Amerikaan blij met geretourneerd zwemvest

Bericht door **Proos** » 31 jul 2006, 17:12

Chantal Hamers schreef:Amerikaan blij met geretourneerd zwemvest

August E. Weil is een bommenwerperpiloot in de Tweede Wereldoorlog wiens reddingsvest bij Roermond was aangetroffen in 1943. Leo Silkens uit Haelen wilde de man graag opsporen. Inmiddels is de Amerikaanse veteraan ‘very happy’ dat hij het weer in zijn bezit heeft.

HAELEN/OSPEL
Leo Silkens uit Haelen was bijna acht jaar toen hij in oktober 1943 een Amerikaanse bommenwerper van het type B-17 zag neerstorten. De parachutist die achter zijn boerderij neerkwam, droeg een geel zwemvest met de naam A.E. Weil. Vorig jaar kreeg Silkens dat kledingstuk in handen en besloot de rechtmatige eigenaar op te snorren. Dat is inmiddels met hulp gelukt. „Ik ben very happy, heel gelukkig dat ik het weer terug heb”, zegt August E. Weil vanuit zijn huis in Vancouver, in de Amerikaanse staat Washington. „Ik waardeer het heel erg en vind het ook heel erg leuk voor mijn kinderen dat ik hen dit kan laten zien.” Weil is naar zijn zeggen „85 en een half jaar en in good shape voor mijn leeftijd”.

In september 1943 kwam hij als 23-jarige luchtmachtkapitein, gezagvoerder van een B-17 bommenwerper naar Europa. Vanuit Engeland vlogen vier squadrons richting Duitsland. Weil voerde alleen nachtvluchten uit, de andere drie werkten overdag. Een maand later griste collega John Gudiatis snel een zwemvest van de stapel voor een vlucht naar een Duitse kogellagerfabriek. Het bleek dat van Weil te zijn. „Er waren honderden mensen, het was zo’n chaotische tijd, we waren dag en nacht in touw”, kan Gudiatis nu alleen maar als reden aanvoeren voor de verwisseling.

Duitse jagers haalden de B-17 neer en vier van zijn negen collega’s sneuvelden. Gudiatis zelf kreeg granaatscherven in zijn been, werd geholpen door Silkens’ vader en een Rotterdamse onderduiker die een paar jaar geleden bekende dat hij nog steeds dat reddingsvest van Weil in zijn bezit had. Nadat Silkens een oproep had geplaatst om Weil te zoeken, hing dezelfde avond Niek Hendrix uit Ospel aan de lijn. „Als die man leeft, moet die te vinden zijn”, was de insteek van Hendrix, die ook onderzoek doet naar de bevrijders van Ospel en voor hen een monument wil oprichten. „Het is een tik. Iedereen laat sporen na, ik vind het ontspannend om na mijn werk daar in te duiken.”

Omdat Gudiatis een van oorsprong Griekse naam is, gaven Amerikaanse telefoongidsen op internet een stuk of 25 vermeldingen. Binnen een week had de Limburger hem aan de lijn door lukraak naamgenoten te bellen. Via dezelfde methode vond hij de oorspronkelijke eigenaar van het gele vest. „Ik heb geluk gehad”, beseft August Weil. Hij zei zaterdag dat hij nooit echt doodsangsten heeft gehad tijdens de oorlog, al vloog hij over donker, onbekend land en waakte hij over de levens van hemzelf en de rest van de bemanning van We the People, zoals zijn vliegtuig heette. „Natuurlijk was ik wel eens bang. Ze hebben één nacht ons toestel met zoeklichten verlicht en we zijn ook één keer beschoten. Maar dat leverde maar één gat op, haha.” Hij blikt tevreden terug op die periode en is blij dat hij het overleefd heeft, terwijl zijn broer bij de marine in die tijd overleed.

Weil bleef tot zijn pensioen in 1972 in het leger. „Ik ben nooit meer in Europa geweest, wel twee jaar in IJsland. Vandaaruit heb ik een grote kist met alle legerspullen verscheept naar huis, maar die is nooit aangekomen.”

Toen de postbode het reddingsvest kwam brengen, heeft zijn zoon direct foto’s gemaakt en heeft hij het aan zeker honderd medebewoners laten zien. „Het moment dat ik hoorde dat mensen naar me op zoek waren, dat was zó speciaal. Ik dacht dat het vest voor altijd weg was. Een héle fijne verrassing. My goodness, after all those years.”

August Weil, linksachter bij de bemanning van de bommenwerper. Rechtsboven het portret waarop zijn onderscheidingen te zien zijn. Rechtsbeneden een trotse 85-jarige Weil met het reddingsvest.