Eens. Wat in de vertellingen over het Oostfront altijd verwaarloosd wordt, is de succesvolle verdediging van de Weermacht tegen het Rode Leger. Dat is logisch, want de Russische tegenoffensieven van december 1941 en november 1942 zijn veel spannender en spectaculairder.
Legergroep Noord stabiliseerde het front al in september 1941 en moest pas terugtrekken in februari 1944. Dat was niet te danken aan succesvolle operaties van het Rode Leger aldaar, maar aan het instorten van Legergroep Midden na de verloren Slag om Kursk. Legergroep Noord dreigde te worden afgesneden en in de rug aangevallen.
Legergroep Midden voerde een zware (meer dan 400 000 doden) en succesvolle verdediging in de winter van 1942-43. Operatie Mars leverde het Rode Leger nauwelijks terreinwinst op.
Legergroep Zuid presteerde hetzelfde in de winter van 1941-42. Zie
http://en.wikipedia.org/wiki/Image:East ... 942-05.png
De conclusie moet dan ook zijn, dat de Russische successen voor de zomer van 1943 te danken waren aan te ver doorgevoerde offensieven van de Duitsers. Wanneer de Weermacht zich op tijd - dwz vanaf oktober - tot de verdediging overging, kwam het Rode Leger er niet door.
Er is geen enkele reden aan te nemen dat het Rode Leger wel succes op korte termijn kon hebben als de Weermacht in oktober 1942 de lijn Onegameer-Rybinsk-Astrachan had bereikt. Von Manteuffel merkt zeer terecht op dat de lijn Onegameer-Rybinsk goed te verdedigen is. De infrastructuur in de Baltische landen en rond Leningrad, dus aan de Duitse kant, was vrij goed. Bovendien konden vele transporten via de Oostzee en de Finse Golf plaatsvinden. Ten noordoosten van de lijn Onegameer-Rybinsk (aan de Russische kant dus) is er vrijwel niets. Zelfs heden ten dage zijn daar geen plaatsen van meer dan 100 000 inwoners te vinden.
Vanaf Rybinsk tot Archangelsk vormt de Volga - één van de breedste rivieren ter wereld - een uitstekende natuurlijke verdedigingslinie. Elke Russische aanval vergt langdurige voorbereiding; een paar verkenningsvliegtuigen dagelijks in de lucht zijn voldoende om elke verrassing - zo belangrijk om een aanval te doen slagen - uit te sluiten. De Weermacht zou altijd op tijd zijn om een Russische aanval te keren.
Itt Von Manteuffel wil ik de Duitse bezetting van West-Rusland best vergelijken met Vietnam, Afghanistan en Irak. Het grote verschil is namelijk het economische plan van Göring en Rosenberg. Nazi-Duitsland was wel bereid om miljoenen Russen en Oekraïeners een moedwillige hongerdood te laten sterven. Het gaat mijn voorstellingsvermogen te boven, maar dit plan zou heel goed een effectief middel tegen partizanen kunnen zijn.
Wat de lange termijn betreft, dat is natuurlijk een heel ander verhaal. Alweer itt Von Manteuffel zie ik Stalin geen vrede sluiten. Zoals ik al schreef had Stalin ook ten oosten van de Volga ruime economische middelen. En het communistische dogma van de socialistische wereldrevolutie laat geen nederlaag toe.
Ook denk ik dat VM de Duitse economische middelen overschat. De bezette gebieden hebben nooit veel bijgedragen aan de Duitse oorlogsproductie. Voor een offensief in het MO zijn toch ook tanks en vliegtuigen nodig. In een paar jaar tijd is geen enkele economie in staat vanuit het niets (na de Weseroefening had Duitsland feitelijk geen marine meer) een vloot op te bouwen groter en sterker dan de Royal Navy. Een Engeland gedegradeerd tot vazalstaat van de VSA heeft nog steeds ongelimiteerde economische hulpbronnen tot zijn beschikking. En alweer wordt de betekenis van de Arabische olie overschat: tussen 1940 en 1950 kwam er veel meer olie uit de Golf van Mexico en het zuiden van de VSA dan uit het MO. Zie verder
http://www.militaryhistoryonline.com/ww ... rlord.aspx
en dan vooral de conclusie. Wellicht hadden de Duitsers zich in 1944 of 1945 op enkele punten kunnen verbeteren, maar lang niet op allemaal.