDIERS OF THE 1/5 TH. BATTALION THE WELCH REGIMENT WHO GAVE THEIR LIVES FIGHTING IN THE AREA OF BUGGENUM AND ON THE RAILWAY EMBANKMENT LEADING TO THE BRIDGE.
TER HERINNERING AAN DE SOLDATEN VAN HET “1/5TH BATTALION THE WELCH REGIMENT” DIE ZIJN GEVALLEN TIJDENS DE GEVECHTEN IN BUGGENUM EN AAN DE SPOORDIJK NABIJ DE BRUG.
14441687 PTE TILEY D. 24 NOV. 1944
3957899 PTE RICHARDS D.B. 26 NOV. 1944
14710889 PTE GREAVES B.W. 29 NOV. 1944
3968781 PTE WOODS F. 29 NOV. 1944
14746301 PTE HAMBLETON T. 30 NOV. 1944
14712141 PTE KENNEDY C.J. 30 NOV. 1944
14676221 PTE McNEILL G. 30 NOV. 1944
14715072 PTE SUTCLIFFE G. 9 DEC. 1944
NOV. – DEC. 1944
En enkele foto's van deze dag:
Eric en Betty Spencer, Eric is na 60 jaar terug op de plek waar zijn mannen vielen,
Bagpiper Malcolm Burrows
Krans namens Britse Ambassade FS CS Chris Kimber
Het graf waar twee jongens rusten,
Reverend Glyn Williams en Pater van Harmelen spreken een gebed uit
En als laatste het uitgesproken gedicht, wat voor mij samenvat, waarom we dit allemaal doen:
They shall not grow old, as we who are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning
We shall remember them.
Maar ja volgende week wel 
