SJORS-SJORS schreef:Aangezien dit een forum is lijkt het me leuk een kleine discussie te starten over een onderwerp waar de meningen sterk over uiteen lopen.
Ik heb het over de grote aantallen Russische krijgsgevangen die door de Duitsers. Er zijn der nogal veel gestorven door slechte behandeling, voedsel en medicijn tekort en door moord. Maar in hoeverre hebben de Duitsers (op moord na) dit kunnen voorkomen? Natuurlijk hadden ze betere faciliteiten kunnen bouwen, maar zelfs de Duitsers hadden zo'n succes in het begin niet verwacht. Ik Quote Leutnant Breitner (commandant van het 882-ste Georgische bataljon)
''Onze Blitzkrieg was een enorm succes. Wij maakten miljoenen krijsgevangen en dat gaf natuurlijk onbeschrijvelijke problemen. Vergeet niet dat onze mannen ook overal bevriezingen hadden, want de winterkleding kwam te laat. De aanvoer van voedsel was niet georganiseerd en de terugtrekkende Sowjettroepen vernietigden de oogst en alle gebouwen. Het waren dus hun eigen legers die voedseltekort veroorzaakten. Natuurlijk kwam de verzorging van de Duitse soldaten op de eerste plaats. Dat zou elk leger doen.''
Ik ben benieuwd wat jullie visie hierop is.
Om het geheel nog even te illustreren heb ik hier een zeer indrukwekkend filmpje
http://www.youtube.com/watch?v=Qy5Gtp-_14w
De strijd tegen het Bolsjewisme en de Slavische volken was voor de nazi’s een ideologische strijd. De nazi’s beschouwden de Slavische volken als minderwaardig en het Bolsjewisme stond volgens hen onder invloed van het Jodendom. Het overmatig geweld werd dus door de nazitop geoorloofd. Tevens erkenden de Sovjets de conventie van Genève niet, zodat er aan beide fronten geen sprake was van het handhaven van het oorlogsrecht. De gevangengenomen Sovjet soldaten hadden dus niet veel goeds te verwachten van hun Duitse bewakers;
In het stadje Rzjev is een concentratiekamp met vijftienduizend krijgsgevangenen van het Rode leger en vijfduizend burgers. Zij worden vastgehouden in onverwarmde barakken en krijgen één of twee bevroren aardappelen per dag. De Duitsers gooiden bedorven vlees en wat botten door het prikkeldraad naar de gevangenen. Daar zijn ze ziek van geworden. Iedere dag sterven er twintig tot dertig mensen. Degenen die te ziek zijn om te werken, worden doodgeschoten. Het was een Holocaust die miljoenen het leven kostte. Tot de Duitsers hun pijlen op Stalingrad richtten, werden de meeste Sovjetgevangenen dicht bij het front vastgehouden. Velen stierven op de kale grond. Er braken epidemieën uit en er was sprake van kannibalisme. Het jaar 1942 was al aardig gevorderd toen men de Sovjet krijgsgevangenen als potentiële slavenarbeiders ging zien.
Onder de krijgsgevangen werd ook gerekruteerd voor het Georgische, het Kozakse en het Turkestaanse legioen. De gerekruteerden zouden het als een plicht moeten hebben gezien om hun vaderland te verlossen van het Bolsjewisme. De keuze van deze mannen was zelden een vrije keuze, hun beslissing zegt meer over de kwelling die ze moesten ondergaan dan over hun werkelijke loyaliteit.
Ibraj Toelebajev was één van degenen die op deze manier wist te ontsnappen. In 1942 werd hij gerekruteerd voor het Turkestaanse legioen, maar in 1943 liep hij over naar de Sovjets. Aan zijn Sovjet ondervragers vertelde hij over zijn verblijf in de kampen waarin hij verbleef tussen augustus 1941 en het voorjaar van 1942.
Het eerste kamp waarin hij verbleef bevond zich op Pools grondgebied. Het bestond uit twaalf blokken, die elk onderdak boden aan vijftienhonderd tot tweeduizend gevangenen. De mannen werden bij schemering opgesloten. Wie zich buiten waagde, werd doodgeschoten. Iedere nacht kwamen er op deze manier tien a vijftien man aan hun einde. Overdag gebruikten de Duitse bewakers gevangenen als schietschijf, en ze stuurden ook weleens hun honden af op gevangenen. Soms gokten zij welk dier, niet welke gevangene, het hardst zou vechten. Er was zo weinig te eten dat hongerige gevangenen het vlees van de lijken scheurden. Degenen die het Duitse vermaak overleefden, bezweken aan ziekte. (
bron; Ivans oorlog – Catherine Merridale)
Ook dichterbij huis werden de Sovjet krijgsgevangenen als beesten behandeld. Zo kwamen er in september 1941, 101 Sovjet krijgsgevangenen aan in het kamp Amersfoort. Deze Sovjet soldaten waren voornamelijk afkomstig uit Uzbekistan. De 101 krijgsgevangenen werden voor propagandadoeleinden naar Nederland gehaald. Het doel was om deze “beestmensen” te tonen aan de Amersfoortse bevolking en om zo de Amersfoortse bevolking voor de strijd tegen de Sovjet Unie te winnen. Met afschuw werd er gereageerd door de Amersfoortse bevolking op de Sovjet krijgsgevangenen. Niet vanwege de herkomst van de krijgsgevangenen maar meer vanwege de erbarmelijke omstandigheden waarin zij zich bevonden. Zij wekten alleen maar afschuw jegens de Duitsers. Meer over deze 101 Sovjet krijgsgevangenen in kamp Amersfoort is te lezen op;
http://www.afvn.nl/2007_1/afpag3_9.htm .
