Zo heeft hij me ooit het volgende verhaal verteld en om een of andere reden is me dit verhaal altijd bijgebleven.
Tijdens WO2 is mijn opa gevangen genomen door de Duitsers omdat hij niet "vrijwillig" voor hen wou gaan werken.
De "bungalow" waar ze ondergebracht werden deelden ze met enkele gevangengenomen Franse mensen ook.
Nu het hoeft niet gezegd zijn dat het qua eten niet veel soeps was voor de gevangenen, maar daar had de groep waar mijn opa bij hoorde wat op gevonden.
De baas van het gevangenenkamp (een Duitser) had een kat.
Op een gegeven dag hebben ze die kat gevangen, gedood en gevilt en geruild met mensen van een bungalow naast hun voor wat andere voedingswaren.
Deze dachten dat ze een konijn hadden gekregen en hebben dit smakelijk opgegeten
De Duitser was constant op zoek naar zijn kat en niemand wist wat daarmee gebeurd was (of ze wisten het zogezegd niet) en het is ook nooit uitgekomen dat dit is gebeurd.
Telkens mijn opa dit verhaal vertelde zag je steeds een glimlach op zijn gezicht verschijnen, want op zich was het vooral grappig voor hem
