Hier lag ook niet echt de nadruk. Ik bedoelde meer de mening van een man die zo representatief is voor de Joodse gemeenschap.
Hieronder de zinnen nog steeds niet kan begrijpen.
Daarom was ik benieuwd naar jullie mening. Het enige dat ik er over kwijt kan is dat de heer Evers een zeer groot zelfrespect moet hebben, om zich zo te ontpoppen tot spreekbuis van de Joodse nabestaanden, en vooruit, ook de Hollandse oorlogslachtoffers/verzet strijders. Alsook de de Duitse latere generaties.
Wat valt er eigenlijk gezamenlijk te gedenken en te vieren op 4 en 5 mei? De gevolgen en de bevrijding van de gruwelijke anti-terreur. Wordt er wel eens aan de gevoelens van de eerste en tweede generatie slachtoffers (joden, verzetsstrijders en andere gewone burgers) van de Duitse terreur gedacht? Ja, maar nooit voldoende.
Hij impliceert hier in deze alinea dat een Duitse handreiking een vorm van eigen belang zou zijn.Psychologisch klopt het ook niet. De Duitsers hebben een totaal ander oorlogsverleden te verwerken dan de Hollanders. Ik vraag mij af of dat in één plechtigheid te combineren valt. De verschillende gevoelens sluiten niet op elkaar aan. Een klein voorbeeld kan dit verduidelijken. Het is bekend, dat ook de kinderen van NSB’ers grote problemen hebben met het verwerken van het verleden van hun ouders. Toch zou het niet goed zijn dit leed te vergelijken en op één lijn te stellen met het leed van de tweede-generatie-oorlogsslachtoffers uit de Joodse kring.
Het aantal Duitse nabestaanden wordt opeens over geheveld naar het aantal na bestaanden NSB-ers. Vreemd, hoeveel Duitse vaders zijn er gestorven of mentaal voorgoed in gestort, in plaats van (terecht of onterecht) bekogeld met pek en veren doordat men NSB-aanhanger was.
De laatste twee zinnen spreken voor zich, als het gaat over objectiviteit.En wat moet de inhoud van de herdenkingsspeech zijn bij een gezamenlijke plechtigheid? De spreker zal zich moeten inhouden om de gevoelens van onze Oosterburen te sparen: Duitsland is immers een bevriende natie. De herdenkingsspeech zal niet veel meer kunnen zijn dan een oproep tot verzoening, iets waar velen van ons nog niet aan toe zijn.
En laten wij ons eens verplaatsen in de gevoelens van zo een Duitse delegatie. Wat kunnen zij meer doen dan zich ‘rotschamen’ tegenover de aanwezige, voormalige kampgevangenen?
Het zou een fijne discussie opleveren die meneer Evers met mijn oude werkgever zou kunnen hebben. Hij was vrijzinnig joods, en heeft nooit over de inhoud van de oorlog willen praten. Over de Geschiedschrijving kon hij zich dan wel enorm opwinden. Hij heeft altijd gevonden dat de holocaust géén onderdeel van de oorlog was. Hij was er van overtuigd dat de holocaust grotere vormen aan heeft genomen doordat Duitsland, en dus het Duitse joden"beleid" een groter gebied tot zich had.
