Drs.S. schreef:
Ten eerste ontgaat mij dus de reden waarom een aparte Joodse staat nodig was. Het zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met de holocaust en het bijbehorende schuld/medeleven gevoel.
Tsja, dan zou je je daar even in moeten verdiepen. Het heeft in elk geval weinig te maken met de Holocaust.
We gaan even terug naar de zogenaamde Diaspora. Dan praten we zo'n 600 jaar voor Christus. In de tijd van de verwoesting van de eerste tempel in Jeruzalem en later nog eens rond 70 na Christus. De Joden verdwenen uit Israel en werden over de wereld verspreid.
Vanaf die tijd wensten Joden over de gehele wereld elkaar bij diverse gelegenheden een "Volgend jaar in Jeruzalem" toe. Daarmee werd de wens terug te keren naar Israël levend gehouden. Dit gebruik is in sommige kringen nog steeds actueel.
Eind 19e eeuw ontstond de Zionistische beweging met als doel de Joden terug te brengen naar Israël. In 1896 schreef Theodor Herzl het boek "Der Judenstaat" waarin de oprichting van een Joodse staat al werd beschreven. Het Zionisme ontstond grotendeels door de anti-joodse sentimenten aan het einde van de 19e eeuw. Zie ook de Dreyfuss affaire, Pogroms in Rusland en Polen etc. Die Pogroms bestonden overigens al sinds de middeleeuwen, maar namen eind 19e eeuw in hevigheid en aantal toe.
En toen werd het 1917 - De Balfour verklaring.
Hieronder een citaat uit Wilipedia. Dat scheelt me een hoop formuleren:
De Balfour-declaratie (ook wel: Balfour-verklaring) was een brief, geschreven op 2 november 1917 door de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour aan Lord Rothschild, een leider van de joodse gemeenschap in Groot-Brittannië. De brief was bestemd voor de Zionistische Federatie.
Hierin werd het standpunt uiteengezet waarover het Brits kabinet akkoord was geraakt tijdens haar bijeenkomst op 31 oktober 1917. Dit standpunt hield in dat Groot-Brittannië de Zionistische plannen voor een joods nationaal tehuis in Palestina ondersteunde, alhoewel niets mocht worden gedaan om aan de rechten van de bewoners afbreuk te doen.
Op dat ogenblik beheerste het Ottomaanse rijk een groot gedeelte van Palestina, en de grenzen van wat later Palestina zou worden waren vastgelegd op 16 mei 1916 als deel van de afspraken tussen Frankrijk en Groot-Brittannië (Sykes-Picot Verdrag).
In ruil voor de toezegging in de declaratie zou de joodse gemeenschap de Verenigde Staten trachten te overhalen mee de strijd op te nemen in de Eerste Wereldoorlog. Het was niet de enige reden gezien de Britten al langer gunstig stonden tegenover de oprichting van een joods tehuis maar de timing paste nu perfect bij de mogelijkheid.
De exacte woorden van de declaratie werden later opgenomen in het verdrag van Sèvres tussen Turkije en het mandaat voor Palestina.
Hieronder de declaratie:
Foreign Office
November 2nd, 1917
Dear Lord Rothschild,
I have much pleasure in conveying to you, on behalf of His Majesty's Government, the following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to, and approved by, the Cabinet.
"His Majesty's Government view with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country."
I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist Federation.
Yours sincerely,
Arthur James Balfour
De notities die werden gemaakt tijdens de besprekingen van de declaratie verduidelijken sommige details over het woordgebruik. Het woord tehuis in plaats van staat werd opzettelijk gebruikt en de Britten deden, in de jaren die volgden, heel wat moeite om te ontkennen dat de oprichting van een joodse staat ooit de bedoeling was geweest, o.m. via de Churchill White Paper van 1922. Privé gaven Britse functionarissen, waaronder Balfour, wel toe dat de interpretatie van de Zionisten het uiteindelijke resultaat zou zijn.
Via de tekst wou men ook duidelijk maken dat het joods tehuis niet het hele Palestina zou bestrijken. Edwin Montagu, minister van Buitenlandse Zaken van India, een antizionistische jood, zorgde ervoor dat de tekst rekening hield met de rechten van de niet-joodse gemeenschappen in Palestina en ook de positie van joden in andere landen, omdat hij wou vermijden dat de declaratie anders tot antisemitische acties zou leiden.
Uiteraard zijn er net voor en tijdens de begindagen van WO2 veel joden vanuit Europa gevlucht naar allerlei delen van de wereld (Exodus), waaronder vrij veel naar het gebied van Israël.
In 1947 stemt de Algemene Vergadering van Verenigde Naties in met een Brits plan voor de deling van het mandaatgebied Palestina in twee delen.
Hierover ontstaat een hoop trammelant, met name vanwege grondbezit.
In 1948 wordt de staat Israël opgericht, hetgeen nog meer joden uit de hele wereld aantrekt. Daarnaast wordt door de staat een actief immigratiebeleid gevoerd en wordt Israël als beschermd gebied voor alle onderdrukte joden uit de hele wereld gepresenteerd.
Sinds 1947 is er steeds trammelant geweest in het gebied. Er zijn door de Arabische buren steeds aanvallen geweest met als doel de totale vernietiging van de staat Israël..
Schept dit een beetje duidelijkheid, Drs. S?
Anders hier nog een link naar Wikipedia:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Geschieden ... sra%C3%ABl