Ad blocker detected: Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors. Please consider supporting us by disabling your ad blocker on our website.
17 OKTOBER 2005 - APELDOORN - Ze was nog geen twintig toen ze de belangrijkste beslissing van haar leven nam. Anastasia Trykowa besloot niet naar haar dorp, diep onder Moskou, terug te keren maar haar leven te verbinden aan Ugchelenaar Geurt Janssen.
Ruim zestig jaar na dato is ze nog even dol op de man die door de nazi’s naar Duitsland werd getransporteerd om daar in de oorlogsindustrie te worden ingezet. Ugchelense Geurt mocht dan onderhevig zijn aan de Arbeiteinsatz, hij had het veel beter dan de Slavische Anastasia, een Untermensch in de ogen van de wrede bezetter. ‘Ze was echt een dwangarbeidster’, zegt Geurt Jansen (82). ‘Wij Nederlanders kregen veel beter te eten.’
Smoorverliefd was hij op de Russin en met een bezwaard gemoed had hij na de oorlog afscheid van haar genomen. Ze zou immers teruggaan naar het land van Stalin, daar waar haar familie zich had bevrijd van het zware Duitse juk. Op het allerlaatste moment koos ze voor de jongen die ze liefhad. ‘De juiste keuze’, zegt ze nu.
Samen gingen ze in 1945 via Zwitserland, Frankrijk en België naar zuidelijk Nederland. ‘Apeldoorn was net bevrijd’, blikt Geurt terug. ‘Maar reizen was nog niet toegestaan. We wilden niet langer wachten. Liftend en lopend zijn we er gekomen.’
Zij zegt geweldig door haar toekomstige schoonfamilie te zijn opgevangen. In Ugchelen pakte Geurt de draad weer op. Hij ging werken in de bezembinderij van zijn vader, waar hij voor de oorlog als jongen al gewerkt had. ‘Doorleren was er thuis niet bij’, zegt Janssen, die zich later zou ontpoppen tot een verdienstelijke dammer op hoofdklasse niveau.
Pogingen van Anastasia, die inmiddels tot Annie was omgedoopt, om haar familie terug te zien liepen jarenlang op niets uit. Het communistische regime had lak aan haar smeekbeden. Pas in 1976 zou ze haar moeder en naaste bloedverwanten weerzien. ‘Mijn vader was inmiddels overleden.’
Tien jaar geleden reisde het hele gezin richting Rusland af. Geurt, Annie en hun vier kinderen. ‘Dat was heel emotioneel’, zegt dochter Gerrie, de oudste van het stel. ‘We hadden natuurlijk veel verhalen van moeder gehoord’, zegt zoon Alex. ‘Pas in Rusland werden haar woorden in echte beelden omgezet.’
Morgen zijn ze zestig jaar getrouwd. Ze zijn opa en oma van vier kleinkinderen, een tweede achterkleinkind is op komst. Geurt, de voormalige bezembinder en fabrieksarbeider, geniet net als zijn Annie van een goede gezondheid. Samen doen ze boodschappen en het huishouden. Zij kookt, hij doet de tuin. ‘We hebben veel steun van onze kinderen’, zegt Geurt, die nog één keer het beeld oproept van het meisje waarvan hij voor het leven afscheid had genomen. ‘Wat was ik blij dat ik haar toen weer zag. Tot op de dag van vandaag ben ik blij met haar.’
