guadalcanal

[arneken]

ze werden opgetraind om hun leiders te gehoorzamen. de keizer was hun god en de officieren waren de link met hem. dus als je de officieren gehoorzaamde gehoorzaamde je de keizer. m.a.w als een officier zei 'jij blijft hier en je vecht tot je dood.' dan deed je dat omdat het dan ook de wil van de keizer was. de jappen werden al van jongs af aan gemanipuleerd om de keizer blindelings te gehoorzamen. ze waren een beetje zoals de russen. rechtlijnig en voorspelbaar.

[Moengoman]

Alleen plaatsten de Russen na de eerste paar nederlagen veel betere strategen aan de top. Werkelijk, ik heb het idee, dat de Japanse legerleiding na de verovering van Java - zeg vanaf april 1942 - niet goed meer wisten, wat te doen. Neem nou de aanleiding tot de slag bij Midway ...

[mannerheim]

Maar vergeet niet dat er in het leger van de SU mannen zaten die ook onder de Tsaar gevochten hadden. De Jappen kenden niet beter dan hun Keizer.

[Jan v.d. Laan]

LS

In aanvulling op Moengoman's degelijke beschrijving van de gedachten achter de Japanse strategie in het Zuidelijk deel van de Pacific van 14 juni jl. nog het volgende:

Het kan soms ook van belang zijn de vijand aan te vatten op een voor jou niet echt belangrijk strategisch punt teneinde te voorkomen dat de tegenstander jou aanvalt op een voor jou wél belangrijk strategisch punt. Iedereen die wel een een spel als "Pacific Victory" heeft gespeeld weet dat het in gevecht blijven met je tegenstander op terrein van jouw keuze (hetgeen níet inhoudt dat het ook belángrijk terrein is) soms voorkomt dat hij je aanvalt waar het wél pijn doet. De uitvoering die de Japanners gaven aan hun strategisch idee is zonder meer slecht te noemen maar het grote idee áchter de gevechten op Guadalcanal is niet zonder meer slecht.

De andere strategische gedachte achter de Japanse standvastigheid om op Guadalcanal te blijven vechten (naast hun aangetaste ego) is zonder meer de bedreiging van de Amerikaans-Australische verbindingslijnen. Als die verbindingslijnen zouden zijn doorgesneden had alle Amerikaanse aanvoer via de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan moeten plaatsvinden. Die route is bijna twee keer zo lang.

Zoals gezegd, de uitvoering van de plannen liet, op z'n minst gezegd, te wensen over. De Japanse infanterietactieken waren duidelijk niet berekend op een vasthoudende, goed bevoorraaddde, goed getrainde en goed geleide tegenstander. De training van de Keizerlijke officieren was vrij star en liet weinig ruimte voor eigen initiatief en flexibiliteit. Tegen inferieure tegenstanders kwamen de Japanners daar mee weg. Toen de tegenstanders in zekere mate gelijkwaardig werden wisten de Japanners niets beter te verzinnen dan "standhouden tot de laatste man en de laatste kogel". In z'n algemeenheid is een dergelijke keuze een zwaktebod. Zie bv. de operaties rond Imphal en Kohima in Birma of die op Okinawa of Iwo Jima. Allemaal voorbeelden van Japans gebrek aan flexibel denken en het onvermogen de tactieken aan te passen aan de omstandigheden. Alleen op Iwo Jima koos men voor een "all out defense" zonder banzaï aanvallen en andere nodeloze opofferingen. Uiteindelijk bleek de Geallieerde overmacht op letterlijk álle gebieden de doorslag te geven. Onder die omstandigheden was de keuze van de Japanse commandant op Iwo Jima de minst slechte.

Met vriendelijke groet,

Jan v.d. Laan.


PS Om eens een kijke in de "Japanse keuken" te krijgen verwijs ik graag naar "Letters from Iwo Jima" van Clint Eastwood en inmiddels op DVD te verkrijgen. Daarin wordt het verhaal van de verovering van Iwo Jima eens door de Japanse bril bekeken. Een aanrader!

[Moengoman]

Het kan soms ook van belang zijn de vijand aan te vatten op een voor jou niet echt strategisch punt teneinde te voorkomen dat de tegenstander jou aanvalt op een voor jou wél belangrijk strategisch punt. Iedereen die wel een een spel als "Pacific Victory" heeft gespeeld weet dat het in gevecht blijven met je tegenstander op terrein van jouw keuze (hetgeen níet inhoudt dat het ook belángrijk terrein is) soms voorkomt dat hij je aanvalt waar het wél pijn doet. De uitvoering die de Japanners gaven aan hun strategisch idee is zonder meer slecht te noemen maar het grote idee áchter de gevechten op Guadalcanal is niet zonder meer slecht.

Maar ik vraag me nou net af, of Guadalcanal de juiste keuze is geweest. Dat is natuurlijk achteraf makkelijk praten, dat besef ik. Feit is wel, dat Guadalcanal op ongeveer 800 km van Rabaul ligt, wat toen de belangrijkste luchtmachtbasis was. Daarmee gaf Japan een belangrijk voordeel uit handen: het overwicht in de lucht.
Was het strategisch niet voordeliger geweest terug te trekken op Bougainville en daar een gecoördineerde verdediging in te richten, ter land, ter zee en in de lucht? De geallieerden moesten daar hoe dan ook langs, wilden ze de tegenaanval inzetten. De uitkomst van de slag om Guadalcanal maakte, dat ze Bougainville links en rechts konden laten liggen tot 1945 aan toe.

De andere strategische gedachte achter de Japanse standvastigheid om op Guadalcanal te blijven vechten (naast hun aangetaste ego) is zonder meer de bedreiging van de Amerikaans-Australische verbindingslijnen. Als die verbindingslijnen zouden zijn doorgesneden had alle Amerikaanse aanvoer via de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan moeten plaatsvinden. Die route is bijna twee keer zo lang.

Dit begrijp ik echt niet. Waarom was het onmogelijk, de Amerikaans-Australische verbindingslijnen naar het oosten te verleggen, desnoods ten oosten van Fiji? Dat is bepaald niet twee keer zo lang.
Wat nog meer is, de Japanners hebben in dezelfde periode geprobeerd de zuidoostkust van Nieuw-Guinea in handen te krijgen: Milne Bay en Port Moresby. Daar was vanuit strategisch oogpunt veel meer te winnen. Een verdedigende houding op de Solomonseilanden, met name vanuit Bougainville, had een sterkere inzet daar mogelijk gemaakt.
Dan praat ik nog niet eens over de idiote beslissing, om op Timor met een leger van 10.000 man op 800 Australische en Nederlandse guerrilla's te gaan jagen.

[Jan v.d. Laan]

Het kan soms ook van belang zijn de vijand aan te vatten op een voor jou niet echt strategisch punt teneinde te voorkomen dat de tegenstander jou aanvalt op een voor jou wél belangrijk strategisch punt. Iedereen die wel een een spel als "Pacific Victory" heeft gespeeld weet dat het in gevecht blijven met je tegenstander op terrein van jouw keuze (hetgeen níet inhoudt dat het ook belángrijk terrein is) soms voorkomt dat hij je aanvalt waar het wél pijn doet. De uitvoering die de Japanners gaven aan hun strategisch idee is zonder meer slecht te noemen maar het grote idee áchter de gevechten op Guadalcanal is niet zonder meer slecht.

Maar ik vraag me nou net af, of Guadalcanal de juiste keuze is geweest. Dat is natuurlijk achteraf makkelijk praten, dat besef ik. Feit is wel, dat Guadalcanal op ongeveer 800 km van Rabaul ligt, wat toen de belangrijkste luchtmachtbasis was. Daarmee gaf Japan een belangrijk voordeel uit handen: het overwicht in de lucht.
Was het strategisch niet voordeliger geweest terug te trekken op Bougainville en daar een gecoördineerde verdediging in te richten, ter land, ter zee en in de lucht? De geallieerden moesten daar hoe dan ook langs, wilden ze de tegenaanval inzetten. De uitkomst van de slag om Guadalcanal maakte, dat ze Bougainville links en rechts konden laten liggen tot 1945 aan toe.

Ik ben het met je eens dat een geconcentreerde en gecoördineerde verdediging van Bougainville, de Bismarck archipel en New Britain de betere keuze was geweest. Maar de Japanse strategie was om een goed verdedigbare periferie te creëren die door mogelijke offensieve dreigingen de geallieerden op een zo groot mogelijke afstand zou kunnen houden. Het onderbreken, of bedreigen, van de kortste aanvoerlijnen vanaf de VS naar Australië had elk Amerikaans/Australisch offensief richting Nederlands-Indië en Nieuw Guinea gehinderd en daarmee was aan het belangrijkste vereiste van een goed verdedigbare "outer defense line" voldaan. Nog afgezien daarvan was Japan in de eerste helft van 1942 nog duidelijk op het offensief ingesteld en dergelijke defensieve overwegingen waren nog niet aan de orde.

De andere strategische gedachte achter de Japanse standvastigheid om op Guadalcanal te blijven vechten (naast hun aangetaste ego) is zonder meer de bedreiging van de Amerikaans-Australische verbindingslijnen. Als die verbindingslijnen zouden zijn doorgesneden had alle Amerikaanse aanvoer via de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan moeten plaatsvinden. Die route is bijna twee keer zo lang.

Dit begrijp ik echt niet. Waarom was het onmogelijk, de Amerikaans-Australische verbindingslijnen naar het oosten te verleggen, desnoods ten oosten van Fiji? Dat is bepaald niet twee keer zo lang.
Wat nog meer is, de Japanners hebben in dezelfde periode geprobeerd de zuidoostkust van Nieuw-Guinea in handen te krijgen: Milne Bay en Port Moresby. Daar was vanuit strategisch oogpunt veel meer te winnen. Een verdedigende houding op de Solomonseilanden, met name vanuit Bougainville, had een sterkere inzet daar mogelijk gemaakt.
Dan praat ik nog niet eens over de idiote beslissing, om op Timor met een leger van 10.000 man op 800 Australische en Nederlandse guerrilla's te gaan jagen.

Op het moment dat de Japanse operaties tegen Guadalcanal werden ingezet (eind april/begin mei 1942) waren de uitslagen van de zeeslagen in de Koraalzee en bij Midway nog niet bekend. De formidabele Japanse "carrierfleet" was nog onaangetast. Vanuit bases op de Solomon-eilanden (en misschien wel nóg meer zuidelijk vanaf New Caledonia of de New Hebrides) had een dreiging van Japanse carriers die zuidelijk van de Solomon eilanden (of van nog zuidelijker gelegen operatiebases) waren gaan opereren de geallieerde konvooien vanuit de VS naar Australië gedwongen de routes oostelijker én zuidelijker te verleggen. Daarmee waren de konvooiroutes door het Antarctisch zeegebied (of althans de meest zuidelijke delen van de Pacific) gaan lopen. De weersomstandigheden in die regio waren dermate onvoorspelbaar dat een gegarandeerde- en onafgebroken aanvoer van manschappen, materieel en voorraden op z'n zachtst gezegd bemoeilijkt zou zijn. Zeker met de dreiging vanuit Nieuw Guinea in de richting van de Australische noord- en noordoostkust was een ongehinderde- en maximale aanvoer van levensbelang voor Australië. Aangezien Australië de springplank was voor de operaties van generaal Mac Arthur's South-West Pacific Area Command zou een afsnijding van die aanvoerlijn offensieve operaties vanuit Australië ernstig bemoeilijkt en misschien onmogelijk gemaakt hebben.

[Jan v.d. Laan]

Alleen plaatsten de Russen na de eerste paar nederlagen veel betere strategen aan de top. Werkelijk, ik heb het idee, dat de Japanse legerleiding na de verovering van Java - zeg vanaf april 1942 - niet goed meer wisten, wat te doen. Neem nou de aanleiding tot de slag bij Midway ...

Die aanleiding was een poging van de IJN (zoals gepland door de C-in-C admiraal Yamamoto) om de overblijfselen van de Amerikaanse "Pacific fleet" (na een vooafgaande afleidingsmanoeuvre op de Aleoeten) te venietigen. Vanuit Japans perspectief geen slechte gedachte. Dat de Amerikaanse carriervloot onder commando van vice-admiraal Fletcher en bestaande uit de Yorktown, de Enterprise en de Hornet zich bij Midway bevond was een verassing (volgens de Japanners was de Yorktown tot zinken gebracht en bevonden de Enterprise en de Hornet zich nog in Pearl Harbor) en dit feit bleek uiteindelijk de oorzaak van de Japanse nederlaag (en het verlies van de fleetcarriers Hiryu, Soryu, Kaga en Akagi) Nogmaals: het idee om met overweldigende zeestrijdkrachten de numeriek in de minderheid zijnde Amerikaanse "Pacific fleet" in de val te lokken en te vernietigen was m.i. niet een slecht idee.

[Moengoman]

We moeten onderscheid maken tussen de strategische situatie van eind april 1942 en die van begin augustus 1942.

1. Eind april 1942.
De zeeslagen in de Koraalzee en bij Midway moesten nog plaatsvinden. De bezetting van Guadalcanal op dat moment bekritiseer ik dan ook niet. Zelfs Yamamoto's strategie en taktiek bij Midway bekritiseer ik niet. Het was domme pech, dat 37 Amerikaanse vliegtuigen aanvielen net op het moment, dat alle Japanse Zero's aan het bijtanken waren. Zoiets kan niemand in de plannen opnemen.
We kunnen ons wel afvragen of Midway de juiste plaats was voor een zeeslag, die ten doel had de Amerikanen van de Stille Oceaan te vagen: een beetje ver van de Japanse bases. Maar het is vrijwel onmogelijk daar een antwoord op te geven.
Wat ik bekritiseer is de Grand Strategie - of het gebrek eraan. Dat verwijt ik Tojo en co. Yamamoto's gedachtengang zoals beschreven door Jan vd Laan was in orde. Maar dat was niet de gedachtengang van Tojo. Die wilde Midway bezetten om voor eens en voor altijd bombardementen op Tokyo onmogelijk te maken. Kort daarvoor hadden twee Amerikaanse bommenwerpers vanuit Midway een aanval uitgevoerd. Het militaire effect daarvan was minimaal. De Japanse reactie was excessief. Deze manier van denken, hoewel op dat moment zeker niet fataal, had desastreuze gevolgen een paar maanden later.
De Slag bij Midway wordt heel vaak omschreven als een beslissende. Daar ben ik het niet mee eens. De Japanse marine was nog gedurende meer dan een half jaar in staat overwinningen te boeken, zij het geen beslissende.

2. Begin augustus 1942 waren de slagen in de Koraalzee en bij Midway wel achter de rug. De aanval op Port Moresby over zee was mislukt. Henderson Field was ingenomen door de Amerikanen.
De analogie met de gang van zaken voorafgaande aan de Slag bij Midway is, dat niemand in het Japanse oorlogskabinet een politiek-strategische analyse heeft gemaakt! Het resultaat was dan ook een ad hoc beleid.

a) Japanse onderzeeboten voerden een aanval op Madagascar uit.
b) Colombo op Ceylon werd gebombardeerd.
c) Darwin werd gebombardeerd.
d) Japan zette een divisie van 10.000 man in om Timor te zuiveren van 800 Nederlandse en Australische guerilla's.
e) Japan zette een aanval in op Port Moresby over land via de Kokoda Trail.
f) Japan voerde een langdurige amfibie operatie uit te Milne Baai.
g) Japan probeerde Henderson Field te heroveren.

Wie is er nog verbaasd over het gebrek aan succes? Vooral als we constateren, dat enkele van deze initiatieven (e en f) halfslachtig werden uitgevoerd en de voordelen van andere (b en c) erg dubieus waren.

Maar het opmerkelijkste vind ik nog wel, dat deze acties gezamenlijk volkomen in strijd waren met de Japanse strategische analyse van 1941, voorafgaand aan Pearl Harbour! Het verlies van Henderson Field had teken moeten zijn om tot een flexibele strategische verdediging over te gaan. Deze bleek heel succesvol in China, Birma en de Indische Oceaan.

Nog één punt. Neem een atlas van Australië en omgeving en trek een cirkel met straal 1000 km (het maximale vliegbereik van de Zero's) vanaf Guadalcanal. Deze cirkel blijft ruimschoots boven de 30e breedtegraad. Dat is bepaald nog geen Antarctisch gebied. Ik blijf er bij, een Japanse basis aldaar had de aanvoerlijn Amerika-Australië slechts in geringe mate verlengd (minder dan 10% in km).
Het feit, dat Guadalcanal belangrijk was voor de geallieerden betekent nog niet, dat het belangrijk was voor Japan. Zoals ik al eerder schreef, de Geallieerden moesten toch ergens de tegenaanval inzetten. Maar Guadalcanal was de Japanse verliezen niet waard: begin 1943 konden noch de marine, noch de luchtmacht nog veel verzet bieden. Als gevolg daarvan konden de Geallieerden het zich veroorloven het Japanse bezettingsleger van Bougainville tot en met september 1945 domweg te negeren.

Kortom, de Japanse legerleiding - nu niet alleen Tojo, maar ook Yamamoto - had beter moeten weten dan het grootste deel van de marine en vrijwel de gehele luchtmacht op te offeren voor een eiland, dat voor Japan beperkte strategische waarde had. Waar de foutieve Japanse gedachtengang te Midway nog niet fataal bleek, was deze het wel te Guadalcanal. Die gedachtengang kan ik alleen maar kenschetsen als irrationeel. Wie gunstige voorwaarden probeert te creëren voor een goed verdedigbare periferie moet geen uitputtingsslag beginnen.

Sinds de successen van wereldkampioen Wilhelm Steinitz weet iedere schaker (en dat spel is nog iets ouder dan Pacific Victory), hoe belangrijk het is om op het juiste moment van de aanval op de verdediging op te gaan. Want een te ver doorgevoerde aanval roept een vernietigende tegenaanval op .... In dit verband zou ik ook de namen van Lasker en Maroczy kunnen noemen.

[MJK]

Waar was Japan uberhaupt mee bezig toen hun bommenwerpers op 7 december over Oahu vlogen? Hun ego is hun fataal geworden. Ze dachtten echt dat, als ze de VS een aantal harde klappen zouden geven (Pearl Harbor, Fillipijnen, Wake etc.) ze wel vrede met hun konden sluiten. Ironisch dat een land dat op zo'n ouderwetse traditionele manier dacht, gedwongen werd te capituleren met het modernste wapen...

[Heideroos]

De laatste officier kwam in 1970 uit de bosjes in Burma.....

Correction: 1974, Lubang Island, Philippines.

http://en.wikipedia.org/wiki/Hiroo_Onoda

Da's nog es discipline!

[arneken]

After his surrender, Onoda moved to Brazil, where he became a cattle farmer. He released an autobiography, No Surrender: My Thirty-Year War, shortly after his surrender, detailing his life as a guerrilla fighter in a war that was long over.

Dat boekje wil ik wel eens lezen.

Kortom, de Japanse legerleiding - nu niet alleen Tojo, maar ook Yamamoto - had beter moeten weten dan het grootste deel van de marine en vrijwel de gehele luchtmacht op te offeren voor een eiland, dat voor Japan beperkte strategische waarde had. Waar de foutieve Japanse gedachtengang te Midway nog niet fataal bleek, was deze het wel te Guadalcanal. Die gedachtengang kan ik alleen maar kenschetsen als irrationeel. Wie gunstige voorwaarden probeert te creëren voor een goed verdedigbare periferie moet geen uitputtingsslag beginnen.

het was geloof ik om het moraal hoog te houden van de bevolking dat ze zo standvastig Guadalcanal verdedigden. ze hadden iets vna de Amerikanen en dat wouden ze houden ten teken van de Japanse superioriteit. hun ego werd hen te groot. dti wil natuurlijk niet zeggen dat inderdaad alles irrationeel was.

[irish guards]

De Japanners zagen Guadalcanal toch als tussenstop voor Australie?

[LEO]

Vanaf Guadalcanal konden de Japanners Australië bombarderen. Toen de Japanners landen op Guadalcanal was er nog geen sprake van een vliegveld.
Er werdt een airstrip klaargemaakt. Bij de Japanse landingstroepen bevonden zich construktie battalions. Hun taak was om de airstrip uit te bouwen tot een volwaardig vliegveld van waaruit bommenwerpers konden opereren. Daarom werdt Guadalcanal het eerste doel van de Amerikanen.
De airstrip werdt door de Amerikanen omgedoopt in Henderson Field, naar een gesneuvelde marinepiloot.