Nieuwe Revu en Rost van Tonningen

[Roel R.]

HITLER OP DE ZUIDPOOL


Nieuwe Revu had deze week een aardig ideetje: Met Florentine Rost van Tonningen naar de film Der Untergang. Het werd inderdaad een kostelijk verhaaltje, want de Zwarte Weduwe vond 't maar helemaal niks, de film.
Aan 't slot van 't artikel had ze nog een primeur
in petto ook. "Je denkt toch niet echt dat Hitler zelfmoord pleegde?! Zo'n geniale man, die had wel tien dubbelgangers." Na lang aandringen komt het hoge woord er tenslotte uit: de Führer ging naar Antarctica.
Antarctica...? Sorry, maar meer kon Florrie niet prijsgeven. Nog niet. De twee verslaggeefsters van Nieuwe Revu zullen de primeur krijgen. "Ik zal
jullie niet vergeten."

http://darch.web-log.nl/archief/10/12/2004

Heeft iemand het hele artikel?

[Opgeheven account 1427]

Die Revu heb ik nog ergens liggen - in Rotterdam, bij mijn vriendin waarschijnlijk. Ik zal een s voor je kijken

Trouwens, deze draad was toch voor gasten?

[Roel R.]

Dankje, deze draad is voor vragen in het algemeen, zeker als je niet echt weet waar je het moet plaatsen

Maar het kan ook naar Publicatie's

[Opgeheven account 1427]

Oh, ik lees altijd dat mod's zeggen dat het specifiek is bedoeld voor gasten om vragen te stellen maar dat maakt verder ook niet uit.

Ik heb geen scanner, dus hoe gaan we dat dan oplossen? Niet zo'n zin het over te typen

[Opgeheven account 1427]

[Roel R.]

Point taken,

Ik kom morgen op dit topic terug

[Opgeheven account 1427]

Just fooling around

Ik ook, al ben ik maandag avond pas in rotterdam... verzin ondertussen maar een oplossing

Slaap lekker

[Mich]

Hoi Roel,

Hier is het hele artikel, gehaald van http://www.afanederland.antifa.net/

Naar de film met Hitlers grootste fan de zwarte weduwe en der Untergang
Nieuwe Revu, nr 51 dec 2004, Door Ellen de Ruiter en Karin Sitalsing

Hitler was menselijk, als we de film Der Untergang van Oliver
Hischbiegel mogen geloven.
Klopt de film-Hitler een beetje? Er is één iemand die het kan weten:
nazi-weduwe Florentine Rost van Tonningen. We namen haar mee naar de
bioscoop.
"Pfff, onstellend zeg!"


Adolf HitIer, Eva Braun, Heinrich Himmler en andere kopstukken: lijken
ze, in de film? De Zwarte Weduwe vindt van niet. "Een lachertje," gromt
ze als de film voorbij rolt. "Werkelijk schandálig."
Naar Der Untergang kijken met het icoon van de hedendaagse neo-nazi's,
één van de weinig nog levende personen die de Führer persoonlijk hebben
gekend. Een briljant idee, al zeggen we het zelf. De werkelijkheid
blijkt een stuk ingewikkelder. Ten eerste: de weduwe komt nauwelijks
haar stoel nog uit. Ten tweede: Der Untergang draait nog niet in België,
waar Rost tegenwoordig woont. Daarom moeten we haar meenemen naar
Nederland, het land waar ze allesbehalve welkom is. Bovendien willen
bioscopen niet meewerken als verteld wordt wie op bezoek komt. Geen
bioscoophouder wil geassocieerd worden met Rost van Tonningen. Bang voor
de slechte naam die het zal opleveren en voor eventuele 'stennis' die de
90-jarige zou kunnen gaan schoppen. Alsof ze dat nog kan. Marcheren kan
ze niet meer, haar stem is zacht gemompel en de Hitlergroet vindt ze
allang niet meer van deze tijd. Niemand kan ons weigeren. De bios is
openbaar, ook voor de NSB-weduwe.

Dan is er nog haar eigen nukkigheid, ook niet te verwaarlozen. Ze heeft
er helemaal geen zin in, moppert ze. De eerste afspraak wordt afgezegd.
Een week later proberen we het opnieuw. Dat lijkt te lukken. Keurig in
haar zondagse outfit zit ze klaar als we de bungalow binnenstappen. Ook
kennis Chris, een zonderlinge Vlaming die haar naar de bioscoop zal
rijden, is mooi op tijd. Chris vertelt trots lid te zijn van een
spiritueel schuttersgilde waarbij de pijl in verbinding staat met het
goddelijke. Het belooft een memorabele dag te worden. Sinds enkele jaren
woont Florentine Rost van Tonningen in een klein plaatsje bij
Antwerpen. In een chique wijk slijt de weduwe van NSB-voorman Meinoud
Rost van Tonningen haar laatste dagen. Na de verkoop van haar kapitale
villa in Velp, volgens de geruchten noodgedwongen, wilde de Zwarte
Weduwe een huurwoning. Zodra echter de ware identiteit van de nieuwe
buurvrouw ontdekt werd, kwam de buurt in opstand. De waarschijnlijk
meest gehate vrouw van Nederland zocht haar toevlucht in België, tussen
de aanhangers van het Vlaams Blok. Hier voelt ze zich thuis. "Ik was
liever in Nederland gebleven. Maar achteraf gezien krijg ik hier veel
meer rust. Mijn ramen worden niet meer ingegooid.
Ik word niet langer met de dood bedreigd. "
Al sinds de dood van haar man Meinoud, in 1945 in de gevangenis van
Scheveningen, strijdt Florentine Rost van Tonningen tegen "de leugens
van de onderwereld". 'Zelfmoord', luidt de officiële lezing over de dood
van haar
man. "Moord," zegt ze. "Hij is geduwd." Nog altijd vecht zij voor zijn
rehabilitatie. En volgens de weduwe staat de Nederlandse staat nu op het
punt de moord op haar man te erkennen en het predikaat 'zelfmoord' te
laten vallen. Pas dan zal zij van deze zelfde staat een weduwepensioen
ontvangen. "Zestig jaar te laat. "
Haar huis is als een museum. Waar je ook kijkt, Hitler kijkt terug.
Overal hangt de beeltenis van de Führer. Ook andere nazi-relikwieën zijn
rijkelijk vertegenwoordigd.
Kaarsen met hakenkruizen, het logo van de Totenkopf-division in
glas-in-Iood. "Kijk eens," kirt de dame. "Heb ik voor mijn verjaardag
gekregen." Trots laat ze een teddybeertje zien. Het beertje heeft een
jasje aan waarop een swastika zit vastgespeld. Om zijn hals schittert
een medaillon met opnieuw een portret van Hitler erin. Boven de kast
hangt een ander verjaardagscadeau. Een plaquette met de tekst 'Heil Dir
Florrie' erop, en de datum
14 november 2004. Op die dag vierde ze, onder grote belangstelling, haar
90ste verjaardag. Maar blij is ze allang niet meer. "Ik hoop dat het de
laatste was. Ik wil naar mijn man toe, liever vandaag dan morgen. "
Rost van Tonningen mag het hier dan wel gezien hebben, ánderen blijven
nog iedere dag haar aandacht vragen. Vooral jongeren, die 'de waarheid'
willen weten, zegt ze. Wat rest je dan, als moeder-overste van het
nazisme? Doorgaan, net zo lang tot die waarheid boven tafel is. Via haar
consortium De Levensboom brengt ze haar boodschap naar buiten. "Jongeren
worden verkeerd voorgelicht, " moppert de weduwe. "Stelselmatig wordt
verkondigd dat Hitler de duivel is. Schandálig. Slechts enkelen hebben
het begrepen. " We confronteren haar met extreem-rechtse internetsites.
Jongeren die voorstander zijn van aanslagen op moslims, dwepen met haar.
Florentine Rost van Tonningens handtekening is een veelgevraagd item op
deze sites. Ze wil er, merkwaardig genoeg, niets van weten. "Dat zijn
mijn fans niet. Die mensen wil ik niet eens ontvangen."
Het nieuws volgt ze op de voet. "Verschrikkelijk," noemt ze de moord op
Theo van Gogh. Maar hoe extreem-rechts ze ook mag zijn, aanslagen op
islamitische doelwitten keurt ze af. "Moskeeën, begraafplaatsen,
scholen, die steek je niet in brand. Mensen hebben geen respect meer
voor elkaar. We moeten veel strenger worden en niet iedereen zomaar
binnenlaten." Ze wenst ons geen Marokkaanse man toe, zegt ze. "Dat geeft
alleen maar problemen. Kinderen die niet weten waar ze thuishoren. Ieder
moet bij z'n eigen cultuur blijven. Ik maak me ernstige zorgen, over
Nederland en over heel Europa.
We lijken verloren. Vooral het blanke ras." Rassenvermenging is niet
juist, zoals ook homoseksualiteit dat niet is, vindt Rost van Tonningen.
Het is niet natuurlijk. "Correct is dat je elkaar accepteert, niet
vermengt. "
Geert Wilders vindt ze "een aardige vent"; de doodswens aan diens adres
van Abdul-Jabbar van de Ven "een schande." Ze maakt zich grote zorgen om
Wilders. "Die gaat eraan, en snel ook. Ik ben ervan overtuigd dat hij
binnenkort vermoord wordt. Hij zit ondergedoken en slaapt elke nacht
ergens anders. Zijn angst lokt de tegenstanders uit." Of ze op de
oud-VVD'er zou stemmen, weet ze niet. "Daarvoor heb ik me niet goed
genoeg in zijn ideeën verdiept. Wilders lijkt me geen leidinggevend
figuur. Maar aardig is hij zeker." Hij moet wel een andere kapper zoeken
zeker? Ze schiet in de lach. "Ja, dat lijkt me wel een goed idee."
Balkenende? "Een slappeling. Dat is geen figuur. Miserabel die man. Die
zorgt voor de ondergang van óns land. " Hitler, oreert ze, dát was
tenminste een man van het volk. Geen professor, geen academicus. Hij gaf
het volk wat het nodig had. HitIer zorgde voor zijn volk, en dat kun je
van Balkenende niet zeggen, aldus de weduwe. Fortuyn was ook een goeie.
"Zonde dat-ie dood is," verzucht de oude dame. "Hij zorgde tenminste
voor een frisse wind in Nederland. "

Als we dan eindelijk de rolstoel-met-Rost het gebouw in rollen, kijkt de
bioscoopeigenaar ons benauwd aan. Nogmaals herinnert hij ons aan de
afspraak: geen foto's in de bioscoop. We knikken en schuiven Florentine
Rost van Tonningen de donkere, benauwde zaal in. It's showtime. Gretig
hapt Rost in het voor haar meegebrachte broodje terwijl de eerste
bombardementen het doek over denderen. "Dat lijkt helemaal niet," sist
ze bij de aanblik van HitIer, vertolkt door Bruno Ganz. "Veel te oud. En
zo krom. Hij was juist een mooie, stramme figuur." Ook over het karakter
van de film- HitIer is de weduwe weinig te spreken. Als hij een driftbui
krijgt en zijn potlood in tweeën breekt, schudt ze het hoofd. "Wat een
lachertje. En hij daar, moet hij Himmler voorstellen? Die lijkt ook
niet. Pfff, ontstellend zeg. Dat lijkt natuurlijk nergens op." Als er
een groepje kinderen in beeld verschijnt met hakenkruizen op de mouwen
verschijnt er een flauwe glimlach op haar gezicht. Voor het eerst lijkt
Florrie Rost van Tonningen in haar nopjes.
Der Untergang, het is niks, oordeelt ze even later. "Dit lijkt nergens
op. Een belachelijke film. Sorry hoor. Heb je nog een broodje?" Chocola
is ook goed. Tevreden werkt ze een Milky Way naar binnen. "Hoe lang
duurt het allemaal nog?" vraagt ze even later ongeduldig. "Ik vind het
verschrikkelijk." We proberen haar te sussen met de belofte dat het vast
zo pauze is. Ze vertrouwt ons maar matig. De enige geruststelling die we
hebben is dat ze niet zo maar de zaal uit kan wandelen. Ze rochelt nog
even als Hitler en zijn mannen de toekomst bespreken. De geallieerden
komen van alle kanten, de oorlog is verloren. Rost wappert met haar
programmaboekje en zucht ten slotte dat ze het benauwd heeft. Om een
hartaanval of beroerte te voorkomen, duwen we haar -met nog drie
kwartier film te gaan - de zaal weer uit.
"Puur belachelijk," mompelt ze als ze weer op adem is gekomen. "Er
klopt niets van." De bombardementen zijn wél waarheidsgetrouw, gebiedt
de eerlijkheid haar te zeggen. "Je krijgt een goede indruk van een
oorlog.
Ik heb er middenin gezeten en zelfs nu nog roept de sfeer nare
herinneringen bij me op. Maar de figuren; die kloppen niet. Hitler was
een heel sympathieke man. Uiterst correct, goed uitziend en zeer
menselijk. Hier wordt hij een beetje belachelijk gemaakt en ik vind niet
dat hij dat verdient." Zo driftig als Hitler in de film reageert als hij
verraden wordt, zo heeft Rost hem nooit meegemaakt. Maar ze snapt de
reactie wel: trouw is zo'n beetje het grootste goed in de wereld van de
nazi's. Niet voor niets luidt de SS-eed 'Unsere Ehre heisst Treue',
waarmee ook het huwelijk van Florrie en Meinoud werd beklonken. Ze
zucht. "En wat moet het erg zijn voor Gudrun Himmler dat haar vader zo
negatief wordt uitgebeeld. "
In de film zien we hoe Magda Goebbels één voor één haar kinderen doodt.
De wereld is ten einde, aldus Goebbels, want "zonder
nationaal-socialisme is er geen toekomst." Dat begrijpt Rost van
Tonningen best. Maar het nationaal-socialistische gedachtegoed is niet
vergeten. "Nooit." Sterker nog: "Het is nog steeds aanwezig."
Hitler? "Die heeft geen zelfmoord gepleegd. Dacht je nu echt dat zo'n
geniaal man zo simpel was om geen dubbelgangers te hebben? Kind, er
liepen wel tien Hitlers rond."
Waar de Führer dan wél is gebleven wil de weduwe nog altijd niet zeggen.
Ook tijdens een eerder bezoek wilde ze dit geheim niet kwijt. Ooit
krijgen we de waarheid van haar te horen, belooft ze. "Ik vergeet jullie
niet hoor. Zodra ik iets bekendmaak, mogen jullie erover publiceren."
Toch zijn we niet tevreden. We willen het weten. Nu. "Antarctica,"
mompelt ze voorzichtig. "De nazi-basis die we daar hadden. Ga maar na:
Amerika wilde het aanvallen." Inderdaad ging in de jaren vijftig het
gerucht dat Hitler naar de Zuidpool was vertrokken. Verschillende
kopstukken gaven toe niet met zekerheid te kunnen zeggen dat de Führer
dood was. Onder hen Stalin, maarschalk Gregory Zhukov wiens troepen
Berlijn binnenvielen, en Thomas J. Dodd, kopstuk van de Neurenberger
processen. Het blad Bonjour schreef dat nazi-techneuten al in 1940
gebouwen ontwikkelden die bestand waren tegen een temperatuur tot 60
graden onder nul. "Meer kan ik niet zeggen," zegt Rost van Tonningen
dan: "De complete waarheid komt later. Ik vergeet jullie niet. Jullie
doen zo veel moeite voor me." Ook Florrie lijkt menselijk, net als
Hitler.

Inmiddels is de film afgelopen en loopt de zaal leeg. De bioscoopgangers
kijken niet op of om, niemand lijkt haar te herkennen. De fotograaf en
Vlaming Chris komen de zaal uit, het is tijd om te gaan. Chris haalt de
auto op en we hijsen de weduwe de rolstoel uit en de auto in. Dan
vertrekt het duo, de koude nacht
in. Florentine Rost van Tonningen heeft nog maar één wens: sterven.

Ik wist helemaal niet dat mevrouw Rost van Tonningen zo graag weg wilde van deze aarde. Ik dacht juist dat ze door wilde gaan met het verspreiden van haar ideeën aan de jeugd. Al kan ik wel begrijpen dat je op je 90ste een beetje de moed opgeeft...

[pionier]

Wow interesant stuk man...

[Roel R.]

Interessant artikel, bedankt Mitch

[Nick]

Zeer interessant artikel!

[koen]

zeer intresant stuk, is die vrouw gek of lijkkt het zo?

[Opgeheven account 1427]

Scheelt mij weer, bedankt Mich

[Dodo]

Die vrouw heeft t wel gehad...

[Mich]

Graag gedaan!
Of ze echt gek is weet ik niet. Ze leeft in ieder geval wel een beetje in haar 'eigen wereld.'