'Na 50 jaar stond mijn oorlogslief weer voor mij'

[Katy]

Maak eventjes tijd voor het lezen van een artikel ivm heerlijke na-oorlogse liefde..

Gentse Blanche was 17 toen ze verliefd werd op Canadese soldaat en 67 toen ze trouwden
'Na vijftig jaar stond mijn oorlogslief weer voor mij'

* zaterdag 20 november 2010

GENT - Blanche Wynsberghe (83) uit Gent was zeventien toen ze verliefd werd op een Canadese soldaat. Maar Louis Agostinone -zo heette hij- moest naar de Pacific, vechten tegen Japan. Ze hoorden nooit meer iets van elkaar. Tot hij vijftig jaar later plots aan haar deur stond. Een maand later vroeg hij haar ten huwelijk. Dat is dag op dag zestien jaar geleden. Blanche is ondertussen weduwe van Louis. Ze wil niet meer weg uit Canada.

'Ik ontmoette Louis tien dagen na de bevrijding. Ik was zeventien en liep met mijn moeder op straat toen plots twee jonge Canadese soldaten ons aanspraken. Ze zochten een café waar ze de 21ste verjaardag van een van de twee konden vieren. De jarige was Louis Agostinone. Mijn moeder had de twee thuis uitgenodigd voor de koffie.'

'Omdat het zo plezant was, bleef mijn moeder hen uitnodigen en bleven zij terugkeren. Altijd met z'n tweeën. Dat moest zo want al was Gent bevrijd, het bleef gevaarlijk. Er zaten nog soldaten verscholen op het kerkhof van Sint-Amandsberg. Ik was al snel verliefd op Louis. En hij ook op mij. Daar zaten we dan, met twee chaperonnes want niet alleen Louis' vriend was er altijd bij, ook mijn moeder week geen moment van mijn zijde. Meisjes van zeventien werden toen nog streng in de gaten gehouden.'

Naar Brussel voor papieren

'Het was geen zorgeloze tijd. Louis en zijn vriend werden om de haverklap teruggestuurd naar het front om de Duitsers te verjagen. Zo hebben zij onder andere geholpen om de Nederlandse steden Arnhem en Nijmegen te bevrijden. Na een paar weken vechten, mochten ze elke keer terugkeren naar Gent om te decompresseren. Zo kon onze liefde groeien.'

'Op een bepaald moment vroeg Louis me of ik met hem wilde trouwen. Ik moest niet nadenken: ja, ik wilde! We zijn samen naar het consulaat in Brussel gegaan om de papieren in orde te brengen. Kort daarop kwam het bericht dat Louis was opgeroepen om in de Stille Oceaan te gaan vechten tegen de Japanners. Ik ben hem gaan uitwuiven in het Sint-Pietersstation van Gent. We beloofden brieven te schrijven.'

'Maar ik kreeg geen brieven van Louis. Via zijn zussen werd ik wel op de hoogte gehouden. In de laatste brief stond dat Louis was gewond geraakt. Daarna kwamen geen brieven meer. Ik moest alleen verder met mijn leven. Ik vond een goede job als boekhoudster bij een verzekeringsbedrijf en bleef thuis wonen. Maar mijn vader werd te dominant en eenmaal boven de dertig verdroeg ik dat niet meer. Ik ben toen getrouwd met de eerste man die vriendelijk voor me was.'

'Ik ga er kort over zijn: het was géén goed huwelijk. Ik ben wel blij dat ik een zoon en een dochter kreeg maar de relatie met mijn man was slecht. Hij verspeelde ons geld in casino's. Na zeven jaar heb ik de echtscheiding aangevraagd. Dat was toen nog geen evidentie. Vijf jaar duurde het voor de echtscheiding was uitgesproken. Daarna heb ik me helemaal geconcentreerd op mijn werk en de opvoeding van de kinderen. Er kwam geen nieuwe man in mijn leven.'

Bekentenis

'Dacht ik in die tijd aan Louis? Soms wel. En zeker toen mijn vader in het ziekenhuis belandde en me op het einde van een bezoek een ongelooflijke bekentenis deed: Louis was lang blijven brieven schrijven. Maar mijn ouders hebben ze me nooit gegeven. Ze wilden niet dat hun enige dochter naar de andere kant van de wereld verhuisde om daar een nieuw leven te beginnen. Mijn vader smeekte me daarover niets te zeggen tegen mijn moeder. Drie uur na die bekentenis kwam het bericht dat mijn vader was overleden.'

'Ik heb me aan de belofte van mijn vader gehouden en heb mijn moeder nooit gesproken over de achtergehouden brieven. Toen zij overleed en ik het huis opruimde, heb ik de verlovingsring teruggevonden die Louis me destijds had gegeven. De brieven niet. Het was ook allemaal zo lang geleden.'

'Op vrijdag 1 oktober 1994 is alles veranderd. Ik weet niet meer waarom maar ik was die dag niet gaan werken. In de voormiddag ging de telefoon. Ik ben Louis uit Canada. Herinnert u zich mij nog? En hij begon te vertellen over hoe hij mij op het spoor was gekomen. Eerst vanuit Canada en dan met de hulp van het stadshuis van Gent. Op het einde liet hij de bom vallen: Ik ben in Europa voor de viering van 50 jaar bevrijding. Beter nog: ik ben in Gent. Mag ik langskomen?'

'Daar zat ik. Er was geen tijd meer om naar de kapper te gaan, om een nieuwe jurk te kopen. Want Louis zou direct komen. Natuurlijk was ik zenuwachtig. Ook toen hij er was.'

'Maar dan werd plots alles rustig en werd het weer zoals vroeger. Alsof die vijftig tussenjaren er nooit waren geweest. We waren weer twee verliefde mensen. Ik was 67, Louis 71 en nog altijd even knap als op zijn 21ste verjaardag.'

'Louis is kort daarna een maand naar Gent gekomen. Toen konden we praten. Hij vertelde over zijn huwelijk. Raar, we zijn allebei getrouwd in 1959. Louis kreeg één dochter. Toen hij me in Gent kwam opzoeken, was hij al tien jaar weduwnaar.'

'Heel zijn leven had hij een grootwarenhuis gerund in een klein Canadees stadje waar weinig te beleven viel.'

Allermooiste jaren

'Na die maand vroeg hij mij ten huwelijk. Toen heb ik mijn kinderen op de koffie uitgenodigd en hen alles verteld. Het eerste moment waren ze sprakeloos. Toen zei mijn zoon: Mama, je hebt heel je leven aan ons opgeofferd, het is tijd om aan jezelf te denken. Ik was bijzonder blij met die zegen.'

'In maart 1996 ben ik naar Canada verhuisd. Als Louis naar Gent zou zijn verhuisd, verloor hij zijn pensioen. Voor mij was het echt een sprong in het duister want ik was nog nooit in Canada geweest. En ik vertrok met een donkere vlek op mijn hart: kort voordien was mijn zoon uit het leven gestapt. Hij was depressief omdat zijn vrouw hem zou verlaten.'

'Ik ben zeer goed opgevangen in Canada. Al schrok ik eerst want in het welkomstcomité stonden allemaal monsters. Het was Halloween. Dat fenomeen was toen in België nog absoluut niet bekend. Ik wist niet wat er gaande was.'

'Louis en ik hebben nog zeven mooie jaren gehad. Veel gereisd, veel romantiek, heel veel liefde. Niet alleen van Louis, ook van het buurt. Aan iedereen die het vroeg, vertelden we elke keer opnieuw ons verhaal. Mensen vonden het mooi. Mensen zijn hier ook anders dan in Vlaanderen. Veel opener en daardoor - denk ik - veel gelukkiger.'

'Daarom besliste ik om hier te blijven na de dood van Louis. Hij is gestorven aan diabetes, twee dagen voor onze huwelijksverjaardag. Ik was ontroostbaar. Maar ik ben vooral dankbaar, omdat ik de allermooiste jaren van mijn leven heb gehad met Louis. Mijn lieve, verstandige man.' 'Hij leerde me de nieuwigheden in de wereld. Internet, gsm, mailen. Ik ben er zeker van dat als dat toen, op het einde van de Tweede Wereldoorlog, al had bestaan, Louis en ik elkaar nooit uit het oog zouden zijn verloren.'

[48rmc]

Een erg mooi en aangrijpend levensverhaal wat een mens niet allemaal kan meemaken

[ffranss]

Inderdaad een ongelooflijk verhaal. Heel mooi!

<mod edit, Proos: link gewist>

[LEO]

Met alle respect voor Katy's mooie verhaal. Maar ook ik ken er één. Niet zo verheffend als het voorgaande. Maar ook dat gebeurde.

Mijn ouders waren 6 jaar getrouwd als de Tweede Wereldoorlog hen overviel. Moeder was thuisblijvende echtgenote en vader was een Rijkswachter in dienst bij het uitbreken van de oorlog.

Na de Belgische capitulatie bleef hij in dienst onder Duits gezag om de orde te handhaven. Dit stuitte hem tegen de borst en besloot om zijn positie als rijkswachter te verbinden met het verzet. Bij een overval, in uniform en met het verzet, op een klein Duits munitietransport ergens in de kempen in 1941 was hij "aangebrand" en op de vlucht. Moeder woonde in tussentijd in Mechelen en vader zorgde dat ze via via levensmiddelen ter beschikking kreeg (door smokkelaars waar hij voor de oorlog jacht op maakte maar die merendeels in het verzet zaten). Contacten met mijn moeder waren uiteraard uit den boze, haar woonst werdt geobserveert door de Gestapo.

Na de bevrijding van Mechelen ging hij " naar huis", om vast te stellen dat zijn huwelijk op de klippen was gelopen. Jonge mensen kunnen geen 3 jaar zonder elkaar en dit is van kracht voor beiden.

Hij vertrok opnieuw als Belgische Rijkswachter aan de zijde van de geallieerden richting Duitsland. Werkte voor de Engelsen en de Amerikaanse C.I.C.

In 1958 gingen ze definitief uit elkaar

[ffranss]

Ja dat zal heel vaak voorgekomen zijn inderdaad. Inderdaad een telange tijd, en al helemaal in zon periode. Ik denk niet dat veel mensen die zo lang uit elkaar waren hun relatie staande hebben kunnen houden.

<mod edit, Proos: link gewist>

[Stefan]

Dat is een heel mooi verhaal!