Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

De persoonlijke verhalen uit de oorlog & Historische Figuren
Plaats reactie
Helmbrug
Lid
Berichten: 312
Lid geworden op: 22 mar 2009, 20:55

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Helmbrug »

Quote:
De Moerdijk brug ligt bij Dordrecht en is een verbinding van Zuid-Nederland met Zuid-Holland. Hier is in de Meidagen hard gevochten! Aan het eind van de oorlog zijn er inderdaad geallieerden (Canadezen) gelegerd. Eén van de daar gelegerde Shermans heeft een kogel de Dordtsche buitenwijk (Amstelwyck) in geschoten.

Was wel een Sherman Firefly, he David, normale Sherman had dat niet gehaald :bonk:
ps interessant om te horen dat forumleden getuigens interviewed, kunnen verbazingwekkende verhalen uitkomen :yes:
Jammer dat ik nog niemand hebt kunnen interviewen :oops:
Gebruikersavatar
Nick.Dracu
Lid
Berichten: 191
Lid geworden op: 20 jun 2010, 19:52
Locatie: Torhout/ Belgie

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Nick.Dracu »

Was wel een Sherman Firefly, he David, normale Sherman had dat niet gehaald :bonk:
ps interessant om te horen dat forumleden getuigens interviewed, kunnen verbazingwekkende verhalen uitkomen :yes:
Jammer dat ik nog niemand hebt kunnen interviewen :oops:
Bedankt gasten, heb ook nog enkele foto's mogen bekijken en bij deze ook mogen ingescand.
AfbeeldingAfbeeldingAfbeelding
AfbeeldingAfbeeldingAfbeelding
@ ... interviewen is niet zo moeilijk hoor. Het enigste lastige eraan is dat je de tijd moet vinden voor het te doen en je tijd te nemen voor alles uit te schrijven.
Ik heb meer last van het laatste.
Om te beginnen zoek je iemand die je kent die tegen de 80 jaar is. Oma? Opa? Interview zij eerst en vraag of een vriend/ vriendin van hen ook iets zou weten.
Als je niemand hebt dicht bij je, of je zit vast, ga dan gewoon naar het stadshuis, zegt wat je wilt doen en vraag naar de voorzitter van de NSB. Nu ja de NSB of oudstrijdersbond.
Normaal gezien zullen zij dan zijn of haar telefoonnummer geven en zo ben je vertrokken.
Als laatste wil ik je wel nog zeggen ga er niet naar toe om iets te vangen voor je verzameling. Die mensen weten ook wel wie of wat.
Ik ga er naar toe omdat de geschiedenis van uit eerste hand te weten ,veel gemakelijker te onthouden dan lezen uit een boek. Jammer dat niet veel mensen de moeite nemen om deze op te schrijven zoals ik.
Nu ja ... ik zou je aanraden om het gewoon te proberen. Ik vind het dikke fun en de mensen appriceren het ook wel.
Nick
Helmbrug
Lid
Berichten: 312
Lid geworden op: 22 mar 2009, 20:55

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Helmbrug »

Erg bedankt voor de info, daar ga ik zeker wat mee doen. (als ik tijd kan vinden)
Ik woon in Dordrecht, kan ik daar ver mee uit de voeten?
Gebruikersavatar
Nick.Dracu
Lid
Berichten: 191
Lid geworden op: 20 jun 2010, 19:52
Locatie: Torhout/ Belgie

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Nick.Dracu »

Dordrecht dicht bij Rotterdam?
Ben zelf van Belgie dus voor mij wat moeilijk. Maar dankzij de uitvinding van google maps :wink: zie ik dat je dicht bij rotterdam woont.
Ongetwijfeld zullen er nog zijn die het bombardement nog weten en zullen er nog enkele veteranen zijn van de mei dagen.
Eigenlijk heb je het iets wat gemakelijker dat je maar 30 min van een grote stad woont. Terwijl ik in the middel van nowhere woon en toch enkele zeer
interessante getuigenissen bovenhaal. Je zult er zeker nog vinden, misschien niet altijd soldaten, maar deze zijn ook interessant. Zo krijg je een beter beeld
hoe het leven daadwerkelijk was in de Oorlogstijd. Maar als je nu echt je volledig wil concentreren op soldaten moet je er toch wat , wat ze in belgie chettte noemen, of speed achter steken.De Meeste zijn al tegen de 95 en jammergenoeg beginnen ze zeer rap te vallen. Ook iets waar ik je moet waarschuwen, je word soms wel geconfronteerd met dood. Zo heb ik dit al twee keer mogen meemaken. :(
Maar als je het probeer,weet ik zeker dat je er geen spijt van zult hebben. Je zult er enorm van opsteken.
Hopelijk zien we hier dan binnen de komende weken een berichtje van je, met het verslag hoe je eerste interview geweest is :wink: .
Blackviking1956
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: 20 okt 2010, 16:26

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Blackviking1956 »

Eerst over mijn vader : hij werd gevangen genomen door de Jappanners en verhoord. Hij was 2 weken bewusteloos geweest :-(
Hij heeft later ook nooit een Japanse auto of motor gereden .
En zo heb ik ook nog een paar verhalen van mensen van mijn vaders generatie die ik ooit heb geinterviewd .
Ik zal eens noteren als ik meer tijd heb.

Prachtig de verhalen te horen hier op het forum.

Groeten

René
Gebruikersavatar
Jauke
Lid
Berichten: 343
Lid geworden op: 27 apr 2010, 20:25

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Jauke »

Ik heb mijn Opa 1/2 keer gezien, en toen was ik nog klein, hij is nu al gestorven, jammer ik heb nooit verhalen van hem kunnen horen, ( maar dat komt ook omdat hij in zuid afrika leefde ) Maar in de oorlog was hij wel in Nederland, hij was heeft in het verzet gezeten heb ik van mn moeder gehoord, mijn moeder zij dat haar vader en moeder er nooit echt over wouden over praten. zijn naam was Jan-Gerrit Agema.
Gebruikersavatar
Jolijn
Lid
Berichten: 546
Lid geworden op: 26 nov 2010, 19:02

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Jolijn »

Ik heb ook nog een verhaal van mijn opa, ik was een jaar of 8 toen hij mij dit vertelde, een week daarna overleed hij :/

Hij was een jaar of 12, woonde in een dorpje op een boerderij.
Hij was buiten aan het spelen, toen er een aantal vliegtuigen overvlogen. Er werd geschoten, mijn opa is toen naar binnen gegaan en heeft staan kijken.
Een vliegtuigje werd geraakt en vloog in de brand.
Het viel loodrecht naar beneden, op het land tegenover de boerderij waar hij woonde.
Het vliegtuigje boorde zich al brandend de grond in. Er was niemand gesprongen.
Volgens mijn opa was het hele land verlicht door het vuur.
De oom van mn opa (de eigenaar van dat land) heeft gekeken of er nog iemand gesprongen was, en er toen gewoon weer grond over gegooid, en hup de koeien er weer op.
Geld om het te laten bergen was er niet, tot een aantal jaar geleden.
Ze hebben het vliegtuigje geborgen, ik mocht er bij aanwezig zijn omdat we familie zijn.
Het was erg interressant om te zien, er werd van alles verteld en uitgelegd.

Het ging om een (ik meen) Brits vliegtuig. Het was op weg geweest naar/richting Duitsland en heeft daar de bommen geworpen. Het vliegtuig was dus al op de terugweg. Het is neergehaald door Duitse jager.
Er zijn persoonlijke voorwerpen gevonden en grote delen van het vliegtuig.
de familie van de vliegers heeft altijd te horen gekregen dat ze bij Holland in de zee zijn gestort.
Er is een documantaire gemaakt, waar ook familie ed in vertelde.
Het bergen is een zeer nauwkeurig proces!
Edit: het was een Britse bommenwerper, een Hampden Mk 1, van het 49e squadron ;)

Ik weet niet of ik er nog foto's van heb, zo ja zou ik die kunnen plaatsen mocht iemand dat leuk vinden.

Auke J. dat is wel mooi om te hebben met zo'n verhaal erbij :)

Jolijn
Gebruikersavatar
mtdr
Lid
Berichten: 371
Lid geworden op: 01 jan 2008, 21:43
Locatie: Gld

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door mtdr »

Ik ben op het moment veel bezig met contacten met Normandië veteranen en heb er toch al een (heel) aantal weten te achterhalen. Op dit moment heb ik sowiezo contact met één veteraan uit Wiederstandsnest 62(Omaha) en met 2 soldaten van de 21. Panzer divisie, ik heb voor de rest zeker nog 5/6/7 adressen van Normandië veteranen maar zal eerst meer tijd moeten en willen om ook daar nog aandacht aan te besteden. Het is opzich al een hele hobby (en tijdrovende zaak) om deze contacten te vinden, maar zeker de moeite waard. :wink:

Ben eigenlijk wel benieuwd of hier nog meer mensen zijn die met veteranen contact hebben die op D-Day in Normandië hebben gevochten!
Verzamel D-Day Soldbucher.
Gebruikersavatar
Nick.Dracu
Lid
Berichten: 191
Lid geworden op: 20 jun 2010, 19:52
Locatie: Torhout/ Belgie

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Nick.Dracu »

Al een tijdje geleden sinds hier iets in geplaatst geweest is:
Daarmee een upje samen met een verhaal die ik augustus 2010 heb opgenomen:

Na nog een vlugge controle van het adres vertrok ik naar de Heer M. Na een tochtje van ploeteren, stampen en vloeken duwde ik voorzichtig op de deurbel. Als je het bedenkt, het is soms raar hoe een mens ineen zit. Voor ik vertrok zag ik enorm zitten, opnieuw luisteren naar de anekdotes en verhalen van, jawel, wat ik beschouw de grootse generatie. Maar wanneer ik de deurbel aanraakte werd ik toch weer wat overrompeld door een gevoel van verlegenheid.
Na een korte periode en wat op mijn ongemakken te staan wachten ,ging lichtjes slepend, de witte voordeur open. Een vriendelijk kijkende man stond in het deurgat te kijken. ‘Kom binnen meneer, u hebt zeker gebeld voor dat interview?’ Verlegen als ik was bracht ik een zachte ja uit. ‘Mag ik u nogmaals oprecht bedanken, dat u me wilt ontvangen’ vervolgde ik.
Hij keek me even verbaasd aan en zei toen:‘je moet me helemaal niet bedanken ze, ik ben blij je te mogen helpen.’ ‘ Ja, maar toch nogmaals bedankt.’ Ik voelde me al een heel stuk meer op mijn gemak. Hij leidde me verder naar de woonkamer, waar een even vriendelijke dame mij zat op te wachten in de zetel. ‘Goedendag meneer.’ ‘ Goedemiddag mevrouw, hoe gaat het?’ ‘ Met mij alles in orde, je komt waarschijnlijk voor dit interview hé?’ ‘Inderdaad, … ehm …waar wilt u dat ik het gesprek opneem?’ vroeg ik vervolgens aan de heer M. ‘Misschien is het gemakkelijkst dat we aan de tafel gaan zitten, wat denk je ?’ ‘Zolang u gemakkelijk zit en ik niet een complete tijdsverspilling ben.’Weer keek hij me wat verbaast aan: ‘ Nee, nee jong kom, ben blij dat ik mijn vertelling nog eens mag doen.’ Grinnikte hij.
Meneer M. plaatste zich aan kop van de tafel en ik nam plaats naast hem. Na eventjes mijn spullen klaar te zetten, begon ik aan het interview. Nu ja begon Charles aan het interview.
-Oké, Normaal gezien moet de micro aanstaan en mag u beginnen wanneer u wilt.
* Ik zal beginnen van wanneer ik voor de eerste maal soldaat was. De 25ste februari van het jaar 1937 moest ik dus soldaat worden. Waarbij ik een dienstplicht moest vervolledigen van 17 maanden. Vroeger moest je nu eenmaal 17 maanden doen, en moest je nog eens infanterist zijn. Na mij aan te melden, werd ik gestationeerd in Gent. In de Leopoldskazerne. Daar werd ik ingedeeld in de 4de compagnie. En wat was de 4de compagnie? Dat waren de mitrailleurs. Je moet bij deze wel weten dat in tijd van oorlog, we onderverdeeld werden bij de andere regimenten. Dan bestond het 4de niet meer maar werden we deel van het 122, 123, 124,… zie je.
Dus ik heb gezegd dat voor mij een dienstplicht opgelegd werd van 17 maanden. Van die periode heb ik 3 maanden in Luik gelegen. Daar moesten we de mitrailleurs vervangen van het 12ste regiment.
Dat waren toen Walen hé. (grinnikt) Maar … ehm … we hebben daar nooit iets anders gedaan dan wacht gehouden, en de algemene oefeningen hé. Zo werden we soms midden in de nacht opgeroepen, om een brug te bewaken waarbij mogelijke scenario’s werden afgelopen. Maar meer hebben we daar eigenlijk nooit echt gedaan.
Nu, ik heb wel gezegd dat we 17 maanden moesten dienen, maar we hebben eigenlijk maar 15 maanden gediend. Wegens besparingen. (grinnikt) Tja de financiële zaken van toen waren ook dat niet ze. (lach)
Dus zoals ik al zeg, na 15 maanden dienstplicht ben ik afgezwaaid op het laatste van mei van 38 hé. Maar in september werd ik al terug opgeroepen voor de eerste mobilisatie. Deze echter, heeft maar enige dagen geduurd. Want na 8 dagen mochten we alweer huiswaarts keren.
Maar mijn soldatentijd zat er toen nog niet op. Want in ’39 moest ik nog een keer op kamp, en wat deden we daar? Oefeningen en dag marcheren.
We waren al wat getraind van onze legertijd en de mobilisatie, dus we hadden er niet echt moeite mee om die dagmarsen te doen. (grinnikt) Maar een ongeluk ligt nooit ver af.
Het was zo, op een van die dagen werd ons opgedragen om opnieuw in bepakking één van die dagmarsen te gaan doen. We kregen zoals gewoonlijk ons rantsoen mee, maar die dag kregen we wat aardig lijkende boleten. Er waren veel die ze niet lustte maar ik had die middag toch wel verdomd wat honger. Dus, ook al smaakte ze niet, ik at ze op.
Naarmate de dag eindigde liepen veel mannen weg van het eskader omdat ze zware aanvallen van buikkrampen kregen. (grinnikt) ik dacht toen nog dat ik gespaard gebleven was. Maar ’s nachts begon er zich ook wat op te steken in mijn buik. Ik kreeg net het zelfde als de andere, zware buikkrampen met als gevolg vele moeilijke tochtjes naar de grote wc. ( lacht) Maar ook braken was er bij. Ja, die nacht hebben we toch niet veel moeten slapen ( grinnikt).
Nu degene die niet van dat afschuwelijk eten hadden geproefd, hadden algauw ergens een verpleger gevonden die ons onderzocht. Maar het was nacht, en hij had niet veel zin, dus hij krabbelde vlug “verzorgt” op het rapport en ging terug naar zijn eigen kwartier.
Maar wat wilde die “verzorgt” betekenen? Doordat die man dat op ons rapport had getekend, wilde dit zeggen dat we allemaal, de volgende ochtend, terug fit genoeg waren om te gaan marcheren.
Maar ’s ochtends was iedereen zo slecht dat we allemaal rillend, van de koorts, in ons bed bleven liggen. Onze eerste sergeant die buiten op ons wachtte, werd algauw achterdochtig en ging toch even poolshoogte nemen.
Hij deed de deur open, stormde de slaapzaal binnen, en bleef verbaasd stilstaan. Heel de slaapzaal lag te kermen van pijn in hun buik, en te rillen van de koorts. Hij liep naar de dichtste man boog zich wat voorover en zei: ‘ Ja maar, wat is dat hier?’ de man antwoordde zachtjes, zijn stem was voor een part weg van het braken, we zijn allemaal ziek.’ ‘Ziek?’ De eerste sergeant keek hem ongeloofwaardig aan. Hij strekte zijn rug liep naar de rapporten, en zag bij allen verzorgd staan.
Gefronst keek hij terug over de slaapzaal en liep daarna weg, om een dokter te halen.
Na enkele minuten kwam hij terug de zaal binnen gevolgd door een dokter. Deze liep naar één van de mannen, onderzocht hem: nam zijn koorts, heel die circus, je kent dat wel en zei vervolgen: ‘ Ah’ zegt ie , ‘ Der is een epidemie uitgebroken’.
Er werd er eigenlijk niet veel spel om gemaakt want voor we het wisten lag iedereen in het hospitaal in Beverlo. Een militair ziekenhuis. ( grinnikt) Wat zo speciaal is aan alle militaire ziekenhuizen, is dat ze elke dag komen vragen hoe het met je is. Wanneer je er niet oplet en je zegt het zal gaan, mocht je stand te pede het ziekhuis verlaten. Maar ja, we waren jong, we waren het allemaal beu om in het hospitaal te liggen en we wilde allemaal zo rap mogelijk terug naar huis. Velen waren echter nog ziek toen ze werden ontslagen. Ik was alleszins nog ziek.
Alhoewel, de anekdote dat ik nu verteld heb wel redelijk grappig klinkt, was het toch vrij ernstig .Want er zijn er zelfs van gestorven. Een jong gastje van Ieper is in die dagen dat wij daar lagen gestorven. Dit komt doordat de jongen tijdens de winter fleurus gehad heeft. Een longontsteking. ( knikt behoedzaam) ja die jongen is er aan gestorven.
Maar er kwam nog een gemeen staartje aan de zaak. Onze luitenant- kolonel heeft hem, tijdens de tweede mobilisatie, door de kop geschoten. Juist omdat hij verantwoordelijk was voor de bevoorrading van het 4de compagnie…
Maar om kort te zijn, na het ziekenhuis verlaten te hebben, keerde ik terug naar huis. Weer voor een korte duur want de 26ste van september van het jaar ’39 werden we voor de tweede keer gemobiliseerd. Dus alle leden van het 4de compagnie moest zich terug gaan aanmelden in de Leopoldskazerne van Gent.
Twee nachten zijn we daar gebleven, niet goed wetend wat er van ons verwacht werd. Maar op de 3de dag werd ik onderverdeeld bij een ander compagnie. Bij het 2de linieregiment Leopolskazerne Gent. Na een vlugge kennismaking, nu ja kennismaking. We waren allemaal jonge gasten het ging niet zo om vriendschap te maken maar om… om ons te bewijzen. Dus, nadat iedereen m’n gezicht had gezien werden we uitgestuurd naar Asten. Een stadje bij de Leie.
Al marcherend kwamen we aan in Asten ,waar enkele nieuwsgierige bewoners de soldaten nakeken.
Ik geloof dat sommigen van hen dan wel goed wisten wat er op komst was. Maar we hadden het eigenlijk niet zo slecht ze in Asten. ( grinnikt) Elke soldaat sliep bij een gastgezin. Dat waren gewone burgers die hun huis moesten openstellen voor de soldaten die hun land moesten beschermen. De ene kon daar gemakkelijker mee leven dan de andere. Maar ( grinnikt) zoals ik al zei ik had het nog niet zo slecht bij mijn gastgezin. Ik werd nu eenmaal in een café gelegerd. (lacht)
Nadat we daar een goeie maand gelegerd waren, kregen we het bevel om door te trekken naar Merelbeke, tegen Ninove. Ook daar werd iedereen van ons regiment ondergebracht bij burgers. Heel de winter hebben we daar zitten afwachten. Vooraleer het bevel te krijgen om nog eens door te stoten naar Schilde, bij Antwerpen. Daar kan ik je weer een goeie anekdote vertellen. In Schilde, die toen een opkomende randstad was van Antwerpen, werden we geplaatst in een nieuwe woning. Dus Een nieuw huis zonder bewoners. Toen de eigenaar hoorde dat er een meute soldaten in zijn huis ondergebracht werd, heeft hij tranen met tutten geschreeuwd. Je moet weten elke soldaat had marcheerkisten aan, Schoenen met nagels. Als je met zulke schoenen op een nieuwe trap loopt, die redelijk wat geld gekost heeft, wel dan zou je ook wel schreeuwen aan het vaderlandweg. ( lacht)
Maar daar zagen we ook voor het eerste keer tegen welke kracht we het moesten opnemen. Op een morgen, de 10ste mei zagen we de Franse soldaten Holland binnentrekken. Maar s’ anderendaags zagen we ze in allerijl terugtrekken. Toen wisten we dat er iets serieus opkomst was. Later die dag hoorde we ook dat de Duitsers België waren binnengevallen.
Enkele dagen bleven we daar nog in Schilde om dan het bevel te krijgen om zo rap mogelijk terug te trekken naar Hansbeke. We werden allen zo dicht mogelijk bij het kanaal van Schipdonk ondergebracht, omdat het een soort van natuurlijke barrage vormde. Daar bezocht een goeie vriend ,van Koekelare, me.
Maar mijn luitenant had het waarschijnlijk wel in het motje waarom die zo veel moeite deed om tot Hansbeke te rijden. Daarom zei hij het volgende tegen me: ‘ jong, kijk je mag van mij vandaag en morgen je thuis bezoeken.’ Ik natuurlijk dol gelukkig mijn ouders nog eens te zien, maar hij vulde vervolgens aan: ‘ Hopelijk kom je toch nog terug?’ En… dat raakte me wel wat. Daarom dat ik na die twee dagen terug vertrok naar Hansbeke. Mijn vader had me streng afgeraden terug te keren, maar ik had het nu eenmaal beloofd tegen mijn luitenant.
Toen ik echter terug aankwam in dat stadje, was er nog kat nog muis te bespeuren. Mijn mitrailleuse stond er nog samen met mijn persoonlijke spullen maar van mijn regiment…. . niets te zien.
Ja, wat moet je dan doen hé, ik heb enkele minuten rondgelopen opzoek naar een teken van leven, (grinnikt), maar vond niets. Tja, ik begon te denken dat mijn regiment, kort na mijn vertrek, in allerijl vertrokken was uit schrik van de Duitsers. En net toen ik mijn fiets wilde terug opnemen en te vertrekken naar huis, zag ik mijn luitenant spurten naar mij. Verbaast keek ik hem aan toen hij buitenadem met een hand op mijn schouder tegen me leunde.
Hij slikte en zei vervolgens: ‘ Pff… kun je met… een paard… rijden?’ ik keek hem met een lichte frons aan te gapen. ‘ Met een paard rijden??’ ‘Nu ja… niet er mee rijden maar het begeleiden?’ nog steeds verbaasd antwoordde ik: ‘ Ah ja, dat moet lukken, maar sorry dat ik het vraag luitenant maar waarom?’ ‘ Tja,… de kisten voor je mitraleuse zijn verdwenen en anders kunnen we het niet vervoeren. Maar hier op het einde van de straat is er een boer die wel paard en kar heeft, haal vlug één oké, ik probeer dan de veldkeuken ergens te vinden. Ook de veldkeuken was hij kwijtgeraakt tijdens de commotie die ,toen ik weg was, was ontstaan. Ik vlug lopend naar die boer vragend om een paard en kar. Wetend dat er vroeger, alleen maar kleine boertjes bestonden die hoogstens twee of als het al wat rijkere waren, drie paarden hadden. Toen ik vroeg achter zijn enige paard stond de man me hopeloos aan te kijken. Hij moest het wel afgeven maar tja, het is bijna zijn inkomen afnemen. Ik dat paard bij de teugels genomen en terug gebracht naar het huis waar mijn mitraileuse stond. Ook mijn luitenant was terug ,maar zijn zoektocht was niet gelukt en de veldkeuken was nog altijd foetsie. ‘ Kom jong dat we hier vlug weg zijn’ riep hij naar me.
In één, twee, drie stond de mitraileusse op de kar en trokken we verder terug.
Toen we de rest van het regiment bereikt hadden en de mitraileusse op een tactische plaats geplaatst hadden zei ik tegen de luitenant: ‘ Luitenant, ook al is het oorlog toch moet ik dit paard en deze kar terug brengen naar de boer.’ Wijzend naar het bruin boerenpaard. ‘Vindt u ook niet?’ Hij gaf me vlug de toestemming omdat hij nog altijd met de veldkeuken in het hoofd zat. Zo rap als ik kon ben ik terug gelopen naar Hansbeke om het paard en kar teruggeven aan de rechtvaardige eigenaar. De boer viel op zijn knieën omdat ik toch zijn paard terug gebracht had. Het duurde toch wel weer een einde vooraleer ik de rest voor de tweede keer had gevonden.(lacht) Dit gebeurde allemaal in de ochtend, en zo als de tijd verstreek, werd het drie à vier uur. Iedereen zat scheel van de honger omdat nog niemand eten had gekregen. De luitenant had nog altijd niet de veldkeuken teruggevonden. (grinnikt)
Zo lagen we daar scheel van de honger met de mitraileuse in een gracht, te wachten en te wachten, en te wachten. Er werd toen niet veel gesproken enkel maar gekeken van links naar rechts en te blazen van verveling. Was dit nu oorlog? Vroegen sommigen van ons af.
Het werd zes uur en plots sprong de luitenant in onze gracht. ‘ jongens, luister ik heb de keuken gevonden, maar je moet niet met iedereen gaan want anders is onze positie niet meer beschermd, dus sergeant kies drie man uit ,en zend ze met hun gamellen achter eten. ‘ zo gezegd zo gedaan drie mannen vertrokken achter eten terwijl ik en nog wat andere soldaten de wacht bleven houden. Minuten verstreken of we hoorde plots zo’n leven. ‘ Ah, klonk het onder ons ze zijn daar met het eten.’ Iedereen verliet zijn post, nam zijn gamel en stond te kijken naar het einde van de gracht naar de drie mannen. Het grappige was, we lagen in een gracht en links, recht, voor en achter stond er rogge. Dus wij dachten dat we eten kregen maar het waren de Duitsers die zwaar gewapend uit het rogge kropen en stuitte een paar uitgehongerde jonge Belgische soldaten. ( lacht)
Ik lach er nog altijd mee, ik ben niet gevangen genomen met mijn karabijn in de hand maar met mijn een uitgehongerde blik en een gamel in mijn polen. ( lacht)
Ik denk dat de Duitsers zich er ook niet goed aan verstonden maar ze namen vlug onze wapens af en lieten ons marcheren over de weg, naar wie weet waar. Uren liepen we over die weg begeleid door een groep Duitsers, tot dat we een klein bruggetje bereikte. Net toen we op het bruggetje wilde gaan, begon onze artillerie te schieten. Enkel bommen vielen net achter ons. Daarom hebben we nog moeten vluchten samen met de Duitsers om niet onze eigen bommen op ons hoofd te krijgen. Maar gelukkig is er niets op ons gevallen en iedereen bereikte veilig de overkant. Na deze kleine beschieting brachten ze ons onder in Sleidinge tegen de Gentse haven. We werden samen met nog andere krijgsgevangene ondergebracht in de kerk. Twee nachten hebben we daar in angst afgewacht, wat er met ons ging gebeuren. De tweede nacht kregen we zelf nog een voorstelling van jawel, terug onze eigen artillerie. Een kerk was nu eenmaal een uitkijkpost, dus de Belgen probeerde er zoveel mogelijk te vernietigen om de Duitsers te weerhouden hun positie te zien en door te geven.
Die nacht heb ik zoveel mogelijk geprobeerd om van de toren vandaan te blijven, want ik vertelde tegen één van mijn regiment: ‘ als ze die toren mee hebben zijn we der ook aan. ‘ (lacht). Nu kan ik er mee lachen maar die nacht, … wel toen was het bitter ernstig. Gelukkig hebben ze de toren ook niet kunnen raken , maar er rond zijn er wel heel wat granaten gevallen ,want de ruiten van de kerk vlogen eruit van de ontploffingen. Toen we ’s ochtend te horen kregen dat we verder moesten trekken en we voor de eerste keer de buitenlucht terug zagen, viel onze mond open van verbazing. Huizen waren niet meer dan hopen steen op elkaar, de wegen zaten vol met metersdiepe putten. Alleen het godshuis was het enige duidelijke herkenningspunt gebleven, de rest was veranderd in
( grinnikt) letterlijk een slagveld.
Van de Duitsers moesten we dan verder trekken naar Lokeren, Een goeie 30 kilometer verder, we hebben daar bijna een hele dag over gedaan. We moesten telkens omlopen om de Duitse troepen niet te hinderen. Toen we op de markt van Lokeren aankwamen, was ik zo moe dat ik me gewoon liet vallen tussen de andere krijgsgevangene die daar reeds lagen. Ik ben als een blok in slaap gevallen. Toen ik s’ochtends werd wakker gemaakt stond de neef van mijn vrouw naar mij te kijken. Na de slapers goed uit mijn ogen te wrijven, was het inderdaad de neef van mijn vrouw die daar stond. Ook hij was krijgsgevangene genomen. Van Lokeren staken ze ons op de trein, in van zulke beestenwagons en brachten ze ons naar Bathorn. Dat was het eerste doorgangskampje. Bathorn lag net zoals het tweede kamp in de Lüneburger Heide, en noemde ook wel Stalag VI C. Maar daar hebben we eigenlijk niet zo lang gezeten, misschien omdat het daar al zo druk was. Vandaar hebben ze ons nog eens naar het krijgsgevangenkamp Dalum gebracht, waar we de opdracht kregen mee te helpen aan het opgraven van turf. Maar ook daar werden we alweer vlug de trein opgestoken, om ons nogmaals te verschepen naar een ander werkkamp, Stalag X1a te Altengrabow. En dat was nu eens een kamp waar er verschillende soorten krijgsgevangenen inzaten. Polen, Russen, Fransen, Belgen, een beetje van alles. Maar ook kolonialen, je weet wel die mannen met zo’n fez op hun hoofd. Daar zagen we de eerste keer dat de Duitsers een zekere wrok op ze hadden. Zij moesten nu eenmaal de strontbakken legen. En als ik strontbak zeg, bedoel ik inderdaad een bak. Heel het kamp moest hun behoeften doen in een bak met daarboven een stok om op te zitten. Maar hoe vuil hun werk nu eenmaal was, ze werden ook wat beloond met wat meer eten.
En eten was daar het meest kostbare dat een gevangene kon hebben, de Duitsers waren er ook zeer streng op, zodat er geen handel kon ontstaan. Per 5 gevangene kregen we 1 Duits brood. Een broodje van een goeie 30 cm lang en 10 cm dik. En daarmee moesten we het ook mee stellen.
Je mag het nu geloven of niet maar met een potlood maten we elk stukje af, zodat alles gelijk verdeeld was, nu ja gelijk. Als je de ene dag het midden had mocht je ’s anderdaags het uiteinde van het brood hebben. Ik zeg nu wel dat we maar 1duits brood kregen maar we kregen er ook een gamel soep bij, nu ja water met stukjes groenten in.
Gelukkig konden we wel gemakkelijk aan water geraken, in het midden van het kamp stond er gelukkig een waterpomp. Maar die honger verdelg je niet met water te drinken, mocht er gras staan in dat kamp dat at ik het zo op, en beschermde ik het met mijn leven. Maar er stond geen gras, het was allemaal zand.
Na enkele weken in dit kamp te zitten afwachten, kregen we te horen dat we werden verscheept naar nieuwe kampen. Geleid door firma’s. Ik zat zo bij de firma dormel, terwijl de neef van mijn vrouw bij de firma allingher werd geplaatst.
(zucht) weer die beestenwagons op. Toe we aankwamen in ons nieuw kamp, we dachten toen allemaal dat dit niet meer zou zijn dan enkele barakken speciaal voor ons. Maar toen we daar aankwamen zagen we een kamp even groot als waar we vandaan kwamen. Terug stampende vol met verschillende nationaliteiten. Maar ieder zijn nationaliteit had zo zijn eigen taak, wij de Belgen kregen de opdracht om voor de spoorleggers te lopen. Wat houd dit nu juist in? Wij moesten ervoor zorgen dat het spoor zo recht mogelijk lag. We moesten dus de hoogtes afdelven en in de laagtes werpen. Dit deden ze hier ook hoor, kijk maar naar het traject torhout – Brugge. Het ene moment rij je op een plateau het andere moment in een geul.
En waarom moesten we daar een nieuw spoor aanleggen? Omdat de nazi’s daar een heel nieuwe stad wilde aanleggen. De Hermann – Göring – stad. Ja, daar moesten wij aan werken.
Het was daar, dat ik de eerste keer gezien heb hoe de Duitsers anders keken naar de nationaliteiten.
Wij, Belgen waren voor hun gewoon oorlogsgevangenen. We werden niet gezien als criminelen maar gewoon als mensen. De Polen daarentegen werden op een heel andere manier bekeken. Zo werden ze allemaal gemarkeerd met een P op hun werkers kledij, een beetje het zelfde als een Jodenster. Zo werden de polen ook gebruikt voor de meest onmenswaardige taakjes. De chef, de Schacht , zoals we zeggen, had een persoonlijke joodse loopjongen. Knopp noemde hij. Maar hoeveel keer dat die jongen onder zen gat gekregen heeft, kan ik je niet zeggen. En maar vloeken en lelijk doen op die jongen, niet normaal.
Het kamp ,zoals ik al zei, was eigendom van de firma dormel, maar we bleven gevangenen en geen werkers. Daarom hadden ze ook bewakers nodig, en deze bestonden uit oud-strijders van de 1ste wereldoorlog. En ik moet zeggen, die mannen waren serieus getraind zulle. Wanneer deze ons naar het werk brachten, moesten we steeds een inspanning doen om ze te kunnen bijhouden. Zulke stappen dat deze namen, ook al waren ze twee keer onze leeftijd.
Kan wel zeggen , er waren er ook bij die een grote wrok op ons hadden, slaande op de Belgen. Zo was er één oud soldaat die krijgsgevangene geweest was in de eerste wereldoorlog. Deze schold je altijd uit, en riep altijd dat we stonken. Ja, dat was nog een lastige Duitsers ze. Maar wat konden we doen? We aanvaardden het feit dat we gevangen genomen waren, en , we hoopten allemaal dat we vlug naar huis mochten, meer konden we niet doen.
En naarmate het jaar passeerde hoe grauwer het weer werd. Zo was er een periode, in denk in september dat we constant regen hadden. Enkele dagen gietende en gietende regen. En toen we eindelijk terug moesten gaan werken ,lag de weg vol met plassen en modderpoelen, een zwijnenboeltje.
Je moet ook weten ,we hadden maar een paar werkers kleren en maar 1 paar schoenen. Dus na enkele maanden zaten deze vol met gaten. Niemand wilde dus door die waterplassen lopen, want dan stond je daar dan, een hele dag met natte voeten. Dus terwijl iedereen door de plassen liep, omdat we niet het eskader wilde verlaten, was er een jonge gast die het beu was. Hij vloekte en liep om 1 plas heen. Het was juist op dat moment dat die ouwe soldaat, die een wrok op ons had, achter hem liep. En op het moment dat de jongen het eskader verliet , kreeg hij het kolf van het geweer in zijn rug.
We wisten direct dat de slag iets had beschadigt in de jongen, want hij kermde niet hij lag daar gewoon, dat was niet juist ze. Onmiddellijk stopte iedereen met wandelen en stonden we de Duitser aan te gapen. Vloeken dat deze deed , we moesten onmiddellijk door wandelen. Maar een andere Duitser kwam vlug tussen hem en ons staan. Na een Duitse woordenwisseling moesten we terug keren naar ons kamp. De jongen en de Duitser hebben we nooit meer terug gezien.
We bleven werken tot in het midden van november dan was de grond zo hard van het vriezen dat we er met onze spaden niet meer in konden. En in januari moesten we onze kleine persoonlijke dingen bijeen rapen en ons klaarmaken voor opnieuw te vertrekken. Weeral op die beestenwagons, (grinnikt). Toen die grote deuren open gingen bevonden we ons in Stalag X1b te Fallingbostel.
Maar daar hebben we eigenlijk niet lang gezeten. Ik geloof , enkele dagen later kregen we te horen dat we het mochten aanzetten en huiswaarts keren. Ik kwam eindelijk, na bijna een volledig jaar weg te zijn, op 17 januari thuis aan. Enkel de Vlamingen mochten naar huis gaan. Waarom? ( zucht), geen idee. Er was een Brusselaar die bij ons zat, die eigenlijk serieus bang was dat hij niet mocht gaan omdat deze geen Vlaams kon. Daarom hadden we hem in de dagen dat we in Stalag X1b zaten, Nederlands geleerd. Maar toen hij naar de controle moest, lukte het hem niet deftig Vlaams te spreken en mocht hij niet mee komen. Het strafste van al is dat het een Vlaming was, die ons mocht de toestemming geven of we mochten gaan of niet.
De rest van de oorlog heb ik me zoveel mogelijk uit de buurt gehouden van de Duitsers.
Dat was denk ik, het meeste dat ik mee gemaakt heb in de oorlog van ’40 –’45.

Beste Charles, het enige dat ik kan zeggen is bedankt. Je verhaal heeft me serieus geholpen bij mijn
Werk. Echt waar Bedankt.

een hele tekst,
Aan iedereen die deze mee heeft uitgelezen proficiat :wink: . Mochten jullie iets opvallen of meer informatie over hebben, mogen julie me altijd contacteren.
Grtz,
nick
Gebruikersavatar
Jolijn
Lid
Berichten: 546
Lid geworden op: 26 nov 2010, 19:02

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Jolijn »

Echt super Nick! _/-\o_
Prachtig, heb het dan ook helemaal uitegelezen !
SS collector
Lid
Berichten: 403
Lid geworden op: 13 jan 2009, 21:45

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door SS collector »

Dit is wel in WO1 hopelijk mag dat hier ook gepost worden :)

De oom van mijn grootvader had in 1914 over zijn leeftijd gelogen omdat ie zo graag wou naar de oorlog. Heeft 4 jaar als Zandhaas er gediend en alle 4 jaren overleefd bezit eveneens 2 souvenirs van hem: een Franse bajonet die hij over heeft gehouden aan zijn oorlogsjaren en ook iets dat op een loopgraaf zwaard lijkt desgewenst kan er ik er foto's van plaatsen
A single spark of courage, can ignite the fires of hope
Gebruikersavatar
Nick.Dracu
Lid
Berichten: 191
Lid geworden op: 20 jun 2010, 19:52
Locatie: Torhout/ Belgie

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Nick.Dracu »

Jolijn schreef:Echt super Nick! _/-\o_
Prachtig, heb het dan ook helemaal uitegelezen !
Dank u wel :) ,
Alhoewel ik me toch wel moet excuseren voor de vele spel en schrijffouten maar ik ben niet
zo'n krak in spelling :wink:
Gebruikersavatar
Jolijn
Lid
Berichten: 546
Lid geworden op: 26 nov 2010, 19:02

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Jolijn »

Nick.Dracu schreef:
Jolijn schreef:Echt super Nick! _/-\o_
Prachtig, heb het dan ook helemaal uitegelezen !
Dank u wel :) ,
Alhoewel ik me toch wel moet excuseren voor de vele spel en schrijffouten maar ik ben niet
zo'n krak in spelling :wink:
Het is niet storend tijdens het lezen hoor :)

Ik heb nog wel wat verhalen gehoord van mijn oma, over haar moeder (in Haarlem gedurende de WO2).
Oa. dat ze op straat liep, toen er aan haar (mijn overgrootoma dus) gevraagd werd of ze thuis sigaren hadden van haar vader. Ze heeft meerdere malen duidelijk gemaakt dat ze die niet hadden (weet niet of dat waar is) en ze wilde weglopen. De Duitse soldaten hielden haar tegen, maar even verderop in de straat waar ze liep was een razzia gaande, en toen de soldaten even afgeleid waren heeft ze gezegd dat ze een kleine baby thuis had, en is ze snel weggerend.

Ook wel gehoord dat er niet genoeg voedsel was, en dat ze bloembollen heeft gegeten, dat je er een hele zere keel van krijgt e.d.

Btw, nooit bloembollen eten, ik woon op een tulpenbedrijf, en heb dat ik klein was eens een (klein) bolletje in mn mond gestoken :r :full:
jurgen
Lid
Berichten: 1787
Lid geworden op: 17 okt 2007, 22:52

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door jurgen »

Je klinkt alsof je vrij weinig zelfvertrouwen hebt, suggereren dat je een volledige tijdverspilling bent lijkt me niet de standaard inleiding van een gesprek. :mrgreen:

Mooi, uitgebreid verhaal, interessant om te lezen.

Al begrijp ik het volgende niet:
Maar er kwam nog een gemeen staartje aan de zaak. Onze luitenant- kolonel heeft hem, tijdens de tweede mobilisatie, door de kop geschoten. Juist omdat hij verantwoordelijk was voor de bevoorrading van het 4de compagnie…
Dus die luitenant-kolonel heeft (die jongen uit Ieper) door de kop geschoten omdat hij verantwoordelijk was voor de bevoorrading die iedereen die maagkrampen heeft bezorgd? Vind ik toch best vreemd hoor..
Gebruikersavatar
Nick.Dracu
Lid
Berichten: 191
Lid geworden op: 20 jun 2010, 19:52
Locatie: Torhout/ Belgie

Re: Bijzonder verhaal van veteraan of Opa

Bericht door Nick.Dracu »

Tja zelfzeker ben ik nooit, soms speelt het me in het voordeel, andere keren is het tegen me. :roll:
Maar het doet me plezier dat deze teksten toch het waard zijn om te posten hier. Waarschijnlijk zal deze niet de laatste zijn die ik hier post,
Maar er kan een tijdje tussen zitten want de examens staan voor de deur.
kijk dat is nu een foutje in mijn schrijven, ik bedoelde eigenlijk dat de L-K , zelfmoord gepleegd heeft tijdens de 2e mobilisatie. Of zo gaat het toch de ronde. M. heeft dit ook maar vernomen bij zijn terugkomst in belgie, een jaar na de feiten, dus het kan waarschijnlijk aangedikt zijn. Misschien bestaan er daar wel documenten over, maar eigenlijk betwijfel ik het.
Nogmaals bedankt voor de intresse, dit is zeker een motivatie voor me om zulke teksten te blijven posten. Want een boek zal het toch waarschijnlijk nooit worden.
Grtz,
Nick
Plaats reactie