Opa en Oma

[B'Elanna]

Ik doe dus een lerarenopleiding geschiedenis. Nu moest ik voor een bepaalde cursus een verhaal schrijven over een gebeurtenis in de geschiedenis van Nederland (het hoefde niet perse waargebeurd te zijn). Heb mezelf natuurlijk gelijk ingeschreven bij het onderwerp WOII. Toen ben ik na gaan denken en besloot te kiezen voor een waargebeurd verhaaltje, iets wat mijn Opa (Jan) en Oma (Itske Antje) hebben meegemaakt. Ben naar oma gegaan en heb ontzettend veel spannende, verdrietige, mooie en ook grappige verhalen gehoord. Toen koos ik voor dit verhaal. Ik ben geen professioneel schrijfster, dus als je denkt, dat is niet helemaal geweldig, dan komt dat daardoor.

Het laatste bolwerk is het hart.

Tien over zeven al, dacht Itske, Misschien is er onderweg wat gebeurd. Allerlei scenario's gingen er door haar hoofd, misschien was hij onderweg Duitsers tegengekomen en moest hij zich verschuilen, misschien was het hem niet gelukt om Anjum uit te komen. Ze werd steeds zenuwachtiger en zenuwachtiger, seconden gingen tergend langzaam voorbij. Ze had zich goed ingepakt voordat ze wegging, het was ijzig koud en hoe langer ze stilstond hoe kouder ze werd. Sta ik wel op de goede plek, vroeg ze zich af. Hoe langer het duurde hoe meer ze twijfelde. Ze wist toch zeker, ja, ze wist zeker dat ze hadden afgesproken elkaar hier te treffen, hier bij de Streeksterpoort. Jan zou terugkomen voor de kerst, het was allemaal besproken en het was mogelijk, ze hadden een teken voor veiligheid gekregen. Hij kwam thuis! Ze werd iets warmer bij die gedachte, maar gelijk weer koud toen ze keek hoe laat het was, kwart over zeven. Een kwartier te laat was hij nu. Paniek begon toe te slaan, wat moest ze nou? Wat kon ze doen? Ze kon niet naar hem toe, te gevaarlijk, het onderduikadres mocht onder geen enkele omstandigheden ontdekt worden en die twee oude dames waren al zenuwachtig genoeg. Jan had verteld hoe ze koortsachtig achter hem aanliepen met z'n scheerspullen, als iemand dat zou zien… Zo stond ze alles te overpeinzen, ze merkte niet dat er iemand naderde van achter. Plots werd ze vastgepakt, ze schrok zich een ongeluk en draaide met een ruk om. Daar keek ze tot haar grote geruststelling in het blijde gezicht van Jan. Even wisten ze beiden niets te zeggen, ze kusten elkaar. "Oh Jan, ik was zo ongerust, het werd alsmaar later en ik dacht dat ze je hadden!" Jan glimlachte. "Mij hebben ze niet zomaar, ik kon niet eerder weg, er reden een aantal Duitse legerauto's door het dorp, ik moest wachten tot het weer veilig zou zijn". Jan keek eens goed om zich heen, wat heerlijk, hij was weer thuis, thuis in Dokkum, bij zijn vriendin, zijn ouders, zijn kameraden, ook al was het maar voor even. Straks moest hij er weer op uit, er moest nog van alles in kaart gebracht worden. "Kom, we moesten maar snel gaan, nu is het nog stil op straat." Itske wilde zijn hand pakken, maar Jan zei dat ze dat beter niet kon doen, stel er zou iets gebeuren, dan zou het minder duidelijk zijn dat ze bij elkaar hoorden, daarom moest Itske een stukje voor Jan gaan lopen. Ze sloeg de stationsstraat in, waar Jan zijn ouderlijk huis stond. Tot nu toe ging alles goed, ze voelde zich al bijna opgelucht, het was niet ver meer, ze hadden het gehaald, het was gelukt! Juist toen ze bijna overstroomde van geluk hoorde ze een paar voetstappen achter zich, het waren niet die van Jan, het waren andere voetstappen. Ze durfde bijna niet achterom te kijken, maar deed het toch. De schrik sloeg haar om het hart, een paar tellen lang stond ze als aan de grond genageld. Het was Timmermans, de NSBer. Jan had het ook gezien, hij gaf Itske snel een seintje dat ze door moest lopen. Haar hart wilde bij Jan blijven, maar gelukkig had ze ook nog verstand, dus liep ze met snelle passen door richting Jan zijn huis. Ook Jan liep stug door, alsof hij niet wist dat Timmermans nu vlak achter hem liep. Toen werd hij bij zijn schouder gepakt. "Zo, daar heb ik je dan!" Jan spatte bijna uit elkaar van woede en dacht aan de revolver in zijn binnenzak. Timmermans stond te glunderen, dit maakte Jan nog bozer. "Hoe kun je! Hoe kun je je eigen geloofsgenoten oppakken! Hoe kun je nog met een zuiver geweten bidden tot dezelfde God als die van ons!" Dit leek Timmermans weinig te doen, de man mompelde wat, maar reageerde er verder niet op. "Nee Steensma, ik heb je." Zei hij nog een keer. Nu moest Jan vlug nadenken, hij dacht gelijk aan Berend, de zoon van Timmermans, Berend met wie hij voor de oorlog nog zo vaak geturnd had, Berend die nu dood was, en dat bracht hem op een idee. "Je hebt je eigen zoon ook al vermoord, je hebt hem naar het oostfront gestuurd, door jouw doen is hij nu dood, wil je nog meer onschuldige levens op je geweten hebben, wil je dat ik Berend achterna ga?" Ja, dit was een voltreffer, hij zag het gezicht van Timmermans vertrekken. Tot dan toe had de man hem nog met stevige greep vastgehouden, nu liet hij los. "Smeer 'm maar." Dit was alles wat hij zei, maar voor Jan was dit meer dan genoeg. Hij haastte zich naar zijn ouderlijk huis, hij hoefde niet te kloppen, de deur ging al open. Itske vloog hem in de armen. Hij vertelde kort wat er gebeurd was. Nu kon hij hier niet blijven, Timmermans zou vast de Duitsers inlichten, dan kwam er een razzia en dan zou alles voor niets geweest zijn. Dan zou hij net als zijn vriend Klaas van Dijk neergeschoten worden, neergeschoten op de vlucht. Of net als tien van zijn andere vrienden gefusilleerd worden, dan zou hij Itske's lieve gezicht nooit meer kunnen aanschouwen. Zonder tijd om met zijn ouders te praten ging hij direct de achterdeur weer uit. "Waar ga je heen?" vroeg Itske. Jan schudde zijn hoofd. "Ik kan het niet zeggen, maar ik moet nu snel gaan, ik zal contact met je opnemen via je vader, zodra dat kan, wees geduldig, het komt allemaal goed." Itske hield zich sterk, ze gaf haar vriend een kus en liet hem gaan. Hij was nog geen paar minuten weg of daar stonden ze voor de deur, een razzia, precies zoals Jan had voorspeld.

[Arjen]

Dat is toch prachtig..moet je je voorstellen dat een stelletje bejaarden zulk soort dingen heeft meegemaakt.
Ik moest wel even een traantje wegpinken hoor; moet je je voorstellen om zo je geliefde te moeten laten lopen.
Ik vond het heel mooi B'elanna.
Schrijf vaker wat zou ik zeggen, want ik vind dat je daar goed in bent.

[Martijn]

Een mooi en triest verhaal tegelijk!

Ik ben geen professioneel schrijfster, dus als je denkt, dat is niet helemaal geweldig, dan komt dat daardoor.

Daar zeg je wat. Ik ben het in je post terug gaan lezen of je toevallig ergens gezegd had of je ooit iets met schrijven hebt gedaan. Ik vind het namelijk een erg goed geschreven stuk en professioneel overkomen!

[YPPY]

Mooi stuk!

Heb je nog meer van zo'n soort verhalen geschreven?

[microgolfoven]

Jaja, helemaal niet slecht, mijn complimenten.
Ik sta paf.
En nog een goed verhaal om te lezen ook, heeft me geboeid.

[B'Elanna]

Wow, dit had ik dus echt helemaal niet verwacht, ik vond het zelf eigenlijk niet echt een heel goed verhaal, vond het nog niet genoeg overkomen als het ware. Dit is leuk. Deze kleur zit nu op mijn wangen, in het echt zou ik ook rood worden als je me een compliment zou geven.

Verder, ik schrijf wel, maar ik schrijf gedichten (ook niet de meest geweldige hoor), geen verhalen. Het is nog wel heel moeilijk vind ik, een goed verhaal schrijven, als ik een gedicht schrijf probeer ik zo veel mogelijk in 1 woord te omschrijven, of korte zinnetjes, met een verhaal kan dat niet.

[s.burki/van der Starre]

Heel mooi geschreven.
groetjes van Simone