De invasie vanaf de andere kant

[Roel R.]

Door Henk Glimmerveen - De invasie in Normandië is niet alleen het verhaal van de tienduizenden Amerikaanse, Britse en andere geallieerde soldaten, maar ook van de vele Duitsers die hen probeerden tegen te houden. Sommigen die het overleefden, gaan nog steeds terug naar de stranden van Normandië. Zoals Franz Gockel, die met zijn mitrailleur heel wat Amerikanen neermaaide. ?Ik was kwaad dat ze met zo'n overmacht waren gekomen.''

,,Ik heb nooit geweten dat ik op Omaha Beach heb gevochten. Dat hoorde ik pas toen de oorlog was afgelopen en het strand een Amerikaanse naam had gekregen. Voor ons was het gewoon het strand van Colleville.''

Franz Gockel is een van de weinige Duitsers die de bloedigste van alle gevechten op D-Day nog kan navertellen. In bunker 62 heeft hij met zijn zware mitrailleur dood en verderf gezaaid onder de Amerikanen. ,,Ik weet niet hoeveel ik er heb gedood. Het enige waar ik aan dacht was dat ik moest overleven'', zegt hij nu.

Gockel staat op dezelfde plaats als zestig jaar geleden. De zee is rustig. Achter ons ligt de Amerikaanse begraafplaats met zijn 9387 verblindend witte marmeren kruizen. Af en toe kijkt hij achterom. Maar als hij zijn relaas doet over die zesde juni in 1944 heeft hij alleen oog voor de zee.

,,De generaals in Berlijn dachten dat de invasie veel noordelijker, in het Pas de Calais, zou plaatsvinden. Voor ons was al een paar maanden duidelijk dat de landing in Normandië zou komen. Veldmaarschalk Rommel was in januari de Atlantikwall in Normandië komen inspecteren en hij was woedend over de gebrekkige manier waarop de zaken bij ons waren voorbereid. Volgens hem waren de stranden van Normandië de meest ideale plek voor een invasie. Hij kreeg gelijk.''

Zelfs Rommel maakte een vergissing. Het weer was begin juni abominabel, vertelt Gockel. Het regende, het woei heel hard en niemand geloofde dat in die periode de aanval zou komen. Rommel was daar zelfs zo van overtuigd dat hij verlof nam en naar Berlijn vertrok om een paar dagen bij zijn gezin te zijn.

Die eerste junidagen waren routine, herinnert de Duitse infanterist zich. ,,Patrouille lopen, wachtdienst draaien, een beetje kaarten met de maten. Dat soort dingen. Elektrisch licht was er niet meer. Je las een boek of je schreef een brief bij kaarslicht. De enige afleiding was een stokoude grammofoon. We hadden maar twee platen: Wenn der weisse Flieder wieder blüht en Wenn Du einmal Dein Herz verschenkst. Honderden keren heb ik die deuntjes gehoord. Natuurlijk werd er regelmatig een fles cider soldaat gemaakt. We sliepen in stapelbedden, drie op elkaar. We moesten onze kleren aanhouden, alleen de laarzen gingen uit.''

Op de avond van de vijfde juni had Gockel wachtdienst. ,,Zoals zo vaak duurde het een eeuwigheid maar ditmaal kwam de aflossing op tijd. In de bunker zeiden we nog tegen elkaar: Hopelijk komt er vannacht niet opnieuw een oefenalarm, want dat was de dagen daarvoor herhaaldelijk gebeurd en we hadden een chronisch slaaptekort. Tegen een uur of één werden we toch weer ons bed uitgeschreeuwd. Alarm! Een paar begonnen te vloeken en draaiden zich nog eens om. Ditmaal was het ernst, zei men.''

In Sainte-Mère-Eglise waren parachutisten geland maar dat was 35 kilometer verderop. ,,We hadden behoorlijk de pest in want urenlang gebeurde er niets. Pas toen het begon te schemeren, begrepen we wat er aan de hand was. Eerst zagen we een paar schaduwen, maar heel snel was de horizon zwart gekleurd. Schepen, hónderden schepen. Al heel snel waren het er een paar duizend.''

,,Ik weet nog dat mijn eerste reactie er een was van schrik. Ik was geschrokken dat de invasie was begonnen. en ik was ook kwaad dat de geallieerden met zo'n grote overmacht waren gekomen. Nog vóór er geschoten werd zeiden we tegen elkaar: Er zijn meer schepen dan Duitse soldaten.''

Franz Gockel was achttien tijdens de slag om Omaha Beach. Als zoon van een dakdekker uit Hamm, in de buurt van Dortmund, had hij in de eerste oorlogsjaren over werk niet te klagen. Door de geallieerde bombardementen vielen er immers veel daken te repareren. Ook Gockel ontsnapte echter niet aan de dienstplicht. Na een basisopleiding van zeven weken in Nijmegen werd hij eind 1943 naar Normandië gestuurd.

De helft van zijn compagnie bestond uit leeftijdgenoten, de andere helft had eerder aan het Oostfront gevochten.

Gockel vond het niet meer dan normaal dat hij het uniform van de Wehrmacht aantrok. Iedereen deed het en bovendien stimuleerden zijn streng katholieke ouders hem het vaderland te dienen. ,,En moge God je beschermen'', schreef zijn moeder hem aan het slot van iedere brief die ze hem in het verre Frankrijk zond.

,,Ik volgde de raad van mijn moeder die dag méér dan ooit op. Ik heb gebeden tot het bittere einde, en hardop!'', vertelt Gockel. Volgens hem hebben die gebeden geholpen, want hij heeft het overleefd. ,,Ik weet nog dat we verbaasd waren dat we de eerste aanvalsgolf zo makkelijk konden weerstaan. De Amerikanen werden ver van het strand in het water gelaten. De meesten stonden tot aan hun knieën in zee, maar er waren er ook die maar net hun hoofd boven water hadden. Bovendien was de afstand van de vloedlijn tot aan onze bunkers heel groot. Later begreep ik dat onze tegenstanders bij eb zijn geland. Toen het later vloed werd hoefden ze minder te lopen. Daardoor kregen wij het veel zwaarder.''

Gockel zegt dat hij nog leeft omdat hij honger kreeg. ,,Ik had achttien uur niks naar binnen gekregen en ben op een zeker moment wat brood en melk gaan halen. Onderweg hoorde ik vlakbij me een harde knal. Ik begreep eerst niet wat er was gebeurd, maar ineens zag ik dat drie van mijn vingers aan een paar pezen bungelden. Schieten kon ik niet meer. Ik moest maken dat ik wegkwam. Het was, wat we in Duitsland 'ein guter Heimatschuss' noemen.

Soldaat Gockel slaagde erin Colleville te bereiken, waar hij met een paar andere lichtgewonden op een paard en wagen werd gehesen naar het dichtstbijzijnde Duitse veldhospitaal. Tot zijn grote genoegen werd hij overgeplaatst naar een ziekenhuis in Duitsland, maar de vreugde was van korte duur. Enkele weken later moest hij andermaal in het geweer, nu in de Vogezen, waar hij al snel krijgsgevangen werd gemaakt. Gockel werd geïnterneerd in een Amerikaans kamp bij Marseille waar hij in maart 1946 uit ontslagen werd.

In de jaren vijftig keerde hij voor het eerst terug naar Normandië. Om te zien hoe zijn bunker er bij lag. Hij was pijnlijk getroffen door de vijandige houding van de bevolking, zegt hij. ,,We konden nergens een hotelkamer krijgen. Alles was vol. Zelfs toen we een politieagent om hulp vroegen om voor ons een kamer te regelen, kregen we te horen: 'Pour des Allemands? Non!' (Voor Duitsers? Nee !).''

Gockel is vanaf dat moment actief geworden in een internationale organisatie van oud-strijders waaruit, zegt hij, vriendschappen met Fransen en Amerikanen zijn voortgevloeid. Zakelijk gezien is het hem na de oorlog voor de wind gegaan. Hij nam het bedrijf van zijn vader over en gaat iedere zomer met vakantie. Naar Normandië.
donderdag 03 juni 2004

[Brianlinden]

intresant artikel,

ook een aanrader

http://www.netwerk.tv/index.jsp?p=items ... k&a=116195

[Martijn]

Zeker een interessant artikel!

Er staat een antwoord op een vraag in die ik al heel lang in mijn hoofd heb. Er is in Normandië een enorm verschil tussen eb en vloed, op vele plaatsen meer dan 10 meter. Ik vroeg me af of de geallieerden daar rekening mee hadden gehouden. Leek me wel logisch om te doen, omdat je al gauw 500 meter langer schietschijf bent met eb. Volgens dit artikel is dit niet het geval geweest. Dt verbaast me toch wel moet ik zeggen. Echt een interessant artikel die de andere kant eens belicht.

[Glenn Janssens]

Volgens mij is dat niet het geval geweest met als reden dat de staken met mijnen bloot kwamen te liggen.
Ok,de soldaten moesten dan een langere weg afleggen maar hun landingsboten hadden dan minder last van die mijnen.
Dat is volgens mij de reden.

[Arjen]

Er staat een antwoord op een vraag in die ik al heel lang in mijn hoofd heb. Er is in Normandië een enorm verschil tussen eb en vloed, op vele plaatsen meer dan 10 meter. Ik vroeg me af of de geallieerden daar rekening mee hadden gehouden. Leek me wel logisch om te doen, omdat je al gauw 500 meter langer schietschijf bent met eb. Volgens dit artikel is dit niet het geval geweest. Dt verbaast me toch wel moet ik zeggen. Echt een interessant artikel die de andere kant eens belicht.

Verbaast mij ook idd.

[Peter M]

Ze moesten wel wachten tot laagtij, beter wat langer als schietschijf dienen dan gewoon geen man kunnen doen uitstappen....

Het was voor de geallieerden ook een dilemma, maar uiteindelijk is de keuze gevallen op laagtij.

[Miesjel]

Volgens mij is dat niet het geval geweest met als reden dat de staken met mijnen bloot kwamen te liggen.
Ok,de soldaten moesten dan een langere weg afleggen maar hun landingsboten hadden dan minder last van die mijnen.
Dat is volgens mij de reden.

Adrian heeft gelijk dit was idd de reden. In de Inleidin van het boek waarin ik gisteren ben begonnen met lezen (Terugblik op D-day) staat: "De vele hindernissen (springladingen) op het strand maakten een landing bij hoog tij onmogelijk, maar ook een landing bij laag tij was niet ideaal omdat de aanvallers zonder bescherming het 250 meter brede, vlakke strand moesten overbruggen"

Ze moesten dus kiezen, en in dat geval denk ik dat ze dode soldaten een kleinere hindernis vonden dan gezonken schepen.