Gedichten die je raken,

[Roel R.]

Onderstaand gedicht raakt me, vooral als je het vele malen hebt horen uitspreken op begraafplaatsen of in het gezelschap van veteranen.

They shall grow not old, as we that are left grow old;
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning
We will remember them.

Maar vandaag kreeg ik deze toegestuurd door een vriend, prachtige tekst

A voice from the grave

I half awoke to a strange new calm,
and a sleep that would not clear;
For this was the sleep that cures all harm,
and which frees us from all fear.
Shot had come from left and right,
with shrapnel shell and flame
had turned my sunlight day to night;
for none now would know my name.
Years passed me by as I waited,
missed the generations yet to come,
sadly I knew that I would be fatal,
not to be a father, nor to hold a son.
I heard again the sounds of war
when 20 years of sleep had gone;
for five long years and may be more,
till peace once more at last had come.
More years passed, new voices came,
stones and trenches to explore;
but no one ever called my name,
so I wished and I waited ever more.
Each time I thought: “Perhaps, perhaps, perhaps,
this time they must call me;
but they only called for other chaps;
no one ever came to set me free.
For the years of lonely vigil kept,
to look for me, they never came;
none ever searched and never wept,
nobody stayed to speak my name.
Until that summer I heard some voices soft and strained with tears,
and I knew that they had come to roll away the wasted years.
Their hearts felt out to hold me,
they made me whole like other men;
for they had come just to see me,
and join me back home with them.
Now I am at peace and I’m free to roam,
wherever my family speak my name;
that day my soul was called back home,
for on that day my family came.

[Brianlinden]

Die eerste is mooi

Ik heb deze op mijn profiel staat op een site

[Bjorn]

Dit vind ik wel een mooie, over de Bevrijding van Groningen;

The Men of Maple Leaf
Bold they were, the combatants we knew
How deep our sympathy for them grew
South they came and fought their way
Memory engraved is that glorious day
Lives squandered, precious blood shed
Our want for freedom was finally met
There was scarcely time to fraternize
The battle went on, at high a price
In the actions brave ones would fall
Facing their losses the men stood tall
It took three days to clear the town
Dislodging the enemy beyond our bounds
Stricken by panic some fled to the shore
Deserted or were scattered to the four
Many fighting wearied, surrendered fast
Our war torn hometown was freed at last
Smouldering ruins were marking the place
Where battering damaged her ancient face
Peace returned, the yoke of war was gone
Thanks to the Canadians, a tough task done
To commemorate them we dedicate a forest yet
Maple leaves fell for us, lest we forget

J. Piest - Haren.

[Shifty]

Van zulke teksten wordt je inderdaad helemaal stil van

[Nick]

Onderstaand gedicht raakt me, vooral als je het vele malen hebt horen uitspreken op begraafplaatsen of in het gezelschap van veteranen.

They shall grow not old, as we that are left grow old;
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning
We will remember them.

Zeker, hier word je stil van..
Deze vind ik toch wel de indrukwekkendste

[Mich]

Een gedicht dat mij recentelijk erg aansprak is de volgende (van Siegfried Sassoon overigens):

Does it Matter?

Does it matter?—losing your legs?...
For people will always be kind,
And you need not show that you mind
When the others come in after hunting
To gobble their muffins and eggs.

Does it matter ?—losing your sight?...
There's such splendid work for the blind;
And people will always be kind,
As you sit on the terrace remembering
And turning your face to the light.

Do they matter?—those dreams from the pit?...
You can drink and forget and be glad,
And people won't say that you're mad;
For they'll know you've fought for your country
And no one will worry a bit.

Erg aangrijpend.

[Shifty]

Zeker en vast

[Nick]

Inderdaad aangrijpend ja..

[Boroskov]

De Helden van Bram Vermeulen (uit Mannen maken oorlog - ISBN 906306490X)

Wie waren dan de helden?
Zij die gehoorzaam
Uit de loopgraaf klommen
Om twintig meter verderop
Hun einde te vinden in bommen?

Zij die gedisciplineerd
Op ieder bevel
Hun dood opzochten in het prikkeldraad
Gelukkig meestal dronken
Jenever is een kameraad.

Wie waren dan de helden?
Zij die neergebeiteld
In een poort zijn gebleven?
Om keurig gekerfd in witte stenen
Op muren verder te leven?

Of zij die overleefden
Die met een elk jaar zwaarder te dragen
Borst van edel ijzer
Nog steeds het gelijk
Van hun leiders moeten bewijzen

Die elk jaar ouder
Worden voortgeduwd
Hun zwijgen bezegeld voor het leven
En het metaal op hun borst bewijst
Dat zij gehoorzaam bleven.

Vertel het me Ieper,
Met je leugens van stenen,
Met je keurig overleven
Met je museum van Vlaanders veld.
Wie is er hier een held?
Wie is hier dan een held?

Oorlog aan de oorlog.

[Cas]

Gedichtje van Amerikaanse mariniers in de pacific

Wenn I die I'll go to Saint Peter
When I see him I will tell
Another Marine reporting Sir
I reserved my time in Hell

[Boroskov]

Nog een van Bram Vermeulen:

TYNE COT CEMETERY.

Daar staan ze rij na rij
De achterkant is blanco
De voorkant draagt de naam
Van wie ze wilden zijn

En altijd God erbij
Het kruis in steen gekerfd
Het moest toch godverdomme
Ergens goed voor zijn?

Hier vonden zij de rust
Zo is het dus te lijden
Zo is dus echte vriendschap
Zo voelt dus echte pijn

Hier speelden zij hun leven
Hier oefenden zij de dood
Alles werd gegeven
Om hierbij te kunnen zijn

En nu keren zij hier weer
Daar staan ze bij de stenen
Ze vragen zich niets af
Ze moesten hier zijn

En altijd God erbij
Het kruis in steen gekerfd
Het moest toch godverdomme
Ergens goed voor zijn?

Rechtop zoals de stenen
Geen krimp van enige pijn
Dit is waar ze willen wezen
Hier kan een mens gelukkig zijn

[Easycompany506th]

'The Hour is Go'

Door Francis J. Turner-- Uit zijn Privé-Archieven.

One's eyes close tight and families fade,
When going to war wich evil men made.
Thoug anxious and frightened, we don't let it show,
For the day approaching, when Airborne must go.

Each day now rolls past; we wait just the same,
But D-DAY is near, and for this we all came.
The hour grows near; Each men feels it inside,
And soon we'll be falling, whit nowhere to hide.

Our eyes are now down and the chatter the same,
Each weapon now loaded, no longer a game.
Eagles gather round and bow your heads low,
Europe awaits and the Hour is Go.

Plabes rumble past as we wait for our turn,
To fly over waters we have yet each earn.
Checked buckles and straps, left nothing to chance,
The Jumpmaster stands, calls "Welcome to France".

Flak tirns to fire in the blackest of night,
To low, to fast, can't jump from this height.
There's no turning back, the risk has been taken,
Free fall into Hell, Paratrooper's forsaken.

Eagles hold tight, scatterd prayers to survive,
We"ll hit the ground soon, wether dead or alive.
As feet touch the ground, each soldier turns on,
Confusion and fear are beaten and gone.

The enemy is close and sad they don't know,
The airborne is here, it's time they must go.
The hour is now, Hitler's had his last chance
On St. Michael's wings, we're taking back France

En:
From this day.... 'till the ending of the world
We in it shall be remembered.
We happy few, we band of brothers...
From the day he sheds his blood with me... he shall be my brother