Hoe laat gaat het concentratiekamp dicht?

Boeken, tijdschriften en websites met betrekking tot WOII
Plaats reactie
Gebruikersavatar
JimK
Lid
Berichten: 2215
Lid geworden op: 25 okt 2005, 16:34
Locatie: ergens in nederland
Contacteer:

Hoe laat gaat het concentratiekamp dicht?

Bericht door JimK »

Ik kwam dit tegen op internet, ......
door * Natje (L), gepubliceerd op woensdag 3 september 2008, 7440x bekeken


Soms vraag ik mijzelf af.. En wil ik weten, hoe diep de haat werkelijk zit. En hoe sterk sta je zelf uiteindelijk in de schoenen.. Ken jij jezelf goed genoeg om te weten hoe je op bepaalde dingen reageert? En kun je alles aan..

Ik vertrek zaterdag om 19.00 uur naar Krakow, Polen. De volgende morgen kom ik om 10.30 uur aan. Na het inchecken ga ik op bed liggen, want ik ben niet lekker. ‘s Avonds loop ik naar het centrale plein van Krakow met zijn prachtige lakenhal en kerken. Ik besefte later pas dat dát het plein is wat ik graag had willen bezoeken in mijn vrije tijd in Polen. Ik ga vroeg naar bed en slaap als een blok.

Auschwitz. Oswiscim. Het is erg mistig, maar in ieder geval droog. Op de weg er naar toe neemt Magdalena, onze gids, me mee naar de ‘berg’ Wanda waar je uitkijkt over de stad. Ik keek omhoog en dacht nog bij mezelf: ‘Meen je dit?’ Niet zeuren, gewoon lopen! Gedurende de reis naar Auschwitz word ik zenuwachtig door de gedachte dat ik naar een concentratiekamp ga. De zon schijnt. Oswiscim is een stadje zoals zo velen. Er zijn gewone huizen, gewone mensen en supermarkten. En er is een hel genaamd Auschwitz. De weg er naar toe is een drukke weg met een garage van tweedehands auto’s en een grote parking met een eetkraampjes. Op de parking veel bussen en groepen. Mijn groep is onrustig en er wordt veel gelachen.

Met een akelig gevoel in de buik lopen we het kamp binnen. Even later sta ik onder de poort met ‘Arbeit macht frei’. Het walgelijke idee dat mensen, door deze leus, echt hard zouden gaan werken om hun vrijheid weer terug te kunnen krijgen die hun beloofd werd… maar nooit werd gegeven. Toeristen poseren met een brede lach voor een foto onder de poort. Er wordt lekker gegeten op de trappen van Mengele zijn experimenteerbarak. Beseffen deze mensen überhaupt waar ze zich bevinden? Ik kom op de executieplaats en in blok 11 terecht. Op de executieplaats staan twee galgen en een executiewand. Ik ben naast een galg en met mijn rug tegen de executiewand gaan staan om te kijken wat je ziet vlak voordat je sterft. Dat heeft een diepe impact. Mijn hart gaat sneller slaan. Ik word overstroomd door emoties. Je moet niet proberen dit te begrijpen. Dat gaat ook niet en het lijdt tot niets. Nu ik de werkelijkheid onder ogen zie kan ik me er geen voorstelling van maken.

Voordat de gidsen komen, eet ik wat in de ‘vreetschuur’ buiten het kamp. Het wordt al wat laat en ik vraag: ‘Hoe laat gaat het concentratiekamp dicht?’ Een belachelijke zin die de absurde situatie nogmaals benadrukt. Ik besluit dat dit de titel wordt van mijn verhaal. Met de gids ben ik door het hele kamp gelopen. Ik zwijg en luister. Dan kom ik bij het crematorium. Op de drempel van de gaskamer kom ik tot stilstand. Als vanzelf weigert mijn lijf om naar binnen te gaan misschien vanuit het besef wat zich daar heeft afgespeeld. Ik sta daar, op de plaats waar duizenden mannen, vrouwen en kinderen vergast zijn. En ik sta daar..! Ik neem een moment om bij mijn gedachten te blijven. Denken doen we in woorden en beelden. Die heb ik niet. Ik loop door om in het crematorium te komen. Ik denk aan de mensen die hier dierbaren hebben verloren. Een moment van nagedachtenis als compensatie voor al die mensen die ik niet heb gekend. Ik hoop dat ze me dit vergeven. Ik ga opnieuw de gaskamer in. En weer kom ik de drempel niet over. Ik sluit mijn ogen en neem de tijd om nu wel contact te maken. Ik stel me open en ze stellen me gerust. Het is gedaan en het kan niet ongedaan worden gemaakt. Het plaatst me ontzettend in het nu. Terug naar het hotel in de bus een cabaret DVD opgezet. Even voluit lachen helpt.

De volgende ochtend slaap ik uit, ontbijt op mijn elf en dertigste en daarna ga ik naar Birkenau. Het is koud en het regent. Goed weer voor een bezoek aan een concentratiekamp. In de uitkijkpost krijg ik in het Nederlands uitleg over het kamp en daarna krijg ik een rondleiding door het kamp. Een groot gedeelte van de barakken zijn afgebroken. Het besef is moeilijk.. Wij lopen naar binnen en er weer uit. Wij zijn vrij, weten niet beter. Hoeven er niet te overnachten. Waren deze mensen nog niet depressief, dan zouden ze het hierdoor wel geworden zijn. Stil. Dat werd ik er van, stil! Een gevoel van ongeloof, onwerkelijkheid ging er door me heen. Dat ik nu ergens sta waar vele massamoorden zijn gepleegd. En nu neem ik daar zelf, vrijwillig, een kijkje. Een kijkje in de wereld die Auschwitz heet.

Het verleden zit zo diep in je ziel, dat je daar niet van bevrijd kunt zijn. (Ruth Wallage-Binheim, Interview 1998) Sommige mensen komen dagelijks terug om bloemen neer te leggen. Ik heb het koud en ben erg nat maar ik klaag niet. Ik heb het recht niet. Na een paar uur rondgelopen te hebben gaan we terug naar de bus. Het is stil, erg stil. Deze dag was een retourtje naar de hel.

Later is het tijd om afscheid te nemen. Het is snel gegaan en het kost me nog even om alle emoties te verwerken. De terugreis is lang. Eenmaal thuis, weet ik dat ik sterker in mijn schoenen sta als voorheen. Nadenkend over de haat voor andere volkeren in de wereld. Haat is nóóit de juiste oplossing en van je vrijheid moet je genieten zolang je de mogelijkheid hebt, want vrijheid is echt iets waar je elke dag van moet genieten!
Plaats reactie