Churchills gelofte blijft de maatstaf

[Roel R.]

Gepubliceerd op: 9 juli 2005

door Bas de Vries

Een grimmige Tony Blair liet de daders van de aanslagen in Londen donderdag meteen al weten dat het Verenigd Koninkrijk niet zou buigen voor terreur. Maar volgens sommige landgenoten toonde hij zich nog veel te soft.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het de Britse koninklijke familie die naar voren trad als hét symbool van nationale trots en die probeerde de moraal van de bevolking hoog te houden. Beroemd zijn de foto’s van de toenmalige koningin – de latere Queen Mum – die na een Duits bombardement over de puinhopen in het arme Noordoost-Londen wandelde.

Vergelijkingen met de Blitz klonken onmiddellijk na de aanslagen al op lokale Londense radiozenders. Uiteraard werd ook die heilige belofte van oorlogspremier Winston Churchill door verschillende bellers aangehaald: „Wij zullen ons nooit overgeven.”

Destijds niet aan de Duitsers en nu zeker niet aan het internationale moslimterrorisme.

Gisteren waren het opnieuw de royals die gewonden in het ziekenhuis een hart onder de riem staken. „Het is ongelooflijk, dit soort drama’s brengt het allerbeste in ons naar boven”, zei kroonprins Charles in een echo van het optreden van zijn grootmoeder ruim zestig jaar terug.

De koningin zelf benadrukte later dat 'onze manier van leven' niet mag en zal worden bedreigd.

Groot-Brittannië is in de woorden van de krant The Daily Mirror 'gewond, maar niet gebroken'. En het buitenland bekijkt die onverschrokken houding met een mengeling van verbazing en bewondering.

'Het land verdraagt de terreur met een verbazende rust', schreeef de Süddeutsche Zeitung. 'In Londen tonen de politie en parlementsleden een grote discipline – deze natie heeft wel donkerder dagen meegemaakt.'

Ook de Britten zelf verklaren hun stoerheid uit hun recente geschiedenis, die er één is van vrijwel onophoudelijke gewapende conflicten. Of het nu gaat om de beide Golfoorlogen of de Kosovo-bombardementen van zes jaar geleden, iedere keer staat het land vooraan als het gaat om internationale interventies.

De Falklandoorlog van 1982 zorgde zelfs voor zo’n opleving van de nationale trots, dat de aanvankelijk bijzonder impopulaire regering-Thatcher er een jaar later een mooie verkiezingsbonus uit wist te slepen.

De bevolking accepteert dat er bij dergelijke conflicten nu eenmaal doden vallen. Anders dan in andere landen klonk er in het Verenigd Koninkrijk de afgelopen tijd geen luide roep om het terugtrekken van de eigen troepen uit Irak.

Eerder is er opnieuw sprake van nationale trots, vanwege het feit dat de Britse militairen daar veel subtieler zouden opereren dan de Amerikaanse collega’s en daarmee het aantal slachtoffers in de eigen gelederen nog drastisch zouden weten te beperken.

Ook de Ira-bommencampagne van de jaren zeventig en tachtig leidde niet tot een discussie over de Britse aanwezigheid in Noord-Ierland. „De Britten blijven oorlog als een teken van viriliteit zien”, concluderen de historici Mark Garnett en Richard Weight.

Premier Tony Blair sprak volgens velen namens de natie toen hij donderdag in een toespraak tot het Britse volk zei dat 'wij ons niet laten intimideren'. Maar zelfs die rede straalde volgens sommige commentaren nog te veel weifelachtigheid uit. Met name omdat de premier bij vlagen tegen zijn tranen leek te vechten.

'Overdreven theatraal en dramatisch', was het harde oordeel van Tom Utley van de conservatieve Daily Telegraph. 'Ja, natuurlijk had hij gelijk door zijn diepe medeleven te betuigen met de slachtoffers en hun familie, die wij allemaal voelen. Maar dit was ook een moment voor opstandigheid en een koude, afgewogen woede. Stelt u zich voor dat Churchill zijn beroemde speech had afgestoken met een brok in zijn keel...'

Bron: Trouw

[Dodo]

Sterke lui die Britten.. Zeker bewondering voor hun reactie en aanpak.
En dan hier die pietluttige en zeikerige Nederlanders. Je word er strondziek van. Vooral omdat ze je al gaan uitschelden als ze de 30 cent bonus missen.

Edit: Schuttingtaal verwijderd...