Het onderwerp, aangehaald in de titel, is jullie waarschijnlijk niet vreemd. Ook hier ten huize, zijn er reeds tal van slapeloze nachten de revue gepasseerd, sinds we vele jaren terug werden gebeten door deze microbe. Sedertdien is veel gebeurd en werd een massa aan informatie verzameld, aangekocht, verkregen of zelfs lijfelijk ervaren. Op een andere locatie op dit forum lanceerden we een tijdje terug een oproep, met betrekking tot een vereniging die we zouden willen oprichten, waar vragen aangaande dit onderwerp zouden kunnen worden beantwoord, dit door een groep geïnteresseerden met een brede kennis terzake. We wachten echter nog positieve reacties af en vooral naar initiatieven van kandidaat-medewerkers. Al zal het niet eenvoudig zijn om aan het gewenste te voldoen.
Dat er noodzaak is aan degelijke info, blijkt uit de talrijke topics die hier op het forum werden geopend door andere lezers en die een tevens zijn gewijd aan wat algemeen gekend is als "La Bataille des Ardennes". Onze Frans sprekende vrienden herinneren zich deze veldslag onder deze titel, terwijl de overzeese vrienden het hebben over "The Battle of the Bulge", vernoemd naar de zogenaamde "uitstulping" die te voorschijn kwam in de frontlijn, naarmate het offensief vorderde. Ook tal van andere benamingen werden aan deze veldslag gegeven, "La Bataille du Saillant", "De Slag in de Ardennen", "Die Wacht am Rhein", "Operation Herbstnebel" en zelfs het "Von Rundstedt Offensief". Alhoewel hier onmiddellijk dient te worden aan toegevoegd, dat de bejaarde veldmaarschalk ab initio tegen deze "alles of niets" operatie was gekant en zelfs aanvankelijk had geweigerd om het opperbevel op zich te nemen. Soit, destijds had de man waarschijnlijk geen andere keuze, dan uiteindelijk toe te stemmen, op het gevaar af het met zijn leven te bekopen. Na de gebeurtenissen immers van 20 juli 1944, heerste er een groot wantrouwen jegens het reguliere leger en dan vooral naar de generale staf toe. Hitler voelde zich verraden en menig generaal, al dan niet voorzien van de nodige onderscheidingen en met een perfecte staat van dienst, verkoos de zelfdood om erger te voorkomen. De rivaliteit tussen deze Wehrmacht aangehorigen en de fanatieke leden van de Waffen-SS, maakte de zaken alleen nog maar ingewikkelder.
De situatie van het Duitse Rijk, halfweg 1944, was alles behalve rooskleurig. Na de geallieerde landingen in Normandië, Sicilië en het zuiden van Frankrijk, waren de Duitse legers ver terug gedreven. Velen hadden daarbij het leven gelaten, massa's materiaal werd achter gelaten en de terugtocht leek meer op een georganiseerde vlucht dat een stratigsche aftocht. Aan de andere kant van het front verging het de Duiste legers en hun bondgenoten nog slechter. De pletwals van Stalin rolde over de eens zo fiere heersers van de steppen en bedreigde reeds het voorgeborgte van het eens zo machtige Duitse Rijk. Omwille van de steeds heviger bombardementen op Duitse steden, fabrieken, industriezones en ertsgebieden, werd het steeds moeilijker om de troepen van het nodige te voorzien. Grote delen van de oorlogsproduktie gingen ondergronds en ondanks alles slaagde men er toch in de produktie van zware wapens op peil te houden. De eens zo grootse Luftwaffe had reeds veel ingeboet en slaagde er niet langer in de vijandelijke vliegtuigen weg te houden van de Rijksgrenzen. Lanzaam maar zeker groeide het besef dat er een einde diende te komen aan de oorlog, het Duitse volk was moe gestreden, doodgebloed, leeggezogen en ondanks de propaganda van herr Goebels, ging het steed minder goed in het eens zo machtige Rijk.
Uiteindelijk diende er iets te worden ondernomen, in de hoop, het tij alsnog te laten keren. Veel hoop en kans daartoe bestond er niet, maar bestond er nog een andere oplossing om het geschil alsnog met een voordelige noot af te sluiten? Jammer genoeg niet blijkbaar. Door een samenloop van enkele al dan niet gunstige omstandigheden, werd besloten tot een alles of niets spel. Een slag van de laatste kans? Een op voorhand tot mislukken gedoemd scenario? Wie zal het zeggen... Feit is, dat einde 1944 men in het westen was gekomen tot een soort patstelling. Geallieerde aanvoerlijnen werden langer, troepen raakten uitgeput, kibbelende bevelhebbers raakten het niet altijd eens over de te volgen strategie, met als gevolg dat er keuzes dienden te worden gemaakt. Bepaalde sectoren van het front werden dunbezet bevolkt en tenslotte raakten de gebeurtenissen aan het westelijk front enigszins in vertraging. De opmars stagneerde en dat zou grote gevolgen hebben voor de nabije toekomst, einde 1944. Iemand in het verre Duitsland immers had ook deze signalen opgemerkt en meteen ontsproot aan dit ziekelijke brein een plan. Iets moest er gebeuren, wat, dat zouden we kunnen verhalen in een volgende bijdrage hier, mocht daar enige interesse voor bestaan...
