honved schreef:Het uniform is in bezit van een kennis van mij. Omgebouwde nederlandse jas en broek. Hij heeft dit van de mensen geschonken gekregen waar de oekrainse militair zijn kleren heeft omgewisseld voor burgerkleding. Er is inderdaad niets over een dergelijke eenheid te vinden, de soldaat heeft waarschijnlijk deel uitgemaakt van een reguliere duitse eenheid of een samenraapsel van allerlei restanten samengevoegd tot een eenheid wat in noord oost groningen in de laatste dagen vaak voorkwam.
Is de bewuste uniformjas voorzien van schouderepauletten, rangonderscheidingstekens of misschien een nationaliteitsembleem op de mouw?
De Duitsers beschikte over buitgemaakte voorraden uniformen in de landen welke zij bezet hielden. Dergelijke voorraden werden door hen soms ook gebruikt om hulptroepen dan wel krijgsgevangenen of dwangarbeiders te kleden.
En wat te zeggen over de Oekraïner zelf? Hebben de mensen bij wie hij het uniform achterliet uit zijn verwoording kunnen concluderen dat hij een gedeserteerde militair was? Vaak was er met deze personen toch sprake van een taalbarrière.
Nogmaals het is niet zo dat ik je bewering onmogelijk acht maar er zijn te weinig aanknopingspunten om er een goed oordeel over te kunnen geven.
honved schreef:Inderdaad hebben een aantal ostbataljons zich zonder slag of stoot over gegeven. Echter niet alle, er zijn er ook die tot de laatste patroon hebben gevochten. Doodgewoon omdat de geallieerden pamfletten hadden uitgeworpen waarin hun werd beloofd dat wanneer ze zich overgaven ze dan na de oorlog weer teruggestuurd werden naar hun vaderland. Ze wisten wat hun te wachten stond bij hun terugkeer in de USSR !! Met dat in hun achterhoofd hebben een aantal eenheden zich bijna letterlijk doodgevochten. Ook zijn er in ieder geval 1 of 2 eenheden geweest die inderdaad het duitse kader hebben afgemaakt en zich daarna hebben overgegeven.
Tegenstand van de ostbataljons tov de geallieerden, en dan bedoel ik aan het westfront, varieerde. Soms heftig vaak geheel niet.
Aan het oostront was het geheel anders. Daar hebben ze zich uitmuntend gedragen. Ook zijn hier uiteraard enige gedwongen ''vrijwilligers'' overgelopen naar de sovjets, die echter niet vergaten dat ze onder de duitsers hadden gediend. De ostbataljons stonden daar met de rug tegen de muur. Terug naar de sovjetzijde was zo goed als uitgesloten. Daar werden ze gezien als verraders, waar maar een straf opstond !
Verreweg de meeste soldaten van de Ostbatallione werden geronseld in de krijgsgevangenenkampen. De leefomstandigheden van de Sovjet gevangenen in deze kampen was ronduit erbarmelijk. Hun situatie was te vergelijken met die van de (politieke) gevangenen in de concentratiekampen.
De Sovjet gevangenen kozen dan ook eerder uit overlevingsdrang dan uit vrije wil/overtuiging om dienst te nemen in het Duitse leger.
Bovendien maakten zij zich ook geen illusies mochten ze zo'n kamp overleven. Stalins bevel 270 bestempelde krijgsgevangenen immers als landverraders. Het Duitse leger bood hen tenminste nog een overlevingskans.
Er zijn Ostbatallione geweest die de Duitsers goede diensten hebben bewezen maar de meesten waren niet zo loyaal aan de Duitsers.
Ze handelden immers uit overlevingsdrang. De meeste Ostbatallion manschappen zagen de westerse geallieerden dan ook niet als een vijand.
Toen het in 1944/45 duidelijk werd dat Duitsland aan de verliezende hand was vonden veel van deze Ostbatallion manschappen dat ze een daad van verzet tegen de Duitsers moesten plegen, zodat ze na de oorlog niet als verraders zouden worden gezien. Uit verschillende documenten valt dan ook op te maken dat vele van deze Ostbatallione (in Nederland) bereid waren tot een opstand. De opstand van het Georgisches Infanterie-Batallion 822 op Texel is wel de bekendste.
Het tragische van deze Ostbatalione in Nederland was dat ze aan de frontlijn letterlijk tussen 2 vuren zaten. Ze werden door de geallieerden als "Duitsers" gezien terwijl ze in de rug door de Duitsers werden beschoten wanneer ze niet voldoende presteerden. In sommige gevallen werden ze achteraf door de Duitsers nog wegens lafheid doodgeschoten. Wie hier iets mee over wil lezen die raad ik zeker aan om het verhaal van een Armenisch Infanterie Bataillon in Nederland te lezen. De weblink hiervan staat in een eerdere reactie van mij vermeld.
Ook zijn er meerdere gevallen van desertie bekend. Opgepakte deserteurs werden zonder pardon door de Duitsers gefusilleerd. In de meeste gevallen werden deze gefusilleerde deserteurs anoniem begraven. Een aantal van hen is na de oorlog herbegraven op de Russische begraafplaats in Leusden als "onbekende soldaat". Remco Reiding beschrijft in zijn boek "Kind van het Ereveld" enkele van deze gevallen. Doordat de Duitsers de gedeserteerde Ostbatallion soldaten destijds anoniem hebben begraven valt er voor Remco Reiding weinig te onderzoeken.
Na de oorlog zaten de geallieerden met deze Ostbatallion soldaten in hun maag. Waren deze soldaten nu daders of slachtoffers?
Het lot besliste uiteindelijk dat de Ostbatallion soldaten terug naar de Sovjet Unie moesten. Ze werden per trein naar de Sovjet Unie getransporteerd. Eenmaal de grens van de Sovjet bezettingszone in Duitsland gepasseerd keerden zij wederom terug in gevangenschap. Velen van hen kwamen in de Sovjet Unie voor meerdere jaren in heropvoedingskamp terecht waar velen van hen ook het leven lieten.
Tot op de dag van vandaag is deze grootschalige collaboratie met de Duitsers in Rusland een groot taboe. Het is immers een smet op de glorierijke overwinning van Rusland in de Grote Vaderlandse Oorlog (WOII).
