Eindelijk zag ik de vlaggen waar Nico het over had. Ik liep er dus naar toe. Afentoe kwam ik wat mensen tegen verkleed in WO2 kleding. Re-enacters. Ik stond tussen de vlaggen in, vol bewondering naar veteranen te kijken en naar het open veld waar de para's neerkwamen. Plotseling kwam ik iemand tegen in een Britse WO2 outfit, die zat te praten met iemand anders in een WO2 outfit op een fiets. 2 verzamelaars, Nico, en voor mij een onbekende. Handje gegeven en gepraat. Na ongeveer 30 seconden, gaf ik de 'veteraan' van Nico een handje. Heb een heel fijn gesprek gehad. Vooral, omdat hij "Monty" (Montgomery) in levende lijve had gezien. Er kwamen vele veteranen langs en begroetten Nico en de andere verzamelaar, dus zo kwam ik mooi in contact met wat veteranen. De, inmiddels voor mij al bekende, verzamelaar fietste weer weg. Toen kwam er een "Korea veteraan" op ons af, en raakte we aan de praat. Hij stelde ons voor aan een paar veteranen, wat heel aardig was. Na een lang gesprek met vele veteranen begin je toch wel een beetje de "Andere kant" van WO2 te horen. Het is allemaal wel leuk en aardig, en vooral heel interessant om al die veteranen te zien, alleen op dat moment sta je niet stil wat zij hebben gezien en wie ze allemaal verloren hebben. Daar begin je achteraf toch wel over na te denken. Een Britse paratrooper was een jaar gevangen geweest door de Duitsers en heeft nu nog problemen om over die tijd te praten. Zeer begrijpelijk. Het was 4 jaar geleden toen hij begon te praten over zijn WO2 verleden. Het was zeker geen pretje om te horen wat hij had mee gemaakt. Ik kan zijn hele verhaal wel schrijven (ook van de overige veteranen met wie ik gepraat heb, waaronder wel een paar ernstige 'zaken' bijzaten) Maar daar heb ik helaas geen tijd voor.
Toen kwam het. 600 paratroopers sprongen. Zeer leuk om te kijken, maar toch heel eentonig. Je zal nooit in je leven ene beeld krijgen van hoe het toen was. Ook al hebben ze hun best gedaan, je zal nooit het gevoel krijgen dat zij, de dappere soldaten, hadden.
Het was rond 2en. Nico ging weg, dus heb afscheid genomen, het was eens leuk heb in levende lijve te ontmoeten.
Zo raakte ik aan de praat met meer veteranen en verzamelaars wat zeer leerzaam en heel interresant was.
Foto's komen ooit nog wel een keer. Mijn camara was helaas (ja alweer) stuk, nou ja stuk, ik had de verkeerde battarijen mee genomen. Gelukkig had Nico nog wel een fototoestel. Hij schoot dus wat foto's. Ooit zal hij ze nog wel op het forum zetten, maar wees geduldig
-Jurryt Visser
Het is natuurlijk ook weer dom van je om de verkeerde batterijen mee te nemen. Maar ik zal voor jou hier snel een keer een aantal foto's erbij zetten.
