. Het verhaal is zelf verzonnen en zal dus ook niet in details kloppen met de werkelijkheid. Dit is het eerste stukjeArdennenoffensief,
Het is een koude decemberochtend, de wind fluit door een met sneeuw bedekte dennenbos. Sergeant Wales van de 12th army group, wordt wakker in zijn bevroren schuttersput die bedekt is met takken en mos. Aangekleed en al kruipt hij uit zijn hol en gaat een kleine wandeling maken door het donkere woud. Het is heel erg stil. Wales geniet ervan en gaat zich op een boomstronk zitten, om vervolgens een slok water uit zijn veldfles te nemen. In de verte hoort hij de klokken luiden van het stadje Malmédy, waar de burgers de ochtendmis bijwonen. “Het is al 10 uur!” bedenkt Wales. Om 10:15 heeft hij een stafbespreking. Hij besluit om terug te gaan. Eenmaal op tijd in de tent waar de stafbespreking plaatsvindt, doet luitenant Mo zijn woord. “Een goedemorgen!” begint de luitenant. “Het is de infanteristen bij Eupen opgevallen, dat er steeds meer Duitse verkenningsvliegtuigen met camera’s aan boord, overvliegen. We denken dat dit misschien wel een voorbereiding is op een offensief. Alleen worden we door de hoge heren niet serieus genomen! Zij zeggen dat doordat het Duitse leger geen fatsoenlijke voorraden meer heeft en volledig uitgeput is, ze geen waardig offensief kunnen voltrekken.” Roept Luitenant Mo koortsachtig. Na dit bericht, kunnen ze gaan. Wales heeft er ook geen goed gevoel bij. “Wat als ze nu toch een aanval beramen, dan zijn wij de sigaar. We hebben amper goede uitrusting en we hebben amper antitankwapens. De munitie is al helemaal een ramp. Het enige wat ik heb zijn vier clips voor mijn Garand, en twee handgranaten.” Zegt Wales tegen zijn beste compagnon en tevens zijn korporaal, Luc Harden. Die ze scarface noemen, gezien zijn met littekens verscheurde gezicht, dat hij te danken heeft aan de vele kroeggevechten voor de oorlog in Brooklyn “Ach, ben je gek, we zijn nog voor kerstmis thuis, dan hebben de Duitsers zich allang overgegeven!” roept Luc triomfantelijk.
In de middag marcheren Wales en zijn squad door het dennenbos naar Malmédy. Eenmaal uit het bos maken ze in Malmédy een kleine pauze. Wales gaat met zijn rug tegen een gevel van een huis zitten neemt zijn kaart van het gebied op zijn schoot en steekt zich een sigaret op. “Zo zo, sinds wanneer rookt u Sire?” Vraagt private Johnson aan Wales. “Sinds de ellendige gebeurtenissen in Normandië, steek ik af en toe een sigaretje op, het kalmeert me.” Antwoord Wales die nadenkend een trekje neemt. “oh oké, uh Sire, heeft u nog een sigaret voor mij want die van mij zijn al op” vraagt de eenentwintig jarige Johnson voorzichtig. “Neem maar” zegt Wales die een pakje sigaretten naar Johnson werpt. Johnson graait met verkleumde handen drie sigaretten uit het pakje. “Bedankt!” antwoord hij en loopt weer richting zijn andere kameraden. Nadat de pauze is verstreken, vertrekken Wales en zijn squad marcherend en zingend richting Eupen. Ze gaan door dichte bossen en open velden, en marcheren door de kleinste dorpjes. Uiteindelijk dichtbij Eupen in een bos, maken ze een kleine stop om hun waterflessen te vullen. Wales legt zijn aluminium veldfles in het water van het snelstromende beekje zodat het water er in kan stromen. Hij neemt vervolgens met trillende handen een slok van het ijskoude water. Plotseling horen ze stemmen die steeds dichterbij kom. Het lijkt wel Duits wat ze spreken! Wales en zijn groep laten zich in de sneeuw vallen en richten hun wapens op waar het geluid vandaan komt. Uiteindelijk ziet Wales een stuk of acht Duitsers gekleed in lange grijze winterjassen, dichterbij komen. “Het zijn moffen!” Fluistert Johnson die naast Wales ligt. “Wat moeten die hier!” Met hun MP40 machinegeweren in de aanslag lopen de Duitsers voorzichtig door de sneeuw. Wales en de Duitsers zijn nog geen honderd meter van elkaar verwijderd. Een soldaat van Wales groep pakt een handgranaat en staat op het punt de pin eruit te trekken. “Jezus, godverdomme wat doe je nou!” Wales slaat de granaat uit de soldaat zijn handen. Dit horen de Duitsers, ze komen steeds dichterbij. Door deze bedreigende situatie, opent corporal Luc met zijn B.A.R. het vuur op de Duitsers. De doffe knallen van het automatische machinegeweer doen de grond trillen. De Duitsers verspreiden zich achter bomen en struiken, en openen ook het vuur. Er ontstaat een vreselijk vuurgevecht waarbij veel munitie verschoten wordt. Ook het .30 machinegeweer van Wales´ groep opent het vuur op de Duitsers. Hierdoor worden er vier Duitsers weggemaaid. Dan houdt het geschiet van de Duitse kant op. “Nicht schiessen! Bitte nicht schiessen!” schreeuwen twee Duitsers vanachter de omgevallen boom die voor hen fungeerde als dekking. Ze laten hun wapens achter en komen voorzichtig met hun armen in de lucht te voorschijn. Ze worden door de Amerikanen gevangen genomen.
Ze gaan weer terug. Met een blinddoek om, worden de Duitsers naar het bos gebracht waar Wales zijn stellingen liggen.
Eenmaal aangekomen na de lange tocht, rijdt er toevallig een Willy’s jeep van de MP langs. Ze stoppen bij Wales en de Duitsers. “Sarge, wij breng deze twee wel naar de HQ” zegt de bestuurder van de jeep die zich ondertussen zijn helm op zet. De Duitsers worden achter in de jeep gezet. De jeep rijdt met gierende banden richting de HQ die gevestigd is in Stavelot.
“Wat moesten die Duitsers bij Eupen!” vraagt private Johnson aan Wales. “Ik weet het ook niet, maar ik heb wel een vermoeden dat ze hier de boel aan het verkennen waren. Ze hadden ook kaartenmateriaal bij zich.” Opeens wordt het gesprek verstoord door enkele schoten. “Waar kwam dat geluid van af!” Roept Wales. “Daarachter!” antwoord een soldaat en wijst richting de weg waar de Duitsers door de MP werden afgevoerd. “OK mannen, ik en Johnson gaan er op af!” Een halve kilometer verderop, op een kruispunt, zien ze de twee Duitse soldaten badend in het bloed op de grond liggen. Beide met een kogel door hun hoofd. Nog allebei met de blinddoek om. Johnson en Wales zijn sprakeloos. “Godverdomme!” roept Wales. Was dit nu nodig? Ze konden verhoord worden, wie weet wat we allemaal van hun te weten konden komen!” Wales is verbijsterd. “Dat is dus onze MP.” zegt Johnson met een woeste blik in zijn ogen.
Ze lopen terug, het begint inmiddels donker te worden. Iedereen zit al in zijn foxhole te eten als ze aankomen. Wales kruipt er ook in en steekt zich alweer een sigaret op en trekt zijn deken over zich heen.
De volgende morgen, meld Wales het incident aan luitenant Mo. Hij verteld hem alles, van het vuurgevecht tot de executie waar de MP soldaten zich schuldig aan hebben gemaakt. “Dat is heel wat sergeant Wales. Erg apart dat jullie op een Duitse verkenningsgroep in het gebied van Eupen zijn gestuit. Dit is wat mij betreft weer een teken voor een aanval, net als het verhaal met de verkenningsvliegtuigen. Er staat ons nog een aanval te wachten Wales, let op mijn woorden!” spreekt de luitenant. “Ik zal ervoor zorgen dat de mannen die onder mijn bevel staan, worden bevoorraadt met munitie, voedsel en andere nodige voorzieningen. We zitten hier ten slotte in het grensgebied! Wij zullen de eerste zijn die, als er een aanval komt, met hun in aanraking komen! En wat betreft de geëxecuteerde Duitsers, ik zal zorgen dat de MP’s berecht worden.” Zegt de luitenant die zich nog eens aan zijn snor krabbelt. “OK Sire!” antwoord Wales en gaat naar zijn mannen. “Mannen ik heb goed nieuws, een dezer dagen worden we bevoorraadt met voedsel, wapens en munitie.” Zegt Wales.
De mannen hebben lang gewacht op bevoorrading. De laatste bevoorrading was begin november, en het is nu al 14 december.
De volgende dag komen twee vrachtwagens aan met voorraden. Kisten vol munitie etenswaar en wapens. Wales rent als eerste naar de met ratsoen en wapentuig gevulde vrachtwagens. Hij laadt samen met een paar van zijn soldaten, de kisten uit de vrachtwagen. “Kijk hier Sarge, bazooka’s!” roept private Thompsen die voorzichtig het materiaal uitlaadt. Ondertussen zijn alle soldaten van Wales’ squad al aangekomen om zich naar eigen wille met munitie te bevoorraden. Wales deelt de rantsoenpakketten uit. Er wordt driftig geruild met waar. De een rookt niet en ruilt zijn pakje Lucky Strike voor een reep chocolade, de ander ruilt zijn biscuits.
De bazooka’s worden in willekeurige schuttersputjes geplaatst en iedereen krijgt een hoop munitie. Na het bericht van Wales, dat er mogelijk een Duitse tegenaanval zou kunnen komen, is iedereen op zijn hoede. De spanning is om te snijden...
