Jozef Dreesen, 2 De Regiment Gidsen

[Mohnkey]

Mijn grootvader Jozef Dreesen heb ik goed en lang gekend en deed mee in de tweede wereldoorlog. Hij was wachtmeester bij het 2de regiment gidsen. geboren 1916, gestorven september 2008. Hij werd in het leger opgeroepen in 1936 voor zijn dienst daarna in 1939 bij de mobilisatie. Vocht doorheen Belgie tot aan de overgave met als zwaarste slag en meeste verliezen "De Slag Om Zelzate" waar hij kameraden heeft zien sterven voor zijn ogen. Werd vervolgens krijgsgevangene genomen en in een kamp in Oostenrijk geduwd gedurende 7 maanden. Op het einde van de oorlog overleefde hij nog een exicutie.
Enkele getuigenissen:

"Hoe het begon"

Jozef Dreesen vertelt over de aanloop van de oorlog,
“Ik was bij het Belgisch leger sinds 30 Juli 1936.
Ik werd op 30 september datzelfde jaar gepromoveerd tot Brigadier.
Ik werd opgenomen bij 3de Lansiers. Dit was een eenheid van soldaten te paard.
Op een examen voor reservewachtmeester haalde ik 17,68/20 (fusilier).
In de aanloop naar de Tweede wereldoorlog hoorden we dat Duitsland Polen was binnengevallen, het Rijnland had terug genomen en een Anschluss met Oostenrijk had gepleegd. We wisten dat de kans groot was dat ze ook naar hier zouden komen. Daarom werd in 1939 de mobilisatie ingevoerd. Onze geliefde paarden verdwenen en we kregen in de plaats: jeeps, Trucks, Motors, Tanks …
Ik behoorde nu tot het 2de Regiment Gidsen. Dit zou ook zo blijven gedurende de ganse oorlog.Begin mei nam ik verlof om mijn vader te helpen met de dieren en in de tuin, maar ze zeiden zodra er alarm is moet ge terugkomen en dat beloofde ik ook.
9 Mei 1940, een gewone dag waarin ik mijn vader hielp in de tuin. Op dat moment wist niemand dat honderdduizenden Duitse soldaten lagen te wachten om binnen te vallen.
Op de 10de mei, vroeg in de ochtend werden we wakker door een lawaai en gebrom. We liepen naar het raam en zagen overal vliegtuigen overvliegen en ik dacht, dit is geen alarm, dit is oorlog. Ik maakte mij zo snel mogelijk klaar om te vertrekken want mijn regiment was al vertrokken. Ik zei snel goedendag tegen mijn ouders, broers en zussen, sprong op mijn fiets en was weg. De mensen in het dorp vertelden me al dat je de Zuid-Willemsvaart niet meer kon oversteken want ze hadden alle bruggen al opgeblazen. Toch besloot ik om verder te rijden want ik was bijna zeker dat er nog een brug was waar ik overheen kon geraken. Aan de brug in Tongerlo zeiden ze me dat ik best niet meer onder de brug zou doorrijden want die kon ieder moment ontploffen. Toch besloot ik om er nog onderdoor te rijden. Dat lukte ook, maar enkele meters verder ontplofte de brug. Mijn fiets ging heen en weer, vervolgens keek ik in de lucht en zag ik overal brokstukken door de lucht vliegen. Ik fietste met een bang hart door en werd gelukkig niet geraakt, maar de schrik had ik toen wel even te pakken. Als je vandaag via Neeroeteren naar Opitter rijdt zie je langs de Zuid-Willemsvaart nog die grote betonblokken als een zichtbare herinnering langs de weg liggen. Achtenzestig jaren liggen die blokken daar al. Ik ben blij dat ik er nog ooit eens een foto met mijn kleinkinderen heb genomen. Uiteindelijk kwam ik een brug tegen waar ik overheen kon en ik was terug bij mijn vrienden en collega’s.
Van daaruit kon de tocht beginnen. Vooruit - achteruit, meestal achteruit want de Duitsers overrompelden ons met hun tanks en hun vliegtuigen.........

"Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen was"

Jozef Dreesen:"Op een gegeven moment hoorden we dat de Duitsers in onze woning waren. Iedereen had angst. Omdat het geklop op de deuren bleef duren en de angst dat men ons zou vinden te groot werd besloten mijn vader en ik uit de schuilkelder te kruipen. Werden door de Duitsers naar de weide geleid waar nu de chirolokalen staan. Daar moesten we even wachten. Twee Duitsers met een mitraillet stonden voor ons. Voor onze ogen werden op dat ogenblik twee mensen gefusilleerd. Ze vuurden met de mitraillet van onder naar boven, dwars door de lichamen van een Russische soldaat die even voordien langs ons huis kwam en die ik nog een stuk brood gaf. Ik zei dat hij naar links moest gaan maar hij liep toch naar rechts, recht op de Duitsers af. De andere persoon was een Duitse deserteur die ze al een paar dagen zochten. De lichamen vielen achteruit in een gracht nabij de Vrietselbeek. Omdat de Russiche soldaat een broek droeg van Frans Vanholzaets dacht ik dat hij het was die ze doodschoten. Toen ik naar de jonge soldaat keek zag ik het stuk brood nog in zijn jas zitten. Nadien was het onze beurt om in de rij te gaan staan. In die rij stonden ook Jean De Grootte, Leo Vanholzaets, Jacobus Hoeven, mijn vader en ik. We dachten dat ons laatste uur geslagen was..., Op dat moment hoorden we in de verte Amerikaanse howitzers en zwaar geschut. Er werd nog wat over en weer gepraat door de Duitse soldaten en dan werd besloten dat we naar huis mochten gaan. We hebben ons niet bedacht. Later hebben we vernomen dat de twee doden naar het kerkhof in Lanklaar zijn gebracht."



Alice Dreesen: "Onmiddellijk daarna zijn de Amerikaanse vliegtuigen komen overvliegen. Lanklaar was bevrijd. Van de Amerikaanse soldaten kregen we toen chocoladeblokjes en kauwgum. Ik was toen 25 jaar en kon voor het eerst in mijn leven de smaak van zo'n kauwgum proeven. Voordien hadden we er wel al veel van gehoord, maar nog nooit gezien. In een schuu bij de buren is er later op de dag door de Amerikanen nog een Duitse soldaat opgepakt. Hij had zich verstopt, maar werd toch gevonden. Wellicht is de man krijgsgevangenen genomen. We hebben hem nooit meer gezien."

[pigy]

mooi verhaal, vooral het eerste stuk over tongerlo want daar woon ik.

vanwaar was je opa? heb je ook nog zijn medailles of andere spullen?

stef

[Mohnkey]

Mijn opa was van Lanklaar, ik heb zijn eretekens ja al gaf hij daar niet veel om....
Verder heb ik nog zijn jas die hij droeg zijn riem en waar hij zijn pistool in duwde met een ijzertje om de loop te poetsen, enkele kogels die hij bewaard heeft. En zijn rugzak. Verder nog wat spullen die de amerikanen hebben achtergelaten bij hem in de stal om daarna nederland-duitsand binnen te trekken...

[AlbertDW]

Heb net mijn grootvaders dagboek gevonden van tijdens de 18 daagse veldtocht in 1940. Hij vertelde er dikwijls over toen we klein waren. Hij zat ook bij 2-de gidsen en heeft de hele tocht afgewerkt. Zijn laatste notitie is 28 mei Lissewege: WAPENSTILSTAND.

[Dreesen]

Heb net mijn grootvaders dagboek gevonden van tijdens de 18 daagse veldtocht in 1940. Hij vertelde er dikwijls over toen we klein waren. Hij zat ook bij 2-de gidsen en heeft de hele tocht afgewerkt. Zijn laatste notitie is 28 mei Lissewege: WAPENSTILSTAND.

Weet je ook bij welk eskadron hij zat?

[AlbertDW]

Sorry voor late antwoord Dreesen: nee ik weet het niet, maar zal dit eens navragen bij mijn vader.