Pétain, held of verrader?

[Dorus]

Jean-Richard Tournoux een Franse publicist, geeft in zijn werk 'Pétain et de Gaulle'(Librairie Plon 1964) een analyse van de motieven van maarschalk Pétain, die de capitulatie van Frankrijk ondertekende en regeringsleider van de romprepubliek van Vichy werd.
Hij werd na de oorlog ter dood veroordeeld. Na door de Gaulle te zijn begenadigd, stierf hij, geïnterneerd in een riante villa op een riant eiland, in 1951, 95 jaar oud.
Ziehier in essentie wat Tournoux over deze man schrijft.
Pétain had in WOI een voor de gealliëerden totaal nieuwe taktiek doorgevoerd, zeer tegen de zin van de Engelsen en zijn eigen chef, maarschalk Foch. Deze laatsten zwoeren bij de massale aanval van de infanterie om op die wijze de vijand onder de voet te lopen. Het succesvolle Napoleontisch recept.
Pétain echter bonbardeerde eerst de vijandelijke linies plat, mitrailleerde ze uren, dagen lang met trommelvuur en liet dan pas de infanterie oprukken. Het maakte hem populair bij soldaten en publiek, omdat er veel minder verliezen waren. In Verdun behaalde hij op die wijze de beslissende overwinning.
Hij wilde dan ook Duitsland binnen rukken en aansturen op een totale 'debellatio'. Foch bood echter de Duitsers een wapenstilstand aan.
Pétain was woedend.
Hier ligt volgens de auteur de oorsprong van een fataal misverstand. Pétain was er van overtuigd dat Duitsland nooit een 2de oorlog had kunnen ontketenen, had hij zijn gelijk gehaald en Duitsland plat 'ge-oorlogd'.
In diezelfde denklijn achte hij het dus verstandig en sluw, in 1940 van Duitsland een wapenstilstand te bekomen. Op die manier zou Frankrijk zich kunnen herstellen en uiteindelijk de bezetter verdrijven. De Franse vloot en luchtmacht, zouden intakt blijven en vanuit de koloniën de bevrijding van het grondgebied verwezenlijken.
Pétain zag zich dus niet als een verrader maar als een redder van het vaderland.
Tournoux haalt een veelvoud van citaten en gebeurtenissen aan, waaruit blijkt dat Pétain niet inzag dat hij in feite onvoorwaardelijk gecapituleerd had en overgeleverd was aan de willekeur van Hitler. Hij ankerde zich vast aan het grondgebied dat toegewezen was aan de Vichyregering en zag niet in dat hij juist daardoor de Duitsers de mogelijkheid gaf voldoende troepen vrij te maken om een invasie in Engeland voor te bereiden en toen die niet doorging, Afrika aan te vallen.
Duitsland hoefde zich immers een jaar lang niet te bekommeren om zuid-Frankrijk. Pétain was dus een willoze pion in de handen van Hitler, maar besefte dat helemaal niet. Wel in tegendeel.