Hallo allemaal,
Ik ben de laatste tijd erg geïnteresseerd in de emoties en ervaringen in de strijd van WO2 veteranen. Ik zou het liefst een WO2 veteraan zelf spreken en vragen stellen. Heeft iemand hier misschien tips over?
Zo niet, kent iemand dan goede boeken, bijvoorbeeld door de veteranen zelf geschreven?
Alvast bedankt!
Overlevenden
-
hcokmot
- Lid
- Berichten: 37
- Lid geworden op: 04 feb 2003, 19:15
-
Martijn
- Lid
- Berichten: 2268
- Lid geworden op: 28 jan 2002, 21:14
- Locatie: Eindhoven
- Contacteer:
Allereerst welkom hier!
Een soortgelijk topic is hier al eens geweest meende ik me te herinneren en ik heb hem gevonden. klik hier
Veel wijzer zul je er niet van worden vrees ik, omdat het niet iets is wat ons zelf betreft.
Tips voor boeken zal iemand hier vast kunnen geven.
Martijn
Een soortgelijk topic is hier al eens geweest meende ik me te herinneren en ik heb hem gevonden. klik hier
Veel wijzer zul je er niet van worden vrees ik, omdat het niet iets is wat ons zelf betreft.
Tips voor boeken zal iemand hier vast kunnen geven.
Martijn
"Wie leest die onderschriften eigenlijk?"
-
YPPY
- Lid
- Berichten: 2031
- Lid geworden op: 24 okt 2002, 19:56
- Contacteer:
Hoi!
Er is een psychologie forum waar wat is gepost door overlevenden. Misschien dat je daar wat aan hebt: http://212.204.227.192/forum/default.asp Daar moet je je wel registreren om het gedeelte over de oorlog te kunnen lezen.
Verder weet ik dat Steven Spielberg heel veel getuigenissen heeft gefilmd. Daar zijn videos van. Vanuit kamp Westerbork wordt er voorlichting gegeven door mensen die daar hebben gezeten. Misschien kun je daar een keertje heen.
Er is een psychologie forum waar wat is gepost door overlevenden. Misschien dat je daar wat aan hebt: http://212.204.227.192/forum/default.asp Daar moet je je wel registreren om het gedeelte over de oorlog te kunnen lezen.
Verder weet ik dat Steven Spielberg heel veel getuigenissen heeft gefilmd. Daar zijn videos van. Vanuit kamp Westerbork wordt er voorlichting gegeven door mensen die daar hebben gezeten. Misschien kun je daar een keertje heen.
Voor lieve berichtjes, schattige dieren of wat anders leuks kun je altijd mailen.
*Weer alleen*
*Weer alleen*
-
hcokmot
- Lid
- Berichten: 37
- Lid geworden op: 04 feb 2003, 19:15
Vergetelheid
Hi Allemaal,
Vinden jullie ook niet, dat men tegenwoordig (de generatie die WO2 niet heeft meegemaakt) niet bewust is van het feit dat het allemaal nog maar zo kort geleden gebeurt is?
Men denkt aan WO2, zoals ze een stukje vlees op hun bord zien. Ze zien dat stukje vlees niet meer als een levend wezen, maar als een normaal stukje rode, lekkere materie, die er gewoon domweg bij moet zijn.
Men weet dat WO2 geweest is en hoeveel doden er waren, 'maar ja, daar heb ik niets meer mee te maken!'
Wanneer je je indenkt, dat het allemaal nog maar net is gebeurd (60 jaar is niets) schrik je werkelijk! Mijn, oma en die van vele anderen, hebben het meegemaakt. Maar niemand die ook echt zo naar zijn of haar oma kijkt! Ik schrik daarvan. Hoe kan je WO2 alleen maar in vette en bloederige films interessant vinden?
Wanneer ik met m'n oma over WO2 praat, kijk ik haar ook aan, met de gedachte: zij, deze vrouw waar ik nu naast zit heeft al die gruwelen meegemaakt en GEZIEN. Ik weet er veel van, wil meer weten, wil het liefst weten hoe het moest zijn (emotioneel gezien) om toen te leven (in de pubertijd), maar alleen deze vrouw naast me weet het en kan het me niet laten voelen, hoe uitvoerig ze ook spreekt. Ik hou dan ook rekening met een vreselijk onderdrukt en beangstigend gevoel. Maar hoeveel je ook leest etc. je kan het onmogelijk voelen, en toch is het nog maar driekwart mensenleven geleden.
Daarom had ik ook de vraag op het forum gesteld over nog levende WO2 oorlogsveteranen. Zij, waar ik zoveel over heb gelezen, en die de grootste angsten en gruwelen in die tijd hebben meegemaakt (naast natuurlijk de joden). Welke nationaliteit dan ook. Alleen één ding valt me steeds op, de Duitse Wehrmachtsoldaten waren trotser, en vooral minder bang lijkt wel...(ook de veteranen zijn vaak nog trots op hun daden).
Vinden jullie ook niet, dat men tegenwoordig (de generatie die WO2 niet heeft meegemaakt) niet bewust is van het feit dat het allemaal nog maar zo kort geleden gebeurt is?
Men denkt aan WO2, zoals ze een stukje vlees op hun bord zien. Ze zien dat stukje vlees niet meer als een levend wezen, maar als een normaal stukje rode, lekkere materie, die er gewoon domweg bij moet zijn.
Men weet dat WO2 geweest is en hoeveel doden er waren, 'maar ja, daar heb ik niets meer mee te maken!'
Wanneer je je indenkt, dat het allemaal nog maar net is gebeurd (60 jaar is niets) schrik je werkelijk! Mijn, oma en die van vele anderen, hebben het meegemaakt. Maar niemand die ook echt zo naar zijn of haar oma kijkt! Ik schrik daarvan. Hoe kan je WO2 alleen maar in vette en bloederige films interessant vinden?
Wanneer ik met m'n oma over WO2 praat, kijk ik haar ook aan, met de gedachte: zij, deze vrouw waar ik nu naast zit heeft al die gruwelen meegemaakt en GEZIEN. Ik weet er veel van, wil meer weten, wil het liefst weten hoe het moest zijn (emotioneel gezien) om toen te leven (in de pubertijd), maar alleen deze vrouw naast me weet het en kan het me niet laten voelen, hoe uitvoerig ze ook spreekt. Ik hou dan ook rekening met een vreselijk onderdrukt en beangstigend gevoel. Maar hoeveel je ook leest etc. je kan het onmogelijk voelen, en toch is het nog maar driekwart mensenleven geleden.
Daarom had ik ook de vraag op het forum gesteld over nog levende WO2 oorlogsveteranen. Zij, waar ik zoveel over heb gelezen, en die de grootste angsten en gruwelen in die tijd hebben meegemaakt (naast natuurlijk de joden). Welke nationaliteit dan ook. Alleen één ding valt me steeds op, de Duitse Wehrmachtsoldaten waren trotser, en vooral minder bang lijkt wel...(ook de veteranen zijn vaak nog trots op hun daden).
Wees Meester en Vormgever van Jezelf ~ F.Nietzsche