Afrika Campagne

[Escalion]

Okee, bedankt. Dan weet ik in ieder geval waar ik naar kan zoeken.

[Moengoman]

Maar: Het was voor iedereen duidelijk dat de AS over-stretched waren, met een tekort aan supplies, een tekort aan troepen en materieel. Rommel had voor de Gazala linie, maar zeker na het succes aldaar, na deze linie op de lijn met Tobruk halt moeten houden. De AS had daar een linie moeten aanhouden om vervolgens met de troepen welke beschikbaar waren gehouden en speciaal daarvoor getrained waren Malta moeten innemen.
Met Malta uit de weg had de bevoorrading voor de AS geen probleem meer geweest en een stuk korter dan dat van de Britten. Stel je al die AS eenheden gebruikt bij de verdediging van Tunesië eens voor bij een aanval op Egypte ergens in Augustus 1942.

Rommel wordt dus verslagen bij El Alamein…
Veltro

Het hele deel van dit citaat, dat ik er uit heb gehaald, klopt als een bus. Ik heb nog drie opmerkingen.
1. Rommel had bij El Alamein ook voor een flexibele verdediging kunnen kiezen. Hij wist, dat hij zijn gebruikelijke tactiek - omtrekkende beweging gevolgd door flankaanval - niet kon toepassen. Hij wist dat zijn voorraden nog niet op peil waren. Toch viel hij aan, tot driemaal toe. Zoiets komt dicht bij een militaire blunder.
2. Rommel's achterland was volkomen onbeschermd. Zelfs een overwinning bij El Alamein en een doorbraak naar het Suezkanaal was mi betekenisloos geweest dankzij Operatie Toorts twee maanden later. Rommel had dat kunnen voorzien.
3. Mussolini had in juni 1940 zonder enig probleem Malta kunnen binnenwandelen.

[Veltro]

@Moengoman;
"1. Rommel had bij El Alamein ook voor een flexibele verdediging kunnen kiezen. Hij wist, dat hij zijn gebruikelijke tactiek - omtrekkende beweging gevolgd door flankaanval - niet kon toepassen. Hij wist dat zijn voorraden nog niet op peil waren. Toch viel hij aan, tot driemaal toe. Zoiets komt dicht bij een militaire blunder."
Mee eens. Toch zou ik persoonlijk meer zien in een halt op de Tobruk lijn.
Waarom; ondanks een andere taktiek bij El Alamein hebben de AS troepen nog altijd te maken met hun tekorten, een lange supply chain, Malta en een superieure Britse troepenmacht welke gemakkelijker bevooraad kan worden.

"2. Rommel's achterland was volkomen onbeschermd. Zelfs een overwinning bij El Alamein en een doorbraak naar het Suezkanaal was mi betekenisloos geweest dankzij Operatie Toorts twee maanden later. Rommel had dat kunnen voorzien."
Rommels achterland was inderdaad onbeschermd. Ik vraag me echter wel af of Operation Toorts was uitgevoerd wanneer het 8ste leger vernietigd was. Ik vermoed dat de legers nu ingezet voor Operation Toorts waren verplaatst naar het Midden Oosten. De tangbeweging was door het wegvallen van het 8ste leger immers niet meer mogelijk en daarnaast is het Midden OOsten met zijn oliebronnen strategisch onmisbaar voor de Geallieerde oorlogsvoering. Het verdedigen van het Midden Oosten had dan prioriteit gekregen. Daarnaast hadden door het wegvallen van het 8ste leger de troepen in Frans Noord Afrika veel geisoleerder gelegen. En dan is daar nog het risico dat door de AS overwinning de houding van Vichy Frankrijk en misschien zelfs Spanje anders was geweest.

"3. Mussolini had in juni 1940 zonder enig probleem Malta kunnen binnenwandelen."
Inderdaad, maar;
Ten eerste wisten de Italianen dit niet.
Ten tweede was dit niet Mussolini's (bluf) strategie. Hij gokte namelijk op de vredes onderhandelingen welke hij ergens in 1940 verwachte. Dus met een paar bommen op Malta en een schijnbaar komende invasie kon hij Malta claimen.

Veltro

[Moengoman]

2. De tangbeweging was door het wegvallen van het 8ste leger immers niet meer mogelijk en daarnaast is het Midden OOsten met zijn oliebronnen strategisch onmisbaar voor de Geallieerde oorlogsvoering. Het verdedigen van het Midden Oosten had dan prioriteit gekregen. Daarnaast hadden door het wegvallen van het 8ste leger de troepen in Frans Noord Afrika veel geisoleerder gelegen. En dan is daar nog het risico dat door de AS overwinning de houding van Vichy Frankrijk en misschien zelfs Spanje anders was geweest.

Het volgende heb ik elders al betoogd. Ik zal het dus kort houden. Operatie Toorts was een Amerikaans/Canadese operatie en was dus gewoon doorgegaan. De Amerikanen hadden toen genoeg aan hun eigen olievelden. De Duitse aanvoerlijnen waren nog langer geworden en dus nog gemakkelijker af te snijden. Rommel was zonder munitie ed komen te zitten en had dus om moeten draaien. Zijn leger was niet groot genoeg om en half Noord-Afrika en het hele Midden-Oosten blijvend te bezetten en te verdedigen.

Het volgende vind ik interessant. Ik hoop, dat de moderators mij toestaan behoorlijk off-topic te gaan.

Ten tweede was dit niet Mussolini's (bluf) strategie. Hij gokte namelijk op de vredes onderhandelingen welke hij ergens in 1940 verwachte. Dus met een paar bommen op Malta en een schijnbaar komende invasie kon hij Malta claimen.

Veltro

Laten we eens aannemen, dat die vredesonderhandelingen er waren gekomen. Hitler in een royale bui (onwaarschijnlijk, maar dat kon Mussolini niet weten) biedt aan Noorwegen, Denemarken, Nederland, België, Luxemburg en Frankrijk te ontruimen. Churchill laat zijn koppigheid varen (misschien nog onwaarschijnlijker, maar dat Mussolini ook al niet weten). In ruil voor Hitlers toegevingen gooit hij De Gaulle en de Poolse regering in ballingschap eruit, erkent het Petain/Leval regime, erkent de status quo in Oost-Europa. Beiden garanderen maar weer eens de eeuwige neutraliteit van de andere West-Europese landen. Iedereen tevreden (behalve de Polen en de Tsjechen natuurlijk).

Hoe kan Mussolini ooit zeker zijn dat
1. Hitler geen aparte vrede sluit, omdat het Middellandse Zeegebied hem niet interesseert?
2. Hitler hem niet dreigt aan zijn lot over te laten zoals in punt 1, om hem te dwingen?
Mussolini's bluf maakte hem bij eventuele vredesonderhandelingen volledig afhankelijk van Hitler's welwillendheid. Hij heeft geen enkele garantie, dat hij Malta enz. ook werkelijk krijgt. Hoe kon Mussolini er zeker van zijn, dat de vredesonderhandelingen ook zouden slagen? Kortom, is Mussolini's bluf niet een fikse politieke blunder?

[HMS Renown]

Het Afrikakorps kon worden bevoorraad via het oostelijk Middellands Zee gedeelte. Meer als de helft van de Britse marine in de Middellandse zee zou dan ook geen basis meer hebben. En het verlies van de olievelden in het Midden-Oosten zou volgens mij ook de doodsteek voor de Britten zijn geweest.

[Veltro]

Over Operatie Toorts verschillen we dan van mening. Canada valt onder de Britse invloed, dus zal elk Brits besluit volgen, onzinnig of niet (kijk Dieppe). Dan zouden het enkel de Amerikanen zijn, zonder enige ervaring, met onwillige bondgenoten welke het uit moesten houden, geïsoleerd en in een vijandige omgeving.
Net als zo vaak (en vooral in de begin fase van de Brits-US alliantie) hadden naar mijn mening de Britten hun zin doorgedrukt, oftewel Toorts afgelast en het Midden-Oosten bevoorraad.

Daarnaast, bij een overwinning had de AS niet heel Noord-Afrika hoeven te bezetten, daar Vichy Frankrijk haar greep had verstevigd en hadden de AS legers vanuit Egypte (Alexandrie) bevoorraad kunnen worden voor de eventuele aanval op het Midden-Oosten. Daarnaast waren grote delen van het Midden-Oosten Duits gezind.

Over Mussolini’s bluf:
In 1940 kreeg Mussolini nog alles van Hitler, zolang het Duitsland niet schade. Ik durf dit als een feit te stellen en weet zeker dat Hitler Mussolini niet zal chanteren of iets dergelijks.
Ik kan dit onderbouwen met de Franse staakt het vuren/vredes onderhandelingen in 1940.
De enige situatie vergelijkbaar in 1940 voor een eventuele algemene vredesovereenkomst met GB.

Op 18 juni 1940 ontmoet Mussolini Hitler te Munchen en overhandigd hem de Italiaanse claims tegen de Fransen (ondanks Italië’s geringe acties).
De lijst omvat het volgende: Nice, Corsica, Tunesie, Gibuti, bezetting van Frankrijk tot aan de Rhone, de steden, Alger, Orano, Casablanca, Beirut en de Franse vloot.

Hitler gaat volledig akkoord behalve met de Franse vloot, aangezien de Fransen duidelijk hadden gemaakt deze te doen laten zinken. Hitler stelt zelfs voor de Italiaanse claims te verhogen tot Oost Frankrijk om zo langs de Zwitserse grens de Duitse en Italiaanse zone aan elkaar te laten sluiten.

Op 21 juni besluit Mussolini plotseling enkel datgene te claimen dat de Italiaanse strijdkrachten hebben veroverd. Hitler probeert nog om Mussolini duidelijk te maken dat hij meer moet claimen, tenminste Oost-Frankrijk, maar Mussolini blijft bij zijn besluit.
Pas later ziet Mussolini zijn fout in, maar dan is het te laat.

Kortom Mussolini kan rekenen op Hitlers welwillendheid. Hitler had een zwak voor Il Duce, en ik denk dat hij dat ook wist. Persoonlijkheden en voorkeuren zijn soms uitgangspunt voor belangrijke gebeurtenissen.

Daarnaast en even belangrijk: Mussolini kon niet alleen zijn Imperium bewerkstelligen. Hij had hoe dan ook zijn Duitse partner nodig voor zijn Mare Nostrum. Of dit nu moest na een zware strijd (waar hij nog niet klaar voor was, toen het moment daar was) of door een potje bluf.

Veltro

[Moengoman]

Net als zo vaak (en vooral in de begin fase van de Brits-US alliantie) hadden naar mijn mening de Britten hun zin doorgedrukt, oftewel Toorts afgelast en het Midden-Oosten bevoorraad.

Hier heb je een goed punt. Voor de duidelijkheid: ik spreek niet tegen, dat een nederlaag bij El Alamein rampzalig zou zijn voor de Britten. Dat zou zeker het geval zijn. Naar mijn beoordeling zou Engeland na een nederlaag afzakken tot een derderangs bondgenoot, ongeveer het niveau Vrije Fransen. Men kan ook argumenteren, dat Engeland juist zou aandringen op Operatie Toorts om de laatste weerstandsresten te ontlasten.
Wat de Amerikaanse onervarenheid betreft, dat is waar. Toch denk ik, dat de Vichy-Fransen zich nauwelijks zouden hebben verzet, zoals ook werkelijk gebeurd is. Denk hierbij ook aan Operatie Anton. En ook onervaren Amerikaanse troepen zouden tot voorbij Tobruk hebben kunnen doorrijden, als (een deel van) het DAK niet was omgedraaid.

Het Afrikakorps kon worden bevoorraad via het oostelijk Middellands Zee gedeelte. Meer als de helft van de Britse marine in de Middellandse zee zou dan ook geen basis meer hebben. En het verlies van de olievelden in het Midden-Oosten zou volgens mij ook de doodsteek voor de Britten zijn geweest.

Maar niet voor de Amerikanen en de Canadezen. Die olievelden zouden ook niet meteen operationeel worden voor de Duitsers, denk ik zo.
Wat de oostelijke Middellandse Zee betreft, de route door Joegoslavië en Griekenland is langer dan door Italië. De oversteek naar Alexandrië ook. Tenslotte denk ik niet, dat de Engelsen deze haven intact zouden hebben gelaten bij een terugtocht. In november 1942 zouden de Duitsers er dus geen gebruik van hebben kunnen maken. Ze hebben Tobruk ook nooit kunnen gebruiken.
De factor tijd is cruciaal. Er zat maar twee maanden tussen El Alamein en Toorts. Dat is lang niet genoeg voor de Duitsers om te kunnen profiteren van de olievelden in het MO.

Kortom Mussolini kan rekenen op Hitlers welwillendheid. Hitler had een zwak voor Il Duce, en ik denk dat hij dat ook wist. Persoonlijkheden en voorkeuren zijn soms uitgangspunt voor belangrijke gebeurtenissen.

Ook waar. Hitler zou dus bij onderhandelingen voor een dilemma komen te staan: streng zijn voor zijn goede vriend of afbreken. Want ik zie Engeland niet Malta zonder slag of stoot opgeven. In beide gevallen zou Mussolini's bluf niet werken. Blijft een politieke blunder, dus.

[HMS Renown]

Het zou natuurlijk gekund hebben maar in hoeveel tjid zouden de Duitsers Alexandrie terug operationeel krijgen? Ik ben nu niet zo goed op de hoogte van operatie Toorts maar had de Middellandse Zeevloot van Cunningham daar ook geen belangrijk aandeel in?

Maar als de landing als succesvol was dan konden de Duitsers in Egypte de Geallieerden nog proberen tegen te houden het gebied Libie-Egypte is tenslotte ook alleen maar zand...

[Veltro]

@Moengoman; Een derde rangs bondgenoot ala Vrije Fransen vind ik wel haal grof haha.
Maar ik snap wat je bedoeld. Ik denk niet dat de nederlaag op zich onherstelbare schade had veroorzaakt, maar ik denk vooral aan de politieke gevolgen. Ik zie de zwakke Britse overheersing van het Midden Oosten en Brits Indie al wankelen.

Stel dat bij een Duitse overwinning bij El Alamein de Amerikanen toch landen in Frans Noord-Afrika en de Franse tegenstand tegen mijn verwachting in toch matig is; wat weerhoud de AS om wat nutteloze gestationeerde divisies uit Zuid-Frankrijk en Italië te halen? Met een vernietigd Brits leger en na het terug drijven van de US legers is de AS overwinning in NA verzekerd.

Alexandrie doet ook naar mijn mening niet ter zake om de strijd om NA (gezien vanuit het punt van een AS overwinning aldaar) Alexandrie doet pas ter zaken na een periode van consolidatie. In deze periode zal de haven hersteld worden. Dan kan worden doorgestoten naar het Midden-Oosten.
Het doorstoten naar het Midden-Oosten zal naar mijn mening gelijktijdig plaatsvinden met een andere operatie: de bevrijding van Italiaans Oost-Afrika.
Deze propaganda operatie had misschien wel nadelige gevolgen kunnen hebben voor de AS slagkracht.

Ik ben het echt niet met je eens om Mussolini’s actie een politieke blunder te noemen.
Laat ik het zo stellen: Mussolini wil zijn Mare Nostrum. Dit moet hoe dan ook ten kosten gaan van de Britten en Fransen. Italië kan het niet alleen opnemen tegen deze twee.
Door omstandigheden ontstaat de AS en staat Italië samen met het machtige Duitsland tegenover Frankrijk en GB. Wanneer Wo2 uitbreekt wacht Mussolini eerst of Duitsland een kans maakt. Dit is het geval en Frankrijk bezwijkt.
Nu komt het punt: Wil Mussolini ooit Frans grondgebied claimen, dan moet hij nu de oorlog verklaren. Doet hij dat niet dan wordt een vredesregeling gesloten met eventuele grensveranderingen zonder Italiaanse inmenging. Duitsland zal een gesloten vrede nooit in gevaar laten brengen door Mussolini op een later tijdstip. Daarnaast is Italië niet in staat om met zijn militaire potentieel iets af te dwingen.
Mussolini heeft dus geen keus: het is nu of nooit.
Dan blijft daar GB. GB heeft al heel wat verliezen te verwerken gehad en lijkt ook te gaan bezwijken. In de ogen van de wereld is GB kansloos. Het is dus niet aan de orde dat GB iets heeft in te brengen, Mussolini en Hitler zullen gewoon hun eisenpakket op tafel gaan leggen (let wel deze situatie gaat op, op 10 Juni 1940).
Wanneer blijkt dat GB niet gelijk om vrede verzoekt zal Mussolini inderdaad zijn eisenpakket tegenover GB moeten bijstellen. Hij zal een vredesverdrag tussen Duitsland en GB zeker niet gaan dwarsbomen. Hij weet immers ook dat Italië zelf niets kan afdwingen.
Stel nu dat hij enkel om het gouvernement van Egypte, co-eigenschap van het Suez kanaal en de bezetting van Soudan vraagt? Malta is niet eens essentieel voor Mussolini, door de aanwezigheid van Pantelleria.
Stel dat hij dit verkregen had samen met de eerder genoemde gebiedsdelen van Frankrijk.
Dan heeft een 2de rangs mogendheid ten kosten van 1000 doden een Imperium verkregen…

Hoezo een politieke blunder?
Het belangrijkste wat ik wil aangeven is dat als Mussolini iets wilde bereiken dan was het nu, ondanks dat Italië niet gereed was voor oorlog.

Veltro

[Moengoman]

I Wat garandeert, dat die nutteloze divisies uit Frankrijk en Italië ook werkelijk de Amerikanen uit Noord-Afrika verdrijven? Het is verstandig om eerst Alexandrië te consolideren en dan pas de aanval op het MO in te zetten. Alleen geeft dat de Geallieerden de tijd om daar een verdediging op te zetten. Daarbij zal de hoofdrol weer weggelegd zijn voor de VSA.

II Op 10 juni 1940 was GB in de ogen van de wereld inderdaad kansloos. Maar aan de onderhandelingstafel telt in de eerste plaats, hoe de onderhandelaars hun eigen kansen zien. Mijn punt is dit. GB, als het al vrede wil, zal die alleen sluiten, als Hitler en Mussolini met een aantrekkelijk bod komen. Je schrijft, dat Mussolini zijn eisenpakket zal moeten matigen. Dus rekken de Britten de onderhandelingen in de verwachting, dat Mussolini nog bescheidener zal worden ....
Het enige machtsmiddel dat Mussolini en Hitler hebben is dreigen de oorlog voort te zetten. Dat is precies wat Mussolini niet wil. Daar zit hem de blunder: Mussolini heeft nooit bedacht wat te doen, als de vredesonderhandelingen mislukken. Hij heeft nooit bedacht, dat de Britten ontspannen achterover kunnen leunen en op typisch Brits-arrogante wijze de Italiaanse eisen kunnen negeren. Het BEF had van Duitsland verloren, niet van Italië. Daarom zou elke Britse onderhandelaar zich op zijn Duitse tegenhanger concentreren.

[Veltro]

In een oorlog kan niets gegarandeerd worden, maar het lijkt me toch logisch dat je allicht probeert met de beschikbare troepen een invasieleger te vernietigen.
Gezien de zeer zwakke prestaties van de Amerikanen in Algerije, maar vooral in Tunesië geef ik de AS troepen een zeer goede kans op succes, vooral wanneer de Britten in het oosten zijn verslagen.

Ik heb ook aangegeven de overwinning in Egypte eerst te consolideren, voor verder het MO in te trekken. De verdediging die de Geallieerden aldaar gaan opzetten zal ernstig verzwakt zijn door een landing in Frans Noord-Afrika, succesvol of niet. Ik geloof namelijk dat de AS ten minste het Amerikaanse bruggenhoofd kan indammen, en hiermee de waarde voor de MO verdediging ernstig verminderend.

“aan de onderhandelingstafel telt in de eerste plaats, hoe de onderhandelaars hun eigen kansen zien”
Uit deze zin blijkt dat je de situatie van Mussolini en zijn persoonlijkheid niet geheel begrijpt en hiermee ook zijn handelswijze niet.
Mussolini bluft namelijk. Punt is dan: hoe worden “de kaarten” van Mussolini door de tegenstander gewogen en hoe zeker is zijn tegenstander (GB) over zijn eigen “kaarten”.
Op 10 juni 1940 werd Italië nog erg hoog aangeslagen: een moderne vloot, een zeer gerespecteerde luchtmacht en een ervaren leger. Dit was wat GB tegenover zich zag met zelf een stapel van nederlagen en een naderende Duitse invasie.
Naast zijn bluf heeft Mussolini geen enkele militaire troefkaart. Dit blijkt ook uit het feit dat de oorlogsverklaring onverwachts was en geen oorlogsstrategie aanwezig was. Nu was het ogenblik voor zijn enige kans; zijn bluf, om ooit een Imperium te verkrijgen. Alles was daaraan ondergeschikt.

Volgens jouw zit de blunder in het feit dat Mussolini geen rekening heeft gehouden met een mogelijk mislukken van de vredesonderhandelingen.
De Britten zullen onderhandelingen (wanneer geïnteresseerd) niet rekken uit angst voor Mussolini’s furie (zie hoog aangeslagen militair apparaat). Dat deze niet bestaat weten ze niet. Italië zullen ze ook niet negeren vanwege dezelfde redenen.

Dan kan je nog aanmerken; stel dat GB in het geheel niet onderhandeld, wat dan (zoals in het echt is gebeurd)?
Dit doet niet terzake, immers zonder oorlogsverklaring had Mussolini nooit zijn imperium verkregen en bij een voortzetting van de oorlog ook niet. Hij gokt dus op die ene kans (vredesonderhandelingen), zijn enige kans op een Imperium. Hij heeft dus wel bedacht, maar hij gokt……en verliest.

Veltro

[Moengoman]

Tja, ik kan alleen maar herhalen, dat het DAK niet overal tegelijk kan zijn. De soldaten, die in Libië/Tunesië Operatie Toorts indammen - en ik ben het eens, dat ze dat kunnen - zitten niet in Egypte of het MO. Omgekeerd geldt dat ook. Mijn conclusie blijft, dat een nederlaag bij El Alamein beslissend was geweest voor de Britten, maar niet voor de Duitsers en Amerikanen.

Het gaat mij niet om een beoordeling van Mussolini's karakter en persoonlijkheid. Je zou kunnen zeggen, dat ik hem beschuldig van luchtfietserij. Dat is dan een onderdeel van zijn karakter. Hij zag een kans, die mi eigenlijk niet bestond.
Op 10 juni 1940 hadden de Britten en trouwens ook de Fransen nog geen enkele nederlaag geleden tegen de Italianen. Zoals je zelf schrijft, Mussolini bezat geen enkele militaire troefkaart. Elke ervaren Britse onderhandelaar zou dat aan de onderhandelingstafel beproefd hebben en geprobeerd hebben Hitler en Mussolini uit elkaar te spelen. Dat Mussolini daar geen rekening mee hield of kon houden, dat is duidelijk. Daar zit hem nou net de blunder. Die komt geheel voort uit Mussolini's karakter, dat zal ik niet tegenspreken.
Ik begin mezelf weer eens te herhalen, dus aan jou de eer dit passend af te sluiten.

[okke]

Als de Duits-Italiaanse aanwezigheid in Afrika werkelijk zo'n enorme bedreiging was voor het hele Britse en Amerikaanse leger; wat moet de omvang dan wel niet geweest zijn. Het Afrika Korps bestond uit 2 (later 3) divisies.
Dit staat in geen verhouding met de 166 divisies die Duitsland (en zijn bondgenoten) in juni 1941 tegen de Sovjet-Unie in de strijd wierp.

Als die 3 divisies een levensbedreiging vormden voor de Britten en Amerikanen, dan waren zij sowieso al derderangs geallieerden.

[Veltro]

@Moengoman; Laten we het hier op houden: Mussolini zag een mogelijkheid om zijn Imperium te verwezenlijken. Alhoewel deze mogelijkheid zijn enige kans was hierop, had een persoon met meer realiteitszin de gevaren van deze mogelijkheid ingezien en zich tevreden gehouden met wat hij had.

(het was weer een prettige gedachten wisseling )

Nog 1 ballonnetje: als een nederlaag bij El Alamein beslissend zou zijn om de Britten te breken, wat is het nut voor de Amerikanen dan om hun nek uit te steken aldaar na dit feit?
Oftewel wat hebben de Amerikanen te winnen/verliezen in de woestijn zonder de aanwezigheid van Britse belangen?

@okke; Ten eerste klopt je data niet. Tijdens de beginfase van de AS samenwerking in Noord-Afrika (Feb. 41) telt de AS 1 Duitse en 7 Italiaanse divisies.
Op haar hoogtepunt (qua divisies) op Dec. 1942 telt de AS 6 Duitse en 11 Italiaanse divisies.
Op het einde in Maart 43 telt de AS 8 Duitse en 6 Italiaanse divisies.
Gemiddeld gedurende de campagne heeft de AS 13 divisies in het veld (hierbij niet de Italiaanse ondersteunende troepen mee-gerekend).

Dan kan je wel zeggen dat dit niets is in vergelijking met de strijd aan het Oostfront, maar niets uit de geschiedenis kan de vergelijking aan met wat daar is gebeurt. Een strijd welke laten we zeggen 30+ divisies omvat is naar begrippen toch formidabel.

Als je toch aan de vergelijking met het Oostfront wil vasthouden kan ik wel uitleggen waarom de strijd in Noord-Afrika cruciaal kan zijn zonder dat daar de troepen concentratie aanwezig is zoals aan het Oostfront.
Dit komt door het uitgangspunt van tegenstanders in Noord-Afrika welke fundamenteel verschilt van diegene aan het Oostfront.
Voor Duitsland en de USSR is het Oostfront hun enige of belangrijkste front welke op/aan hun eigen grondgebied afspeelt. Zij kunnen daarom al hun belangrijkste legers op dit ene front zetten. Daarnaast is het een ideologische en hiermee doodsstrijd.

Noord-Afrika is voor alle partijen een koloniale of 1 van de paar essentiële fronten. Voor GB is daar nog Zuid-West Azie, Brits Indie, Gb zelf etc. Voor de US hetzelfde. Duitsland stuurt slechts enkele divisies aangezien de hoofdstrijd zich op het Oostfront afspeelt.
Noord-Afrika had voor Italië het belangrijkste front moeten zijn. Dit is het grappig genoeg niet. Er zitten meer divisies op de Balkan. Daarnaast verspeeld Italië haar krachten op het Oostfront, in Frankrijk etc.

Dus die paar AS divisies in Noord-Afrika zijn voor GB en US even bedreigend als al die AS divisies aan het Oostfront, simpelweg omdat de Westelijke Geallieerden globaal veel meer verspreid zijn dan de legers van de USSR.

Daarnaast maakt de productiecapaciteit en hun ervaring de US en GB alleen al geen derderangs Geallieerden.

Veltro

[Moengoman]

Voor Duitsland en de USSR is het Oostfront hun enige of belangrijkste front welke op/aan hun eigen grondgebied afspeelt. Zij kunnen daarom al hun belangrijkste legers op dit ene front zetten. Daarnaast is het een ideologische en hiermee doodsstrijd.

Kijk, hier ben ik het nu eens hartgrondig eens. Noord-Afrika was voor Hitler dan ook zijtoneel.
Je vraag, welk belang de VSA hadden in Noord-Afrika is vrij eenvoudig te beantwoorden. Wie een oorlog wil winnen, moet toch ergens beginnen. Een onvolledig voorbereide partij kiest dan een betrekkelijk gemakkelijk front. In het oosten was dat Guadalcanal, in het westen Marokko, Algerije en Tunesië. Denk ook aan Ome Jozef, die nonstop om nieuwe fronten zeurde.