Gezocht: foto's van us marines in europa
-
- Lid
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 20 jul 2006, 22:20
Gezocht: foto's van us marines in europa
Hallo allemaal,
ik ben al een tijd op zoek naar foto's van het usmc in europa, als iemand er een heeft zou ik het fantastisch vinden als hij hem zou plaatsen.
Als je nog nooit van usmc in europa hebt gehoord neem maar van mij aan dat het zo is. Ze droegen geen camo-pakken maar gewoon groene jasjes zoals deze:
http://www.germanmilitaria.com/OtherNat ... 16553.html
alvast bedankt
ik ben al een tijd op zoek naar foto's van het usmc in europa, als iemand er een heeft zou ik het fantastisch vinden als hij hem zou plaatsen.
Als je nog nooit van usmc in europa hebt gehoord neem maar van mij aan dat het zo is. Ze droegen geen camo-pakken maar gewoon groene jasjes zoals deze:
http://www.germanmilitaria.com/OtherNat ... 16553.html
alvast bedankt
.
-
- Lid
- Berichten: 5568
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 12:37
- Locatie: België
- Gegeven: 4 keer
- Ontvangen: 2 keer
- Contacteer:
Marines stonden in voor de beveiliging van de (Noord)Ierse havens waar de schepen uit de USA aanlegden tijdens WO2...
Er is een 'After The Battle' aan gewijd en daar staan foto's in...
Tevens had elk slagschip een detachement Marines aan boord...
Foto's hiervan vind je in het boek Spearheading D-Day van Jonathan Gawne
Er is een 'After The Battle' aan gewijd en daar staan foto's in...
Tevens had elk slagschip een detachement Marines aan boord...
Foto's hiervan vind je in het boek Spearheading D-Day van Jonathan Gawne
29th Let's Go!!!!!
-
- Lid
- Berichten: 5568
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 12:37
- Locatie: België
- Gegeven: 4 keer
- Ontvangen: 2 keer
- Contacteer:
-
- Lid
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 20 jul 2006, 22:20
-
- Lid
- Berichten: 5568
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 12:37
- Locatie: België
- Gegeven: 4 keer
- Ontvangen: 2 keer
- Contacteer:
- leieboordbewoner
- Lid
- Berichten: 609
- Lid geworden op: 07 dec 2005, 14:34
- Locatie: Oeselgem a/d Leie (B)
- Contacteer:
-
- Lid
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 20 jul 2006, 22:20
-
- Lid
- Berichten: 5568
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 12:37
- Locatie: België
- Gegeven: 4 keer
- Ontvangen: 2 keer
- Contacteer:
- rutger
- Lid
- Berichten: 1081
- Lid geworden op: 25 apr 2006, 18:43
Ik ben een paar uur aan het zoeken geweest (ook uit eigen interesse) en ben helemaal niks tegen gekomen over USMC's in Duitsland en Italië.
'' I learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it. The brave man is not he who does not feel afraid, but he who conquers that fear. ''
Nelson Mandela
Nelson Mandela
-
- Lid
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 20 jul 2006, 22:20
Ik dus ook niet. Het zal misschien dan ook bij 1 detachement gebleven zijn. Hopelijk suggeren jullie niets met jullie reacties!
Voordat ik begin met het verhaal moet ik vertellen dat elke keer als ik hem spreek steeds een klein stukje meer weet van hem. Ik ben bang dat als ik teveel details vraag, of überhaupt teveel vraag dat dat een negatief effect krijgt. Hij heeft immers al die jaren geprobeerd het te vergeten, om van de nachtmerries af te komen. Hij wil er dan ook niet lang over praten, maar ik heb nog zo veel vragen. Ik weet nu zelfs meer dan mijn moeder van hem weet.
Goed, het begon allemaal in Vught, 1941. Zijn vader zat bij het verzet en had verschillende wapens in de tuin liggen. Ze hadden toentertijd een Duitse keukenmeid in dienst. Op een gegeven moment kreeg de keukenmeid iets met een Duitse soldaat. De Duitse keukenmeid wist van de wapens en heeft de boel verraden. Zijn vader werd opgepakt en kwam in Sachsenhausen terecht. Mijn opa, Leo (17 jaar), zat op dat moment op school en wist van niets. Het verzet kwam hem ophalen van school en hielp hem met onderduiken, hij zou opgehaald worden voor de Arbeitsinzet in Duitsland. Hij besloot zijn opa op te zoeken in Engeland. Zijn opa heette (heb je vast wel eens van gehoord) GB Noothoven van Goor, Generaal-Majoor der Prinses Irene brigade. Hij was opperbevelhebber van die brigade en zo goed als de oprichter ervan. Het verzet hielp Leo te ontsnappen via België, Frankrijk, Spanje en Portugal om dan met de boot naar Engeland te varen. Het was een spannende en angstige tocht. Van Goor stond verbijsterd te kijken toen zijn kleinzoon voor hem stond in Engeland, en was geschokt van wat er gebeurd was.
Leo wilde in het leger maar hij was te jong, hij moest namelijk 18 zijn. Zijn opa regelde voor hem dat hij bij de paratroopers kon komen, maar hij kwam de keuring niet door omdat hij last had van hoogtevrees.
Zodoende kwam hij bij het USMC en werd naar Amerika verscheept. Het was een zware opleiding, zwaarder dan die van de paratroopers. Hij is in zovele kampen geweest, van Camp Davis tot in de hitte van Californië. Als laatste trainde hij in Schotland. Daar werd hij gespecialiseerd in scherpschutter (geen sniper). Ze moesten bijvoorbeeld een uur lang non-stop schieten, zoveel mogelijk munitie er doorheen gooien op allerlei doelen op verschillende afstanden, in de regen en kou. Ook maakten ze lange bergtochten in de koude regen enkel gekleed in onderbroek, hemd en schoenen. Deze opleiding maakte hun tot elite.
Als eerste kwamen ze in Noord-Afrika terecht om te vechten tegen Rommel, hier weet ik nog niet veel over. Ze werden gedetacheerd in een Amerikaans leger, mijn opa weet niet precies welke meer, hij dacht 5th Army, alhoewel hij ook soms over Patton dacht. Al snel kwam de invasie van Italië in zicht, Sicilië. Bij Anzio kwamen ze aan in van die bootjes (duk..nog wat, ben even de naam vergeten). Ze werden afgeslacht, 90% van zijn eenheid was gesneuveld. Als gauw kwamen ze erachter wat voor soldaten de Italianen waren, ze noemden hen “lafaards”, cowards. Tegen de tijd dat de Italianen dreigden te verliezen keerden ze zich om en begonnen te schieten op de Duitsers!!
De voortgang in de rest van Italië was traag, zijn eenheid werd vaak in de lastigste en moeilijkste situaties geplaatst. Hier, jullie zijn elite, los dit probleem maar op, met alle gevolgen indien want er sneuvelden zoveel kameraden van hem.
Leo (ook wel Dutchy genoemd) raakte een keer gewond, een granaatscherf in de nek (litteken is nog steeds zichtbaar, pijn heeft hij nog soms). Scherf werd eruit getrokken verband omheen, en weer verder met de oorlog. Een ding waar over hij tientallen jaren gedroomd heeft is het volgende. Op een zonnige dag werd er weer eens flink gevochten tegen de Duitsers. Ze rukten op een gegeven moment op en Leo (inmiddels sergeant) kwam oog in oog te staan met een tegen een boom leunende Duitser die zijn smeisser al op hem gericht had. Hij stond aan de grond genageld en kon niet op tijd zijn stengun op de Duitser richten. Dit gebeurde allemaal in een fractie van een seconde, hij dacht: Nu ben ik er geweest, dit is het einde. Op het moment dat de Duitser wilde schieten doorboorde een kogel zijn helm en voorhoofd, een straaltje bloed liep over zijn gezicht en bleef leunend tegen de boom staan. Leo was zo geschrokken dat hij zijn hele magazijn leeg schoot op de Duitser.
Mijn opa schoot dus niet met de standaard US wapens, zoals de M1 Garand of Thompson smg, maar met Britse wapens, Lee Enfield (zware krengen vond hij het), Sten en Bren.
Italië was zwaar, hij raakte nog een keer gewond, een kogel door zijn knie. De kogel had gelukkig niet veel schade aangericht, hij was weer snel op de been om in Duitsland te vechten. Italië was dus zwaar maar Duitsland was het ergst. De Duitsers waren smerig, ze hingen Amerikanen aan de galg in de bomen. Hij heeft hier ook een hoop gezien, van exploderende tanks, levend verbrande kameraden tot opengereten Duitsers. Hij raakte nog een keer licht gewond, kogelschaafwond bij zijn been. Hij heeft onder andere gevochten bij Kaiserslautern. Een hoop SS-ers hadden zich overgegeven, ze hadden de opdracht om geen enkele levend te laten. Waarom wisten ze niet precies, die orders kregen ze. De 100en ss-ers werden in een rij opgesteld. Brencarriers kwamen voor hen staan. Mij opa bediende een bren op zo’n brencarrier. Ze kregen het sein dat ze moesten schieten, Leo koos een doel en haalde de trekker over. De ss-ers vielen al een rij dominostenen om, bloed spatte alle kanten op. Toen ze allemaal lagen kregen ze 1 voor 1 een nekschot. Dit is bizar maar waar, ik heb er tot nu toe niets over kunnen vinden. In Dagau dacht ik was er een soortgelijk incident, verbeter me als ik het fout heb. Het is gewoon in de doofpot gestopt.
Toen Europa was bevrijdt, werd het detachement vervoerd naar Australië om deel te nemen aan de slag in de Pacific. Na maanden getrained te hebben was de oorlog gelukkig ten einde gekomen. Leo bleef nog een tijdje in dienst daar op een schip en heeft daar voor het eerst weer een leuk moment gehad. Hij ging uit dienst en heeft nog een rondje Australië gedaan. In 1946 kwam hij weer thuis, 4 jaar is hij van huis weggeweest. Zijn vader had Sachsenhausen overleeft, hij woog toen hij vrij kwam nog maar 45kg. Leo werd overgeplaatst naar het Nederlandse Korps Mariniers, hij kon tot zijn 50ste nog opgeroepen worden als er oorlog zou uitbreken.
Hij mocht zijn hele uitrusting (behalve wapen en helm, pistool wel) meenemen. Uniform heeft hij in die jaren weggegeven maar hij heeft nog wel bewaard: Dog-tags, 4 us medailles, baret, witte plunjezak, broodtrommel, sigaretten, usmc knopen/badges,schoenen, hemden, sokken etc.
Mijn opa kreeg niet bepaald een warm ontvangst in Nederland, het was een schande dat hij in Amerikaanse dienst heeft gezeten. Waarom weet ik ook niet, hij begreep het ook niet. Na alles wat hij had meegemaakt, en dan zo’n ontvangst, diep triest. Hij staat geregistreerd als oorlogsvrijwilliger (draagt ook de badge) en heeft het mobilisatie-oorlogkruis gekregen in 1950. Alle jaren dat hij aan het defilé in Wageningen en andere herdenkingen deel nam droeg hij zijn us medailles niet. De vier Amerikaanse medailles heeft hij altijd in een doosje gelaten, ik heb ze zelfs nog niet eens gezien. Aankomend defilé in Wageningen zorg ik ervoor dat hij ze draagt, voor hem hoeft het namelijk niet, hij is bescheiden. Hij staat als een van de eerste op de lijst en mag meerijden op een voertuig van keep them rolling, samen met mij! Wat nog wel leuk is om te vertellen is dat hij bij het laatste defilé in Wageningen met Prins Bernhard (groene baret op) de Prins salueerde(wat eigenlijk niet mag, maar hij deed het!), Bernhard salueerde met een grote lach terug.
Voordat ik begin met het verhaal moet ik vertellen dat elke keer als ik hem spreek steeds een klein stukje meer weet van hem. Ik ben bang dat als ik teveel details vraag, of überhaupt teveel vraag dat dat een negatief effect krijgt. Hij heeft immers al die jaren geprobeerd het te vergeten, om van de nachtmerries af te komen. Hij wil er dan ook niet lang over praten, maar ik heb nog zo veel vragen. Ik weet nu zelfs meer dan mijn moeder van hem weet.
Goed, het begon allemaal in Vught, 1941. Zijn vader zat bij het verzet en had verschillende wapens in de tuin liggen. Ze hadden toentertijd een Duitse keukenmeid in dienst. Op een gegeven moment kreeg de keukenmeid iets met een Duitse soldaat. De Duitse keukenmeid wist van de wapens en heeft de boel verraden. Zijn vader werd opgepakt en kwam in Sachsenhausen terecht. Mijn opa, Leo (17 jaar), zat op dat moment op school en wist van niets. Het verzet kwam hem ophalen van school en hielp hem met onderduiken, hij zou opgehaald worden voor de Arbeitsinzet in Duitsland. Hij besloot zijn opa op te zoeken in Engeland. Zijn opa heette (heb je vast wel eens van gehoord) GB Noothoven van Goor, Generaal-Majoor der Prinses Irene brigade. Hij was opperbevelhebber van die brigade en zo goed als de oprichter ervan. Het verzet hielp Leo te ontsnappen via België, Frankrijk, Spanje en Portugal om dan met de boot naar Engeland te varen. Het was een spannende en angstige tocht. Van Goor stond verbijsterd te kijken toen zijn kleinzoon voor hem stond in Engeland, en was geschokt van wat er gebeurd was.
Leo wilde in het leger maar hij was te jong, hij moest namelijk 18 zijn. Zijn opa regelde voor hem dat hij bij de paratroopers kon komen, maar hij kwam de keuring niet door omdat hij last had van hoogtevrees.
Zodoende kwam hij bij het USMC en werd naar Amerika verscheept. Het was een zware opleiding, zwaarder dan die van de paratroopers. Hij is in zovele kampen geweest, van Camp Davis tot in de hitte van Californië. Als laatste trainde hij in Schotland. Daar werd hij gespecialiseerd in scherpschutter (geen sniper). Ze moesten bijvoorbeeld een uur lang non-stop schieten, zoveel mogelijk munitie er doorheen gooien op allerlei doelen op verschillende afstanden, in de regen en kou. Ook maakten ze lange bergtochten in de koude regen enkel gekleed in onderbroek, hemd en schoenen. Deze opleiding maakte hun tot elite.
Als eerste kwamen ze in Noord-Afrika terecht om te vechten tegen Rommel, hier weet ik nog niet veel over. Ze werden gedetacheerd in een Amerikaans leger, mijn opa weet niet precies welke meer, hij dacht 5th Army, alhoewel hij ook soms over Patton dacht. Al snel kwam de invasie van Italië in zicht, Sicilië. Bij Anzio kwamen ze aan in van die bootjes (duk..nog wat, ben even de naam vergeten). Ze werden afgeslacht, 90% van zijn eenheid was gesneuveld. Als gauw kwamen ze erachter wat voor soldaten de Italianen waren, ze noemden hen “lafaards”, cowards. Tegen de tijd dat de Italianen dreigden te verliezen keerden ze zich om en begonnen te schieten op de Duitsers!!
De voortgang in de rest van Italië was traag, zijn eenheid werd vaak in de lastigste en moeilijkste situaties geplaatst. Hier, jullie zijn elite, los dit probleem maar op, met alle gevolgen indien want er sneuvelden zoveel kameraden van hem.
Leo (ook wel Dutchy genoemd) raakte een keer gewond, een granaatscherf in de nek (litteken is nog steeds zichtbaar, pijn heeft hij nog soms). Scherf werd eruit getrokken verband omheen, en weer verder met de oorlog. Een ding waar over hij tientallen jaren gedroomd heeft is het volgende. Op een zonnige dag werd er weer eens flink gevochten tegen de Duitsers. Ze rukten op een gegeven moment op en Leo (inmiddels sergeant) kwam oog in oog te staan met een tegen een boom leunende Duitser die zijn smeisser al op hem gericht had. Hij stond aan de grond genageld en kon niet op tijd zijn stengun op de Duitser richten. Dit gebeurde allemaal in een fractie van een seconde, hij dacht: Nu ben ik er geweest, dit is het einde. Op het moment dat de Duitser wilde schieten doorboorde een kogel zijn helm en voorhoofd, een straaltje bloed liep over zijn gezicht en bleef leunend tegen de boom staan. Leo was zo geschrokken dat hij zijn hele magazijn leeg schoot op de Duitser.
Mijn opa schoot dus niet met de standaard US wapens, zoals de M1 Garand of Thompson smg, maar met Britse wapens, Lee Enfield (zware krengen vond hij het), Sten en Bren.
Italië was zwaar, hij raakte nog een keer gewond, een kogel door zijn knie. De kogel had gelukkig niet veel schade aangericht, hij was weer snel op de been om in Duitsland te vechten. Italië was dus zwaar maar Duitsland was het ergst. De Duitsers waren smerig, ze hingen Amerikanen aan de galg in de bomen. Hij heeft hier ook een hoop gezien, van exploderende tanks, levend verbrande kameraden tot opengereten Duitsers. Hij raakte nog een keer licht gewond, kogelschaafwond bij zijn been. Hij heeft onder andere gevochten bij Kaiserslautern. Een hoop SS-ers hadden zich overgegeven, ze hadden de opdracht om geen enkele levend te laten. Waarom wisten ze niet precies, die orders kregen ze. De 100en ss-ers werden in een rij opgesteld. Brencarriers kwamen voor hen staan. Mij opa bediende een bren op zo’n brencarrier. Ze kregen het sein dat ze moesten schieten, Leo koos een doel en haalde de trekker over. De ss-ers vielen al een rij dominostenen om, bloed spatte alle kanten op. Toen ze allemaal lagen kregen ze 1 voor 1 een nekschot. Dit is bizar maar waar, ik heb er tot nu toe niets over kunnen vinden. In Dagau dacht ik was er een soortgelijk incident, verbeter me als ik het fout heb. Het is gewoon in de doofpot gestopt.
Toen Europa was bevrijdt, werd het detachement vervoerd naar Australië om deel te nemen aan de slag in de Pacific. Na maanden getrained te hebben was de oorlog gelukkig ten einde gekomen. Leo bleef nog een tijdje in dienst daar op een schip en heeft daar voor het eerst weer een leuk moment gehad. Hij ging uit dienst en heeft nog een rondje Australië gedaan. In 1946 kwam hij weer thuis, 4 jaar is hij van huis weggeweest. Zijn vader had Sachsenhausen overleeft, hij woog toen hij vrij kwam nog maar 45kg. Leo werd overgeplaatst naar het Nederlandse Korps Mariniers, hij kon tot zijn 50ste nog opgeroepen worden als er oorlog zou uitbreken.
Hij mocht zijn hele uitrusting (behalve wapen en helm, pistool wel) meenemen. Uniform heeft hij in die jaren weggegeven maar hij heeft nog wel bewaard: Dog-tags, 4 us medailles, baret, witte plunjezak, broodtrommel, sigaretten, usmc knopen/badges,schoenen, hemden, sokken etc.
Mijn opa kreeg niet bepaald een warm ontvangst in Nederland, het was een schande dat hij in Amerikaanse dienst heeft gezeten. Waarom weet ik ook niet, hij begreep het ook niet. Na alles wat hij had meegemaakt, en dan zo’n ontvangst, diep triest. Hij staat geregistreerd als oorlogsvrijwilliger (draagt ook de badge) en heeft het mobilisatie-oorlogkruis gekregen in 1950. Alle jaren dat hij aan het defilé in Wageningen en andere herdenkingen deel nam droeg hij zijn us medailles niet. De vier Amerikaanse medailles heeft hij altijd in een doosje gelaten, ik heb ze zelfs nog niet eens gezien. Aankomend defilé in Wageningen zorg ik ervoor dat hij ze draagt, voor hem hoeft het namelijk niet, hij is bescheiden. Hij staat als een van de eerste op de lijst en mag meerijden op een voertuig van keep them rolling, samen met mij! Wat nog wel leuk is om te vertellen is dat hij bij het laatste defilé in Wageningen met Prins Bernhard (groene baret op) de Prins salueerde(wat eigenlijk niet mag, maar hij deed het!), Bernhard salueerde met een grote lach terug.
Laatst gewijzigd door Tinus op 26 nov 2006, 17:13, 1 keer totaal gewijzigd.
.
- rutger
- Lid
- Berichten: 1081
- Lid geworden op: 25 apr 2006, 18:43
Ik zeg niet dat ik je niet geloof Alleen foto's ervan vinden is ontzettend moeilijk. Erg interessant verhaal trouwens. Was het wel toegestaan om zoveel SS krijgsgevangen om te brengen?Tinus schreef:Ik dus ook niet. Het zal misschien dan ook bij 1 detachement gebleven zijn. Hopelijk suggeren jullie niets met jullie reacties!
Voordat ik begin met het verhaal moet ik vertellen dat elke keer als ik hem spreek steeds een klein stukje meer weet van hem. Ik ben bang dat als ik teveel details vraag, of überhaupt teveel vraag dat dat een negatief effect krijgt. Hij heeft immers al die jaren geprobeerd het te vergeten, om van de nachtmerries af te komen. Hij wil er dan ook niet lang over praten, maar ik heb nog zo veel vragen. Ik weet nu zelfs meer dan mijn moeder van hem weet.
Goed, het begon allemaal in Vught, 1942. Zijn vader zat bij het verzet en had verschillende wapens in de tuin liggen. Ze hadden toentertijd een Duitse keukenmeid in dienst. Op een gegeven moment kreeg de keukenmeid iets met een Duitse soldaat. De Duitse keukenmeid wist van de wapens en heeft de boel verraden. Zijn vader werd opgepakt en kwam in Sachsenhausen terecht. Mijn opa, Leo (17 jaar), zat op dat moment op school en wist van niets. Het verzet kwam hem ophalen van school en hielp hem met onderduiken, hij zou opgehaald worden voor de Arbeitsinzet in Duitsland. Hij besloot zijn opa op te zoeken in Engeland. Zijn opa heette (heb je vast wel eens van gehoord) GB Noothoven van Goor, Generaal-Majoor der Prinses Irene brigade. Hij was opperbevelhebber van die brigade en zo goed als de oprichter ervan. Het verzet hielp Leo te ontsnappen via België, Frankrijk, Spanje en Portugal om dan met de boot naar Engeland te varen. Het was een spannende en angstige tocht. Van Goor stond verbijsterd te kijken toen zijn kleinzoon voor hem stond in Engeland, en was geschokt van wat er gebeurd was.
Leo wilde in het leger maar hij was te jong, hij moest namelijk 18 zijn. Zijn opa regelde voor hem dat hij bij de paratroopers kon komen, maar hij kwam de keuring niet door omdat hij last had van hoogtevrees.
Zodoende kwam hij bij het USMC en werd naar Amerika verscheept. Het was een zware opleiding, zwaarder dan die van de paratroopers. Hij is in zovele kampen geweest, van Camp Davis tot in de hitte van Californië. Als laatste trainde hij in Schotland. Daar werd hij gespecialiseerd in scherpschutter (geen sniper). Ze moesten bijvoorbeeld een uur lang non-stop schieten, zoveel mogelijk munitie er doorheen gooien op allerlei doelen op verschillende afstanden, in de regen en kou. Ook maakten ze lange bergtochten in de koude regen enkel gekleed in onderbroek, hemd en schoenen. Deze opleiding maakte hun tot elite.
Als eerste kwamen ze in Noord-Afrika terecht om te vechten tegen Rommel, hier weet ik nog niet veel over. Ze werden gedetacheerd in een Amerikaans leger, mijn opa weet niet precies welke meer, hij dacht 5th Army, alhoewel hij ook soms over Patton dacht. Al snel kwam de invasie van Italië in zicht, Sicilië. Bij Anzio kwamen ze aan in van die bootjes (duk..nog wat, ben even de naam vergeten). Ze werden afgeslacht, 90% van zijn eenheid was gesneuveld. Als gauw kwamen ze erachter wat voor soldaten de Italianen waren, ze noemden hen “lafaards”, cowards. Tegen de tijd dat de Italianen dreigden te verliezen keerden ze zich om en begonnen te schieten op de Duitsers!!
De voortgang in de rest van Italië was traag, zijn eenheid werd vaak in de lastigste en moeilijkste situaties geplaatst. Hier, jullie zijn elite, los dit probleem maar op, met alle gevolgen indien want er sneuvelden zoveel kameraden van hem.
Leo (ook wel Dutchy genoemd) raakte een keer gewond, een granaatscherf in de nek (litteken is nog steeds zichtbaar, pijn heeft hij nog soms). Scherf werd eruit getrokken verband omheen, en weer verder met de oorlog. Een ding waar over hij tientallen jaren gedroomd heeft is het volgende. Op een zonnige dag werd er weer eens flink gevochten tegen de Duitsers. Ze rukten op een gegeven moment op en Leo (inmiddels sergeant) kwam oog in oog te staan met een tegen een boom leunende Duitser die zijn smeisser al op hem gericht had. Hij stond aan de grond genageld en kon niet op tijd zijn stengun op de Duitser richten. Dit gebeurde allemaal in een fractie van een seconde, hij dacht: Nu ben ik er geweest, dit is het einde. Op het moment dat de Duitser wilde schieten doorboorde een kogel zijn helm en voorhoofd, een straaltje bloed liep over zijn gezicht en bleef leunend tegen de boom staan. Leo was zo geschrokken dat hij zijn hele magazijn leeg schoot op de Duitser.
Mijn opa schoot dus niet met de standaard US wapens, zoals de M1 Garand of Thompson smg, maar met Britse wapens, Lee Enfield (zware krengen vond hij het), Sten en Bren.
Italië was zwaar, hij raakte nog een keer gewond, een kogel door zijn knie. De kogel had gelukkig niet veel schade aangericht, hij was weer snel op de been om in Duitsland te vechten. Italië was dus zwaar maar Duitsland was het ergst. De Duitsers waren smerig, ze hingen Amerikanen aan de galg in de bomen. Hij heeft hier ook een hoop gezien, van exploderende tanks, levend verbrande kameraden tot opengereten Duitsers. Hij raakte nog een keer licht gewond, kogelschaafwond bij zijn been. Hij heeft onder andere gevochten bij Kaiserslautern. Een hoop SS-ers hadden zich overgegeven, ze hadden de opdracht om geen enkele levend te laten. Waarom wisten ze niet precies, die orders kregen ze. De 100en ss-ers werden in een rij opgesteld. Brencarriers kwamen voor hen staan. Mij opa bediende een bren op zo’n brencarrier. Ze kregen het sein dat ze moesten schieten, Leo koos een doel en haalde de trekker over. De ss-ers vielen al een rij dominostenen om, bloed spatte alle kanten op. Toen ze allemaal lagen kregen ze 1 voor 1 een nekschot. Dit is bizar maar waar, ik heb er tot nu toe niets over kunnen vinden. In Dagau dacht ik was er een soortgelijk incident, verbeter me als ik het fout heb. Het is gewoon in de doofpot gestopt.
Toen Europa was bevrijdt, werd het detachement vervoerd naar Australië om deel te nemen aan de slag in de Pacific. Na maanden getrained te hebben was de oorlog gelukkig ten einde gekomen. Leo bleef nog een tijdje in dienst daar op een schip en heeft daar voor het eerst weer een leuk moment gehad. Hij ging uit dienst en heeft nog een rondje Australië gedaan. In 1946 kwam hij weer thuis, 4 jaar is hij van huis weggeweest. Zijn vader had Sachsenhausen overleeft, hij woog toen hij vrij kwam nog maar 45kg. Leo werd overgeplaatst naar het Nederlandse Korps Mariniers, hij kon tot zijn 50ste nog opgeroepen worden als er oorlog zou uitbreken.
Hij mocht zijn hele uitrusting (behalve wapen en helm, pistool wel) meenemen. Uniform heeft hij in die jaren weggegeven maar hij heeft nog wel bewaard: Dog-tags, 4 us medailles, baret, witte plunjezak, broodtrommel, sigaretten, usmc knopen/badges,schoenen, hemden, sokken etc.
Mijn opa kreeg niet bepaald een warm ontvangst in Nederland, het was een schande dat hij in Amerikaanse dienst heeft gezeten. Waarom weet ik ook niet, hij begreep het ook niet. Na alles wat hij had meegemaakt, en dan zo’n ontvangst, diep triest. Hij staat geregistreerd als oorlogsvrijwilliger (draagt ook de badge) en heeft het mobilisatie-oorlogkruis gekregen in 1946. Alle jaren dat hij aan het defilé in Wageningen en andere herdenkingen deel nam droeg hij zijn us medailles niet. De vier Amerikaanse medailles heeft hij altijd in een doosje gelaten, ik heb ze zelfs nog niet eens gezien. Aankomend defilé in Wageningen zorg ik ervoor dat hij ze draagt, voor hem hoeft het namelijk niet, hij is bescheiden. Hij staat als een van de eerste op de lijst en mag meerijden op een voertuig van keep them rolling, samen met mij! Wat nog wel leuk is om te vertellen is dat hij bij het laatste defilé in Wageningen met Prins Bernhard (groene baret op) de Prins salueerde(wat eigenlijk niet mag, maar hij deed het!), Bernhard salueerde met een grote lach terug.
'' I learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it. The brave man is not he who does not feel afraid, but he who conquers that fear. ''
Nelson Mandela
Nelson Mandela
-
- Lid
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 20 jul 2006, 22:20
Bedankt voor jullie reacties
Over de ss-gevangenen..orders zijn orders, als je weigerde mocht je bij wijze van spreken erbij staan. Mijn opa had er niet echt moeite mee op dat moment, de amerikanen hingen aan de galg in de bomen dat mocht ook niet, dus.
Ik heb weinig hoop op die foto's, maar wie niet waagt...
Over de ss-gevangenen..orders zijn orders, als je weigerde mocht je bij wijze van spreken erbij staan. Mijn opa had er niet echt moeite mee op dat moment, de amerikanen hingen aan de galg in de bomen dat mocht ook niet, dus.
Ik heb weinig hoop op die foto's, maar wie niet waagt...
.