Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

[demian326]

Over mijn overgrootvaders,

Beide hebben de oorlog vanuit een ander oogpunt meegemaakt.
De ene was een Engelandvaarder en sloot zich aan bij de 29th Army Group van Monty
en mijn andere overgrootvader woonde in een oud boerderijtje waar een Duits hoofdkwartier zat
in gelegerd. Best riskant als je bedenkt dat er onder de kelder een familie joodse onderduikers zaten.
Verder praat ik veel met verzetsmensen en daar komen ook mooie maar ook moeilijke verhalen uit.

Ik zal binnenkort even een verhaal opzoeken van een aanslag op een SS-er dat bijna fout afliep.

[tuniaz]

Ik weet er niet veel van over mijn opa's en oma's op het gebied van de tweede wereldoorlog.
Want mijn beide opa's en oma's praten er totaal niet over.
Ik weet alleen dat mijn ene opa gestreden heeft in Nieuw-Guinea, verder helemaal niks.

Ik was laatst even naar mijn 'stiefopa' toe. En ik vertelde hem dat ik begonnen was met het verzamelen van wo2.
Hij vertelde mij een vaag verhaaltje. Hij is tenslotte al 97. Over dat hij en een paar vrienden waren meegenomen door een groep Duitsers. En dat ze met een trein werden weggevoerd. Een van zijn vrienden werd doodgeschoten, omdat hij tegenstribbelde en dreigde te ontkomen. Hij was ontsnapt met een paar mensen want de deur bleef open en is niet op slot gegaan. Hij is vervolgens weer helemaal naar huis gelopen en was 4 dagen onderweg. De trein was onderweg naar een werkkamp. Waar wist hij niet.

Toen hij me dit vertelde barstte hij in tranen uit, omdat hij vele mensen verloren heeft hierdoor.
Dus ik heb maar niet meer doorgevraagt. En het deed wel wat met me.

Mvg,

tuniaz.

[Auke J.]

Bedankt voor het delen jongens! Erg boeiende verhalen!

[Andre1983nl]

Hoi Allemaal!

Ik wou het verhaal van me oma (vaders kant) hier ook plaatsen.
Het is voor mij een interresant verhaal maar ik mis helaas details en ik kan het niet meer navragen want ze is er niet meer.
Ze is 1 dag voordat ze 101 zou worden overleden. Geboren 1906, gestorven 2007.
Mijn ouders zijn niet zo oorlog-achtig en hun kunnen me niet meer vertellen dan ik al weet.

Het verhaal van me oma, 1945

Ballum, Ameland Mei* 1945,

Mijn oma werd erg ziek** en moest volgens de dokter naar het ziekenhuis. Maar groote delen van friesland was al bevrijd door de geallieerden hier komt het probleem. De dokter heefd met de duitser gepraten om haar naar de vaste wal te krijgen met een boot. Maar de duitsers vonden het maar nix om personen van bezet gebied naar bevrijdgebied te brengen. Wie weet werd het hele eiland wel "ziek" om bevrijd te worden. De plaatse burgermeester*** vond het ook riskant omdat er nog gevechts vliegtuigen en bommewerpers over het wad vlogen en wie weet de boot als doelwit zien en aan kunnen vallen.
Maar de dokter dringde aan om me oma naar de vaste wal te krijgen. De Duister officer heefd me oma aan gekeken en gaf toestemming voor de overtocht, waar de burgermeester nog zwaar op tegen was.
Hoe nu de duitser wouden geen motorboot uithanden geven. Dus er kwam een roei-boot. Maar wie moest roeien?

(Hier weet ik het excate ook niet van!)

Op Ameland was ook het Verzet, het Ondergrondse en de duitser wisten wel wie hun waren. Er werden mannen uit de de dorpen gehaalt en geselecteerd om de overtocht te maken. De duitsers gaven de roeiers een bepaalde tijdsduur om heen en weer te komen met me oma in een roeiboot. Er werd rekenschap gehouden met eb en vloed en 10 minuten speling. ALS de verzet strijders niet optijd terug kwamen werden hun vrouwen en kinderen geexecuteerd. Dus de roeiers hadden alle redenen om me oma snel naar de overkant te brengen en terug te komen. Tijdens de overtoch hebben ze verschillede vliegtuigen gezien en gehoord.

Aan de vaste wal werd me oma opgevangen door de Canadezen. De Canadezen wouden ook de roeiders ook uit de boot halen waar ze weigerende en probeerde duidelijk te maken wat er op Ameland nu gaangde was. De canadezen die geen Nederlands of Amelands dialect konden verstaan vonden het zeer vreemd dat ze weer terug roeiden naar Ameland(bezet gebied). Daarom werd me oma eerst 3 dagen lang ondervraagd naar de situatie op Ameland. Voordat ze eindelijk de nodige medische hulp kreeg die de dokter op Ameland haar niet kon geven.

Hier eindigd het verhaal over me oma.
Meer weet ik niet en meer zou ik waarschijnlijk ook niet te weten te komen.
Ik wou wel weten wie de duiste officier was en de verzet strijders toen die dagen

* ik weet het helaas niet exact maar volgens mij was het in Mei
** wat voor ziekte weet ik niet het kan wezen dat ze zwangerschapsvergifting had van 1 van me ooms of tantes, me vader is van 1943.
*** of een andere Hoge piet

MVG André de Jong

[fritz derochebrune]

Ik weet dat m'n opa door de Duitsers is meegenomen om als dwangarbeider te werken. Hij zat in Dresden op 't moment van 't bombardement en heeft veel geluk gehad.

M'n oma heeft eens een verhaal verteld van de bevrijding. Ze wisten al verschillende dagen dat de Amerikanen eraan kwamen. Op een dag stond mijn overgrootvader met m'n oma op de straat, en zag hij in de verte tanks aankomen. Hij vroeg zichzelf hardop af: Wat zijn dat voor 'n tanks (in 't Limburgs: Wat zient dat veur ein pantsers?) Een Duitser stond opeens naast hem en antwoordde 'geruststellend': "Das sind die Unsere"
Vijf minuten later kwamen de tanks langs samen met Amerikaanse soldaten, 't dorp was bevrijd. M'n oma ligt nog steeds dubbel als ze eraan denkt.

Van m'n andere opa en oma weet ik helaas niks

Fritz

[micky]

Over mijn Opa:
Hij woonde in Waalwijk en was ongeveer 8-10 toen de Duitsers Waalwijk bezetten als onderkomen. Ze zaten in de school en voglens mijn opa deden ze daar niet al te veel. Hij kreeg vaak geld mee op een pakje sigaretten te gaan halen en kreeg er vaak 1 sigaret of wat geld terug als beloning sindsdien rookt hij en tot de dag van vandaag nogsteeds dus al zo'n dikke 60 jaar. Ook vertelde hij dat de bevijding vreedzaam verliep en de Duitsers de rivieren overstaken en af en toe een granaat de rivier overkwam. Ook viel er af en toe een V1-2 neer op Waalwijk vooral laat in de oorlog hij zei dat er zelfs een paar canadezen de dood vonden in de school (dezelfde waar de Duiters in zaten) waar een V2 op neerstortten.

Mijn Andere opa woonde in Gilzen-Rijen bij het vliegveld. De verhalen daarvan moet ik maar met een korrelzout nemen denk ik zoals hij meevloog met sommige Luftwaffe vliegtuigen in hun vliegrondje of alles goed werkte na de reparatie. En dat de Duitsers een mooie auto hadden gevonden onder het stro van de boer die ze oppoetsten met olie/benzine op hem glimmend te maken. Daarna stak hij de auto aan en heeft een pak slaag gekregen van de Duitsers.

Mijn Oma's
De een heeft een tijdje verkering gehad met een Amerikaan. De andere woonde in Landgraaf en toen ze bevrijd waren blevern een paar Amerikanen overnachten bij hun achterom in hun tank ze kreeg kauwgum, cola en nog veel meer Amerikaans spul ik heb nog een foto van 1 van de soldaten.

[tuniaz]

Ik vind het persoonlijk erg mooi en ook vooral boeiend om deze verhalen van mensen te lezen. Dit maakt echt indruk op me.

[Jasper J]

Mijn oom zijn vader was politie agent in de oorlogsjaren,hij heeft hier wat verzets werk gedaan en verzets mensen onder laten duiken.
In 1944 heeft hij een engels man uit de boom gehaalt die hier was neergetort op weg naar anrhem heeft hem verzorgt ,hij is als nog overleden en is door o.a mijn ooms vader begraven hier op de begraafplaats.
De Engels man licht hier nog steeds af en toe een bloemetje brengen.

mvg

P.S hIJ heeft aan het eind van de oorlog ook nog onder gedoken gezeten hij werd gezocht door de duitsers.

en anders famillie lid had een klein bouw bedrijf en hielp mee bunkers bouwen aan het kanaal voor de org todd ,men mengenden het beton express niet goed ze zijn later na de oorlog tocg gevlucht .Ze zijn gevlucht omdat het geheel net na de oorlog niet goed lag en men gezocht werd.

[Martijn95]

Mijn opa die was militair in 1940 in de mobillisatie-tijd,maar toen hij werd opgeroepen kreeg hij te horen dat Nederland zich had overgegeven.....

en bij de slag in de Kapelsche Veer hadden de duitsers achteraan zijn boerderij met tanks de geallieerden beschoten,en vlak na de oorlog kreeg hij meteen een bon omdat hij naar zijn verloofde ging(Mijn Oma) En hij hield zich vast aan een engelse truck die dezelfde richting opging...

en ik heb de persoonsbewijs gekregen van mijn opa omdat hij niet meer aan de oorlog wou/wilde herinneren.

[iknowdintoo]

De vader van mijn opa was treinmachinist in WO2, in 1943 of 44 werd hij aangevallen door Geallieerde vliegtuigen (waarschijnlijk Brits). Zijn kolenschepper werd in de borst geraakt en is overleden, mijn overgrootvader werd in zijn been of arm (moet ik nog even navragen) geraakt, en om die reden hoefde hij later ook niet naar OT of de Arbeitsensatz.

[Jasper J]

Toch erg mooie verhalen allemaal,blijf er mee komen

[irish guards]

Het is niet mijn opa maar alsnog.
Mijn opa's broer heeft op de grebbeberg gevochten.
Ik weet er verder niets meer van.

[rataplan]

wel geen heldhaftig verhaal ... maar wel grappig

mijn grootouders hadden toen een likeurwinkeltje.
Ze vertelden steeds over "danke schön" ... dat was de bijnaam die ze gaven aan een Duitse Officier die regelmatig op "inspectie" kwam, maar eigenlijk een gratis glaasje wou genieten. Eigenlijk meer als één glaasje ... de tranen schoten in mijn grootouders hun ogen van het lachen, toen ze bij het punt kwamen hoe "danke schön" straal bezopen van het voetpad viel toen hij hun winkeltje verliet
Op die wijze werden ze min of meer gerust gelaten door de Duitse bezetter en konden af en toe eens informatie verkrijgen over hun doen en laten ... wat natuurlijk verderverteld werd aan het verzet

groetjes

[Gi collector]

Mijn opa is bijna overreden door een tank . Hij was op straat aan het spelen met zijn zusje en opeens werden hij en zijn zusje door 2 Amerikanen opgepakt en bij een open plek naast een huis neergegooid..4 seconden later knalde een tank tegen de stoep! De bestuurder was een heel stuk verderop neergeschoten en de tank was dus onbestuurbaar geworden

De moeder van mijn opa vertelde dit een keer omdat ik zo geïinteresseerd was in de oorlog omdat mijn opa het zich niet kon herrineren omdat hij toen pas 4 was...helaas is mijn overgrootmoeder 5 jaar geleden gestorven.


Groetjes Kevin

[Dragonder]

Hey,
mijn moeder zaliger was Lt "ttr" ,in de Amerikaanse legerafdeling HQ te Beveren, België.
Haar verhaal was dat zij mee als tussenpersoon fungeerde tussen ( mondelinge doorgeef) de Amerikaanse en Engelse Div die naar Arhnem doortrokken. Zij heeft het wezelijk meegemaakt dat de tanks van Generaal Montgomery stil kwamen te staan (zonder fuel) omdat de Amerikanen niet op tijd met de nodige brandstof konden komen. Zij hoorde Generaal Montgomery vloeken en tieren door haar oorset ,dit en vooral omdat Generaal Patton wel nog de nodige fuel had en door kon stoten.
het spijtige verhaal van" een brug te ver " heeft zij toen meegemaakt.