sovjet ww2 militaria

[frei]

Russisch indentificatie kokertje

Kokertje van een russische militair waarin zijn persoonlijke gegevens (op papier) stonden. Veel gesneuvelde russische militairen waren echter niet meer te indentificeren daar het papiertje waarop hun persoonlijke gegevens stonden door bijvoorbeeld gevechts-/weers-omstandigheden nat was geworden

[frei]

SVT 40 (Samozaryadnaya Vintovka Tokareva, Obrazets 1940 goda)


Een svt 40 uit 1941 met het vroege model vlamdemper en de vroege 2 delige riembevestiging aan de voorzijde. Deze is gemaakt in de Izhmash (ИЖМАШ) wapenfabrieken.
Produktie van de svt40 werd gestopt in 1944. Het wapen was eigenlijk te licht uitgevoerd waardoor problemen ontstonden.
Kaliber als de mosin nagant 7,62x54r, met een verwisselbaar magazijn voor 10 schoten. Deze uitvoering is voorzien van een rail voor de bevestiging van een telescoopmontage.

[rammsander]

Mooie collectie! Een zeer mooi wapen!

Sander

[asjemenou]

Het bakelieten ID kokertje werd hoofdzakelijk aan het begin van WOII uitgereikt. Er is op dit forum wel eens meer over Sovjet ID's gediscussieerd. Voor de geïnteresseerden plaats ik daarom nogmaals mijn reactie;



Net als de overige strijdende landen gedurende WOI en II hanteerde het Russische (Sovjet) leger een identificatiemiddel om haar gesneuvelde militairen te kunnen identificeren.
Gedurende WOI was dit identificatiemiddel voor het Russische leger een houten kokertje (bovenste foto, nummer 1) waarin een papierrolletje was opgeborgen. Op dit papierrolletje kon de personalia van de betreffende militair worden ingevuld. Het houten kokertje werd los bewaard in het uniform. Een triest gegeven is dat aan vele Russische soldaten deze ID kokertjes niet zijn verstrekt waardoor velen van hen als onbekenden sneuvelden. Ook speelde er nog een ander probleem mee. Vele Russische soldaten waren analfabeet waardoor zij het papierrolletje eenvoudigweg niet konden invullen. Het analfabetisme was erg groot in Rusland aan het begin van de 20e eeuw. In 1917 kon slechts 40% van de Russische bevolking lezen en schrijven.
De soldaten die niet konden lezen en schrijven vonden het ID kokertje dan ook nutteloos en het werd dan ook vaak door hen weggegooid of voor een ander doel gebruikt. Bijgelovige soldaten meenden ook dat het invullen van dit papierrolletje gelijk stond aan het ondertekenen van een doodvonnis. Nu waren vele Russische soldaten bijgelovig maar deze uitspraak zouden zij ook hebben gedaan om te verhullen dat zij niet konden lezen en schrijven.
In 1917 werd een ander identificatiemiddel geïntroduceerd. Dit identificatiemiddel was een klein metalen doosje welke ook weer een papieren documentje bevatte. Dit metalen doosje werd doormiddel van een koord om de nek gedragen. Helaas heb ik geen voorbeeld hiervan kunnen vinden maar het zou gebaseerd zijn op de Oostenrijkse WOI ID (zie middelste foto). In 1925 zou dit model ID door het Sovjet leger opnieuw worden geïntroduceerd.



In 1941 stapte men over naar een bakelieten variant van het WOI ID model. (bovenste foto, nummer 2 en 3). Van deze bakelieten variant bestonden 2 modellen. Een model (2) welke ook weer los in het uniform werd gedragen, en het andere model (3) welke met een koord om de nek kon worden gedragen. De geschiedenis van het WOI ID kokertje herhaalde zich. Ook bij de bakelieten WOII variant werd het bijbehorende papierrolletje vaak weer niet ingevuld. Deels kwam dit ook weer door analfabetisme en bijgeloof, maar ondanks dat het analfabetisme in 1941 in Rusland een stuk minder was dan in 1917 speelde er nog een andere oorzaak mee. Door de inmiddels opgerichte Sovjet Unie waren er vele bevolkingsgroepen bijgekomen. Velen van hen spraken naast hun moedertaal nauwelijks of geen Russisch. Ondanks dat deze taal toch als voertaal in de Sovjet Unie gold, werd door velen van hen het papierrolletje dus ook niet ingevuld. Ook het bakelieten ID kokertje werd lang niet, door materiaalschaarste, aan elke Sovjet soldaat verstrekt.
Een anekdote over deze bakelieten kokertjes is dat ze geliefd waren bij Duitse militairen. Zij hergebruikten deze bakelieten kokertjes om de naalden van hun naaigarnituur in op te bergen.
Eind 1942 werd het bakelieten kokertje vervangen door een ID boekje, de zogenaamde Krasnoarmeiskaja knizjka (zie onderste foto). Dit ID boekje bevatte o.a. de personalia en een lijst van de verstrekte militaire uitrustingsstukken. In theorie werd aan elke Sovjet soldaat zo’n Krasnoarmeiskaja knizjka verstrekt.



Het invoeren van deze Krasnoarmeiskaja knizjka was een ongelukkige keuze van het Sovjet leger. Deze ID boekjes konden door vuil, invloed van het weer e.d. gemakkelijk onleesbaar worden en daarnaast waren ze ook gemakkelijk te verliezen. Dit bemoeilijkte dus het identificeren van een gesneuvelde Sovjet soldaat. Dit laatste was overigens iets waar het Sovjet leger niet zo zwaar aan tilde. Of zoals mijn bron voor deze informatie het letterlijk verwoorde; Het kon het Sovjet leger geen donder schelen of dat de eigen gesneuvelde soldaten nog te identificeren waren.
Deze ID boekjes zijn dan ook een reden waarom hedendaags gevonden Sovjet WOII soldaten bijna niet meer te identificeren zijn. Deze ID boekjes hebben meestal de tand des tijds dan ook niet overleefd.
Naast het ID kokertje en de Krasnoarmeiskaja knizjka bestond er ook nog de “Litshnyi znak” (bovenste foto, nummer 4 en 5). Vrij vertaald betekent dit zoiets als een verlofpenning. Deze vaak vierkant gevormde penning wordt nogal eens aangeduid als een Sovjet ID tag maar dit zijn ze dus niet echt. De vorm van zo'n Litshnyi znak kon per legeronderdeel verschillen. Meestal waren ze wel voorzien van een gat zodat ze om de nek konden worden gedragen.
De Litshnyi znak was ten tijde van het tsaristische Russische leger al in gebruik. De Litshnyi znak werd toen onder meer verstrekt aan soldaten die toestemming hadden om de kazerne te mogen verlaten voor bijvoorbeeld een verlof. Sommige bronnen melden dat dit verlof stond voor een maximum van 12 uur. Na terugkomst in de kazerne moest de soldaat de Litshnyi znak weer inleveren. Zodat bekend was dat de betreffende soldaat weer was teruggekeerd. De Litshnyi znak was dus eigenlijk meer een vrijgeleide voor een soldaat om zich gepermiteerd buiten de kazerne of operatiegebied op te mogen houden. Op een Litshnyi znak stond geen naam of legernummer vermeld. Wel stond er een getal en een legeronderdeel op vermeld. Ik heb tot nu toe nog niet kunnen achterhalen of dat dit getal stond voor een persoonlijk nummer van een soldaat of dat het een nummer voor een bepaalde verlofregeling was. Ook ten tijde van WOII had het Sovjet leger de Litshnyi znak in gebruik. De Litshnyi znak werd toen ook verleend aan soldaten die gemachtigd waren om het operatiegebied van hun legeronderdeel te mogen verlaten. Dit kon dan voor allerlei redenen zijn.
Vreemd genoeg is de Litshnyi znak (bovenste foto, nummer 4) gevonden in Swietoszow, Polen. Tijdens WOII was daar een krijgsgevangenenkamp gevestigd voor o.a. Sovjet soldaten. Dit krijgsgevangenenkamp was Stalag 308 in het toenmalig geheten Neuhammer. Swietoszow (Neuhammer) heeft overigens niet tot de Sovjet bezettingszone van Polen behoord. Volgens zeggen zouden er op de plaats van dit voormalige krijgsgevangenenkamp meerdere van deze Litshnyi znak gevonden zijn.
Het zelfgemaakte identiteitsplaatje (bovenste foto, nummer 6) is ook afkomstig uit hetzelfde krijgsgevangenenkamp van Swietoszow. De reden waarom deze Sovjet soldaat destijds zijn eigen identiteitsplaatje heeft gemaakt kan verschillende redenen hebben. Misschien omdat hij zijn originele Sovjet leger ID had verloren of omdat deze hem nooit was verstrekt.

In de bovenstaande reactie heb ik het over 2 modellen/voorbeelden van het bakelieten ID kokertje. Van dit bakelieten kokertje bestaan overigens meerdere modellen. Voor wie nog meer over de Sovjet ID's wil weten zie; http://xlt.narod.ru/texts/pam.html en http://babelfish.yahoo.com/translate_ur ... =Translate .

[frei]

Mooie collectie! Een zeer mooi wapen!

Sander

Dank je. Bij deze nog een paar foto's.
Het gat in de grendel had de grote van een patroon. Indien het wapen haperde paste hier een patroon in zodat men meer kracht kon uitoefenen om de grendel te openen.

[frei]

Een anekdote over deze bakelieten kokertjes is dat ze geliefd waren bij Duitse militairen. Zij hergebruikten deze bakelieten kokertjes om de naalden van hun naaigarnituur in op te bergen.

Het invoeren van deze Krasnoarmeiskaja knizjka was een ongelukkige keuze van het Sovjet leger. Deze ID boekjes konden door vuil, invloed van het weer e.d. gemakkelijk onleesbaar worden en daarnaast waren ze ook gemakkelijk te verliezen. Dit bemoeilijkte dus het identificeren van een gesneuvelde Sovjet soldaat. Dit laatste was overigens iets waar het Sovjet leger niet zo zwaar aan tilde. Of zoals mijn bron voor deze informatie het letterlijk verwoorde; Het kon het Sovjet leger geen donder schelen of dat de eigen gesneuvelde soldaten nog te identificeren waren.
Deze ID boekjes zijn dan ook een reden waarom hedendaags gevonden Sovjet WOII soldaten bijna niet meer te identificeren zijn. Deze ID boekjes hebben meestal de tand des tijds dan ook niet overleefd.

Een geheel duidelijke en mooie omschrijving mbt de bakelieten ID kokertjes. Dat ze door de duitsers werden doorgebruikt om hun naaigarnituur in op te bergen was mij onbekend, maar het item leent zich er natuurlijk wel voor.
Heb in mijn colectie ook nog een Krasnoarmeiskaja knizjka, zal die even opzoeken en fotograferen. Je ziet ze inderdaad erg weinig.
De uitspraak : Het kon het Sovjet leger geen donder schelen of dat de eigen gesneuvelde soldaten nog te identificeren waren. is een gegeven. Ook de door de duitsers krijgsgevangen genomen russische militairen bestonden in sovjet ogen eenvoudig niet, ze waren zoiets als ''afgeschreven''.
Iets andere mentaliteit dan de onze, die vandaag de dag nog wel geldt.

[racefiets]

Mooie SVT Frei. Kleine opmerking, het feit dat de rails erop zitten wil niet zeggen dat deze geschikt is voor een kijkermontage. Daarvoor heb je nog een uitfrezing nodig aan de bovenzijde achterop het grendelhuis. Het frezen van de sleuven zat in het begin standaard in het productieproces. In 1942 of 1943 is dit komen te vervallen en werd dit enkel nog bij de scherpschuttersgeweren aangebracht.
Eigenlijk zou je de grendel en grendeldrager nog moeten ontdoen van de bauwing. Origineel werden deze niet geblauwd. Bij het terug in het arsenaal nemen van de wapens werden deze nagekeken en werden de grendels geblauwd. Het feit dat deze meer bruin dan blauw zijn komt omdat de hardheid van het metaal anders is dan van de rest van het geweer.

[Auke]

Of zoals mijn bron voor deze informatie het letterlijk verwoorde; Het kon het Sovjet leger geen donder schelen of dat de eigen gesneuvelde soldaten nog te identificeren waren.

Lijkt me de ongenuanceerde mening van een gefrustreerde veteraan. Feit is gewoon dat het voor de overheid erg moeilijk was om alle Sovjetsoldaten identificeerbaar te maken. En de Sovjetsoldaten die zo'n bakelieten kokertje hadden waren vaak zo bijgelovig dat ze weigerden het ID-papiertje in te vullen, omdat dat gelijk zou staan aan het tekenen van je doodvonnis. Ze gebruikten de kokertjes liever om tabak in op te bergen. Tja, dan is het niet de schuld van de overheid dat de gevallenen niet meer te identificeren zijn. Daarnaast moet je er rekening mee houden dat de Sovjet-Unie zich in 1941 en 1942 in zo'n penibele situatie bevond dat de autoriteiten wel wat anders aan hun hoofd hadden dan het produceren en distribueren van identificatieplaatjes. Kleding, wapens, munitie en medicamenten hadden uiteraard prioriteit. En verder was het gewoon ondoenlijk in de periodes van massale inlijvingen in het leger in 1941, waar de soldaten vaak binnen korte tijd naar het front werden gestuurd, om dogtags te regelen.

Tegenwoordig doet de Russische overheid er wel alles aan om gevallenen te identificeren. Meerdere malen verschijnen er voorbeelden in de media van gevonden stoffelijke overschotten die middels DNA-onderzoek zijn geïdentificeerd. Ook de moeite die de overheid doet om onderscheiden personen die hun medaille nog niet hebben ontvangen op te sporen vind ik lovenswaardig. Daar kunnen de westerse landen nog een voorbeeld aan nemen.

Overigens zijn die ID-boekjes (krasnoarmejskië knizjki) met enige regelmaat op eBay te vinden tegen redelijke prijzen.

[frei]

Mooie SVT Frei. Kleine opmerking, het feit dat de rails erop zitten wil niet zeggen dat deze geschikt is voor een kijkermontage. Daarvoor heb je nog een uitfrezing nodig aan de bovenzijde achterop het grendelhuis. Het frezen van de sleuven zat in het begin standaard in het productieproces. In 1942 of 1943 is dit komen te vervallen en werd dit enkel nog bij de scherpschuttersgeweren aangebracht.
Eigenlijk zou je de grendel en grendeldrager nog moeten ontdoen van de bauwing. Origineel werden deze niet geblauwd. Bij het terug in het arsenaal nemen van de wapens werden deze nagekeken en werden de grendels geblauwd. Het feit dat deze meer bruin dan blauw zijn komt omdat de hardheid van het metaal anders is dan van de rest van het geweer.

Dat de sleuven in het begin standaard werden gefreesd is voor mij nieuw, Zo zie je maar weer, nooit te oud om te leren. Heb nog geen kijkermontage (wel de kijker) dan had ik dat ongetwijfeld ontdekt. Dat de delen opnieuw zijn geblauwd is duidelijk te zien. Heb nog enige delen van de svt liggen zal kijken of daar nog ongeblauwde onderdelen bij zijn. Dank je voor de info.

[frei]

Tegenwoordig doet de Russische overheid er wel alles aan om gevallenen te identificeren. Meerdere malen verschijnen er voorbeelden in de media van gevonden stoffelijke overschotten die middels DNA-onderzoek zijn geïdentificeerd. Ook de moeite die de overheid doet om onderscheiden personen die hun medaille nog niet hebben ontvangen op te sporen vind ik lovenswaardig. Daar kunnen de westerse landen nog een voorbeeld aan nemen.

Veteranen worden in rusland zeer zeker gewardeerd. Heb enkele veteranen dagen daar mogen meemaken. Behangen met medailles maakt iedereen plaats voor ze, ze mogen bijvoorbeeld gratis met de bus en mocht er geen plaats zijn dan zal een ieder zijn plaats afstaan aan een veteraan. Maakt niet uit of het een veteraan is van de 2ww (waarvan er geloof ik nog zó'n 4000 duizend zijn), afganistan of de zuidelijke russische staten. Ze wordem allen geeerd, en hebben zelf bij behandeling in het ziekenhuuis voorrang op andere patienten. Ze krijgen betere zorg, zoals dat heet. Weet dit uit ervaring daar de opa van mijn vrouw nog een van die levende veteranen is.
Ze kunnen hier in het westen daar inderdaad nog een voorbeeld aan nemen.
Ik weet dat er teams zijn van de russische overheid en ik geloof ook een samenwerking tussen duitsland en rusland om stoffelijke overschotten te bergen. Tot hoe ver dit gaat daar ben ik niet van op de hoogte. Heb daarvan tot nu toe persoonlijk op de russische tv nog niets gezien. Maar dat zeg ik er ook bij, tv kijken is niet iets wat wij dagelijks doen, kan het gemist hebben.
Groet
Frei

[racefiets]

Een origineel kijkertje met repro montage heb ik al 9 jaar liggen. Enkel mijn SVT's hebben beide geen uitfrezing aan de bovenzijde en ergens kan ik me er niet toe zetten om mijn geweren aan te passen. Mijn 2de Tula uit 1943 heeft zelfs de sleuven niet. Ik kom nog wel eens een originele tegen die aan de collectie toegevoegd kan worden.

Om het blauwsel van je grendel te halen kan je verschillende soorten zuur gebruiken. Dan blijft de boel tenminste nummergelijk.

[frei]

1ste type draadsnijder voor de mosin nagant uit +/- 1916

Naar mijn mening een vrij zeldzaam stuk. Ben het in al die jaren van verzamelen nog nooit eerder tegengekomen. Ook op internet is voorzover ik gezocht heb, niks te vinden.
De foto's tonen de draadschaar zoals ik deze heb verkregen. Ben nu momenteel bezig om hem voorzichtig weer gangbaar te maken.

Bij het monteren van de draadsnijder moest eerst de bajonet worden verwijdert, waarna de draadschaar over de loop en het voorste deel van de kolf werd geschoven (zie zwart/wit foto). Hierna kan de bajonet opnieuw worden bevestigd. Het schijnt dat bij het snijden de draadschaar de neiging had om naar voren te schuiven, door de vrije loopruimte tussen het bajonet en de kolf, waardoor het vaak voorkwam dat de draadsnijder zich om de loophouder van de bajonet bewoog waardoor dan weer problemen konden ontstaan met de ''korn''.

Het voordeel van een draadschaar die gemonteerd is op het geweer is dat de reikwijdte tot het prikkeldraad voor de bedienende militair aanzienlijk toeneemt, waardoor deze mogelijkerwijze tijdens het snijden van de draad in dekking kan blijven. Hij behoeft alleen maar het geweer op het prikkeldraad te leggen en vervolgens aan te trekken. Als bijkomend voordeel hoeft hij niet zoals bij een draadtang, beide handen te benutten om de draad kapot te krijgen.

[frei]

Nog een foto van het inwendige van de draadsnijder. Wanneer het prikkeldraad zich tussen de bekken van de draadsnijder bevindt en de militair het geweer terugtrek, worden de snijbekken in de draadsnijder door de krachten van het terugtrekken van het geweer naar voren gebracht en samengedrukt om de draad.


Later bijgevoegd ;

Extra informatie na contact met een finse verzamelaar die enige van deze draadsnijders heeft. Het hier getoonde model is gemaakt door de firma Decimals Ltd, een engelse firma dus die leverde aan het russische leger. Ook is er nog een iets afwijkend model gemaakt door de firma O.H.Pugh Ltd.

[frei]

''Krasnoarmjeskaja kniga''

Naam : Stanislav Fransewitsch Posnjak
Nationaliteit : Pools
Geboortejaar : 1916
Beroep : Elektrotechniker
Ingelijfd in het rode leger : 1939
Woonplaats : Niznedneprovsk Ukraine ( straat : Belostozkaja 43)
Moeder : Posnjak, isabella michaelovna
Gevechten :
Oostfront juli 1941 – oktober 1941
Moskou oktober 1941 – april 1942
Voronezj mei 1942 – juli 1942
Stalingrad augustus 1942 – november 1942
Orlovsk – Koersk mei 1943 – juli 1943
Uit sovjet leger ontslagen op : …… 1945 (wegens leeftijd)
Gediend bij : ATP automobile
43 517 B OATB
512 OATB
32 ATP
10 ATP
127 OUATB
26 chauffeur van commandant van ………
(Geen idee wat dit voor onderdelen zijn, misschien kom ik daar nog eens achter)

[frei]

Nog 3 pagina's van het ''Krasnoarmjeskaja kniga''