Aukes verzameling (Sovjet-Unie en Mongolië)

[Cas]

Dus als ik het goed begrijp Auke, dan werden de medailles in Rusland tijdens WO2 allen op naam geschonken, in tegenstelling tot het westen ?

[Auke]

Alle onderscheidingen werden inderdaad uitgereikt met verleningsdocumenten met de naam van de ontvanger en, indien van toepassing, het nummer van de onderscheiding. Vrijwel alle ordes en een aantal medailles werden genummerd en hiervan kun je de gegevens terugvinden in de archieven; voor de ongenummerde onderscheidingen is dit meestal niet mogelijk.

Niet alle onderscheidingen werden trouwens aan mensen verleend: er werden ook vele onderscheidingen aan eenheden, formaties, vloten, schepen, bedrijven, musea, universiteiten etc. verleend. Deze kregen hun orde ook daadwerkelijk en eenheden bevestigden deze meestal op hun banier; gebouwen lieten vaak een vergroot exemplaar maken wat op het gebouw werd bevestigd.

Zo kreeg je bijvoorbeeld het 'Orde van Lenin Geschiedkundige Staatsmuseum' of de 'Rode Banier Baltische Vloot'. Bij militaire formaties en eenheden was het vaak nog veel erger. Naast onderscheidingen kon een formatie de naam van een plaats of rivier waar ze zich verdienstelijk had gemaakt in haar naam krijgen en konden verdienstelijke formaties vernoemd worden naar beroemde militairen. De meeste formaties hadden nog vrij eenvoudige namen, maar er zaten ook ellenlange aanduidingen bij.

Een eenvoudig voorbeeldje:

23e Jagerdivisie: 23e Kiev-Zjitomir Rode Banier Jagerdivisie

Maar het kon langer:

6e Garde-Tankkorps: 6e Garde Tank Kiev-Berlijn Orde van Lenin, Rode Banier, Orde van Soevorov en Bogdan Chmelnitsky Korps

Of:

8e Gemechaniseerde Gardekorps: 8e Garde Gemechaniseerde Prikarpatsky-Berlijn Rode Banier, Orde van Soevorov 2e Klasse Korps

En soms rees het de pan uit:

44e Garde-Tankregiment: 44e Garde Tank Berditsjev Orde van Lenin Rode Banier Orde van Soevorov, Koetoezov, Bogdan Chmelnitsky, Rode Ster, Soechbaatar en Rode Banier van de Strijd van de Mongoolse Volksrepubliek Regiment in naam van Soechbaatar

[asjemenou]

Het zijn weer "mooie" verhalen achter je medailles Auke. Het verhaal achter de Medaille voor Moed van de Oezbeekse junior sergeant Kaimoerat Kadyrov is opmerkelijk. Het is te hopen dat deze man vanwege de verwonding aan zijn arm niet al te gehandicapt is geweest. Tenslotte werd je ook niet zomaar uit het Sovjet leger ontslagen. Je kon altijd nog munitiedrager of kok worden. Volgens de papieren is hij na zijn diensttijd boekhouder geweest in een Kolchoz. De vraag is natuurlijk, is dit ook werkelijk zo gebeurd?
De Sovjet Unie had na de oorlog zo'n 2,75 miljoen oorlogsinvaliden. "Kameraad" Stalin vond dat deze groep mensen demoraliserend was voor de Sovjet Unie. Immers in elke stad en dorp kwam je wel een oorlogsinvalide tegen. Velen van hen zijn verbannen naar afgelegen plaatsen in de Sovjet Unie. De officiële versie was dat er zo beter voor deze mensen kon worden gezorgd. Tenminste, dat kreeg de familie te horen. In werkelijkheid bliezen deze "melaatsen", zoals Stalin ze noemde in ballingschap in inrichtingen onder erbarmelijke toestanden hun laatste adem uit. Dit was Stalins dank aan de (invalide) helden van de Grote patriottische oorlog. Deze oorlogsveteranen werden eenvoudig weg doodgezwegen. Tot aan het einde van het Sovjet tijdperk toe hield men vol dat er in de Sovjet Unie geen gehandicapten en invaliden waren. Een ieder die ooit in de toenmalige Sovjet Unie is geweest weet dat je op straat absoluut geen gehandicapten (in rolstoelen, op krukken o.i.d.) tegenkwam. Ook deed de Sovjet Unie niet mee aan de Paralympic Games. De Sovjet Unie kende immer geen gehandicapten. Hopelijk is dit leed Kaimoerat Kadyrov allemaal bespaard gebleven.

[Arachnide]

Op dat vlak hadden de communisten en de nationaal-socialisten het waarschijnlijk bijzonder goed met elkaar kunnen vinden. Immers, de nationaal-socialisten zagen (geestelijke) gehandicapten ook als uitschot en een verzoedeling voor het Arische ras.

[Auke]

Ik ben ervan overtuigd dat kameraad Kadyrov gewoon in de Kolchoz van zijn woonplaats heeft gewerkt en dat dit niet geënsceneerd is. Hij werd ruim drie jaar na dato door de regionale militaire commissaris van het gebied waar hij woonde voorgedragen voor de medaille en deze officier heeft de voordracht ook ondertekend. Hij is na zijn genezing in 1942 gewoon weer in zijn geboorteplaats gaan wonen en werken.

Waarschijnlijk kon hij alleen zijn linkerarm niet of nauwelijk meer gebruiken, wat hem niet een erg 'opvallende' gehandicapte maakte, en was hij verder nog gezond. Waarschijnlijk kon hij in de Kolchoz meer voor Moeder Rodina betekenen dan wegkwijnend in een kamp in Siberië.

[Auke]

Op dat vlak hadden de communisten en de nationaal-socialisten het waarschijnlijk bijzonder goed met elkaar kunnen vinden. Immers, de nationaal-socialisten zagen (geestelijke) gehandicapten ook als uitschot en een verzoedeling voor het Arische ras.

Nee, dat denk ik niet. Er zit een groot verschil tussen de redenen waarom beide landen gehandicapten wilden laten verdwijnen. De nazi's zagen geestelijk gehandicapten als 'parasieten', sociaal zwakkere elementen in de samenleving die geëlimineerd dienden te worden, waarbij ze verwezen naar de natuur waarin het recht van de sterkste overheerst. Met lichamelijk gehandicapten hadden ze volgens mij geen enkel probleem.

De Sovjets hadden problemen met lichamelijk gehandicapten omdat deze een zijde van de oorlog lieten zien die niet strookte met de officiële versie van het verhaal, de mythe van de Sovjetheld. Een ander soort gehandicapten dus en een hele andere reden dat de Sovjets ze niet in het straatbeeld wilden hebben.

[asjemenou]

Ik ben ervan overtuigd dat kameraad Kadyrov gewoon in de Kolchoz van zijn woonplaats heeft gewerkt en dat dit niet geënsceneerd is. Hij werd ruim drie jaar na dato door de regionale militaire commissaris van het gebied waar hij woonde voorgedragen voor de medaille en deze officier heeft de voordracht ook ondertekend. Hij is na zijn genezing in 1942 gewoon weer in zijn geboorteplaats gaan wonen en werken.

Waarschijnlijk kon hij alleen zijn linkerarm niet of nauwelijk meer gebruiken, wat hem niet een erg 'opvallende' gehandicapte maakte, en was hij verder nog gezond. Waarschijnlijk kon hij in de Kolchoz meer voor Moeder Rodina betekenen dan wegkwijnend in een kamp in Siberië.

Laten we het inderdaad maar hopen dat het allemaal meeviel voor Kadyrov. Toch zal het dagelijkse leven toen voor deze man niet makkelijk zijn geweest. Veel handmatig werk had men toen nog en als je geen paard kon rijden dan was je erg geïsoleerd. Een paard was toen (en zeker daar) vervoersmiddel nummer één.
Het verhaal van Kadyrov doet mij erg denken aan een Russische kunstschilder die portretten schilderde/tekende van oorlogsinvaliden. Tijdens de Sovjet periode waren zijn schilderijen uiteraard verboden. Ik ben de beste man zijn naam even kwijt.
Hij portretteerde deze invaliden veelal op marktplaatsen waar zij zich meestal ophielden. Ik herinner mij een tekening van een (oorlogs)invalide met een borst vol met medailles maar zonder benen, die zich op een zelfgemaakt karretje voortbewoog. Wat zal zo'n man een zwaar leven hebben gehad. Maar goed dergelijke oorlogsinvaliden zal men hier in het Westen ook wel hebben gehad. Alleen ze werden niet zo weggestopt. Enig idee of Kadyrov nog leeft Auke?

[Auke]

Laten we het inderdaad maar hopen dat het allemaal meeviel voor Kadyrov. Toch zal het dagelijkse leven toen voor deze man niet makkelijk zijn geweest. Veel handmatig werk had men toen nog en als je geen paard kon rijden dan was je erg geïsoleerd. Een paard was toen (en zeker daar) vervoersmiddel nummer één.

Ach, het waren ook andere tijden. Kameraad Kadyrov werd geboren in het dorpsdistrict Nariman op het platteland van Oezbekistan, waar hij opgroeide, werkte en waarschijnlijk ook stierf. Behalve zijn acht maanden diensttijd is hij hier waarschijnlijk nooit weggeweest. Vervoer was dus ook niet zo belangrijk. Misschien was hij zelfs wel dankbaar dat hij de oorlog overleefd had en nog in staat was te werken. Een baantje als boekhouder lijkt mij trouwens ook niet zo slecht, en hij was tenminste niet zo onfortuinlijk als de oorlogsinvalide die zich zonder benen op een zelfgemaakt karretje moest voortbewegen en maar moest zien hoe hij aan geld kwam.

Kadyrov wordt niet vermeld op Pobediteli.ru dus waarschijnlijk is hij overleden. Hij zou anders nu 86 jaar zijn geweest.

[Auke]

De verkoper had deze Rode Ster helaas al verkocht, maar wist gelukkig nog wie de koper was en nam contact met hem op. Ik ben nu met hem aan het onderhandelen. Wordt vervolgd!

Na zware onderhandelingen is de Rode Ster vandaag eindelijk gearriveerd en herenigd met zijn 'familie'!


Achterkant Rode Ster # 213445

Het opmerkelijke is verder dat de Rode Ster en de Vaderlandse Oorlog allebei vrij zeldzame, vroege types zijn en voor deze types ook nog eens in buitengewoon goede staat verkeren. Echt een fantastische groep!

[Haplo]

Gefeliciteerd Auke.
Zijn er nog meer onderscheidingen die bij deze persoon hoorden?

[Veltro]

Geweldig Auke, gefeliciteerd!!

Veltro

[Arachnide]

Prachtig Auke, bijzonder mooie medailles!

Vanwaar eigenlijk dat 'kameraad', voor vele namen, Auke?
Naar mijn weten noemden mensen met o.a hetzelfde gedachtegoed, of partijleden, elkaar metname kameraad.
Macht der gewoonte, of enkele communistische symphatieën?

Mocht dit een te persoonlijke vraag zijn, mag het ook via pb. Maar, wilt u deze vraag helemaal niet beantwoorden, heb ik daar geen problemen mee.

Ander vraagje, hoe lukken die scans van uw medailles zo goed? Ik zou mijn (klein) spul dan ook is willen inscannen.

[Auke]

Bedankt voor jullie reacties!

Sipke, kolonel Saveljev kreeg inderdaad nog meer onderscheidingen. Hieronder Saveljevs registratiekaart uit het archief met de drie bovenstaande onderscheidingen omcirkeld. Alleen de drie bovenste ordes zijn dapperheidsonderscheidingen, waarvan ik er dus twee heb. Nu gaat de zoektocht verder naar de andere onderscheidingen, maar de kans dat ik die ooit zal vinden is nihil.



En vertaald:

Orde van de Rode Ster nr. 213445 op 28-07-1943
Orde van de Vaderlandse Oorlog 2e Klasse nr. 44030 op 17-11-1943
Orde van de Rode Banier nr. 109614 op 23-02-1944
Orde van de Rode Ster nr. 958334 op 03-11-1944 [voor 15 jaar dienst]
Medaille voor de Overwinning op Duitsland op 09-05-1945
Orde van de Rode Banier nr. 371844 op 15-11-1950 [voor 20 jaar dienst]
Orde van Lenin nr 285400 op 05-11-1954 [voor 25 jaar dienst]
Jubileumsmedaille voor 30 jaar Sovjetleger en -Vloot

[Haplo]

Dat de kans nihil is dat je ze ooit zult vinden is zeker zo.
Maar helemaal onmogelijk is het niet.
Met veel geluk zal je vast ooit nog wel eens één of meerdere vinden.
Ik hoop het in elk geval.

[Auke]

Over het scannen: ik scan alles gewoon met mijn Epson drie-in-één printer/kopieerapparaat/scanner, en de scanfunctie daarvan werkt opmerkelijk goed, ook bij hoge DPI of 3D-items.

Vanwaar eigenlijk dat 'kameraad', voor vele namen, Auke?

'Kameraad' is een term die standaard gebruikt werd in de Sovjet-Unie. Na de Russische Revolutie werd alles wat ook maar enigszins adellijk, tsaristisch of elitair was door de Bolsjevisten afgeschaft. Denk maar aan de afschaffing van epauletten en rangen. Om het statusverschil te elimineren en het gelijkheidsgevoel verder te stimuleren werd iedereen aangeduid met 'kameraad', bijvoorbeeld 'kameraad voorzitter', 'kameraad regimentscommandant' of 'kameraad luitenant-generaal'. Een soldaat duidde zijn legercommandant dus ook zo aan, en andersom ook.

Macht der gewoonte, of enkele communistische symphatieën?

Je vraag over "communistische symphatieën" beantwoord ik graag. Omdat aanbevelingen en andere officiële teksten doorspekt zijn met deze terminologie neem ik dat in dit topic regelmatig over. En nee, ik heb absoluut niets met het communisme. Opmerkelijk genoeg hoor ik deze vraag vaker. Blijkbaar is het hebben van een grote interesse in de Sovjet-Unie nog een beetje raar en denken veel mensen dan gelijk dat je linkse ideeën hebt, net zoals verzamelaars van Duitse militaria al snel nazi's zijn. Waarschijnlijk was je vraag niet kwaad bedoeld en hoef ik je hier niet van te overtuigen, maar de meeste Sovjetsoldaten waren ook gewoon dienstplichtigen die voor hun land en familie vochten, en niet voor een ideologie. Interesse in de Sovjets als taboe zien geeft ze niet het respect dat ze verdienen.