Suus - mijn PP-Opdracht

[Arjen]

Mein kampf en het anarchist cookbook zijn eigenlijk altijd mijn voorbeelden.

[vincent]

Mein kampf is niet verboden, het distributeren ervan is alleen aan banden gelegd om ervoor te zorgen dat neo-nazi's er minder makkelijk hun handen op kunnen leggen. In een bibliotheek kan je 'm gewoon lezen en een exemplaar uit de oorlog kan ook gewoon gekocht worden.

[Arjen]

Ja...behalve dat als jij in de bibliotheek vraagt om dit soort boeken in te zien al je gegevens genoteerd worden en je basically in een andere schaal van nationale veiligheid geplaatst wordt...

Sowieso blijft het op hetzelfde punt rammelen..je kunt over bepaalde dingen niet normaal je gedachten publiceren...

[Opgeheven account 1427]

Ik weet niet wat ik heb, maar ik kan absoluut niet slapen...

Dus, verder gegaan met het verhaal dat oorspronkelijk een opdracht voor school was. En ik begin weer plezier in het schrijven te krijgen, 'just like in the old days'

Benieuwd wat jullie er van vinden...

De volgende les moest de klas een hele reeks sommen maken. Onder gekrabbel van pennen en potloden en de ritmische klikjes van de rekenmachines zwoegde de klas om de opgaven af te krijgen. Suus zat bij een groepje dat met heel andere dingen bezig was. Haar overbuurvrouw was druk bezig met sms-en onder het tafelblad, uit het zicht van de leraar en de jongen naast haar zat verveeld bloederige tekeningen te maken in zijn geruite schrift.
Suus keek naar buiten, niets leek haar te kunnen storen. Ze zag hoe twee kauwtjes elkaar te slim af probeerden te zijn met het pikken aan een korst witbrood, en hoe verderop de bomen langzaam maar zeker meedraaiden met de windvlagen. Ze verscherpte haar blik zodat ze in de weerspiegeling van het raam kon zien of de leraar haar in de gaten had, maar hij zat nog steeds in zijn boek te lezen. Ze concentreerde zich weer op de kauwtjes, die nu met gespreide vleugels en opengesperde snavels rond de korst brood dansten als ware het een paringsdans.
Ze had wel eens gelezen dat mensen vroeger jaloers waren op de vogels omdat zij konden vliegen. Vliegen was de ultime vorm van vrijheid en nu snapte ze wat ze bedoelden. Natuurlijk had de mens onderhand het vliegtuig uitgevonden, maar wat is er nu fijner dan te kunnen vliegen wanneer je maar wil, zonder hulpmiddelen? Ze zag hoe de zwarte vogels soms opvlogen en vlakbij weer neer kwamen om hupsend de tegenstander te verdrijven van de buit die de pauze had achtergelaten.


Ze schrok zo hevig van de trilling in haar broekzak dat ze hard haar knie stootte aan het tafelblad. Iedereen keek meteen haar richting op en ze pakte gauw haar pen om wat schrijfbewegingen na te doen. Toen de rust was weergekeerd en de lachende gezichten weer op hun sommen gericht waren, haalde ze haar telefoontje uit haar zak en klapte die open.
“Abdi”
Fluisterde ze tegen zichzelf.
Het kostte haar meerdere pogingen om de eerste zinnen tot zich door te laten dringen. Was ze moe? Nee, ze had zelfs nog koffie gedronken in de pauze. Maar de concentratie was toch al ver te zoeken vandaag en ze stelde zichzelf tevreden met de gedachte dat ze daar toch niets aan kon doen.
“Ik ga straks naar het pleintje, maar ik kom vanavond langs. X Abdi”
Ze besefte zich nu pas dat hij eigenlijk nooit vroeg of hij langs mocht komen. Hij stuurde altijd dát hij ging komen. En ze was er nooit tegen in gegaan. Nu wilde ze het niet. Geen Abdi, geen gezit op bed, geen aanraking, geen blikken, niets. Ze wilde thuis zijn, alleen.
Ze drukte op ‘beantwoorden’ en begon te typen.
“Abdi”....
Verder kwam ze niet.
Ze draaide haar hoofd en zag hoe meer dan de helft van de korst brood verdwenen was, net als de kauwtjes. Een duif wandelde deftig rondjes om de overblijfselen, af en toe omhoog kijkend naar de bomen, waaruit af en toe gekraai te horen was. Als in een moment van verstandsverbijstering schoot de duif plots op de korst af, nam het in de bek en vloog zo snel ze kon weg, ondertussen de helft van het brood verliezend.
“Abdi, ik..”
Niets.
‘Abdi, Ik wou vanavond eigenlijk een filmpje gaan kijken, alleen.’
Dat wilde ze sturen. Maar haar vingers weigerden dienst, het felverlichte schermpje doofde. Ze kon het niet typen. Ze klapte haar telefoontje weer dicht, en juist dát geluidje, dat niet eens luid was, deed de leraar opkijken van zijn boek. Hij hoorde de hele les niets, maar het dichtklappen van haar telefoon wél. Ze zuchtte.
“Suus, geef die maar hier.”
“Maar Meneer, ik...”
“Geen discussie, hier dat ding. Na school kun je hem ophalen. Als ik er dan nog ben.”
Demonstratief schoof ze haar stoel hard naar achteren en liep naar de leraar.
“En al helemaal geen kuren, jongedame, je weet best dat je geen GSM in de les mag meenemen.”
GSM, wat een verschrikkelijk ouderwets woordje. Dat zeiden haar ouders ook altijd. Het was mobieltje, of gewoon telefoon. Geen GSM.
Ze liep terug naar haar tafeltje en voelde de blikken van haar klasgenoten in haar rug priemen. Een gniffel van een jongen werd beantwoord met een snelle klap op zijn bovenarm, die wonder boven wonder ontsnapte aan de blik van de leraar. Alleen de verontwaardigde uitdrukking van het slachtoffer en het gewrijf over zijn bovenarm gaf de leraar een idee wat er zojuist aan zijn aandacht was ontsnapt.
“Lekker voor je”
Fluisterde Suus toen ze 2 rijen achter de jongen ging zitten. Met haar armen over elkaar bekeek ze de nu wel erg bloederig geworden bijlen en zwaarden die haar buurman tussen de ruitjes van zijn schrift had gekriebeld. Hij wiebelde met het puntje van zijn tong als hij tekende en ze tikte tegen zijn kin. Verschrikt keek de jongen de eerst verkeerde kant op, en toen naar haar. Hij moest glimlachen en gaf haar een knipoog. Of knipperde hij gewoon met zijn ogen? Dat zal het geweest zijn...
Toen ze weer naar hem opkeek, keek ze hem recht in zijn groene ogen aan. Verschrikt concentreerde hij zijn blik weer op zijn tekeningen en begon fanatieker dan ooit de gedeeltes die bloed voor moesten stellen op het zwaard met zijn donkerblauwe balpen in te kleuren.
De bel maakte de klas wakker uit haar trance en dit keer was Suus als eerste bij de deur. Ze drukte de deurklink naar beneden, maar die gaf niet mee. Ze duwde nog eens, maar er gebeurde niets. Toen ze al haar kracht op de deurklink zette, gaf die plotseling gewoon mee en tuimelde ze half de gang op door de plotselinge verschuiving van haar balans. Ze krabbelde op, en keek Abdi recht in zijn ogen. Hij grijnsde.

[Opgeheven account 1427]

Niemand?

[FELIX]

Goed hoor!! Die laatste zin maakt het best spannend!

[Martijn]

Ik lees het vandaag voor het eerst het hele stuk tot nu toe, en moet zeggen ik vind het best leuk om te lezen. Ben benieuwd hoe het afloopt en dat lijkt me voor de schrijver een goed teken.

Is het vervolg nog gepland?

[Opgeheven account 1427]

Jazeker, dit is eigenlijk nog maar een voorlopig stuk... Ik ben van plan er mee verder te gaan en later nog eens te herschrijven.