S - Artikel: Aanval op Schijndel
-
LHek
- Lid
- Berichten: 762
- Lid geworden op: 20 nov 2003, 14:58
- Contacteer:
S - Artikel: Aanval op Schijndel
gewijzigd
Laatst gewijzigd door LHek op 29 apr 2005, 14:49, 1 keer totaal gewijzigd.
Op zoek naar alles dat te maken heeft met de 101ste Airborne Divisie, 51st Highland Division en al het andere dat te maken heeft met operatie Market Garden en operatie Pheaseant
-
Peter M
- Lid
- Berichten: 6271
- Lid geworden op: 15 okt 2003, 18:09
Misschien is dit wat overzichtelijker, er zijn ook wat andere verbeteringen in aangebracht, je moet maar zeggen of je met deze verbetering akkoord gaat Lienne.
De Amerikaanse bevrijding van Schijndel, een dorpje op enkele kilometers van Sint Oenderode, maakte deel uit van operatie Market Garden. De uit twee delen (‘Market’ en ‘Garden’) bestaande operatie was een plan van de Engelse veldmaarschalk Montgomery.
Op 17 september vond de operatie plaats.
Het deel ‘Market’ waren de luchtlandingstroepen bestaande uit de 1st British Airborne Division van R.E. Urquhart, de U.S. 101st Airborne Division van generaal Maxwel Taylor en de U.S. 82nd Airborne Division onder het bevel van generaal Ridgeway, die belangrijke bruggen op de route van de grondtroepen moesten veroveren.
De 101ste luchtlandingsdivisie landde bij St. Oederode, Eerde en Son, terwijl de 82ste landde bij Nijmegen en Grave. De 1st Britse luchtlandingsdivisie had afwerpzones bij Arnhem.
Het ‘Garden’ onderdeel bestond eruit grondtroepen zo snel mogelijk naar de afwerpzones van de parachutisten te laten doorstoten, de para’s konden immers niet lang op de landingsplaatsen standhouden met hun lichte bewapening. Het doorstoten van de grondtropen verliep over één smalle corridor die later als ‘Hell’s Highway’ de geschiedenis in zou gaan.
De corridor in gevaar
Rond 20 september hoorde luitenant kolonel Harry Kinnard, bevelhebber van het 1e bataljon van het 501ste PIR (Parachute Infantry Regiment) van de 101st Airborne Division van verzetsstrijders dat de Duitsers troepen aan het concentreren waren in Schijndel. Omdat de Duitsers via Schijndel de corridor waar de voertuigen van het 13e korps door moesten om Arnhem te bereiken zouden kunnen afsnijden moest er meteen een aanval op Schijndel komen.
Kolonel Johnson gaf bevel aan het 1e en 3e bataljon van het 501ste om in de nacht van 21 en 22 september aan te vallen.
De twee bataljons moesten op precies 22.00 u beginnen met de mars naar Schijndel.
Het 1e en 3e in de aanval
Het 1e bataljon viel het dorpje vanuit het oosten aan. Een Duitse Flak-wagen en een zwaar machinegeweer zorgden voor veel tegenstand. Na salvo’s te hebben gevuurd op het 1e trok de wagen zich terug om een aanval van het 3e bataljon dat onder leiding stond van kolonel Ewell af te weren. Het machinegeweer dat op een kleine heuvel opgesteld was dwong het 1e dekking te zoeken.
Om 02.00 uur had het 1e bataljon van Kinnard het grootste deel van Schijndel al bezet. Hij beval zijn bataljon zich te verspreiden. Na een paar schermutselingen werden 30 krijgsgevangenen gemaakt.
Na ongeveer een uur lopen merkte de ‘M’-compagnie van het 1e de vormen van Duitse legervrachtwagens bij een huis voor zich op. Na een verkenning werden er zes vrachtwagens gemeld. Samen met de Duitssprekende 1e sergeant Joe Henderson werd het 3e peloton erop af gestuurd. Henderson klopte aan en zei dat ze een boodschap hadden. Een Duitse officier deed open en er werden krijgsgevangenen gemaakt. Ze werden pas bij daglicht afgevoerd.
Kinnard stuurde rond middernacht twee officieren en een soldaat met een walkietalkie Schijndel in om het hoofd van de ondergrondse te zoeken. Na een tijdje zoeken vonden ze de leider: Fred Woestenburg. Woestenburg moest alle mensen in Schijndel vertellen dat ze de vlaggen niet uit mochten hangen en ook niet naar buiten mochten uit angst voor Duitse vergeldingen.
Sergeant Harold Paulson uit Michigan van ‘C’ company, 1ste beschrijft: “We startten onze mars vanuit een klein dorp waarvan ik de naam niet meer herinner. Het was al donker toen we vertrokken. We waren ongeveer in de helft toen we werden gestopt door een Duitse stelling waar ze schoten met een stuk 20 mm veldgeschut en we sprongen allemaal in de greppels aan de kant van de weg.
Ik had een sok bij met een plastic explosief met lont en ontstekingkap eraan. Ik vroeg aan alle kerels om me heen of het ding zou ontploffen als er een kogel inkwam. Niemand kon het me vertellen. Nou, ik wond het ding van mijn hoofd en gooide het zover als ik kon het bos in.
Verder ontmoetten we geen Duitse tegenstand meer we trokken verder Schijndel in.
In het midden van het dorp hoorden we een machinegeweer schieten en we stopten. Plotseling kwam er een Jeep onze kant op gereden en deed zijn felle lampen aan. Zonder na te denken sprongen ik en drie andere kerels in een raam van een winkel. Geloof het of niet, maar slechts één van ons had een snee , maar het was niet te ernstig. We kwamen geen Duitsers meer tegen omdat ze denk ik waren teruggetrokken.’’
Harold Paulson’s vriend John Cipolla uit dezelfde eenheid vertelt over de straatgevechten: “Tijdens de aanval op Schijndel liepen we in één rij aan de kant van de weg. Het was zo donker dat we de handen van elkaar moesten vasthouden om elkaar niet kwijt te raken. Plotseling hoorden we een knal een zagen we een felle flits. De straten waren zo nauw dat we niet konden rennen. We begonnen allemaal ramen te breken en in huizen en gebouwen. Ik sprong zelf in een slaapkamer waar een kaars een vrouw van middelbare leeftijd met haarkrullen in verlichtte. Ze achtervolgde me in die kamer met een koekenpan en schreeuwde of haar leven eraf hing. Ze bleef me slaan op mijn helm met die koekenpan en mijn oorvliezen barstten zowat. Ik was bang voor haar, maar ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde haar niet neerschieten of pijn doen. Bovendien was ze een oude vrouw en niet onze vijand. We kwamen hier om haar te bevrijden en niet pijn te doen, maar dat wist zij niet. Ze was waarschijnlijk nog banger dan ik was met die explosies en geweervuur en met mij ineens die door het raam kwam gesprongen. Ik bleef maar schreeuwen dat ik een Amerikaans soldaat ben en hier ben gekomen om haar te bevrijden. We communiceerden niet , ik sprak immers geen Nederlands en zij geen Engels. Ik sprong door een ander raam weer naar buiten. Ik kwam liever de vijand tegemoet dan die furie in het huis.
De rest van de nacht waren er veel straatgevechten. We verwondden, doodden en maakten veel Duitsers krijgsgevangene die nacht. We moesten snel weer weg, maar toch stelden we in een uiteinde van het dorp een stelling op om een Duitse tank colonne die richting Schijndel oprukte tegen te houden. We keken toe terwijl de Britse luchtmacht de Duitse tanks aanviel.’’
Het 3e bataljon van luitenant-kolonel Julian Ewell rukte naar Schijndel op via Hoeven en Bergen en zou later aanvallen dan het 1e.
Het oprukken naar Schijndel duurde tot een paar uur voor daglicht.
Het doel van de aanval door het 3e was om de artillerie in Schijndel uit te schakelen. Toen de Amerikanen bij die artillerie kwamen konden ze zonder enige weerstand de artilleristen beschieten.
Tijdens huis - tot - huis gevechten bij daglicht in Schijndel, waar luitenant kolonel
Ewell van het 3e bataljon in een Schijndelse woonkamer 2 Duitsers doodschoot met een .45 pistool, ontmoetten de Amerikanen weinig tegenstand. De meeste weerstand was al geboden in de nacht.
Overdag reed er nog een Duitse motorrijder die zich er niet van bewust was dat Schijndel in Amerikaanse handen was het dorpje binnen. Hij ging naar een openlucht urinoir waar al snel een granaat in werd gegooid. Al stervende schreef hij met zijn eigen bloed op de porseleinen tegels die de muur bekleedden ’Schwartzes Hand’.
Dit stond er in het oorlogsdagboek van Carl Beck, ‘H’-co. 501, 101st Ab. Div., 3e peloton, over 22 september:
‘22 september: Er kwamen bevelen… Het bataljon gaat Schijndel aanvallen. We begonnen op 2300m afstand en alles was rustig tot op 155m en toen brak de hel los. We moesten moffen uit holen en huizen jagen met WP (White Phosphor) granaten. Op sommige plaatsen wilden de moffen niet naar buiten komen dus schoten we die eruit met bazooka’s. De moffen hadden een 20 mm geweer op 1000 yards afstand. We gingen hem achterna met een machinegeweer en een bazooka maar hij ontsnapte.’
Beck herinnerde zich over de gewonden van die nacht: “Ik heb weet van twee gewonden uit mijn peloton. De Duitse slachtoffers waren moeilijk te tellen. Ik herinner me wel zes of acht dode Duitsers, vooral in het gebied van een schuurbrand, die soldaat ‘Bones’ Watts had veroorzaakt door het afvuren van een Bazookagranaat op het gebouw.”
Resultaat
De aanval op Schijndel was een succesvolle strijd. Het oorspronkelijke plan was dat het 3e bataljon Schijndel bezet zou houden en dat de ‘A’, ‘B’, en ‘C’ companies van het 1ste bataljon van het 502nd PIR zich ook naar Schijndel zouden vechten vanaf St. Oederode. Dit kon niet doorgaan omdat het 502nd regiment te veel weerstand kreeg onderweg naar Schijndel. Kolonel Johnson moest zijn 2 bataljons naar Eerde en Veghel sturen om de corridor die ook wel ‘Hell’s Highway’ genoemd werd te beveiligen.
De aanval op Schijndel zorgde voor 250 Duitse krijgsgevangenen, 170 gewonden en een onbekend aantal doden.
Lienne Hek
Bronnen:
- Al een tijd lang heb ik contact met Carl Beck van ‘H’ co. 501, 101 Airborne Division, 3e peloton. Hij bediende een machinegeweer in de oorlog en vocht in Schijndel. Hij heeft me heel goed geholpen met het verzamelen van informatie over de Amerikaanse aanval en stuurde me informatie over zijn regiment en de aanval op Schijndel.
- Schijndel in de frontlinie, 1945
- Correspondentie met John J. Cipolla en Harold Paulson.
- BANDO, M., Vanguard of the crusade, Aberjona Press, Bedford, 2003
De Amerikaanse bevrijding van Schijndel, een dorpje op enkele kilometers van Sint Oenderode, maakte deel uit van operatie Market Garden. De uit twee delen (‘Market’ en ‘Garden’) bestaande operatie was een plan van de Engelse veldmaarschalk Montgomery.
Op 17 september vond de operatie plaats.
Het deel ‘Market’ waren de luchtlandingstroepen bestaande uit de 1st British Airborne Division van R.E. Urquhart, de U.S. 101st Airborne Division van generaal Maxwel Taylor en de U.S. 82nd Airborne Division onder het bevel van generaal Ridgeway, die belangrijke bruggen op de route van de grondtroepen moesten veroveren.
De 101ste luchtlandingsdivisie landde bij St. Oederode, Eerde en Son, terwijl de 82ste landde bij Nijmegen en Grave. De 1st Britse luchtlandingsdivisie had afwerpzones bij Arnhem.
Het ‘Garden’ onderdeel bestond eruit grondtroepen zo snel mogelijk naar de afwerpzones van de parachutisten te laten doorstoten, de para’s konden immers niet lang op de landingsplaatsen standhouden met hun lichte bewapening. Het doorstoten van de grondtropen verliep over één smalle corridor die later als ‘Hell’s Highway’ de geschiedenis in zou gaan.
De corridor in gevaar
Rond 20 september hoorde luitenant kolonel Harry Kinnard, bevelhebber van het 1e bataljon van het 501ste PIR (Parachute Infantry Regiment) van de 101st Airborne Division van verzetsstrijders dat de Duitsers troepen aan het concentreren waren in Schijndel. Omdat de Duitsers via Schijndel de corridor waar de voertuigen van het 13e korps door moesten om Arnhem te bereiken zouden kunnen afsnijden moest er meteen een aanval op Schijndel komen.
Kolonel Johnson gaf bevel aan het 1e en 3e bataljon van het 501ste om in de nacht van 21 en 22 september aan te vallen.
De twee bataljons moesten op precies 22.00 u beginnen met de mars naar Schijndel.
Het 1e en 3e in de aanval
Het 1e bataljon viel het dorpje vanuit het oosten aan. Een Duitse Flak-wagen en een zwaar machinegeweer zorgden voor veel tegenstand. Na salvo’s te hebben gevuurd op het 1e trok de wagen zich terug om een aanval van het 3e bataljon dat onder leiding stond van kolonel Ewell af te weren. Het machinegeweer dat op een kleine heuvel opgesteld was dwong het 1e dekking te zoeken.
Om 02.00 uur had het 1e bataljon van Kinnard het grootste deel van Schijndel al bezet. Hij beval zijn bataljon zich te verspreiden. Na een paar schermutselingen werden 30 krijgsgevangenen gemaakt.
Na ongeveer een uur lopen merkte de ‘M’-compagnie van het 1e de vormen van Duitse legervrachtwagens bij een huis voor zich op. Na een verkenning werden er zes vrachtwagens gemeld. Samen met de Duitssprekende 1e sergeant Joe Henderson werd het 3e peloton erop af gestuurd. Henderson klopte aan en zei dat ze een boodschap hadden. Een Duitse officier deed open en er werden krijgsgevangenen gemaakt. Ze werden pas bij daglicht afgevoerd.
Kinnard stuurde rond middernacht twee officieren en een soldaat met een walkietalkie Schijndel in om het hoofd van de ondergrondse te zoeken. Na een tijdje zoeken vonden ze de leider: Fred Woestenburg. Woestenburg moest alle mensen in Schijndel vertellen dat ze de vlaggen niet uit mochten hangen en ook niet naar buiten mochten uit angst voor Duitse vergeldingen.
Sergeant Harold Paulson uit Michigan van ‘C’ company, 1ste beschrijft: “We startten onze mars vanuit een klein dorp waarvan ik de naam niet meer herinner. Het was al donker toen we vertrokken. We waren ongeveer in de helft toen we werden gestopt door een Duitse stelling waar ze schoten met een stuk 20 mm veldgeschut en we sprongen allemaal in de greppels aan de kant van de weg.
Ik had een sok bij met een plastic explosief met lont en ontstekingkap eraan. Ik vroeg aan alle kerels om me heen of het ding zou ontploffen als er een kogel inkwam. Niemand kon het me vertellen. Nou, ik wond het ding van mijn hoofd en gooide het zover als ik kon het bos in.
Verder ontmoetten we geen Duitse tegenstand meer we trokken verder Schijndel in.
In het midden van het dorp hoorden we een machinegeweer schieten en we stopten. Plotseling kwam er een Jeep onze kant op gereden en deed zijn felle lampen aan. Zonder na te denken sprongen ik en drie andere kerels in een raam van een winkel. Geloof het of niet, maar slechts één van ons had een snee , maar het was niet te ernstig. We kwamen geen Duitsers meer tegen omdat ze denk ik waren teruggetrokken.’’
Harold Paulson’s vriend John Cipolla uit dezelfde eenheid vertelt over de straatgevechten: “Tijdens de aanval op Schijndel liepen we in één rij aan de kant van de weg. Het was zo donker dat we de handen van elkaar moesten vasthouden om elkaar niet kwijt te raken. Plotseling hoorden we een knal een zagen we een felle flits. De straten waren zo nauw dat we niet konden rennen. We begonnen allemaal ramen te breken en in huizen en gebouwen. Ik sprong zelf in een slaapkamer waar een kaars een vrouw van middelbare leeftijd met haarkrullen in verlichtte. Ze achtervolgde me in die kamer met een koekenpan en schreeuwde of haar leven eraf hing. Ze bleef me slaan op mijn helm met die koekenpan en mijn oorvliezen barstten zowat. Ik was bang voor haar, maar ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde haar niet neerschieten of pijn doen. Bovendien was ze een oude vrouw en niet onze vijand. We kwamen hier om haar te bevrijden en niet pijn te doen, maar dat wist zij niet. Ze was waarschijnlijk nog banger dan ik was met die explosies en geweervuur en met mij ineens die door het raam kwam gesprongen. Ik bleef maar schreeuwen dat ik een Amerikaans soldaat ben en hier ben gekomen om haar te bevrijden. We communiceerden niet , ik sprak immers geen Nederlands en zij geen Engels. Ik sprong door een ander raam weer naar buiten. Ik kwam liever de vijand tegemoet dan die furie in het huis.
De rest van de nacht waren er veel straatgevechten. We verwondden, doodden en maakten veel Duitsers krijgsgevangene die nacht. We moesten snel weer weg, maar toch stelden we in een uiteinde van het dorp een stelling op om een Duitse tank colonne die richting Schijndel oprukte tegen te houden. We keken toe terwijl de Britse luchtmacht de Duitse tanks aanviel.’’
Het 3e bataljon van luitenant-kolonel Julian Ewell rukte naar Schijndel op via Hoeven en Bergen en zou later aanvallen dan het 1e.
Het oprukken naar Schijndel duurde tot een paar uur voor daglicht.
Het doel van de aanval door het 3e was om de artillerie in Schijndel uit te schakelen. Toen de Amerikanen bij die artillerie kwamen konden ze zonder enige weerstand de artilleristen beschieten.
Tijdens huis - tot - huis gevechten bij daglicht in Schijndel, waar luitenant kolonel
Ewell van het 3e bataljon in een Schijndelse woonkamer 2 Duitsers doodschoot met een .45 pistool, ontmoetten de Amerikanen weinig tegenstand. De meeste weerstand was al geboden in de nacht.
Overdag reed er nog een Duitse motorrijder die zich er niet van bewust was dat Schijndel in Amerikaanse handen was het dorpje binnen. Hij ging naar een openlucht urinoir waar al snel een granaat in werd gegooid. Al stervende schreef hij met zijn eigen bloed op de porseleinen tegels die de muur bekleedden ’Schwartzes Hand’.
Dit stond er in het oorlogsdagboek van Carl Beck, ‘H’-co. 501, 101st Ab. Div., 3e peloton, over 22 september:
‘22 september: Er kwamen bevelen… Het bataljon gaat Schijndel aanvallen. We begonnen op 2300m afstand en alles was rustig tot op 155m en toen brak de hel los. We moesten moffen uit holen en huizen jagen met WP (White Phosphor) granaten. Op sommige plaatsen wilden de moffen niet naar buiten komen dus schoten we die eruit met bazooka’s. De moffen hadden een 20 mm geweer op 1000 yards afstand. We gingen hem achterna met een machinegeweer en een bazooka maar hij ontsnapte.’
Beck herinnerde zich over de gewonden van die nacht: “Ik heb weet van twee gewonden uit mijn peloton. De Duitse slachtoffers waren moeilijk te tellen. Ik herinner me wel zes of acht dode Duitsers, vooral in het gebied van een schuurbrand, die soldaat ‘Bones’ Watts had veroorzaakt door het afvuren van een Bazookagranaat op het gebouw.”
Resultaat
De aanval op Schijndel was een succesvolle strijd. Het oorspronkelijke plan was dat het 3e bataljon Schijndel bezet zou houden en dat de ‘A’, ‘B’, en ‘C’ companies van het 1ste bataljon van het 502nd PIR zich ook naar Schijndel zouden vechten vanaf St. Oederode. Dit kon niet doorgaan omdat het 502nd regiment te veel weerstand kreeg onderweg naar Schijndel. Kolonel Johnson moest zijn 2 bataljons naar Eerde en Veghel sturen om de corridor die ook wel ‘Hell’s Highway’ genoemd werd te beveiligen.
De aanval op Schijndel zorgde voor 250 Duitse krijgsgevangenen, 170 gewonden en een onbekend aantal doden.
Lienne Hek
Bronnen:
- Al een tijd lang heb ik contact met Carl Beck van ‘H’ co. 501, 101 Airborne Division, 3e peloton. Hij bediende een machinegeweer in de oorlog en vocht in Schijndel. Hij heeft me heel goed geholpen met het verzamelen van informatie over de Amerikaanse aanval en stuurde me informatie over zijn regiment en de aanval op Schijndel.
- Schijndel in de frontlinie, 1945
- Correspondentie met John J. Cipolla en Harold Paulson.
- BANDO, M., Vanguard of the crusade, Aberjona Press, Bedford, 2003
-
LHek
- Lid
- Berichten: 762
- Lid geworden op: 20 nov 2003, 14:58
- Contacteer:
dank je peter 
ik heb dat artikel ook op de computer maar door al die verbeteringen heb ik ongeveer 5 á 6 bestanden op mn computer met de naam 'Aanval op Schijndel'.
ik heb dat artikel ook op de computer maar door al die verbeteringen heb ik ongeveer 5 á 6 bestanden op mn computer met de naam 'Aanval op Schijndel'.Op zoek naar alles dat te maken heeft met de 101ste Airborne Divisie, 51st Highland Division en al het andere dat te maken heeft met operatie Market Garden en operatie Pheaseant
-
LHek
- Lid
- Berichten: 762
- Lid geworden op: 20 nov 2003, 14:58
- Contacteer:
Overigens, dit artikel staat ook op mijn website http://www.geocities.com/dutchwarmarketgarden De site is nog niet zo heel lang begonnen dus ik zoek nog naar leden. Ik zoek nog naar schrijvers voor artikels over market garden en een vertaler zou ook wel handig zijn. Geintresseerd? Stuur me dan maar een pb.
Sorry als dit spammerig overkomt.
Het artikel word weer aangevuld als ik meer informatie heb.
Iemand nog vragen of opmerkingen?
Sorry als dit spammerig overkomt.
Het artikel word weer aangevuld als ik meer informatie heb.
Iemand nog vragen of opmerkingen?
Op zoek naar alles dat te maken heeft met de 101ste Airborne Divisie, 51st Highland Division en al het andere dat te maken heeft met operatie Market Garden en operatie Pheaseant