overleden als KGF

[jurgen]

Als een soldaat stierf op het slagveld en het lichaam kon begraven worden, of op zijn minst kon iemand met zekerheid meedelen dat de persoon in kwestie overleden was, kon de familie op de hoogte gebracht worden. Maar als een soldaat nu vermist raakte en sneuvelde zonder dat dit officieel opgetekend werd, of hij stierf in een krijgsgevangenenkamp ligt dit natuurlijk moeilijker.

Het gaat me vooral om dit laatste. Ik kan me moeilijk inbeelden dat wanneer een Duitser aan Flecktyphus, ondervoeding, etc. stierf, de Russische autoriteiten een vriendelijk briefje naar zijn familie of de Duitse autoriteiten stuurden om dit te laten weten. Brieven, mededelingen of bidprenten van soldaten die in krijgsgevangenschap om het leven kwamen, kom je eigenlijk ook niet zo vaak tegen. Dit is eerder een uitzondering zeg maar: http://www.ebay.de/itm/251064072204?_tr ... 523wt_1398 De man kwam twee maanden na de slag om Stalingrad om het leven door Vlektyfus, net als tienduizenden anderen die daar in krijgsgevangenschap gingen.

De eigenlijke vraag is dus: Brachten de sovjets de Duitsers op de hoogte van een overlijden. Zo neen, wanneer wisten families dan dat hun familielid krijgsgevangen (en overleden) was, en zoja, hoe werd dit gedaan?

[jurgen]

Niemand die hier wat meer over kan vertellen?

[panzer lehr]

Werd dat niet via het rode kruis gedaan.

[Memory]

Maar ten tijde van wo2 had USSR het rode kruis niet erkend...

[asjemenou]

Jammer dat je geen afbeelding hebt van het bewuste bidprentje. Nu valt er niet echt iets over te zeggen. Is de Duitse soldaat gestorven in krijgsgevangenschap in de Sovjet Unie of was hij één van de "gelukkigen" die nog voor de val van Stalingrad kon worden geëvacueerd maar desondanks daarna toch nog overleed aan vlektyfus?

De eigenlijke vraag is dus: Brachten de sovjets de Duitsers op de hoogte van een overlijden. Zo neen, wanneer wisten families dan dat hun familielid krijgsgevangen (en overleden) was, en zoja, hoe werd dit gedaan?

Zover ik weet werd dit niet door de Sovjets gedaan. Net zo min al dat de Duitsers dit meldde aan de Sovjets. De Sovjets erkenden de conventie van Genève niet dus was er niets of niemand die (internationaal) toezicht kon houden op naleving van de regels. De Sovjets hebben ook tegen de conventie van Genève in, Duitse krijgsgevangenen ingezet als arbeidskrachten. Meestal onder erbarmelijke toestanden. Velen van hen lieten dan ook het leven in Sovjet krijgsgevangenschap. De laatste Duitse krijgsgevangenen in de Sovjet Unie werden pas in januari 1956 naar huis gestuurd.
Het Rode kruis en ook de Rode halve maan bestonden wel in de Sovjet Unie maar welke vrijheid van handelen zij precies hadden weet ik niet. De Sovjet autoriteiten hielden niet echt van pottenkijkers dus ik denk niet dat het Russische Rode kruis toegang had tot de kampen voor Duitse krijgsgevangenen in de Sovjet Unie.

Zie ook; http://www.ruslandverafennabij.com/2011 ... adion.html .

[jurgen]

Jammer dat je geen afbeelding hebt van het bewuste bidprentje. Nu valt er niet echt iets over te zeggen. Is de Duitse soldaat gestorven in krijgsgevangenschap in de Sovjet Unie of was hij één van de "gelukkigen" die nog voor de val van Stalingrad kon worden geëvacueerd maar desondanks daarna toch nog overleed aan vlektyfus?

Werkt de link naar ebay bij jou niet? Hier is in ieder geval een afbeelding van de bidprent.

Ik heb er ineens nog enkele andere bijgevoegd. Deze families waren dus wel op de hoogte van het lot van hun vader/zoon/broer. Wanneer ze deze informatie exact bekomen hebben is niet te zeggen. Het is niet uitgesloten dat de prenten van de eerste twee Stalingradkämpfer pas jaren na de oorlog gedrukt zijn. Er is bv. nergens een ijzeren kruis te zien, wat doet vermoeden dat deze prenten van na april 1945 zijn. Maar zeker is dat niet.



De man stierf half april 1943 aan Vlektyfus, in de omgeving van Stalingrad. Aangezien rond die tijd de Duitsers meer dan 300 kilometer naar het Westen waren teruggedrongen, kan hij enkel maar in Krijgsgevangenschap omgekomen zijn.


Deze stierf eveneens niet lang na de capitulatie bij Stalingrad in een KGF-kamp ten noorden van Stalingrad.


Stierf negen maanden na zijn gevangenname aan totale uitputting.


Deze man kwam om het leven aan (de gevolgen van) dysenterie.

De eigenlijke vraag is dus: Brachten de sovjets de Duitsers op de hoogte van een overlijden. Zo neen, wanneer wisten families dan dat hun familielid krijgsgevangen (en overleden) was, en zoja, hoe werd dit gedaan?

Zover ik weet werd dit niet door de Sovjets gedaan. Net zo min al dat de Duitsers dit meldde aan de Sovjets. De Sovjets erkenden de conventie van Genève niet dus was er niets of niemand die (internationaal) toezicht kon houden op naleving van de regels. De Sovjets hebben ook tegen de conventie van Genève in, Duitse krijgsgevangenen ingezet als arbeidskrachten. Meestal onder erbarmelijke toestanden. Velen van hen lieten dan ook het leven in Sovjet krijgsgevangenschap. De laatste Duitse krijgsgevangenen in de Sovjet Unie werden pas in januari 1956 naar huis gestuurd.
Het Rode kruis en ook de Rode halve maan bestonden wel in de Sovjet Unie maar welke vrijheid van handelen zij precies hadden weet ik niet. De Sovjet autoriteiten hielden niet echt van pottenkijkers dus ik denk niet dat het Russische Rode kruis toegang had tot de kampen voor Duitse krijgsgevangenen in de Sovjet Unie.

Zie ook; http://www.ruslandverafennabij.com/2011 ... adion.html

Hoe dan ook zijn er heel erg weinig bidprenten van soldaten die in krijgsgevangenschap om het leven kwamen. Verhoudingsgewijs komt dit overeen met zo'n 50.000 tot 80.000 overledenen. Meer dan tien keer te weinig volgens mij. Aangezien er in de Sovjet-Unie vermoedelijk -zowel vlak na gevangenname, in transitkampen, Lazaretten, krijgsgevangenkampen, etc.- tussen de 800.000 en 1.200.000 Duitsers gestorven zijn.

[asjemenou]

De bidprentjes geven mij ook wel de indruk dat ze na de oorlog zijn uitgegeven. Veel nabestaanden van gesneuvelde militairen van zowel as mogendheden als geallieerden hoorden pas na de oorlog wat er met hun familielid gebeurd was. Hoe vreselijk het bericht van overlijden voor de nabestaanden van de genoemde gesneuvelde militairen op de bidprentjes ook moet zijn geweest, zij hebben er in ieder geval nog een bevestiging van ontvangen. Dit kan lang niet van alle gesneuvelde of vermiste WOII militairen worden gezegd. Vele Duitse militairen die aan het Oostfront streden staan tot op de dag van vandaag nog steeds te boek als vermist. En dit betekent niet dat ze alleen tijdens gevechten vermist zouden zijn geraakt maar dit kan ook in krijgsgevangenschap zijn geweest zowel tijdens als na de oorlog.