Schrijven is inderdaad schrappen. Toen ik mijn artikel over het NSKK aanleverde bij uitgeverij Aspekt, kreeg ik na enige tijd het verzoek om het te halveren. Er mochten slechts 15 pagina's overblijven... Ik vond dat eerlijk gezegd een verschrikkelijk iets, het was/is toch een beetje een kind van mij.
Ik merk wel ondertussen dat ik er op een bepaalde manier genoeg van heb gekregen. Mijn gevoel zegt me dat ik het boek over Nederlanders bij het NSKK af moet gaan ronden. Ik kom daarmee op een vervelende keuze: Hoe ver wil ik/kan ik nog verder gaan met mijn archiefonderzoek of literatuuronderzoek? Vind ik nog direct betrokkenen? Zo ja, wat dan? Daarom heb ik mij een (flexibele) deadline gesteld: december 2006 moet het af zijn. Dat geeft een klein beetje een houvast, zodat ik niet in een schrijversmoeras verzand. Op een gegeven moment moet er bij mij een afgerond verhaal uit komen. Mijn stukken voor
http://www.tweede-wereldoorlog.klup.nl waren/zijn mooi kort en overzichtelijk en snel af te ronden.
Nu nog op de rol (in chronologische volgorde!):
1. Van Geelkerken
2. NSKK
3. de geschiedenis van mijn (Duitse) opa (267. Division en 347. Division)
In de tussentijd probeer ik tijd te vinden om enkele kleinere dingen te schrijven (recensies, enkele andere dingen). Wat ik bij mijzelf heb gemerkt (maar ook van anderen heb gehoord), is dat het schrijven
an sich niet zo'n punt is. Het probleem zit vooral in tijd. Er zijn momenten geweest dat ik moest wachten op informatie, wachten totdat ik tijd had om onderzoek te kunnen doen, enzovoort. Ondertussen heb ik ook een gezin, iets waar ook tijd in gaat zitten (Is niet erg, maar wel tijdrovend).
PS JW, ken je het boek van Timm Haasler (over de PZ Brigade 105) of Spuren der Nibelungen (auteur weet ik even niet, over de W SS Division 'Nibelungen')? Ik probeer een klein beetje voorbeeld te nemen aan vergelijkbare boeken voor bv Van Geelkerken of het NSKK. Was even een idee!