ten eerste moet ik bekennen dat ik niet het hele topic heb gelezen omdat ikd e titel nonsens vond. ik ben het er mee eens dat de Duitse soldaat net zo goed bang is, of net zo goed of slecht met angst om kan gaan. Dit verschilt per persoon, en GEEN EEN persoon is hierin hetzelfde.
wat ik wel geloof is dat de training op autnomie en initiatief bij de Duitsers beter was, en dit zal zich ook zeker hebben geuit in de oorlog, maar daardoor was deze neit minder bang tijdens een artilleriebarrage DENK IK. Maar anderzijds, de Duitsers waren al vroeg bezig met psychologische testen en voor verschillende onderdelen en functies werden bepaalde psychologische eisen gesteld. Misschien dat hierdoor beter kan worden omgegaan met aspecten als onder vuur liggen enz....dus zoals de gemiddelde mens tijdens een artilleriebarrage of geweervuur dekking zoekt...(sitting ducks?)...is het vaak 'beter' om juist actie te ondernemen. Door bepaalde psychologische aspecten te 'activeren' (bepaalde training) bij mensen is de drempel om tot actie te komen misschien verlaagd.
verder denk ik dat hier hele boekwerken over kunnen worden geschreven, maar een aantal aspecten die mee te nemen zijn:
waarvoor wordt gevochten?
- kameraadschap, aanval, verdediging.
denk dat het ook meespeelt of je je eigein land verdedigd of dat je ergens over zee een eilandje (afrika...

) bent aant verdedigen waar jezelf weinig belang in ziet.
- ook zit er denk ik verschil in tussen soldaten die zich vrijwillig opgeven en soldaten van de dienstplicht.
eddie 1977 zegt: persoonlijk ben ik dus van mening dat de duitser zich beter hield.
ik heb het hier natuurlijk wel over vergelijkbare eenheden, airborne/fallschirmtruppe etc. niet de vergelijking airborne en een oud bessje van 60 met 1 panzefaust
ik denk juist dat de verschillen tussen fallschirmtruppe en airborne minder zijn, want ook engels/amrikaanse para's kregen training in initiatief omdat duidelijjk was dat deze verspreid konden landen en soms zelfs individueel enkele dagen/weken moesten kunnen overleven (en wanneer kon doelen behalen). Ik denk dat de verschillen juist bij de ' normale' infanterie was.
over het algemeen kan het een en ander verschillen door middel van training en ik denk ook dat de psycholgische test enigzins hun aandeel in zullen hebben gehad. maar over het algemeen denk ik dat iedere persoon ongeacht afkomst met dezelfde training zich redelijjk het zelfde zou houden onder vuur.
maar zoals ik al zeg, dit is wat ik momenteel denk, ik lees redelijjk veel persoonlijjke verhalen van militairen uit wo2, dus het kan best zijn dat ik mijn mening nog eens moet bijstellen.
dan ngo een andere vraag...wat bepaalt of een soldaat goed is? initiatief, kameraden in leven houden? terreinwinst? moed?
Iemand kan moedig zijn en daarvoro veel terreinwinst op leveren, maar iemand die moedig is kan ook ervoor zorgen dat een gewonde uiit het slagveld wordt gered. initiatief KAN goed zijn maar hoeft niet enz...........