De tijd was anders. Na de eerste wereldoorlog voelde veel Duitsers zich net zo furieus als voor de oorlog. Alleen dan met de frustratie van de nederlaag. Na de tweede wereldoorlog, wat een totaal andere grondslag had, was het Duitse volk murw geslagen door de grote verliezen. Men wilde niet meer vechten. Het land was in alle opzichten kapot. Je zou kunnen spreken van een gevoelsmatige revolutie, toen Adenauer zijn beroemde “Medikament” –speech in 1949 hield.
Hij sprak toen in een verwoest Keulen, zijn thuisbasis, duizenden Duitsers aan, en riep ze op gezamenlijk Duitsland het culturele, welvarende hart van Europa te laten worden. Een stille revolutie die zou leiden tot het Wirtschaftswunder. Niet vies van arbeid, maar geleid door onvoorwaardelijk onderling respect. Dat men niet graag op de blaren wilde zitten, betekent niet dat men niet in zag dat hun kater veroorzaakt is door deels eigen meegaandheid, als wel naïviteit.
De zin Na de oorlog riep heel Duitsland als in één stem: "Ich habe es nicht gewusst" irriteert mij mateloos., het slaat als een tang op een varken. En doet velen wel willenden te kort.
Wat wel een understatement is, is dat er op scholen amper diepgaande informatie is gegeven over de zwarte jaren. Helemaal in Oost-Duitsland, waar het anti-semitisme nog erg groot was, schijnt de voorlichting nihil te zijn geweest. Maar voor de rest heeft Duitsland met behulp van de Nordbande, een fonds samengesteld door de Verenigde Staten . Waarmee steden als Bremen, Hamburg, Lübeck, en Kiel weer redelijk snel aanvingen met de immense wederopbouw. De Nordbande kreeg voorrang met de ontwikkeling, aangezien dit de primaire invoerlocaties waren in die tijd. Rostock viel zoals je wel kan bedenken buiten de Nordbande. Feit is, dat Duitsland ook wanneer men het binnen de verhoudingen ziet, vele malen meer geld ontvingen dan andere landen.
Toen de muur ontstond, zaten veel Ossi’s gevangen in de DDR, een afschuwelijke heilstaat, die aan democratie niets deed. Wel moet gezien worden dat de massale leegloop van dit land voor de muur. Ook meespeelde in het aanbrengen van de muur. Het volk vangen in een rode waas, en vooral dom houden was het devies. Wekelijks hoorde ik toen ik klein was de ene na de andere spectaculaire vluchtpoging op de radio. Het was mij nooit doorgedrongen dat gedeelte van Duitsland, ooit een was geweest met het West-Duitse. Ook mijn ouders noemde het altijd de DDR. Toen ik op de middelbare school naar Berlijn ging met het schooluitje, werd onze mening van het buitenland versterkt toen onze bus grondig geïnspecteerd werd door Russen met karabijnen. Je was na dit uitje weer blij dat je terug was, in jouw land. Terwijl later zou blijken dat er in de DDR ook nog zat landgenoten zaten. En dan bedoel ik niet de mensen die de DDR een warm hart toe droegen.
Zoals je op dit kaartje kan zien, zou Hambug plots frontstad zijn geworden bij een Russische aanval.
Ik heb jaren later van mijn vader begrepen dat steden als Kiev en Minsk al “cold targets” waren van de RAF . Wanneer het fout zou zijn gelopen. In ieder geval wezen de Elbe-stellingen die gebouwd waren tijdens de koude oorlog, nabij Hamburg, op een groots gebrek aan vertrouwen. En was, zoals asjemenou al zegt, men blij dat de Westerse bezettingsmachten in Berlijn aanwezig waren.
Toen de muur viel bleek pas echt goed, hoe rot het land was dat verzuurd was door het communisme. Duitsland is eigenlijk nog altijd een beetje tweedelig. Als een tweeling waarbij een van de twee te weinig zuurstof heeft gehad tijdens de geboorte, en zich niet fatsoenlijk en snel kon ontwikkelen, als het gezonde broertje. In het bedrijfsleven kan je trouwens prima merken wanneer je met een oudere generatie Ossi te maken hebt. Helemaal niet klaar voor een vrije marktgerichte wereld.
Het is tekenend dat de winnende goal van Jürgen Sparwasser in 1974 nog 7 jaar als propaganda is gebruikt voor de verhoudingen tussen West en Oost.
Wat ook wel begrijpelijk is. Je moet roeien met de middelen die je hebt, het was ook nog eens op wereldtoneel.
Toen West-Duitsland ten koste van Nederland (sorry
) kampioen werd hetzelfde toernooi, hadden oost-Duitse kranten de foto van de wereldkampioen met daarboven. "Wir sind besser dann die Weltmeister" en , weltmeisterbesieger. De oost-Duitse voetbalbond heeft de West-Duitse voetbalbond nooit gefeliciteerd, en vormde zo geheel naar Oost-Duitse wijze, weer een uitzondering.
Wat is er later van hem geworden?
