Ad blocker detected: Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors. Please consider supporting us by disabling your ad blocker on our website.
dit jaar (alweer) geleerd over het von schlieffenplan en tijdens die lessen zat ik lekker in te dommelen. tot me plots een geweldige overeenkomst tussen het begin van wo1 en het begin van wo2 te binnen schoot.
als we eens het von schlieffenplan bekijken zien we dat hij (von schlieffen) een omtrekkende beweging wou maken door belgie heen. nu mijn leerkracht geschiedenis beweert dat men even zelfs erover dacht om ook door nederland te trekken en zo de volledig belgische kust kon meenemen om zo vlugger aan de noord-franse havens te raken . hierdoor moest het eerste en het tweede leger wel een beetje noordelijk opschuiven en aanvallen maar dat zou dan worden opgevangen doordat men het zevende leger ging opsplitsen en een deel de sector van het 2de leger in te nemen.
nu als je eens kijkt naar onze vriend Hitler valt hier direct de overeenkomst tussen zijn aanvalsplan en het (oorspronkelijke) von schlieffenplan op.
(namelijk eerst nederland, dan belgie en dan uiteindelijk frankrijk veroveren)
mijn vraag nu heeft hitler zich gebaseerd op von schlieffen of is dit puur toeval (of een verzintsel van mijn leerkracht)?
geef eens jullie uitgebreide meningen daarover.
ik denk alvast van wel.
groet arneken
it's not how many you write but what you write in the books of history
Nee. Lees de ontstaansgeschiedenis van Plan Geel eens. Oorspronkelijk - tot ver in 1940 - wilde de Duitse legerleiding inderdaad Von Schlieffen herhalen. Maar de uitkomsten stemden de Duitsers pessimistisch: in het beste geval zouden de fronten aan de Somme verstarren. Daar was Hitler zwaar ontevreden mee en dat was een belangrijke reden om de aanval meer dan 30 keer uit te stellen.
Het Von Schlieffen plan voorzag in een topzware rechtervleugel. Plan Geel concentreerde de meeste kracht juist op de linkervleugel, om precies te zijn tussen Sedan en Dinant.
De aanval door België was in feite een afleidingsmanoeuvre. Deze moest aan de noordflank beveiligd worden en dat betekende de snelle verovering van Nederland. De planning was twee dagen; het werden er vier. Ik heb me altijd afgevraagd, hoe belangrijk die vertraging uiteindelijk was voor de evacuatie te Duinkerken, maar dat terzijde. Bovendien zal ik het antwoord waarschijnlijk nooit zeker weten.
Plan Geel lukte uitstekend. De opmars door Noord-Brabant en de verovering van Eben-Emael lokte de geallieerde hoofdmacht naar België. Intussen trokken de meeste Duitse tankdivisies onder leiding van Guderian en Rommel door de Ardennen. Dat hadden de geallieerden nooit voor mogelijk gehouden. In feite hadden ze gelijk, want die tanks hebben dagenlang in de file gestaan. Toen Rommel en Guderian de Maas overstaken, stond de achterhoede van de verschillende colonnes nog in Duitsland.
Opperbevelhebber Gamelin was ook nog eens zo vriendelijk, om de doorbraken bij Dinant en Sedan te negeren tot het te laat was. Omdat Guderian (met toestemming van Von Rundstedt) en Rommel (zonder toestemming; hij zorgde ervoor, dat hij niet bereikbaar was) ook nog eens zo snel naar het Kanaal doorreden als maar mogelijk was, werd de geallieerde hoofdmacht in een strategisch hopeloze positie gemanoeuvreerd. De verbindingslijnen werden afgesneden en de achterhoede werd bedreigd - de ultieme nachtmerrie van elke generaal.
Kortom, Von Schlieffen 1914 was een omtrekkende beweging tegen de klok in - de Fransen vielen in het centrum aan om Lotharingen terug te krijgen. Von Schlieffen mislukte, omdat de Fransen in staat waren hun strategische reserve te benutten.
Plan Geel 1940 was een omtrekkende beweging met de klok mee. Het slaagde, omdat Gamelin al zijn strategische reserve bij de geallieerde hoofdmacht had gevoegd. De enige, die besefte, wat het zwakke punt van de Duitse opmars was, was De Gaulle. Maar hij kreeg te weinig manschappen, materieel en bevoegdheden. Wat hij kreeg, kreeg hij te laat.
Eigenlijk is de enige overeenkomst tussen beide plannen de belangrijke rol van Sedan. In 1914 was dat draaipunt; in 1940 was dat het meest zuidelijke punt van de Duitse doorbraak.
Als de Franse luchtmacht tussen 10 en 15 mei 1940 geconcentreerde aanvallen had uitgevoerd op de Duitse colonnes in de Ardennen, was het Duitse plan in de kiem gesmoord.
Als Gamelin rond 20 mei met een strategische reserve tussen Sedan en St Quentin een krachtige tegenaanval uit had gevoerd, hadden de Duitsers het ook benauwd gekregen.
Zulke mogelijkheden had Joffre in 1914 beslist niet.
Om Moengoman's perfecte uitleg even samen te vatten:
Von Schlieffen wilde met een sterke Duitse rechterflank de Franse (en door de Britten versterkte) linkerflank omtrekken om de Frans/Britse legers tegen Parijs "plat te drukken" en/of de Franse legers langs de Frans/Duitse grens in de rug aan te vallen terwijl Von Mansteins idee achter "Fall Gelb" gebaseerd was op een doorbraak in het centrum (oversteek over de Maas nabij Sedan) om vervolgens de beide "helften" van de Geallieerde legers apart van elkaar te vernietigen. Een elementair verschil.
In december 1944 poogden de Duitsers een dergelijke strategie opnieuw (met als belangrijkste verandering in het plan de herovering van Antwerpen teneinde de Geallieerde aanvoer voor de 21e legergroep af te snijden) in hun planning en uitvoering van de operatie "Wacht am Rhein" (Von Rundstedtoffensief/Ardennenoffensief)
"Those who ignore history, are condemned to repeat it"
