Parachutisten

[LEO]

Het probleem bij de Russische gevechtssprongen was dat ze zich niet snel en efficient konden groeperen na de sprong, vermoedelijk door gebrek aan onderlinge communicatie.

Ze werden steevast vernietigd voor ze een reëel gevaar werden.

[asjemenou]

Daarbij werden geen miljoen parachutisten gebruikt
Dat waren kleine acties om belangrijke punten te bezetten.

Nee, dat klopt. De miljoen parachutisten waren bovendien ook niet allemaal militairen. Misschien komt dit een beetje misleidend over. De parachutisten van de Komsomol/Osoaviakim waren dus ook niet allemaal militairen. Aan het begin van de oorlog in Rusland werden de (militaire) parachutisten als grondtroepen ingezet. Hoewel de Russische para's goed getrainde soldaten waren, konden zij niet op tegen de Duitse overmacht. De Russische parachutisteneenheden werden dus ook vernietigd.
Later in de oorlog besloot men om toch weer parachutistenbrigades op te richten. Deze parachutistenbrigades werden ook weer voornamelijk als grondtroepen ingezet en dan wel als Gardisten infanterie divisies. Eén van deze divisies was de 100e Gardisten infanterie divisie;

The 100th Guards Rifle Division was an elite Red Army airborne infantry division during World War II. From the beginning of the war, the Soviet Army strongly emphasized the development of airborne forces and their use behind enemy lines. Paradrops were often conducted in multi-regimental strengths, the most notable of these being the Vyaz'ma paradrop in 1942 and the Dnieper-Bukrinsk paradrop in 1943.
The 100th Guards Airborne Division was created in June 1943 and initially deployed in the cities of Ramenskoe and Zvenigorod. It incorporated three airborne brigades (9th, 10th and 12th airborne brigades) and was commanded by Major General Vasilii Andreevich Leshchinin.
In January 1944, the division was renamed the 100th Guards Rifle Division and its component brigades renamed the 298th, 301st and 304th guards rifle regiments. In addition to this core strength, the division had two artillery regiments and various complementary contingents, including communications. By mid-1944, its strength reached 12,000 men. This number was unusually high for a formation of this type, as Red Army divisions usually had strengths of about 6,000 to 7,000.
In June 1944, the division was sent to the Karelian Front to take place in an operation aimed at clearing Karelia of Finnish forces. The attack started on June 21, 1944, with the 100th Guards Rifle Division performing a force-crossing of the Svir river. After three days of violent attacks, Finnish defenses were overrun and the Leningrad oblast completely liberated.
The offensive resumed shortly afterwards, and had to pass through the former Mannerheim line, reinforced between 1941 and 1944. Taking heavy casualties, the division advanced north and arrived to the shore of Vidlitsa river on July 1, 1944. A day later, the river was crossed in force and the division resumed its offensive. However, it was stopped three days later by another river coupled with extensive defensive fortification. After yet another force crossing and heavy fight, the offensive stopped on July 14, 1944 and the division assumed a defensive stance until mid-August. The operation lasted in total for 40 days, with the division advancing more than 200 kilometers starting from their initial positions around Leningrad. The Svir river, crossed in force by the division, would later give its name to the unit.
In August 1944, the division was relocated to Kalinin and renamed to 100th Guards Svir Airborne division, only to be renamed back to 100th Guards Svir Rifle division a few months later. After receiving reinforcements and a new commander, Major General Ivan Alekseevich Makarenko, the division was transported to Hungary in January 1945 and integrated into the 9th Guards Army.
Starting from mid-february, the division was included in the reserve force during the Balaton defensive operation, east of lake Balaton, while the 6th SS Panzer Army was trying to get through Soviet defenses. On March 16, 1945, Wehrmacht's offensive was finally stopped, and an offensive on Vienna was launched immediately afterwards. The 100th division had the task of "cleaning up" encircled pockets of German resistance. On April 2, 1945, the division started its march towards Vienna. Five days later, the troops arrived within sight of Vienna, which was turned into a fortress defended by the 6th SS Parzer Army and other remaining German forces.
The operation aimed at capturing Vienna started on April 7, 1945. The division occupied the southern outskirts of the city, and then executed an enveloping manoeuver westwards, going around the city through the Vienna woods and starting violent fights in the center of the city, seizing key targets such as the railway terminal and the parlement and force-crossing the Danube. After five days of violent urban warfare, Vienna fell on April 13, 1945.
By early May, the division was committed to the offensive towards Prague, still in the hands of the Wehrmacht. It crossed the Czech border on May 10, meeting American forces advancing from the west.

Het probleem bij de Russische gevechtssprongen was dat ze zich niet snel en efficient konden groeperen na de sprong, vermoedelijk door gebrek aan onderlinge communicatie

Ze werden steevast vernietigd voor ze een reëel gevaar werden

Ik denk dat de Russen o.a. lering trokken uit de ervaring van de Duitsers en de Geallieerden met massale luchtlandingen. Parachutisteneenheden zijn kwetsbaar. Zeker wanneer ze ook nog eens te verspreid terecht komen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik al geruime tijd bezig ben met het verzamelen van informatie over de Russische para's in WOII. Veel is er niet over te vinden. In de vele boeken die ik inmiddels heb over het Russische WOII leger word nauwelijks gesproken over deze parachutistenbrigades. Er zijn er verschillende geformeerd maar allen werden ingezet als grondtroepen in zogenaamde gardistendivisies.
Ook hebben de Russen in WOII niet zulke massale luchtlandingen uitgevoerd zoals de Geallieerden of de Duitsers. De Bukrin luchtlanding in 1943 was de grootste luchtlanding die de Russen uitvoerden (zo'n 4000 man). Zoals eerder gezegd was dit niet echt een succes voor de Russen. De helft van de parachutisten zouden te vroeg zijn gedropt en kwamen dus achter de Russische linies terecht. Het overige deel kwam te verspreid op de westelijke oever van de Dnjepr terecht.
De belangrijkste redenen voor het mislukken van deze luchtlanding zouden zijn omdat de Russische piloten niet ervaren genoeg waren in het droppen van parachutisten en omdat ze enigszins verdwaald waren. Ook zou het type parachute die de Russische parachutisten gebruikten moeilijk te besturen zijn geweest. Je kunt dus zeggen dat de Russen nauwelijks luchtlandingen hebben uitgevoerd in WOII dus de bewering dat ze steevast vernietigd werden gaat niet op.

[gamer0004]

Dank voor deze info
Maar nog even een vraagje: de parachutes van de Geallieerden (hoewel de Sovjet-Unie daar eigenlijk ook bij hoorde) waren toch ook niet te besturen?

[asjemenou]

Dank voor deze info
Maar nog even een vraagje: de parachutes van de Geallieerden (hoewel de Sovjet-Unie daar eigenlijk ook bij hoorde) waren toch ook niet te besturen?

Graag gedaan. Zoals al eerder vermeld, is er niet veel te vinden over de Russische WOII parachutisten. Er is een klein Engelstalig pocketboekje uitgegeven in Amerika over de geschiedenis van de Russische WOII parachutisten. Tot nu toe heb ik er nog geen exemplaar van kunnen bemachtigen.
Op mijn verzameltopic is er al eens eerder een discussie geweest over de Russische WOII parachutisten. Hieronder een eerdere reactie van mij over de Russische WOII parachutisten;

Het uniform dat zij droegen was hetzelfde als dat van de standaard WOII Russische infanterist. Dus een M35 of het latere M43 veldtenue. Op dit uniform droegen zij echter wel de rangonderscheidingstekens van de luchtmacht (VVS). Voor het M43 uniform was dit dus een schouderepaulet met een blauwe bies. Bij het parachute springen droegen de para's een speciale overall met een lederen kap op het hoofd. Een speciale valhelm voor de parachutisten hebben de Russen nooit ontwikkeld. De para's ingezet als grondtroepen droegen dezelfde standaard helm als die van de overige legereenheden.
Verder zou er wel een bepaald soort laars zijn gedragen. Volgens zeggen zou deze lijken op de naoorlogse Russische of Oostduitse jumpboots. Zo'n enkellaars met een dubbele gesp aan de bovenkant. Para's ingezet als grondtroepen zouden naast deze jumpboots ook de gewone infanterielaarzen hebben gedragen.
De bewapening was dezelfde als die van de infanterie; PPSh-41 en PPS-43 pistoolmitrailleurs en Mosin Nagant M38 en M44 karabijnen. Geen aparte versie's met opklapbare kolven/steunen ofzo. De opklapbare steun bij de PPS-43 was standaard bij dit wapen.



De figuur rechts op de afbeelding is een eerste luitenant van de parachutisten. Het uniform, een M35, voert duidelijk de blauwe wapenkleur van de Russische luchtmacht (VVS).
De figuur links is de luitenant vlieger Achmed Haptal, een WOII Sovjet luchtaas.



Op de foto een groep Russische parachutisten. De para uiterst rechts draagt dus zo'n leren kap voor parachutisten. De rest draagt de Pilotka, de kwartiermuts. De linker parachutist draagt over z'n M35 velduniform een Amoeba camouflagekiel. Deze camouflagekiel was veelal in gebruik bij speciale eenheden zoals scherpschutters en verkenners. De parachutist links heeft een PPD-40 machinepistool tussen zijn parachute harnas gestoken.
Het vliegtuig op de achtergrond is een Tupolev Bombardirovsjtsjik TB-3 en dan de G-2 transportvariant. Deze variant was bedoelt voor het vervoeren van parachutisten.
Wat de parachute betreft, ik heb eens contact gehad met een Amerikaanse verzamelaar van Sovjet militaria. Hij mailde mij het volgende;

The most enteresting item is the double parachute they employed which was very hard to steer compared to US chutes but better than the German one

[Jim]

Dank voor deze info
Maar nog even een vraagje: de parachutes van de Geallieerden (hoewel de Sovjet-Unie daar eigenlijk ook bij hoorde) waren toch ook niet te besturen?

Toendertijd waren de parachutes niet te besturen. Maar er bestonden wel technieken om een zekere mate van sturing te verkrijgen.

Een parachute met 4 risers= banden die vanaf de schoudernaar de lijnen gaat is redelijk te "besturen". Door aan een van de banden te trekken trek je de parachute aan die zijde omlaag waardoor aan de andere zijde meer lucht ontsnapt en een zekere mate van voortstuwing ontstaat.

Dus trek je aan de band rechtsvoor zal je in bepaalde mate die richting uitgaan. Je gaat er echter wel sneller door dalen.
deze techniek is door de Polen ontwikkeld. (Zij hadden voor de oorlog ook al parachutisten) en door de westerse -geallieerden algemeen gebruikt. Te ver door trekken is echter gevaarlijk.

De Sowjets openden standaard hun hoofd en reserve parachute en daardoor was enige sturing niet mogelijk. De Sowjets gebruikten toendertijd al een parachute die nu bekend staat als matras vierkant/rechthoekig van vorm. Dit model is iets stabieler.

De Duitsers sprongen met koepel parachutes waarvan de lijnen bijeen komen op 1 centrale punt. Hierdoor was dit type niet te besturen. Veel later in de oorlog hebben ze ook een parachute ontwikkeld (ik meen 1943) die ook 4 risers hadden voor fallschirmjager.

[MJK]

In de eerste instantie waren de Duitse valschermjagers ook niet zo goed uitgerust als je zou denken. Voor de sprong hadden ze slechts een pistool en mes bij zich. De geweren en machinepistolen werden in een container aan een parachute gedropt. Niet echt handig natuurlijk wanneer je meteen bij de sprong meteen onder vuur ligt. (Stel je voor dat de Geallieerden dit systeem in 44 hadden gehad. Hadden ze Nijmegen nog niet gehaald...)

Ook de manier waarop ze aan de parachute vastzaten is niet echt efficient. In plaats van dat de parachute aan schouderbanden was bevestigd zaten de draden aan een ring op de rug. Daarom sprongen de Duitsers ook meteen met hun buik naar beneden met uitgestrekte armen en benen. (Duidelijk te zien op oude filmbeelden). Met zo'n soort parachute is de kans op (rug)blessures veel groter.

[Jim]

Dat klopt allemaal. Maar alleen in de begin jaren. Een latere versie van de Duits gebruikte parachute had net als die van de westerse geallieerden 4 risers. Deze is operationeel maar beperkt gebruikt omdat grote luchtlandings operaties voor de Duitsers eindigden bij Kreta.
En bij het oude model was de kans op knie en arm letsel groter vanwege de voorwaartse landing.